Άρθρα συνεργατών και από άλλες πηγές. Επιλέξτε από το μενού την κατηγορία που επιθυμείτε.

Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΟΜΑΗ

Δεν είναι μόνο στη χώρα μας που οι εφιαλτικές μνήμες του Εμφυλίου ξυπνούν κάθε τόσο πυροδοτώντας με νέες μελέτες και στοιχεία τον δημόσιο διάλογο. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανία. Κορυφαίο γεγονός, η παραπομπή σε δίκη επί απολύσει του δικαστή Μπαλτάσαρ Γκαρθόν με την κατηγορία ότι... εφάρμοσε τον νόμο της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του 2007 για την «αποκατάσταση της μνήμης των θυμάτων»! Παρά τη διεθνή κατακραυγή και την αντίδραση μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης, ανάμεσά τους και των διάσημων Πέδρο Αλμοδόβαρ και Χαβιέρ Μπαρδέμ, το συντηρητικό κατεστημένο με ρίζες στη Δικαιοσύνη και στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η οικονομική και κοινωνική ελίτ της χώρας, έδειξε προσωρινά να κερδίζει έδαφος με την παραπομπή του Γκαρθόν.

Τον αποκαλούν «Ζαν-Πολ Σαρτρ της Ισπανίας» και τον παρομοιάζουν με τον συγγραφέα Σάλμαν Ρούσντι. Για το πρώτο «ευθύνεται» το ότι θεωρείται ο μεγαλύτερος εν ζωή φιλόσοφος της Ισπανίας -αν και ο ίδιος προτιμά τον τίτλο του καθηγητή πανεπιστημίου-, ενώ για το δεύτερο ευθύνεται η ΕΤΑ. Βάσκος την καταγωγή, ο Φερνάντο Σαβατέρ είναι σταρ των μέσων ενημέρωσης και ορκισμένος πολέμιος όλων των εθνικισμών, μαζί και του βασκικού. «Ο εθνικισμός αποβλακώνει» μας λέει χωρίς περιστροφές. Δηλώνει επίσης κατά των απαγορεύσεων, ιδίως όσων γίνονται για το καλό μας.

Στο άρθρο αυτό πραγματεύομαι πώς το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση απαξιώνει τους μαθητές του και τις ξένες γλώσσες, άρα και την ισπανική.

Έχει γίνει αρκετός λόγος, έχουν τεθεί προβληματισμοί αλλά και αναθεματισμοί όσον αφορά την εισαγωγή των μαθητών στις ξενόγλωσσες φιλολογίες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με χαμηλή βαθμολογία (κυρίως στο τμήμα τής Ισπανικής Γλώσσας & Πολιτισμού του Ιονίου Πανεπιστημίου). Θα ήθελα να κάνω τις εξής παρατηρήσεις:

Μίγμα γεωφυσικό, πολιτιστικό, ιστορικό, μοντέρνο και εντελώς ισπανικό... η Σαραγόσα, στο κέντρο της Αραγονίας, αφηγείται ιστορίες...

Ο Έβρος της Σαραγόσα

Η Σαραγόσα είναι η πρωτεύουσα της περιφέρειας της Αραγονίας, μιας από τις ισπανικές αυτόνομες κοινότητες, όπως τις αποκαλούν οι Ισπανοί, η οποία καταλαμβάνει σημαντικό τμήμα της βόρειας μεθοριακής ζώνης της χώρας, συνορεύοντας με τη Γαλλία και την Ανδόρα. Γεωγραφικά, η Σαραγόσα προσδιορίζεται από τον ποταμό Έβρο που τη διασχίζει και από το ορεινό σύστημα των Πυρηναίων, που αν και βρίσκονται σε κάποια απόσταση από την πόλη, αποτελούν το σημαντικότερο γεωφυσικό παράγοντα της περιοχής. Ο ποταμός Έβρος είναι το σημαντικότερο ποτάμι της Ισπανίας. Εκτείνεται σε μήκος 928 χιλιομέτρων και εξασφαλίζει πλούσιο υδάτινο δυναμικό σε μια εκτεταμένη λεκάνη απορροής, επιφάνειας 85.000 τ. χλμ. Με το μεγάλο όγκο υδάτων και τον πλούσιο υδροφόρο ορίζοντα που συνοδεύει την παρουσία του ποταμού, ιστορικά, η Αραγονία είχε ευνοϊκές συνθήκες για οικονομική ανάπτυξη.

Οι Καταλανοί έχουν ένα μονοπώλιο στον… οικοδομικό τομέα: τα ανθρώπινα κάστρα ή καστέλς (castells). Οι καστελιέρς χτίζουν εδώ και 200 χρόνια αυτούς τους πανύψηλους “πύργους” στη νοτιοδυτική Καταλονία, και ιδίως στις περιοχές της Ταραγκόνα και του Πενεδές. Η μοναδική στο είδος της αυτή φολκλορική παράδοση έχει, απ’ ότι λέγεται, τις ρίζες της στις μεσαιωνικές τακτικές πολιορκίας, ενώ σήμερα είναι ένα ερασιτεχνικό σπορ, το οποίο όμως όλοι παίρνουν στα σοβαρά.

Η πρώτη τους χρυσή εποχή ήταν στη δεκαετία του 1880, όταν ομάδες μερικών εκατοντάδων ανθρώπων άρχισαν να σχηματίζουν πύργους διαφόρων μεγεθών, που έφταναν σε ύψος μέχρι και τους δέκα ορόφους. Η δεύτερη χρυσή εποχή ήρθε στη δεκαετία του 1990, όταν η παράδοση αυτή άρχισε ξαφνικά να προσελκύει την προσοχή των Καταλανών από κάθε γωνιά του τόπου. Στην τελευταία καταμέτρηση που έγινε, οι ομάδες των καστελιέρς (οι λεγόμενες κόλιες) είχαν φτάσει τις 78.

Ύστερα από γαλλική πρωτοβουλία, στις 9 Σεπτεμβρίου 1936 συστάθηκε στο Λονδίνο η Επιτροπή Μη Επεμβάσεως στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο με σκοπό να αποτρέψει την έξωθεν επέμβαση και αποστολή όπλων στους αντιμαχόμενους.

Το σχολείο του χωριού έπαψε να λειτουργεί πριν από µία δεκαετία. Τον Ιανουάριο ασφάλισαν οι πόρτες της πανέµορφης εκκλησίας, καθώς υπάρχει σοβαρός κίνδυνος κατάρρευσης. Το χωριό αργοπεθαίνει, όµως οι κάτοικοι δεν σκοπεύουν να µείνουν µε σταυρωµένα χέρια.

Το σκηνικό θα µπορούσε να παραπέµπει σε γραφικό ελληνικό χωριουδάκι, όµως η αστυφιλία δεν είναι µόνο ελληνικό φαινόµενο.