Άρθρα συνεργατών και από άλλες πηγές. Επιλέξτε από το μενού την κατηγορία που επιθυμείτε.

Η Extremadura είναι μία περιοχή της Δυτικής Ισπανίας, που περιλαμβάνει τεράστια δάση από βελανιδιές τα οποία δημιουργούν έναν ειδυλλιακό βιότοπο. Θεωρείται ένα από τα τελευταία μέρη της Ευρώπης όπου συνυπάρχουν, σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους, ο άνθρωπος, τα φυτά και τα ζώα.

Η ισπανική επαρχία της Extremadura έχει έκταση 41.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, όσο δηλαδή η Ελβετία, αλλά ενώ θα μπορούσε να κατοικηθεί από 7 εκατομμύρια ανθρώπους, έχει μόλις 1 εκατομμύριο κατοίκους. Οι λόφοι, οι κάμποι και οι πεδιάδες της καλύπτονται από ένα ποικιλόμορφο φυσικό περιβάλλον. Το εκπληκτικής ομορφιάς τοπίο, μοναδικό στην Ιβηρική Χερσόνησο, είναι μια σύνθεση από πολλά διαφορετικά - τους γαλλικούς οπωρώνες, τα τεράστια πάρκα της Nότιας Αγγλίας, τους ελαιώνες της Ελλάδας ή την Αφρικανική Σαβάνα.

Μια από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο προπολεμικά ήταν χωρίς αμφιβολία ο τερματοφύλακας Ρικάρντο Θαμόρα. Είναι τόσο μεγάλος ο θρύλος γύρω από το όνομα του, που εδώ και δεκαετίες στο τέλος κάθε σεζόν στο ισπανικό ποδόσφαιρο δίνεται στον τερματοφύλακα που δέχτηκε τα λιγότερα γκολ ένα ειδικό βραβείο που λέγεται "Ricardo Zamora".

Γεννήθηκε στη Βαρκελώνη στις 21 Ιανουαρίου του 1901. Στα 15 του χρόνια πήγε στην Εσπανιόλ. Κατέκτησε το τοπικό Καταλανικό πρωτάθλημα του 1918 και το 1919 μεταγράφηκε στην Μπαρτσελόνα. Με την μεγάλη ομάδα της Καταλονίας κέρδισε δύο κύπελλα Ισπανίας το 1920 και το 1922. Επίσης κατέκτησε και το τοπικό πρωτάθλημα τρείς φορές.

Plácido Domingo
Το πλήρες όνομά του είναι José Plácido Domingo Embil και γεννήθηκε στη περιοχή Σαλαμάνκα της Μαδρίτης στις 21 Ιανουαρίου του 1941. Το 1949 η οικογένειά του μετακόμισε στο Μεξικό διότι η μητέρα του Josefa Pepita Embil Echaniz ήταν διάσημη τραγουδίστρια της zarzuela (μουσικό θέατρο). Εκεί έκανε και τα πρώτα του βήματα στη μουσική σπουδάζοντας πιάνο και διεύθυνση ορχήστρας στο Escuela Nacional de Artes και στο Conservatorio Nacional de Música. Στις 12 Μαΐου του 1959 έκανε το ντεμπούτο του ως βαρύτονος στο θέατρο Degolado της Guadalajara στο έργο Marina, ενώ λίγο αργότερα έκανε την εμφάνισή του και ως τενόρος στο έργο La Traviata στη πόλη του Monterrey.

της Λίνας Παπαδάκη

1. Γιατί γέννησε τον

που ‘χε ανάγκη να λατρεύει τη γυναίκα, και την στήνει, τεντώνοντάς την στα άκρα, σαν θεά. Του μελοδράματος. Βαμμένη έντονα στα μάτια, κραγιόν ξέχειλο, φωνή βραχνή και κίνηση κυκλική. Γοφοί στηριζόμενοι σε ψηλά τακούνια κουνιούνται αργά σαν χούλα χουπ σε slow motion.

Ο Nacho Umbert, Βαρκελωνέζος τραγουδιστής και συνθέτης, και αρχηγός των Paperhouse, ενός συγκροτήματος με βραχύχρονη παρουσία στην ανεξάρτητη ισπανική μουσική σκηνή της δεκαετίας του ’90, επιστρέφει μετά από 14 χρόνια σιωπής με γεμάτες τις “μουσικές βαλίτσες”. Στο νέο δίσκο, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτη και φέρει τον τίτλο Ay… [Αχ...], ο Nacho τοποθετεί τη φωνή σε πρώτο πλάνο, ενώ το βάρος του δίσκου “σηκώνει” μια δεκάδα μικρών καθημερινών ιστοριών με πρωταγωνιστές κοινούς θνητούς. Υπό τους ήχους ακουστικής κιθάρας, αποδεικνύονται άκρως απολαυστικές, διανθιζόμενες με ποικίλες αλλά διακριτικές ενορχηστρωτικές λεπτομέρειες.

Συγγραφέας Donald Kagan.
Μετάφραση Alejandro Noguera.
Εκδόσεις: Edhasa.

Ένας ελληνικός πόλεμος παγκόσμιας κλίμακας. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών του 5ου αιώνα π.χ., η Ελλάδα υπέστη έναν πόλεμο τόσο καταστροφικό ώστε τα αποτελέσματά της συγκρίθηκαν με αυτά των δύο παγκοσμίων πολέμων του εικοστού αιώνα. Εάν υποθέσουμε ότι ο ελληνικός χώρος αποτελούσε το σύμπαν, ένα ανθρώπινο περιβάλλον με τεράστιο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό υπόβαθρο αφήνοντας μια απαράμιλλη κληρονομιά τότε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος (431 – 401 π.χ.) θεωρήθηκε ο κατακλυσμός ενός πολιτισμού που ακόμα δεν έχει θεραπεύσει τις πληγές του.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Guy de Forestier "Queridos Mallorquines", ed. La Foradada, 1995, Palma de Mallorca

Το να είσαι Μαγιορκίνος

Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, το να είσαι Μαγιορκίνος ήταν κάτι απολύτως φυσιολογικό στην Μαγιόρκα. Θυμάμαι ακόμη την όχι και τόσο μακρινή εποχή, κατά την οποία κάποιος υπεδείκνυε με το δάχτυλο για να προειδοποιήσει: «Κοίτα, ένας τουρίστας!».