Η Ελληνίδα ζωγράφος Σούλα Ρεπάνη έφτασε για πρώτη φορά στην Ισπανία, και συγκεκριμένα στη Βαρκελώνη, το 1986 με μια υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές. Εκεί γνώρισε τον επίσης ζωγράφο Miguel Karballo, και πήρε την απόφαση να εγκατασταθεί μαζί του στη Γαλικία. Είχα μάθει για εκείνη από μια συνέντευξη στην El País και ήθελα πολύ να τη γνωρίσω, να δω από κοντά έργα της και να μοιραστώ μαζί της εμπειρίες από την παραμονή στην Ισπανία, αλλά και στη γαλικιανή γη, που κι εμένα συχνά με φιλοξενεί, και μου μοιάζει ό,τι πιο μαγικό υπάρχει σε τούτο τον πλανήτη.

Αφού χόρτασαν τα μάτια μου την οργιώδη, χειμερινή βλάστηση της Ουρένσε, αντίκρυσα το σπίτι, όπως το είχα δει στη φωτογραφία, καλυμμένο σχεδόν ολόκληρο με κισσό. Έξω μια πινακίδα έγραφε Obradoiro de Arte (Εργαστήριο Τέχνης). Μέσα, με εγκαρδιότητα με ξενάγησε η ζωγράφος στους χώρους, στο εργαστήρι της, στους πίνακες, στις αναμνήσεις που αναδύονταν από τη Λέσβο, στα τοπία της γαλικιανής ακτής και ενδοχώρας, ειδωμένα με ματιά βιωματική και αυθεντική. Ως φυσική κατάληξη ήρθε η συνέντευξη.

─ Για έναν παρατηρητή των έργων σoυ είναι σαφές το ονειρικό στοιχείο που υπάρχει στην πλειονότητα αυτών. Είναι τα όνειρα μια από τις βασικές πηγές της έμπνευσής σου;

─ Δεν είναι όνειρα με την έννοια παραστάσεων που έχω δει στον ύπνο μου, αλλά καταστάσεις που υπάρχουνε στο μυαλό μου. Τώρα αν αυτό μπορούμε να το ονομάσουμε όνειρο, ας είναι. Η εξιδανίκευση μιας κατάστασης, μιας ατμόσφαιρας, επίσης εμπεριέχει στοιχεία ονείρου.

─ Ποια θέματα σε παρακινούν να ζωγραφίσεις;

─ Τα θέματα, σε τελευταία ανάλυση, δεν έχουν μεγάλη σημασία για μένα. Βέβαια παρατηρώ ότι το τοπίο βγαίνει σαν θέμα στη δουλειά μου τα τελευταία χρόνια. Ίσως είναι επειδή ζω στη φύση –όπως βλέπεις μόνο τοπίο βλέπω γύρω μου. Και βγαίνει με τρόπο όχι ηθελημένο∙ σπάνια συμβαίνει να ξεκινήσω με την πρόθεση να κάνω τοπίο. Ξεκινάω από μια πρόθεση σύνθεσης. Αρχίζω να μουντζουρώνω, να τον φοβερίζω το μουσαμά –γιατί κι εγώ φοβάμαι– το άσπρο αυτό... Από εκεί ξεκινάνε και ξεπηδούνε μορφές, χρώματα, εντάσεις... και όπου με οδηγήσει. Είναι σαν να μπαίνω σε μια περιπέτεια πια. Αυτό που θέλω είναι μια λογική διαδικασία, είναι να πετύχω μια ισορροπημένη σύνθεση, όπου άλλοτε με ενδιαφέρει μια αρμονία χρωματική, άλλοτε εντάσεις... Αυτό είναι το τεχνικό μέρος της διαδικασίας. Στην πορεία δεν ξέρω τι θα προκύψει. Όπως βλέπεις τα τελευταία χρόνια μου βγαίνουν πολλά τοπία που όμως δεν τα βλέπω κάπου· είναι μνήμες, είναι καταστάσεις συναισθηματικές περισσότερο.

─ Γνωρίζουμε ότι ο Γιάννης Μόραλης υπήρξε ένας από τους δασκάλους σου. Θα θέλαμε να μας μιλήσεις λίγο για αυτή τη σχέση.

─ Στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας υπήρχε το προκαταρκτικό έτος που ήταν κοινό για όλους και μετά επέλεγες τον κλάδο που ήθελες να ακολουθήσεις: ζωγραφική, γλυπτική ή χαρακτική. Στον κλάδο της ζωγραφικής υπήρχαν 4-5 δάσκαλοι και εσύ επέλεγες τον καθηγητή που ήθελες. Στο εργαστήριο του Μόραλη ήμασταν όλα τα έτη, δηλαδή δεύτερο, τρίτο, τέταρτο, πέμπτο. Αναγκαστικά υπήρχε ένας περιορισμός στον αριθμό των φοιτητών. Είχα την τύχη να με επιλέξουν για να παρακολουθήσω το εργαστήριό του. Ήταν μια φανταστική εμπειρία. Τον πέτυχα τα τρία τελευταία χρόνια της διδασκαλίας του, δηλαδή στο τελευταίο έτος το δικό μου είχε συνταξιοδοτηθεί. Είχε μια ευγένεια που σπάνια τη συναντάς, σοβαρότητα σαν στάση ζωής και σαν φιλοσοφία, αλλά είχε και φοβερό χιούμορ, και φυσικά ήταν πολύ καλός καλλιτέχνης. Η διδασκαλία του στηριζόταν πολύ στην αρχαία ελληνική τέχνη, εξ ου και όλο το έργο που έχει κάνει...

─ Μπορείς να κατονομάσεις κάποιους από τους ζωγράφους που σε επηρέασαν;

─ Πιθανόν αυτοί που υπήρξαν δάσκαλοί μου, γιατί είναι η πρώτη επαφή που έχεις με τα πράγματα. Πριν περάσω στην Καλών Τεχνών υπήρξα μαθήτρια του Αντώνη Απέργη, που ήταν καθηγητής σε φροντιστήριο και παράλληλα δούλευε ως ζωγράφος. Σίγουρα οι καθηγητές μου με επηρεάσανε κατά κάποιον τρόπο. Η βυζαντινή αγιογραφία και ζωγραφική επίσης με έχει επηρεάσει. Δεν μπορώ να σταθώ σε ονόματα. Θαύμαζα ας πούμε τον Piero della Francesca ή κάποιους αναγεννησιακούς. Η τέχνη δεν ξεκινάει από έναν, υπάρχει ένα παρελθόν. Πάντα βασίζεσαι σ’ αυτά που έχουν κάνει οι προγενέστεροι.

─ Σε τι έχει αλλάξει ή πώς έχει εξελιχθεί η ζωγραφική σου από τότε που έφτασες στην Ισπανία, το 1986, μέχρι σήμερα;

─ Έχει αλλάξει η ζωγραφική μου, αυτό είναι βέβαιο. Έχει στοιχεία πιο δραματικά θα έλεγα, πιο πολύ χρώμα. Παλιότερα ήταν πιο συγκεκριμένα τα όρια που έβαζα. Αναπόφευκτα σε επηρεάζει ο τόπος όπου ζεις, γιατί λειτουργεί στο υποσυνείδητο. Το κλίμα της Γαλικίας βοηθάει στην ενδοσκόπηση, πράγμα που επιδιώκω να μετατρέπω σε κάτι θετικό.

─ Χρησιμοποιείς πάντα υλικά όπως λαδομπογιές, ακρυλικά, γκουάς, ακουαρέλες για να ζωγραφίσεις; Με ποιο από αυτά νιώθεις πιο άνετα;

─ Χρησιμοποιώ κυρίως το λάδι. Παλιότερα χρησιμοποιούσα σκόνες, ακρυλικά, τέμπερες και μελάνια. Με το λάδι έχω μεγαλύτερη εξοικείωση. Είναι ένα υλικό το οποίο έχει δοκιμαστεί στο χρόνο και που έχει άλλη ζεστασιά για μένα. Το ακρυλικό το έχω δουλέψει πολύ, αλλά το έχω απορρίψει γιατί μου φαίνεται ψυχρό.

─ Παρακολουθείς το καλλιτεχνικό πανόραμα της Ελλάδας; Ποιους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους ξεχωρίζεις;

─ Το παρακολουθώ περιστασιακά. Όταν βρίσκομαι εκεί συνηθίζω να επισκέπτομαι τις εκθέσεις που υπάρχουν. Με κάποιους συναδέλφούς μου έχω προσωπική επαφή και γνωρίζω σε γενικές γραμμές την πορεία των σύγχρονων καλλιτεχνών. Θέλω να επισημάνω όμως ότι η γενιά των σύγχρονών μου μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Πιστεύω ότι έβγαλε πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες.

─ Μίλησέ μας λίγο για τη Γαλικία. Τι σημαίνει για σένα αυτός ο τόπος;

─ Το τοπίο της Αττικής δεν έχει καμία σχέση με της Γαλικίας, ίσως κάποια μέρη στο Βορρά και σε άλλα σημεία της Ελλάδας να έχουνε κάποια ομοιότητα. Η Γαλικία δίνει μια εντύπωση που σε κατακλύει. Και βέβαια εμένα με εμπνέει, αλλά έπρεπε πρώτα να γίνει βίωμα και να λειτουργήσει στο υποσυνείδητο όπως είπα και προηγούμενως. Είναι μια διαδικασία που θέλει χρόνο. Αρχικά δεν μπορούσα να αποτυπώσω αυτό που είχα γύρω μου –που έβλεπα και μου άρεσε– και ένιωθα φοβερή αμηχανία γι’ αυτό. Τώρα βγαίνει σαν δικό μου στοιχείο.

─ Βρήκες ομοιότητες μεταξύ δυο λαών φαινομενικά τόσο διαφορετικών όσο ο ελληνικός και ο γαλικιανός;

─ Βρήκα κάποιες ομοιότητες, για παράδειγμα στη διπλωματικότητα. Δεν μπορώ όμως να γενικεύσω τόσο πολύ, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει ομοιογένεια στο χαρακτήρα, αλλά μπορώ να πω ότι γενικά οι Έλληνες είμαστε πιο ανοιχτοί από τους Γαλικιανούς. Αυτό που ένιωθα στην αρχή ήταν η έλλειψη αυτού που λέμε πλάκα. Το χιούμορ ενός λαού είναι κάτι χαρακτηριστικό. Κι εδώ όταν αρχίσεις να πιάνεις τα αστεία τους, βλέπεις ότι πράγματι έχουν πλάκα.

─ Έχεις γνωρίσει φιλέλληνες και άλλους Έλληνες στη Γαλικία; Υπάρχει ενδιαφέρον για την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό;

─ Υπάρχουν κι άλλοι Έλληνες, αλλά είμαστε λίγοι αριθμητικά. Επίσης έχω γνωρίσει φιλέλληνες. O Evaristo de Sela, καθηγητής αρχαίων ελληνικών σε Λύκειο, υπήρξε ο ιδρυτής και ο πρώτος πρόεδρος τoυ Γαλικιανού Συλλόγου Φίλων της Ελλάδας (Asociación Galega de Amigos de Grecia). Ήταν λάτρης της Ελλάδας. Όταν πέθανε, ορισμένοι θέλησαν να συνεχίσουν το όραμά του, ανάμεσά τους και η χήρα του. Κάποια στιγμή έγινε και μια συνάντηση μεταξύ Ελλήνων και φιλελλήνων για να δούμε τι σκέψεις υπήρχαν και ποιες από αυτές μπορούσαμε και θέλαμε να υλοποιήσουμε. Υπήρχαν πολύ καλές προθέσεις και ενθουσιασμός. Είχαμε σκεφτεί να κάνουμε μια έκθεση εικαστικών της Γαλικίας εμπνευσμένη από την ελληνική ποίηση και συγχρόνως να εκδώσουμε τον ανάλογο κατάλογο. Δυστυχώς δε βρέθηκε χρηματοδότηση για ένα τέτοιο φιλόδοξο εγχείρημα. Από τότε συναντιόμαστε μεταξύ μας κατά καιρούς, αλλά δεν έχει αναπτυχθεί κάποια αξιόλογη δραστηριότητα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Η καταγωγή της είναι από τη Λέσβο. Σπούδασε ζωγραφική από το 1979 έως το 1984 στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, με δασκάλους τον Γιάννη Μόραλη και τον Δημήτρη Μυταρά, και βυζαντινή αγιογραφία και φρέσκο στην ίδια Σχολή. Στο 1986 πήγε στην Ισπανία για να πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές ως υπότροφος του ελληνικού κράτους. Από τότε ζει στη Γαλικία (Β.Δ. Ισπανία).

Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα, Ισπανία, Βέλγιο, Αγγλία και άλλες χώρες της Ευρώπης, στην Ν. Ζηλανδία και στις ΗΠΑ. Επίσης σε δημόσιους χώρους και κτίρια της Γαλικίας και της Μαδρίτης.

ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ
1987- Αίθουσα Isaac. Ourense.
1988- Αίθουσα O Turco. Ourense.
1995- Casa de Galicia. Μαδρίτη.
1996- Γκαλερί Obelisco. Coruña.
1997- Γκαλερί Alameda. Vigo.
1998- Γκαλερί Obradoiro de Artes de Tamallancos. Ourense.
2000- Γκαλερί Trisquel e Medulio. Tui.
2001- Γκαλερί Alameda. Vigo.
2002- Γκαλερί Visol. Ourense.
2003- Γκαλερί Τέχνης Correo Gallego. Santiago de Compostela.
2003- Αίθουσα Τέχνης Θεόφιλος. Αθήνα.
2005- Γκαλερί Obradoiro de Artes de Tamallancos. Ourense.
2006- Αίθουσα Εκθέσεων Capitanía Marítima de Bayona. Pontevedra.
2006- Γκαλερί Περί Τεχνών. Αθήνα.
2010- Γκαλερί Arte Imagen. Coruña.
2010- Γκαλερί Arte Bronce. A Guarda.
2011- Πολιτιστικό Κέντρο Diputación de Ourense. Ourense.

ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ
1982- Μόσχα.
1983- Θεσσαλονίκη.
1984- Αθήνα.
1985- Αθήνα, Κως.
1987- “Πανελλήνια”, Πειραιάς. Αθήνα.
1987- Γκαλερί Obradoiro de Artes de Tamallancos. Ourense.
1989- “Inventario das Ribeiras” 9º Φεστιβάλ Ποίησης. Salvaterra de Miño.
1989- Coruña. Ourense.
1990- Ferrol.
1991- Δημοτική Πινακοθήκη Ηλιούπολης. Αθήνα.
1991- Ourense.
1991- U.N.A.T. σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας.
1993- Δημοτική Πινακοθήκη Ηλιούπολης. Αθήνα.
1993- Pazo de Vilamarín. Ourense.
1994- Γκαλερί Obelisco. Coruña.
1995- Universidad Laboral. Ourense.
1995- Vigo.
1996- Δημοτικό Μουσείο και Γκαλερί Visol. Ourense.
1996- Universidad Laboral. Ourense.
1997- Vigo και Ourense.
1998- “Τρεις Έλληνες Ζωγράφοι” Γκαλερί Alameda. Vigo.
1999- Γκαλερί Alameda. Vigo.
2000- “Proxecto Home” σε διάφορες πόλεις της Γαλικίας.
2001- Γκαλερί Visol. Ourense.
2002- Γκαλερί Alameda. Vigo.
2002- Γκαλερί Ροδαυγή. Αθήνα.
2003- Γκαλερί Ana Vilaseco. Coruña.
2003- Γκαλερί Trisquel e Medulio. Tui.
2003- Γκαλερί Espacio 48. Santiago de Compostela.
2004- Γκαλερί Visol και Obradoiro de Artes de Tamallancos. Ourense.
2005- Γκαλερί Περί Τεχνών. Αθήνα.
2005- Casa das Artes. Ourense.
2005- Γκαλερί DUA 2. Vigo.
2006- Γκαλερί Visol. Ourense.
2006- Γκαλερί Triquel e Medulio. Tui.
2007- Γκαλερί Arte Bronce. A Guarda.
2008- Γκαλερί Marga Prada. Ourense.
2008- Αίθουσα Εκθέσεων “Χαμάμ” στη Μυτιλήνη, Λέσβος.
2009- Γκαλερί Arte Bronce. A Guarda.
2009- Fundación Araguaney. Santiago de Compostela.
2009- Γκαλερί Marga Prada. Γκαλερί Visol. Ourense.
2010- “Proxecto Home” σε διάφορες πόλεις της Γαλικίας.
2010- Γκαλερί Sofi’s. Λήμνος, Ελλάδα.
2010- “Andante” Fundación Vicente Risco. Allariz, Ourense.

Ιστολόγιο: http://obradoirodeartetamallancos.blogspot.com/
Περισσότεροι πίνακες: http://www.ispania.gr/fotogalerias/-pinturas-de-sula-repani

Συνέντευξη, εισαγωγή: Βίκυ Ρούσκα
Ερωτήσεις: Βίκυ Ρούσκα, Emmanuel Vinader
Μετάφραση από τα ελληνικά: Emmanuel Vinader

La pintora griega Sula Repani vino por primera vez a España, a Barcelona en concreto, en 1986 con una beca de estudios de posgrado. Allí conoció al también pintor Miguel Karballo, y tomó la decisión de instalarse junto a él en Galicia. Supe de ella a través de una entrevista en El País y desde entonces tenía muchas ganas de conocerla, ver de cerca sus obras y compartir con ella experiencias de la estancia en España, y asimismo en la tierra gallega, que a mí también me acoge a menudo, y me parece lo más mágico que hay en este planeta.

Mis ojos, felizmente saciados de la exultante vegetación invernal de Ourense, vieron la casa, tal como estaba en la foto del periódico, cubierta casi en su totalidad por las hiedras. Fuera un letrero ponía Obradoiro de Arte. Dentro, con cordialidad me guió la pintora por los espacios, por su taller, por las pinturas, por los recuerdos que emergían de Lesvos, por los paisajes de la costa y el interior galaico, vistos con una mirada auténtica y de vivencia personal. La entrevista llegó como un desenlace natural.

─ Para un observador de tus obras parece claro el componente onírico que existe en la mayor parte de ellas. ¿Son los sueños una de tus principales fuentes de inspiración?

─ No son sueños en el sentido de representaciones que veo mientras duermo, sino situaciones que existen en mi mente. Ahora bien, si a esas situaciones podemos denominarlas sueño, entonces sí. La idealización de una situación, de una atmósfera, también contiene elementos oníricos.

─ ¿Qué temas te mueven a pintar?

─ Los temas, en última instancia, no tienen gran importancia para mí. Ciertamente, observo que el paisaje aparece como tema en mi trabajo los últimos años. Quizás es porque vivo en plena naturaleza –como ves, solamente paisaje veo a mi alrededor–. Y aparece no de un modo voluntario; raramente empiezo una obra con la intención de crear un paisaje. Comienzo con una intención de síntesis. Empiezo a tachar, a asustar al lienzo –porque yo también siento miedo–, a ese blanco… A partir de ahí comienzan a aparecer formas, colores, intensidades… y me dejo llevar. Es como entrar ya en una aventura. Lo que quiero es un proceso lógico, conseguir una composición equilibrada, donde unas veces me interesa una armonía cromática; otras veces, ciertas intensidades… Ésta es la parte técnica del proceso. Durante el camino no sé qué surgirá. Como ves, los últimos años me salen muchos paisajes que, sin embargo, no veo en ningún lugar; son recuerdos, son situaciones sentimentales sobre todo.

─ Sabemos que Yannis Móralis fue unos de tus maestros. Quisiéramos que nos hablaras un poco de esa relación.

─ En la Escuela Superior de Bellas Artes de Atenas existía el curso inicial, que era común a todos, y después elegías la especialidad que querías seguir: pintura, escultura o grabado. En la especialidad de pintura había cuatro o cinco profesores y tú elegías al que querías. En el estudio de Móralis estuvimos todos los cursos, es decir segundo, tercero, cuarto, quinto. Necesariamente, había un límite en el número de alumnos. Tuve la suerte de que me eligieran para seguir estudiando en su estudio. Fue una experiencia fantástica. Pude estudiar con él los tres últimos años que se dedicó a la enseñanza, es decir que se jubiló durante mi último curso. Tenía una nobleza que raramente encuentras, seriedad como postura de vida y como filosofía, pero tenía también un gran sentido del humor. Su enseñanza se basaba en gran medida en el arte griego antiguo, como también toda su obra…

─ ¿Podrías nombrar a algunos de los pintores que te han influido?

─ Probablemente, aquellos que fueron mis maestros, porque es el primer contacto que tienes con las cosas. Antes de entrar en Bellas Artes fui alumna de Andonis Aperyis, que era profesor en una academia y paralelamente trabajaba como pintor. Seguro que mis profesores me influyeron de alguna manera. La pintura de iconos bizantinos también me ha influido. No puedo detenerme en nombres. Admiraba, digamos, a Piero della Francesca o a algunos renacentistas. El arte no empieza con uno, existe un pasado. Siempre te basas en lo que han hecho los antecesores.

─ ¿En qué ha cambiado o cómo se ha desarrollado tu pintura desde el momento en que llegaste a España, en 1986, hasta hoy?

─ Mi pintura ha cambiado, eso es cierto. Diría que tiene componentes más dramáticos, mucho más color. Antes eran más concretos los límites que yo ponía. Irremediablemente te influye el lugar en que vives porque actúa en el subconsciente. El clima de Galicia ayuda a la introspección, cosa que intento convertir en algo positivo.

─ ¿Utilizas siempre materiales como óleos, acrílicos, gouache, acuarelas? ¿Con cuál de estos medios te sientes más cómoda?

─ Utilizo principalmente el óleo. Antes utilizaba pigmentos, acrílicos, témperas y tintas. Con el óleo estoy más familiarizada. Es un material que se ha probado en el tiempo y que tiene otra calidez para mí. Con acrílicos he trabajado mucho, pero los he dejado porque me parecen fríos.

─ ¿Sigues el panorama artístico de Grecia? ¿Qué artistas contemporáneos griegos destacarías?

─ Lo sigo ocasionalmente. Cuando me encuentro allí, acostumbro a visitar las exposiciones que hay. Con algunos compañeros míos tengo contacto personal y conozco, en líneas generales, el devenir de los artistas contemporáneos. Quiero señalar, sin embargo, que la generación de artistas a la que pertenezco me parece muy interesante. Creo que ha producido artistas muy importantes.

─ Háblanos un poco de Galicia. ¿Qué supone para ti este lugar?

─ El paisaje del Ática no guarda ninguna relación con el de Galicia, tal vez algunos lugares del norte y de otras partes de Grecia tengan alguna similitud. Galicia ofrece una impresión que te desborda. Y ciertamente a mí me inspira, pero tiene que darse antes la experiencia de vivir aquí y de que actúe en el subconsciente, como dije anteriormente. Es un proceso que requiere tiempo. En un principio no podía plasmar aquello que tenía a mi alrededor –que veía y me gustaba– y sentía un gran desconcierto por ello. Ahora me sale como un elemento propio.

─ ¿Has encontrado similitudes entre dos pueblos aparentemente tan diferentes como el griego y el gallego?

─ Encontré algunas similitudes, por ejemplo en la diplomacia. No puedo, sin embargo, generalizar demasiado, porque en Grecia no existe homogeneidad en el carácter, pero puedo decir que, generalmente, los griegos somos más abiertos que los gallegos. Lo que sentí al principio fue la falta de eso que denominamos plaka [estar de broma]. El humor de un pueblo es algo característico. Y aquí, cuando empiezas a comprender sus chistes, ves que realmente tienen gracia.

─ ¿Has conocido a filohelenos y a otros griegos en Galicia? ¿Hay interés por Grecia y por la cultura griega?

─ Hay más griegos, pero somos muy pocos en número. También he conocido a filohelenos. Evaristo de Sela, profesor de griego antiguo en un Instituto, fue el fundador y el primer presidente de la Asociación Galega de Amigos de Grecia. Adoraba Grecia. Cuando murió, algunos quisieron continuar su obra, entre ellos su viuda. En cierto momento hubo un encuentro entre griegos y filohelenos para ver qué ideas había y cuáles de ellas podíamos y queríamos realizar. Había muy buenas intenciones y entusiasmo. Habíamos pensado organizar una exposición de artistas gallegos inspirada en la poesía griega y, a la vez, editar el correspondiente catálogo. Desgraciadamente, no se encontró financiación para tan ambiciosa empresa. Desde entonces nos encontramos cada cierto tiempo, pero no se ha desarrollado ninguna actividad destacable.

BIOGRAFÍA
Nació en Atenas en 1959 de padres procedentes de la isla de Lesvos. Estudió en la Escuela Superior de Bellas Artes de Atenas (1979-1984), realizando en los dos últimos años en la misma Escuela un ciclo de pintura bizantina y fresco. En 1986 vino a España como becaria del estado griego para hacer estudios de posgrado. Desde esa fecha vive en Galicia.

Su obra se encuentra en colecciones privadas de Grecia, España, Bélgica, Gran Bretaña y otros países europeos, Nueva Zelanda y Estados Unidos. Obra suya también se encuentra en espacios y edificios públicos de Galicia y Madrid.

EXPOSICIONES INDIVIDUALES
1987- Sala Isaac. Ourense.
1988- Sala O Turco. Ourense.
1995- Casa de Galicia. Madrid.
1996- Galería Obelisco. Coruña.
1997- Galería Alameda. Vigo.
1998- Galería Obradoiro de Artes de Tamallancos. Ourense.
2000- Galería Trisquel e Medulio. Tui.
2001- Galería Alameda. Vigo.
2002- Galería Visol. Ourense.
2003- Sala de Arte del Correo Gallego. Santiago de Compostela.
2003- Galería Theófilos. Atenas.
2005- Galería Obradoiro de Artes de Tamallancos. Ourense.
2006- Sala de Exposicións Capitanía Marítima. Baiona.
2006- Galería Perí Technón. Atenas.
2010- Galería Arte Imagen. Coruña.
2010- Galería Arte Bronce. A Guarda.
2011- Centro Cultural Deputación de Ourense. Ourense.

EXPOSICIONES COLECTIVAS
1982- Moscú.
1983- Salónica.
1984- Atenas.
1985- Atenas, Cos.
1987- “Panelénica”, Pireo. Atenas.
1987- Galería Obradoiro de Artes de Tamallancos. Ourense.
1989- “Inventario das Ribeiras” 9º Festival de Poesía. Salvaterra de Miño.
1989- Coruña. Ourense.
1990- Ferrol.
1991- Pinacoteca Municipal de Heliúpolis. Atenas.
1991- Ourense.
1991- U.N.A.T. por distintas ciudades de España.
1993- Pinacoteca Municipal de Heliúpolis. Atenas.
1993- Pazo de Vilamarín. Ourense.
1994- Galería Obelisco. Coruña.
1995- Universidade Laboral. Ourense.
1995- Vigo.
1996- Museo Municipal e Galería Visol. Ourense.
1996- Universidad Laboral. Ourense.
1997- Vigo e Ourense.
1998- “Tres Pintores Gregos” Galería Alameda. Vigo.
1999- Galería Alameda. Vigo.
2000- “Proxecto Home” en distintas ciudades galegas.
2001- Galería Visol. Ourense.
2002- Galería Alameda. Vigo.
2002- Galería Rodavguí. Atenas.
2003- Galería Ana Vilaseco. Coruña.
2003- Galería Trisquel e Medulio. Tui.
2003- Galería Espacio 48. Santiago de Compostela.
2004- Galería Visol y Obradoiro de Artes de Tamallancos. Ourense.
2005- Galería Perí Technón. Atenas.
2005- Casa das Artes. Ourense.
2005- Galería DUA 2. Vigo.
2006- Galería Visol. Ourense.
2006- Galería Triquel e Medulio. Tui.
2007- Galería Arte Bronce. A Guarda.
2008- Galería Marga Prada. Ourense.
2008- Sala de exposiciones de “Hamam” en Mitilene. Lesvos.
2009- Galería Arte Bronce. A Guarda.
2009- Fundación Araguaney. Santiago de Compostela.
2009- Galería Marga Prada. Galería Visol Ourense.
2010- “Proxecto Home”. Itinerante por ciudades galegas.
2010- Galería Sofi’s. Limnos. Grecia.
2010- "Andante" Fundación Vicente Risco. Allariz, Ourense.

Blog: http://obradoirodeartetamallancos.blogspot.com/
Más pinturas: http://www.ispania.gr/fotogalerias/-pinturas-de-sula-repani

Entrevista, introducción: Vicky Rouska
Preguntas: Vicky Rouska, Emmanuel Vinader
Traducción del griego: Emmanuel Vinader