«Γεννιόμαστε για να ζήσουμε, γι' αυτό και το πιο σημαντικό κεφάλαιο που έχουμε είναι ο χρόνος»
Τα χαράματα της 9ης Ιουλίου του 2011 ο Φακούντο Καμπράλ έπεφτε νεκρός, γαζωμένος από τις σφαίρες πληρωμένων δολοφόνων, καθώς κατευθυνόταν προς το διεθνές αεροδρόμιο της Πρωτεύουσας της Γουατεμάλας για να προλάβει την πτήση της επιστροφής στην Αργεντινή, ύστερα από σύντομη μουσική περιοδεία στην Γουατεμάλα. Το δολοφονικό «καρτέρι» -όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων- είχε στηθεί για τον Νικαραγουανό επιχειρηματία Ένρι Φαρίνια που είχε διοργανώσει τις συναυλίες του Καμπράλ και ο οποίος είχε προσφερθεί να συνοδεύσει τον 74χρονο τροβαδούρο με το βαν του μέχρι το αεροδρόμιο. Μια «εξυπηρέτηση» που στάθηκε αιτία να κοπεί με 3 σφαίρες το νήμα της ζωής του Αργεντίνου τραγουδοποιού.
Πόσο παράδοξος και παράλογος τρόπος να πεθαίνει κατ΄αυτόν τον τρόπο ο ίδιος άνθρωπος που η ΟΥΝΕΣΚΟ είχε ανακυρήξει «Παγκόσμιο Αγγελιοφόρο της Ειρήνης» το 1996, ο βάρδος που στην Λατινική Αμερική θεωρήθηκε σύμβολο ειρήνης και ελευθερίας και που αγαπήθηκε κυρίως για τον τρόπο που αντιμετώπιζε την ζωή και τους συνανθρώπους του...
Την επομένη του θανάτου του στην Πλατεία Συντάγματος της Πόλης της Γουατεμάλας, εκατοντάδες κάτοικοι ντυμένοι στα μαύρα και κρατώντας πλακάτ διαμαρτυρίας -παγωμένοι ακόμα αλλά και πολύ θυμωμένοι για την κατάσταση ανεξέλεγκτης βίας στη χώρα τους- ζητούσαν συγγνώμη από την Αργεντινή για το κακό που της έκαναν, στερώντας της με αυτόν τον αποτρόπαιο τρόπο ένα από τα πιο αγαπημένα της παιδιά. Και υπόσχονταν δικαιοσύνη και τιμωρία για τους υπευθύνους της δολοφονίας του Φακούντο Καμπράλ.
Υπάρχει μόνο μία θρησκεία, η αγάπη
Υπάρχει μόνο μία γλώσσα, αυτή της καρδιάς
Υπάρχει μόνο μία φυλή, η ανθρώπινη
Υπάρχει μόνο ένας θεός και βρίσκεται σε όλα τα μέρη.
Εκείνες τις ημέρες είχα την τύχη να βρίσκομαι στην Γρανάδα και να παρακολουθώ μαθήματα σε μια σχολή διδασκαλίας της Ισπανικής γλώσσας και του Φλαμένκο. «Φρίκη» και «αίσχος» ήταν οι λέξεις που ακούγονταν από τους περισσότερους στην σχολή της Κάρμεν Ντε Λας Κουέβας, καθώς ο Φακούντο Καμπράλ υπήρξε γνωστός και αγαπητός όχι μόνο στον ισπανόφωνο κόσμο, αλλά και σε όσους έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με την μουσική και τους πολιτισμούς αυτής της πολύπαθης ηπείρου. Ήταν ένα δυνατό χτύπημα που έπαιρνε άλλες διαστάσεις καθώς αρχικά –ίσως ακόμα και τώρα- δεν γνωρίζαμε τα πραγματικά αίτια της δολοφονίας, οπότε το μυαλό ακολουθούσε δρόμους δύσκολους, συνδέοντας το περιστατικό με αντίστοιχες δολοφονίες -στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν- ανθρώπων που είχαν βάλει κύριο σκοπό της ζωής τους να μιλούν και να τραγουδούν για την ειρήνη και την αγάπη.
Δεν είμαι από εδω ούτε από εκεί
Δεν έχω ηλικία ούτε μέλλον
Και το να είμαι ευτυχισμένος είναι το χρώμα της ταυτότητάς μου
Ο δημιουργός του «Δεν είμαι από εδώ ούτε από εκεί» σε 48 χρόνια μουσικής καριέρας επισκέφθηκε 165 χώρες, αντιμετώπισε δικτατορίες που τον έκριναν ανεπιθύμητο και δεν του επέτρεψαν την είσοδο, έπλυνε λεπρούς μαζί με την Μητέρα Τερέζα και πρόλαβε να γίνει φίλος με τον σπουδαιότερο εκπρόσωπο της μεξικανικής ραντσέρα, Χοσέ Αλφρέδο Χιμένες. Ο Φακούντο Καμπράλ υπήρξε ένας από τους τελευταίους μιας γενιάς που πίστεψε στην δύναμη της αγάπης, της ελευθερίας και της ισότητας, που αγωνίστηκε, εκδιώχθηκε και αγαπήθηκε για τα πιστεύω του, τα οποία μοιραζόταν γενναιόδωρα με τον κόσμο μέσα από τους στίχους, τις νότες, την βραχνή φωνή και την κιθάρα του.
«Πιστεύω ότι το μοναδικό πράγμα που έκανα καλά, η πραγματική επιτυχία, είναι ότι είμαι αφέντης της ζωής μου, χωρίς δισκογραφικές εταιρίες, χωρίς χορηγούς, χωρίς τίποτα... είμαι μόνος μου και πορεύομαι με μια κιθάρα, με όλα τα λάθη που κανείς μπορεί να φανταστεί. Η επιτυχία και η αποτυχία είναι ένα ψέμα: επιτυχία είναι να κάνεις αυτό που σου αρέσει περισσότερο και να είσαι ευτυχής εκεί κατά που βαδίζεις, να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου...»
Πόση ειρωνεία μπορεί να κρύβει η ζωή. Ο Φακούντο Καμπράλ πέθανε εξαιτίας ενός βίαιου εγκλήματος, σε μια ξένη χώρα, την Ημέρα της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής. Τελικά, δεν ήταν από εδώ, δεν ήταν από εκεί. Ήταν από όλα τα μέρη…
Juanita La Quejica - Sol Latino Nº 62 (Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2012)