Ανέκαθεν η ταχύτητα ήταν το στοιχείο που χαρακτήριζε το ισπανικό μπάσκετ. Μπασκετμπολίστες ταχύτατους, ευφυείς, με υψηλή τεχνική κατάρτιση και ολίγον σκληρούς στο ψηλό παιχνίδι έβγαλε κατά δεκάδες η χώρα στο πέρασμα του χρόνου.

Η σπουδαιότερη στιγμή του ισπανικού μπάσκετ: Το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2006.

Αυτό που εμπόδισε τους Ισπανούς να φτάσουν πολύ νωρίτερα από το 2006 (όπως θα δούμε παρακάτω) στην κατάκτηση ενός τροπαίου σε κάποια διοργάνωση ήταν:

1. Η συχνή έλλειψη ουσίας μέσα στο παιχνίδι τους αν και αυτό υπήρξε θεαματικό και ελκυστικό για τον ουδέτερο θεατή αρκετές φορές.
2. Η ηττοπάθεια και η έλλειψη αυτοπεποίθησης, που σε κρίσιμους αγώνες ειδικά απέναντι σε Ε.Σ.Σ.Δ και Γιουγκοσλαβία, τις μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος στην Ευρώπη για δεκαετίες, ήταν ολοφάνερη και δεν ήταν λίγες οι φορές όπου οι Ισπανοί συντρίφτηκαν με μεγάλα σκόρ από αυτές τις δύο χώρες.
3. Η κακή προϊστορία σε τελικούς, ’’βάραινε’’ τα πόδια των παικτών, τους γέμιζε με άγχος με αποτέλεσμα η απόδοσή κάποιων εξ’αυτών να είναι κάτω των περιστάσεων.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ

Το πρώτο παιχνίδι της εθνικής Ισπανίας διεξήχθη στις 15 Απριλίου του 1935 στη Μαδρίτη με αντίπαλο την Πορτογαλία. Ο αγώνας, που έληξε με νίκη των Ισπανών 33-12, ήταν φιλικός προετοιμασίας ενόψει του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1935 της Γενεύης που ήταν το πρώτο που διεξήχθη στην ιστορία.

Στο συγκεκριμένο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα η Ισπανία κερδίζοντας το Βέλγιο με 25-17 και την Τσεχοσλοβακία με 21-17 έφτασε στον τελικό όπου ηττήθηκε από την Λετονία με 24-18. Η σύνθεση της ιστορικής αυτής πρώτης διάκρισης της Ισπανίας:
Rafael Martin
Emilio Alonso
Pedro Alonso
Juan Carbonell
Armando Maunier
Fernando Muscat
Cayetano Ortega
Rafael Ruano
Προπονητής: Mariano Manent.

Ο ενθουσιασμός από το αργυρό μετάλλιο ήταν μεγάλος και οι βλέψεις για μια νέα διάκριση στράφηκαν στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1936 που θα διεξαγόντουσαν στο Βερολίνο. Ο εμφύλιος πόλεμος όμως νέκρωσε σχεδόν κάθε αθλητική δραστηριότητα στη χώρα, οπότε η Ισπανία αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τους αγώνες λίγες ημέρες πρίν από την έναρξή τους. Έκτοτε και για όλη την δεκαετία του '40 το ισπανικό μπάσκετ δεν συμμετείχε σε καμία μεγάλη διοργάνωση, οπότε δικαιολογημένα πέρασε στην αφάνεια.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1950

Σε αυτή την δεκαετία η ισπανική εθνική ομάδα θα δώσει το παρόν σε δύο μεγάλες διοργανώσεις. Η πρώτη συμμετοχή της Ισπανίας σε παγκόσμιο πρωτάθλημα ήρθε το 1950, οπότε και κατέλαβε την ένατη θέση σε σύνολο δέκα ομάδων στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αργεντινής. Οι παίκτες που συμμετείχαν σε εκείνο το πρωτάθλημα κόσμου ήταν:

Ignacio Pinedo
Arturo Imedio
Jaime Basso
Andres Oller
Alvaro Salvadores
Juan Dalmau
Julio Gamez
Eduardo Kucharsky
Angel Gonzalez
Angel Lozano
Domingo Barcenas
Juan Ferrando
Προπονητής: Micael Paul Rutzgis.

Το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1959 ήταν η δεύτερη μεγάλη διοργάνωση που συμμετείχε η Ισπανία που επανεμφανίστηκε σε αυτό μετά το 1935 καταλαμβάνοντας την δέκατη πέμπτη θέση σε σύνολο δεκαεπτά ομάδων. Το 1951 η Ισπανία θα πάρει την δεύτερη θέση στους Μεσογειακούς αγώνες και το 1955 μάλιστα θα κερδίσει και το τρόπαιο, σε έναν θεσμό βέβαια που ποτέ δεν είχε την αίγλη των Ολυμπιακών Αγώνων, και του παγκόσμιου πρωταθλήματος ή έστω του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ήταν φανερό πως η Ισπανία έστω και με δειλά βήματα έκανε την επανεμφάνισή της στο διεθνές προσκήνιο του μπάσκετ.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1960

Η επόμενη δεκαετία αυτή του 1960, επιβεβαίωσε αυτή την άποψη. Η Ισπανία συμμετείχε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε Ολυμπιακούς αγώνες, αυτούς της Ρώμης το 1960, καταλαμβάνοντας την δέκατη τέταρτη θέση σε σύνολο δεκαέξι ομάδων. Η σύνθεση της ομάδας του 1960:
Agustin Bertomeu
Jose Nora
Alfonso Martinez
Joaquin Ensenat
Santiago Navarro
Josep Lluis Cortes
Jorge Guillen
Emiliano Rodriguez
Jesus Codina
Miguel Angel
Gonzalez Lazaro
Francesc Buscato
Juan Martos
Προπονητής: Eduardo Kucharsky.

Το 1968 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της πόλης του Μεξικό, η Ισπανία κατέκτησε την έβδομη θέση, την καλύτερη έως τότε στο πιο σημαντικό τουρνουά μπάσκετ παγκοσμίως. Η σύνθεση της ομάδας του 1968:
Clifford Luyk
Emiliano Rodriguez
Francesc Buscato
Vicente Ramos
Lorenzo Alozen
Enrique Margall
Toncho Nava
Jose Luis Sagi-Vela
Alfonso Martinez
Chus Codina
Juan Antonio Martinez Arroyo
Luis Carlos Santiago Zabaleta

Προπονητής: Antonio Diaz Miguel

Σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας αυτής, η Ισπανία συμμετείχε και στα πέντε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που διεξήχθησαν, με καλύτερη στιγμή την πέμπτη θέση του 1969 την καλύτερη που πήρε η χώρα μέχρι τότε μετά το 1935. Οι θέσεις που κατέλαβε: 1961 (13^η), 1963 (7^η), 1965 (11^η), 1967 (10^η), 1969 (5^η) Η ομάδα του 1969:
Glifford Luyk
Emiliano Rodriguez
Francesc Buscato
Lorenzo Alozen
Vicente Ramos
Toncho Nava
Enrique Margall
Jose Luis Sagi-Vela
Chus Codina
Cristobal Rodriguez
Alfonso Martinez
Victor Manuel Escorial
Προπονητής: Antonio Diaz Miguel.

Αντίθετα δεν κατάφερε να δώσει το παρόν σε κανένα από τα δύο παγκόσμια πρωταθλήματα που διεξήχθησαν. Από το 1965 προπονητής της εθνικής ομάδας ανέλαβε ο Antonio Diaz Miguel, ένας άνθρωπος που συνέβαλε τα μέγιστα στην εξέλιξη της εθνικής ομάδας οδηγώντας την σε πολύ υψηλότερες θέσεις σε όλες τις διοργανώσεις που πήρε μέρος και καθιστώντας την πια μία παραδοσιακή δύναμη στον χώρο του αθλήματος. Έκατσε στον πάγκο μέχρι το 1992!

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1970

Το ξεκίνημα της δεκαετίας την βρήκε αποκλεισμένη από το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1970, στην έβδομη θέση του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1971 και στην ενδέκατη θέση των Ολυμπιακών αγώνων του Μονάχου το 1972.

Η κορυφαία στιγμή της δεκαετίας ήταν η συμμετοχή της στον τελικό του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1973 που διεξήχθη μάλιστα στη Βαρκελώνη. Ξεκίνησε με ήττα από τους Γιουγκοσλάβους στην πρώτη φάση των ομίλων με 65-59 αλλά μετά συνέχισε μόνο με νίκες: την Βουλγαρία 85-69, την Ιταλία 75-66, την Γαλλία 85-80 και την Ελλάδα 86-74. Στα ημιτελικά έκανε το θαύμα και νίκησε το μεγάλο φαβορί και την υπερδύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ Ε.Σ.Σ.Δ με 80-76 και πέρασε στον τελικό για δεύτερη φορά στην ιστορία της μετά το 1935. Εκεί γνώρισε την ήττα με 78-67 από τους Γιουγκοσλάβους, που ξεκίναγαν την δική τους δυναστεία στον χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, παίρνοντας το αργυρό μετάλλιο. Οι παίκτες του δεύτερου αργυρού μεταλλίου στην ιστορία του ισπανικού μπάσκετ:
Clifford Luyk
Wayne Brabender
Nino Buscato
Vicente Ramos
Rafael Rullan
Manuel Flores
Luis Miguel Santillana
Carmelo Cabrera
Jose Luis Sagi-Vega
Gonzalo Sagi-Vela
Miguel Angel Estrada
Enrique Margall
Προπονητής: Antonio Diaz Miguel.

Άλλη σπουδαία στιγμή ήταν η πέμπτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1974 στο Πουέρτο Ρίκο, η καλύτερη μέχρι τότε θέση στην συγκεκριμένη διοργάνωση. Σημαντική στιγμή η εμφάνιση στην εθνική ομάδα το 1972 του Juan Antonio Corbalan, ενός μπασκετμπολίστα από τους κορυφαίους που ανέδειξε όχι μόνο το ισπανικό αλλά και το ευρωπαϊκό μπάσκετ και έγινε η απαρχή για την εμφάνιση και άλλων σπουδαίων παικτών που οδήγησαν την Ισπανία ψηλά. Η τελευταία καλή στιγμή της δεκαετίας ήταν η τέταρτη θέση στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1975. Η Ισπανία στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1976 και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1978 δεν προκρίθηκε, ενώ στα πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα του 1977 και 1979 τερμάτισε στην ένατη και έκτη θέση αντίστοιχα.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1980

Αυτή η δεκαετία μπήκε πολύ δυνατά για τους Ισπανούς. Η εθνική ομάδα πλαισιωμένη με αρκετούς σπουδαίους μπασκετμπολίστες (Corbalan, San Epifanio, Solozabal, Jimenez, Martin, κ. α) πήρε την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980 (η καλύτερη μέχρι τότε σε Ολυμπιακούς αγώνες) χάνοντας όμως το χάλκινο μετάλλιο στον αγώνα εναντίον των γηπεδούχων Σοβιετικών με συντριβή 117-74.

Η σύνθεση της ομάδας του 1980:
Juan Antonio San Epifanio
Juan Antonio Corbalan
Wayne Brabender
Nacho Solozabal
Candido Antonio Chicho Sibilio
Fernando Romay
Manuel Flores
Luis Miguel Santillana
Juan Domingo de la Cruz
Juan Manuel Lopez Iturriaga
Jose Luis LIorente
Josep Maria Margall

Προπονητής: Antonio Diaz Miguel

Τέταρτη θέση και στο πανευρωπαϊκό του 1981 στην Τσεχοσλοβακία όπου αν και το ξεκίνημά της ήταν πολύ δυνατό, δύο ήττες από τους Σοβιετικούς με 110-101 και τους Γιουγκοσλάβους με 95-72 την ανάγκασε να δώσει μάχη με την Τσεχοσλοβακία για το χάλκινο μετάλλιο. Ηττήθηκε όμως και από την γηπεδούχο ομάδα με 101-90 και τερμάτισε τέταρτη.

Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1982 στην Κολομβία, η Ισπανία πραγματοποίησε εντυπωσιακή εμφάνιση. Κέρδισε στην πρώτη φάση του τουρνουά μεταξύ άλλων και τις Η.Π.Α με 109-99 και αυτή η νίκη έστω κι αν οι Αμερικανοί δεν έπαιζαν με την επαγγελματική τους ομάδα όπως άλλωστε συνήθιζαν εκείνα τα χρόνια, ήταν πολύ σημαντική από άποψης γοήτρου. Στη δεύτερη φάση ήρθαν οι "συνηθισμένες" ήττες από τους Σοβιετικούς (106-93) και τους Γιουγκοσλάβους (108-91) που ανάγκασαν τους Ισπανούς να διεκδικούν μόνο το χάλκινο μετάλλιο έστω και αν κέρδισαν τους άλλους τρείς αγώνες της β’φάσης. Όμως η Γιουγκοσλαβία έπειτα από έναν συγκλονιστικό αγώνα θα αφήσει τους Ισπανούς στην τέταρτη θέση του παγκόσμιου πρωταθλήματος νικώντας τους με 119-117!! Ήταν όμως η καλύτερη μέχρι τότε θέση των Ισπανών στην εν λόγο διοργάνωση. Η σύνθεση των Ισπανών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1982:
Juan Antonio San Epifanio
Juan Antonio Corbalan
Chicho Sibilio
Wayne Brabender
Nacho Solozabal
Fernando Martin
Andres Jimenez
Fernando Romay
Juan Domingo De la Cruz
Joaquim Costa
Josep Maria Margall
Fernando Arcega

Προπονητής: Antonio Diaz Miguel

Το 1983 στο πανευρωπαϊκό της Γαλλίας η Ισπανία θα ξεκινήσει με ήττα από τους Ιταλούς με 75-74, θα συνεχίσει με δύσκολες νίκες εναντίον των: Γιουγκοσλάβων(!) με 91-90, των Γάλλων με 75-73, Σουηδών 81-76 και θα προκριθεί στα ημιτελικά μετά από μια άνετη νίκη επί της Ελλάδας με 100-79. Στα ημιτελικά εναντίον των Σοβιετικών η Ισπανία θα κάνει το θαύμα ή την υπέρβαση και θα νικήσει με 95-94! Όλοι πίστεψαν πως είχε έρθει επιτέλους η ώρα των Ισπανών. Η Ισπανία θα αντιμετώπιζε στον τελικό την Ιταλία που είχε στις τάξεις της σπουδαίους παίκτες όπως ο Αντονέλο Ρίβα, ο Ντίνο Μενεγκίν και ο Ρομπέρτο Μπρουναμόντι. Οι Ιταλοί κέρδισαν το τρόπαιο νικώντας με 105-96 τους Ισπανούς που έμειναν με το παράπονο ότι ενώ πέταξαν έξω τις δύο μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος στην Ευρώπη (Γιουγκοσλάβους και Σοβιετικούς) έχασαν το τρόπαιο από μία ομάδα που ήταν στα «μέτρα τους». Οι παίκτες του τρίτου χαμένου ευρωπαϊκού τελικού της Ισπανίας:
Juan Antonio San Epifanio
Juan Antonio Corbalan
Fernando Martin
Chico Sibilio
Nacho Solozabal
Chichi Creus
Juan Domingo De la Cruz
Juan Manuel Lopez Iturriaga
Fernando Romay
Josep Maria Margall
Andres Jimenez
Fernando Arcega
Προπονητής: Antonio Diaz Miguel.

Οι ίδιοι παίκτες και ο προπονητής φυσικά, οδήγησαν την Ισπανία σ’έναν ακόμη τελικό την επόμενη χρονιά, το 1984, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λός Άντζελες. Στην πρώτη φάση του τουρνουά η Ισπανία θα νικήσει: τον Καναδά με 83-82, την Ουρουγουάη με 107-90, την Γαλλία με 97-82 και την Κίνα με 102-83, ενώ θα χάσει μόνο από τους Αμερικανούς με 101-68. Στα προημιτελικά θα κερδίσει την Αυστραλία με 101-93 και στα ημιτελικά σε έναν αξέχαστο αγώνα θα πετάξει έξω την Γιουγκοσλαβία νικώντας την με 74-61 περνώντας στον τελικό των Ολυμπιακών αγώνων για πρώτη φορά στην ιστορία της. Αντίπαλοι οι γηπεδούχοι Αμερικανοί... Ο τελικός χάθηκε... Αυτή τη φορά όμως δεν ‘’πόνεσε’’ τόσο τους Ισπανούς καθώς αντίπαλος ήταν οι Η.Π.Α, η εθνική ομάδα της οποίας είναι ασυναγώνιστη στο άθλημα. Η Ισπανία ηττήθηκε με 96-65 και κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο που ήταν μία σπουδαία επιτυχία, η κορυφαία στους συγκεκριμένους αγώνες. Η σύνθεση των Ισπανών στους Ολυμπιακούς του 1984:
Juan Antonio San Epifanio
Juan Antonio Corbalan
Fernando Martin
Nacho Solozabal
Juan Domingo de la Cruz
Juan Manuel Lopez Iturriaga
Fernando Romay
Andres Jimenez
Josep Maria Margall
Jose Luis LIorente
Fernando Arcega
Jose Manuel Beiran

Προπονητής: Antonio Diaz Miguel

Η εθνική ομάδα της Ισπανίας τερμάτισε στην τέταρτη θέση στο πανευρωπαϊκό πρωταθλήμα του 1985 χάνοντας στα ημιτελικά από τους γηπεδούχους Τσεχοσλοβάκους με 98-95 και στον μικρό τελικό για το χάλκινο μετάλλιο από την Ιταλία με 102-90. Το 1986 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που διοργάνωσε η ίδια κατέλαβε την πέμπτη θέση. Το 1987 στο πανευρωπαϊκό της Αθήνας θα πάρει πάλι την τέταρτη θέση χάνοντας στον ημιτελικό από τους Σοβιετικούς και στον μικρό τελικό από τους Γιουγκοσλάβους, ενώ στους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988 μάλλον θα απογοητέψει καθώς θα τερματίσει στην όγδοη θέση. Η δεκαετία θα κλείσει με την πέμπτη θέση στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Γιουγκοσλαβίας το 1989. Ήταν με διαφορά η καλύτερη δεκαετία του ισπανικού μπάσκετ με δύο ασημένια μετάλλια και πέντε συμμετοχές σε ημιτελικούς.

Στις 3 Δεκεμβρίου του 1989 η τραγική είδηση του χαμού του Fernando Martin σε αυτοκινητιστικό ατύχημα συγκλόνισε τον χώρο του παγκόσμιου μπάσκετ. Στα 27 του μόλις χρόνια έφυγε τόσο άδοξα από την ζωή έχοντας αφήσει μία καριέρα γεμάτη επιτυχίες τόσο σε συλλογικό (Ρεάλ Μαδρίτης και New Jersey Nets) όσο και σε εθνικό επίπεδο.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1990

Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αργεντινής το 1990 η Ισπανία απογοήτεψε καθώς τερμάτισε στην δέκατη θέση. Το 1991 έμελλε να είναι μία αναλαμπή μέσα σε μια περίοδο μετριότητας (1988-1998) για την ισπανική εθνική ομάδα. Στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Ρώμης η Ιταλία θα νικήσει την Ισπανία με 93-90 στον ημιτελικό και θα της κόψει τον δρόμο για τον τελικό. Στον μικρό τελικό η Ισπανία θα κερδίσει εύκολα την Γαλλία με 101-83 και θα κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο ανεβαίνοντας έτσι στο βάθρο μιας οποιαδήποτε διοργάνωσης μετά το 1984. Η ομάδα του χάλκινου μεταλλίου του πανευρωπαϊκού του 1991:
Juan Antonio San Epifanio
Jordi Villacampa
Mike Hansen
Pep Cargol
Rafael Jofresa Quique
Andreu Manel Bosch
Antonio Martin
Juan Antonio Orenga
Jose Miguel Antunez
Fernando Arcega
Silvano Bustos

Προπονητής: Antonio Diaz Miguel

Με το τέλος των Ολυμπιακών αγώνων της Βαρκελώνης το 1992, κι ενώ οι Ισπανοί απογοητεύουν με την ένατη θέση που καταλαμβάνουν, ο Antonio Diaz Miguel, ο ‘’αιώνιος’’ προπονητής της ομάδας, ο άνθρωπος-αναμορφωτής του ισπανικού μπάσκετ, εγκαταλείπει το πόστο του μετά από 27 ολόκληρα χρόνια. Ο Antonio Diaz Miguel (1933-2000) έμεινε στην ιστορία σαν ο προπονητής που έβγαλε από την αφάνεια τον Ισπανό μπασκετμπολίστα, δίνοντάς του κύρος με τα στοιχεία του αμερικανικού μπάσκετ που πάντα λάτρευε:Την ταχύτητα και τον αιφνιδιασμό.

Ο αντικαταστάτης του Antonio Diaz Miguel ο Manuel Lolo Sainz, στην οκταετία (1993-2001) που κοουτσάρισε την εθνική ομάδα δεν μπόρεσε να την οδηγήσει σε κάποια μεγάλη διάκριση πλήν του τελικού του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1999. Στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα του 1993, του 1995 και 1997 η Ισπανία αποκλείστηκε στα προημιτελικά, μένοντας στην πέμπτη (1993 και 1997)και στην έκτη θέση (1995)μη μπορώντας έτσι να διεκδικήσει έστω ένα μετάλλιο.

Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1994 στον Καναδά θα βρεθεί ξανά όπως και τέσσερα χρόνια πρίν στην δέκατη θέση, στο κύκνειο άσμα του μεγάλου Juan Antonio San Epifanio που έκανε τις τελευταίες εμφανίσεις του με την εθνική ομάδα μετά από μία τεράστια καριέρα, ενώ στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα το 1996 δεν θα συμμετάσχει κάν λόγο της κακής της πορείας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1995.

Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1998 στην Αθήνα η γηπεδούχος Ελλάδα θα σταματήσει στα προημιτελικά την Ισπανία με νίκη 69-62. Μέχρι εκείνον τον προημιτελικό οι Ισπανοί είχαν μόνο νίκες στο διάβα τους και μία μόνο ήττα από τους Αμερικανούς με 75-73 στην δεύτερη φάση των ομίλων. Τελικά θα τερματίσει στην τιμητική πέμπτη θέση.

Κορυφαία στιγμή η συμμετοχή στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1999 στη Γαλλία. Σε αυτό το τουρνουά τίποτα δεν προδίκαζε την συμμετοχή της Ισπανίας στον τελικό καθώς οι εμφανίσεις της ήταν μέτριες. Προκρίθηκε στον δεύτερο γύρο με δύο νίκες κατά της Ουγγαρίας με 84-75 και της Ρωσίας με 72-69 και μία ήττα ενδιάμεσα από την Σλοβενία με 75-85. Στον δεύτερο γύρο λίγο έλειψε να αποκλειστεί αφού τα αποτελέσματά της στον καινούργιο όμιλο που σχηματίστηκε μόνο θετικά δεν ήταν. Δύο ήττες από την Γαλλία με 57-74 και την Γιουγκοσλαβία με 63-77 λίγο έλειψαν να στείλουν τους Ισπανούς στο σπίτι τους. Τελικά ήρθε η νίκη στο τελευταίο παιχνίδι εναντίων των Ισραηλινών με 88-74. Η Ισπανία πέρασε τέταρτη και καταϊδρωμένη από τον όμιλό της στα προημιτελικά. Εκεί οι Ισπανοί θυμήθηκαν τον καλό τους εαυτό και πέταξαν έξω τους πολύ δυνατούς και από τα φαβορί της διοργάνωσης Λιθουανούς με νίκη 74-72. Στα ημιτελικά τους περίμενε η Γαλλία που τους είχε νικήσει νωρίτερα στη β’φάση των ομίλων. Αυτή τη φορά τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά για εκείνους καθώς οι Ισπανοί ήταν καλύτεροι και επικράτησαν με 70-63 μπαίνοντας έτσι σε τελικό μιας οποιαδήποτε διοργάνωσης για πρώτη φορά μετά το 1984. Αντίπαλος η αναγεννημένη Ιταλία. Οι Ισπανοί που όσο το τουρνουά προχώραγε τόσο άνοιγε η όρεξή τους για την ύψιστη διάκριση ήταν αισιόδοξοι και ενθουσιασμένοι. Ίσως η 3 Ιουλίου του 1999 να ήταν η ημερομηνία που έψαχναν. Κι όμως... Η Ισπανία θα χάσει και πάλι το τρόπαιο από τον ίδιο αντίπαλο όπως και το 1983 με 64-56. Η λέξη «losers» - ηττοπαθείς ήταν πια συνώνυμο της φράσης - ισπανική εθνική ομάδα. Πότε επιτέλους θα έσπαγε αυτή η κατάρα των πέντε πια χαμένων τελικών; Οι παίκτες του τέταρτου αργυρού ευρωπαϊκού μεταλλίου της Ισπανίας:
Alberto Herreros
Carlos Jimenez
Roberto Duenas
Roger Estellar
Alberto Angulo
Nacho Rodriguez
Rodrigo de la Fuente
Inaki de Miguel
Alfonso Reyes
Juan Ignacio Romero
Nacho Rodilla
Ivan Corrales

Προπονητής: Lolo Sainz.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 2000

Με την καθόλου τιμητική θέση (9^η) στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ του 2000 ξεκίνησε η νέα δεκαετία για το ισπανικό μπάσκετ. Σε αυτό το τουρνουά έκαναν το ντεμπούτο τους δύο παίκτες που αποδείχτηκαν πολύ σημαντικοί τα αμέσως επόμενα χρόνια. Ο Juan Carlos Navarro και ο Jorge Garbajosa. Αντίθετα ήταν το τελευταίο τουρνουά του προπονητή Lolo Sainz που αντικαταστάθηκε από τον Javier Imbroda ο οποίος έμεινε στον πάγκο για έναν μόλις χρόνο. (2001-2002).

Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2001, που διεξήχθη στην Τουρκία η Ισπανία θα φτάσει στον ημιτελικό όπου θα ηττηθεί όμως από τους Γιουγκοσλάβους με 78-65. Στην μάχη για την τρίτη θέση και το χάλκινο μετάλλιο θα κερδίσει τους Γερμανούς με 99-90. Σε αυτό το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα έκανε την εμφάνισή του ο Pau Gasol, ο οποίος εξελίχθηκε τα αμέσως επόμενα χρόνια σε έναν από τους σπουδαιότερους σύγχρονους παίκτες στο παγκόσμιο μπάσκετ. Οι παίκτες του δεύτερου χάλκινου μεταλλίου της Ισπανίας σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα:
Pau Gasol
Juan Carlos Navarro
Jorge Garbajosa
Chuck Kornegay
Raul Lopez
Carlos Jimenez
Nacho Rodriguez
Felipe Reyes
Alfonso Reyes
Jose Antonio Paraiso
Paco Vazquez
Lucio Angulo

Προπονητής: Javier Imbroda

Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ινδιανάπολης το 2002 η Γερμανία του μεγάλου Νοβίτσκι θα σταματήσει στα προημιτελικά τους Ισπανούς κερδίζοντάς τους με 70-62. Η Ισπανία τελικά κατέλαβε την πέμπτη θέση. Ακόμη ένας τελικός περίμενε τους Ισπανούς την επόμενη χρονιά στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2003 στη Στοκχόλμη. Με προπονητή τον Mocho Lopez θα κερδίσουν όποιον βρούν μπροστά τους: Σουηδία με 99-52, Ρωσία με 89-77, Σερβία με 75-67, το Ισραήλ στα προημιτελικά με 78-64 και στον ημιτελικό τον κακό τους δαίμονα τους Ιταλούς με 81-79 αλλά στον τελικό θα χάσουν για μία ακόμη φορά... Αυτή τη φορά θα είναι η Λιθουανία των σπουδαίων Μασιγιάουσκας, Στομπέργκας και Γιασικεβίτσιους που θα πάρει το χρυσό μετάλλιο με νίκη 93-84 αφήνοντας τους με την πίκρα της αιώνιας αποτυχίας σε τελικούς. Οι παίκτες του αργυρού μεταλλίου του 2003:
Pau Gasol
Juan Carlos Navarro
Jorge Garbajosa
Jose Manuel Calderon
Carlos Jimenez
Carles Marco
Felipe Reyes
Rodrigo de la Fuente
Alfonso Reyes
Roger Grimau
Alberto Herreros
Antonio Bueno

Προπονητής: Moncho Lopez

Ο Mario Pesquera αντικατέστησε τον Moncho Lopez στον πάγκο συνεχίζοντας έτσι μία όχι τόσο συνηθισμένη κατάσταση αλλαγής προπονητών. Η ομάδα άρχισε σιγά σιγά να δείχνει ένα διαφορετικό πρόσωπο. O Pau Gasol, ο Navarro, ο Garbajosa και ο Calderon αφομοίωσαν ο ένας το παιχνίδι του άλλου και κοντά σε αυτούς ανέβηκαν και οι υπόλοιποι. Η Ισπανία έπαιζε γρήγορο και θεαματικό μπάσκετ κερδίζοντας αρκετές συμπάθειες. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 οι Ισπανοί διέθεταν σπουδαία ομάδα που προσέφερε παράλληλα και θέαμα. Στον προημιτελικό ατύχησαν να πέσουν πάνω στις Η.Π.Α. Έχασαν με 102 -94 όμως άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις και η έβδομη θέση που κατέλαβαν τελικά σε καμία περίπτωση δεν τους αντιπροσώπευε. Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Βελιγραδίου το 2005 η Ισπανία πήγε σαν ένα από τα πιο δυνατά φαβορί. Οι Γερμανοί και ο Νοβίτσκι την περίμεναν στον ημιτελικό και με νίκη θρίλερ στο τέλος με 94-93 άφησαν τους Furias Rojas έξω από τον τελικό. Η πίκρα των Ισπανών ήταν τόσο μεγάλη που στον αγώνα για το χάλκινο μετάλλιο εναντίων των Γάλλων έχασαν με 98-68 και κατετάγησαν τέταρτοι!Ο προπονητής Mario Pesquera απομακρύνθηκε δίνοντας την θέση του στον Pepu Hernandez…