Η πρώτη νοστιμιά που φτιάξαμε τις προάλλες στο Abanico, στο εργαστήρι μαγειρικής από το Cádiz της Andalucía, ήταν τα panizas. Πρόκειται για παραδοσιακό πιάτο του Cádiz με ιστορία που ξεκινά τον 18ο αιώνα, όταν στην πόλη ζούσαν έμποροι και πλούσιοι καραβοκύρηδες που προσλάμβαναν επαγγελματίες μάγειρες από όλον το κόσμο για να δουλέψουν στα σπίτια τους. Οι Ιταλοί τους έμαθαν την γενοβέζικη φαρινάτα -ένα είδος ψωμιού από ρεβυλάθευρο που ψηνόταν στο φούρνο- και στο πέρασμα του χρόνου οι Γαδιτάνοι την εξέλιξαν και την προσάρμοσαν στα γούστα τους, φτιάχνοντας τα panizas.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνταγή για όσους "κυνηγούν" τις φυτικές ίνες ή νηστεύουν, αφού η βασική ύλη είναι το ρεβυθάλευρο. Νοστιμότατη και διαφορετική. Δυνατό ξεκίνημα!

Υλικά
Για τα panizas

• 2 ποτήρια αλεύρι από ρεβύθια ή 250 γρ.(πωλείται σίγουρα στα μαγαζιά με βιολογικά προϊόντα, τα 500 γρ. κοστίζουν γύρω στα 2,50 ευρώ)
• 4 ποτήρια νερό ή 830 ml
• αλάτι
• προαιρετικά πιπέρι, κύμινο, πάπρικα γλυκιά, ελαιόλαδο 2 κ.σ.

Για το τηγάνισμα

• ελαιόλαδο
• Για τη σάλτσα
• 2 γιαούρτια στραγγιστά
• 1 σκ.σκόρδο λιωμένη (χωρίς την φύτρα)
• 2 καρότα ψιλοτριμμένα
• μαϊντανός ψιλοκομμένος
• ελαιόλαδο
• ξύδι
• αλάτι
• πιπέρι λευκό

Ανακατεύουμε σε κατσαρόλα το νερό με το ρεβυθάλευρο καλά, ώστε να μην υπάρχουν γρόμποι. Προσθέτουμε το αλάτι.

Βράζουμε σε μέτρια φωτιά, μέχρι να πήξει το μείγμα, ανακατεύοντας συνέχεια με το σύρμα αρχικά και αφού πήξει ελαφρά με την ξύλινη κουτάλα. Αν θέλουμε, προσθέτουμε και λίγο λάδι, παρότι δεν περιλαμβάνεται στην παραδοσιακή συνταγή, καθώς και πιπέρι λευκό, πάπρικα γλυκιά και κύμινο.

Λαδώνουμε ελαφρά ένα ταψί μακρόστενο και απλώνουμε το μείγμα μέχρι να κρυώσει. Ελέγχουμε αν σηκώνεται χωρίς να διαλύεται.

Το κόβουμε σε στενόμακρα κομμάτια.

Τηγανίζουμε σε αρκετή ποσότητα ελαιόλαδου στο 2 ή 2 1/2 (σε μάτι που φτάνει στο 3).

Στραγγίζουμε για λίγο σε χαρτί κουζίνας ώστε να φύγει το περισσό λάδι.

Προαιρετικά σερβίρουμε με μαγιονέζα ή με σάλτσα από γιαούρτι.

Καλή μας Όρεξη!

ΥΓ. Μπορούμε να προσθέσουμε στη ζύμη ένα σκληρό τυρί τύπου ρεγκάτο ή μαντσέγκο κουράδο. Στην τάξη προτιμήσαμε παμψηφεί τα σκέτα. Την επόμενη φορά θα δοκιμάσω να προσθέσω και λίγο ταχίνι, καθώς ταιριάζει ιδιαίτερα με τα ρεβύθια