Elbicho: φαντασία και δύναμη σε DVD

Το συγκρότημα κυκλοφορεί το Elbich8, de imaginar, ένα διπλό δίσκο ηχογραφημένο ζωντανά

ΑΝΧΕΛΕΣ ΚΑΣΤΕΓΙΑΝΟ Γ. - Μαδρίτη - 07/07/2009

Το ραντεβού για να μιλήσουμε σχετικά με την καινούρια τους δουλειά είναι σε μια κεντρική πλατεία της Μαδρίτης, μέρος στο οποίο ξεκίνησαν να παίζουν με έναν τρόπο αυθόρμητο και να νιώθουν μουσικοί. Πέρασαν εννιά χρόνια από τότε και μετά από τρεις δουλειές στούντιο, Elbicho, Elbicho II και Elbicho VII, τώρα θέλησαν να κάνουν ένα διάλειμμα σε αυτό το ίδιο μέρος και να θυμηθούν εκείνες τις εποχές

με έναν δίσκο ηχογραφημένο ζωντανά που έχει τίτλο Elbich8, de imaginar, κυκλοφόρησε από την Warner και ηχογραφήθηκε το Μάιο του 2008 στο Παλάτι Συνεδρίων στη Μαδρίτη. «Ήταν ένας δίσκος που οφείλαμε να βγάλουμε», εξηγεί ο Μιγκέλ Καμπέγιο, τραγουδιστής. Αυτοορίζονται ως ένα γκρουπ της σκηνής, οπότε ήταν αναπόφευκτο να ηχογραφήσουν τελικά μια από τις εμφανίσεις τους.

Τα live τους είναι απρόβλεπτα. Δε συνηθίζουν να φέρνουν έτοιμη μια λίστα τραγουδιών. Αφήνουν την ενέργεια να ρέει στην σκηνή. Η διάρκεια των τραγουδιών μπορεί να αυξηθεί επ’ αόριστον, να μεταμορφωθεί ένας ρυθμός τανγκό φλαμένκο σε μπόσα νόβα. Ποτέ δεν ξέρει κανείς τι πρόκειται να συμβεί. Και πάντα βγαίνουν με άνεση από τις κρίσιμες στιγμές. Όμως αυτή τη φορά προτίμησαν να βάλουν τα πράγματα σε κάποια τάξη, να τα κάνουν κάτι πιο συμβατικό. «Είναι η πιο δουλεμένη συναυλία μας», εξηγεί ο Αντόνιο Μάνγκας, ντράμερ του σχήματος. Ο Νταβίντ Αμόρες, κρουστός, προσθέτει: «Εγώ πιστεύω ότι αυτός ο δίσκος είναι μια συλλογή όλων των live μας, βελτιωμένων και σε τάξη». Η έκδοση και ο ήχος ήταν φροντισμένα στο έπακρο. Όπως επίσης το DVD που συνοδεύει τους δύο δίσκους και που όχι μόνο παρουσιάζει αυτό που συνέβη στην σκηνή, αλλά και όλη την δημιουργικότητα, μαζί και την οπτικοακουστική, που εκπέμπει το γκρουπ.

Οι συναυλίες άρχισαν νωρίς, όταν αυτό το σχήμα που είναι δύσκολο να κατηγοριοποιήσει κανείς (και που εκτός από τον Καμπέγιο, τον Μάνγκας και τoν Αμόρες διαθέτει τον Κάρλος Πούνκμπας στο μπάσο, τον Βίκτορ Ινιέστα στην κιθάρα, τον Χουάν Κάρλος Αρανθίλ στο φλάουτο, τον Μάριο Ντίαθ στα πλήκτρα και τον Πέπε Αντρέου στην τρομπέτα) συναντήθηκε στη Μαδρίτη και αποφάσισε να παίξει ώστε, με αφετηρία τους ήχους του φλαμένκο, να δημιουργήσει ένα στιλ που κάποιες φορές μοιάζει με το προγκρέσιβ ή το ψυχεδελικό ροκ, στο ύφος που το έκαναν οι μπάντες της δεκαετίας του ’70 (αναπόφευκτα μας έρχεται στο μυαλό το ανδαλουσιανικό ροκ που έκαναν γκρουπ όπως οι Cai, οι Triana ή οι Gualberto), χωρίς όμως να απορρίπτουν ρυθμούς από κόπλα και πάσο ντόμπλε. Είναι μια μείξη η οποία πηγάζει από έναν προσωπικό ήχο, που εδραιώθηκε με τα χρόνια.

Αυτός ο δίσκος ηχογραφήθηκε στη Μαδρίτη, επειδή η ακουστική του μέρους ήταν αυτή που έψαχναν. «Το μόνο που του λείπει, ίσως, είναι ότι πίσω από το Παλάτι Συνεδρίων δεν υπάρχει παραλία», λέει γελώντας ο Αντόνιο Μάνγκας. «Θέλαμε όλα να είναι προσεγμένα, τα φώτα, οι εικόνες, οι χορεύτριες… Να είναι η ιδανική μας εμφάνιση», προσθέτει ο Καμπέγιο. Το μόνο που έμεινε απέξω ήταν η παρουσίαση που έκανε ο ηθοποιός Ενρίκε Μαρτίνεθ, όπου ερμήνευσε αρμονικό τραγούδι ενώ περιτριγυριζόταν από μερικούς μουσικούς σε στάση διαλογισμού και που δεν είχε την αναμενόμενη αποδοχή από ένα μέρος των παραβρισκόμενων. «Δεν το συμπεριλάβαμε εξαιτίας τεχνικών ζητημάτων», εξηγεί ο Αμόρες, «αλλά επίσης επειδή ίσως κάναμε το λάθος να σκεφτούμε ότι θα είχε καλή ανταπόκριση. Σε μένα σε διαφορετική συγκυρία λειτούργησε πολύ καλά και σκέφτηκα ότι το ίδιο θα συνέβαινε και εκεί, αλλά δεν έγινε έτσι.»

Αυτό που πραγματικά ήθελαν ήταν η παρουσία μια παλιάς φίλης, της τραγουδίστριας Μπέμπε, που αν και δεν ήταν στην συναυλία στις 16 Μαΐου (που υπάρχει σε αυτόν το διπλό δίσκο) εμφανίστηκε στην προηγούμενη, που έγινε στις 14 Μαΐου, στο ίδιο μέρος, όπου θέλησε να ερμηνεύσει μαζί τους ένα κομμάτι του τελευταίου δίσκου της, los Rokipankis. «Eμφανίστηκε όταν το θέλησε και έκανε το τραγούδι που της κάπνισε, και θέλαμε να είναι στον δίσκο», εξηγεί ο Καμπέγιο. Είναι το μοναδικό κομμάτι που δεν ανήκει στην συναυλία που δόθηκε στις 16 Μαΐου. Τα υπόλοιπα είναι, ίσως, η καλύτερη συλλογή ενός συγκροτήματος που γεννήθηκε στον δρόμο. «Κάναμε αυτό το live για να μη χρειάζεται να κάνουμε μια συναυλία τεσσάρων ωρών, ήδη έχουμε πολλά τραγούδια μετά από τρεις δίσκους», λέει ο τραγουδιστής.

Και πώς παρουσιάζεται live ένας δίσκος που ηχογραφήθηκε σε συναυλία; Φτιάχνοντας με ελεύθερο τρόπο τα θέματα, που είναι η αγαπημένη ασχολία αυτών των μουσικών, και προσθέτοντας καινούρια πράγματα. «Οι Elbicho πάντα ήταν έτσι, το live είναι πολύ σημαντικό για εμάς, και από την αρχή παίζαμε τα κομμάτια στη σκηνή χωρίς στην πραγματικότητα να τα έχουμε ολοκληρώσει», εξηγεί ο Καμπέγιο. «Τώρα, καθώς δε βλεπόμαστε σχεδόν ποτέ, το κάνουμε πάλι, και μας χρησιμεύει σχεδόν σαν πρόβα». Το επιβεβαιώσαμε χτες,  όταν θέλησαν να παίξουν για πρώτη φορά τραγούδι (Σερφάροντας) μπροστά από τις κάμερες της ELPAÍS.com. Θα το επιβεβαιώσουν όλοι αυτοί που θα πάνε να τους δουν σε οποιαδήποτε από τις συναυλίες που θα δώσουν αυτό το καλοκαίρι ανά την ισπανική επικράτεια. 

 

Πρωτότυπη συνέντευξη: www.elpais.com

Μετάφραση: Σίσσυ Τσατσαρώνη

Επιμέλεια: Βίκυ Ρούσκα