O Tonino Carotone κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο στην ιταλική αγορά το νέο του άλμπουμ με τίτλο Ciao Mortali!. Αυτό που μου έκανε εντύπωση όταν το πρωτοπαρουσίασε στην Αθήνα την ίδια εποχή ήταν ότι αν και μας ήταν άγνωστα τα τραγούδια, βρεθήκαμε οι περισσότεροι πολύ γρήγορα να τα σιγοψιθυρίζουμε μαζί του και να κρατάμε το ίσο στα ρεφραίν. Παρά το ακατάλληλο του χώρου για τέτοιου είδους συναυλίες, τις μεγάλες ηλικίες και το τελείως διαφορετικό ύφος της πλειοψηφίας του κοινού, ο κόσμος ενθουσιάστηκε και το έδειξε με την έντονη συμμετοχή, το τραγούδι, το χορό και -γιατί όχι- το χοροπηδητό μετά ζωηρών χειροκροτημάτων.
Γιατί αυτός τελικά είναι ο Tonino. Οσοι δεν τον έχουν δει και ακούσει ποτέ από κοντά, ίσως βλέπουν έναν όχι τόσο καλλίφωνο ή ιδιαίτερα προικισμένο Ισπανό Τσάκωνα, που πιθανότατα εμπαίζει το κοινό. Είναι και αυτά στην επιφάνεια, αλλά στην ουσία είναι ένας απρόβλεπτος σύγχρονος μελωδός-τραγουδοποιός, ένας βάρδος βγαλμένος από ένα παραμύθι ή ένα κόμικ, που έχει το ταλέντο να κάνει τον κόσμο να χαίρεται και να προβληματίζεται και να θλίβεται και να χορεύει και να σκέφτεται και να βγαίνει από τον καθημερινό εαυτό του κάποιες μικρές στιγμές. Τα λόγια των τραγουδιών του, αν και φορές ακούγονται αφελή και περιπαιχτικά, έχουν συνήθως να μας πουν κάτι και σε δεύτερο επίπεδο και η μελωδικότητα είναι πάντα εκεί για να μας χαϊδέψει, χαρακτηριστικό συνοδευτικό της ιδιόρρυθμης σκληρής, ειρωνικής αλλά και ζεστής φωνής αυτού του πολύ έξυπνου Βάσκου, που δεν φαίνεται να παίρνει τη ζωή στα σοβαρά, χωρίς όμως και να την εξευτελίζει ταυτόχρονα.
Στο Ciao Mortali! ο Carotone χρησιμοποιεί ό,τι φέρνει στις μουσικές μνήμες και αποσκευές του. Από Almodóvarικά στοιχεία στο Pornofútbol που τραγουδά με τον Manu Chao, μέχρι την αγαπημένη Rumba Catalana (που μας πετά όλους όρθιους) στο La parienta, και τα αργεντίνικα τάνγκος στο De vuelta a Buenos Aires. Ενδιαφέρουσα και η πιο φάνκυ εκδοχή του No volveremos más. Ελαφρώς θλιμμένο το La Cama, αν και παραινετικό, αφού τελειώνει ξεκαθαρίζοντας "αν θέλεις να είσαι λίγο πιο ευτυχισμένη έλα μαζί μου. Η καρδιά που σου τραγουδά από το παράθυρο δεν θα σε περιμένει. Εγώ σε περιμένω στο κρεββάτι." Ίσως τους πιο σημαντικούς στίχους αυτούς του άλμπουμ τους ακούμε στο Atapuerca, όπου ο Tonino με την βοήθεια των Gogol Bordello μας θυμίζουν ότι "χάνονται εύκολα οι ρίζες της ανθρωπότητας, θάβουμε την μνήμη στο σκοτάδι, ενώ στις κρυμμένες σπηλιές (όπως αυτές της Atapuerca στην επαρχία του Burgos στην Ισπανία) υπάρχουν τόσοι θησαυροί και μουσική που δεν νοιώθουμε γιατί είμαστε κουφοί, ζώα χωρίς ένστικτο σε αυτήν την κοινωνία όπου στο τέλος θα τα χάσουμε όλα όπως είναι φυσικό". Χορευτικό και ξεσηκωτικό το Frenomotor, όπου "καλύτερα να πεθάνεις παρά να χάνεις τη ζωή σου... αν μου πεις πως ναι με σκοτώνεις, αν μου πεις πως όχι πεθαίνω". Το αγαπημένο μου κομμάτι από το Ciao Mortali! και αυτό που πιστεύω ότι φέρνει πιο έντονα στην μουσική αλλά και στους στίχους το μοναδικό στίγμα του Tonino Carotone είναι το Il Santo. Μαζί με το ιταλιάνικο φολκ-ροκ γκρουπ των Bandabardó, ο Carotone σχολιάζει με τον δικό του τρόπο την θρησκεία και τις αγιοποιήσεις, σε ένα τραγούδι που ενώ έγραψε αρχικά πριν χρόνια αποφάσισε να το ερμηνεύσει δημόσια τώρα, αφιερώνοντάς το στον κιθαρίστα του Rober που πέθανε λίγο μετά μια συναυλία που είχαν δώσει στο Burgos το 2007. Ελαφρώς βλάσφημο, χαρούμενο και μελαγχολικό ταυτόχρονα, θρασύ αλλά και γεμάτο ευαισθησία, το τραγούδι αναφέρεται σε έναν άγιο πότη που έπεσε από τον ουρανό και που με την κιθάρα του μας έδινε την ευλογία του. Εναν άγιο, που χάρη σε τύπους σαν αυτόν δεν θα λείψει ποτέ το φως που φωτίζει τις γωνιές αυτού του κόσμου του τόσο ερμητικά κλειστού.
