Mε αποσκευές γεμάτες εμπειρίες και ελπίδες για απρόβλεπτες εκπλήξεις Mε αποσκευές γεμάτες εμπειρίες και ελπίδες για απρόβλεπτες εκπλήξεις...O Γιώργης Χριστοδούλου, λίγο πριν την αναχώρηση του για την Βαρκελώνη, μίλησε στο allaboutmusic.gr!

Το μότο ενός φίλου είναι πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, μόνο ενδιαφέροντες και μη ενδιαφέροντες. Αυτό έχει μια ισχυρή δόση αλήθειας, έχουν πολλά περισσότερα να σου δώσουν άνθρωποι πολυταξιδεμένοι, καλλιεργημένοι, με πλούσιες εμπειρίες, που έχουν αναπτύξει φιλοσοφία ζωής.

Είναι αυτοί που δε χορταίνεις να τους ακούς να μιλούν, χωρίς να είναι πάντα η «ψυχή της παρέας», άνθρωποι γοητευτικοί, που μπορείς να τους συναντήσεις μόνο για κάποιες στιγμές αλλά να αφήσουν, στη βιοθεωρία σου, το στίγμα τους ανεξίτηλο.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Γιώργης Χριστοδούλου, καθώς και η παρέα που με οδήγησε σε αυτή τη γνωριμία. Πριν το γνωρίσω είχα γι αυτόν την εικόνα του «καλού παιδιού», της clean cut φυσιογνωμίας, που δε μου αναιρέθηκε μετά τη συνάντηση μας, απλά πρόσθεσα το «ενδιαφέρον άνθρωπος».

Η συνάντηση μας έγινε λίγο πριν τη μετακόμιση του για την Ισπανία και λίγο πριν το τελευταίο του live, το ανοιξιάτικο βράδυ της Τρίτης, που μας πέρασε, στην πλατεία Μαβίλη, στο κέντρο μιας πόλης, που δεν κοιμάται ποτέ.

Μια που το «φλέγον» θέμα των ημερών είναι η μόνιμη εγκατάσταση σου στην Ισπανία, θα ήθελα να μου πεις από ποια αφετηρία φτάσαμε σε αυτό το σημείο, δηλαδή καταρχήν να κάνεις Ισπανόφωνο δίσκο και κατ' επέκταση να μεταφέρεις την «έδρα» σου.

Για να το πιάσουμε το θέμα από την αρχή του, θα πρέπει να πάμε αρκετά χρόνια πίσω, από την εκμάθηση της γλώσσας. Θυμάμαι είχαμε πρόβα με το Εθνικό, ανεβάζαμε την Ορέστεια και σε ένα διάλειμμα συνάντησα μια φίλη, που μου είπε ότι μάθαινε ισπανικά, τη ρώτησα με ενδιαφέρον σχετικά και ήταν τόσος ο ενθουσιασμός μου, που την ίδια στιγμή έφυγα από την πρόβα και πήγα και γράφτηκα στο Cervantes.

Μετά από αυτό το σκηνικό, κάποια στιγμή πήγα πρώτη φορά διακοπές στη Βαρκελώνη, την οποία λάτρεψα ως πόλη, μετά άρχισα να πηγαίνω πιο συχνά, να κάνω γνωριμίες, οι γνωριμίες έγιναν φιλίες, επαγγελματικές διασυνδέσεις, ώσπου το 2008 γνώρισα έναν Ισπανό τραγουδοποιό, το Jordi Maranges, και μαζί αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια μπάντα, την «Transmediterranean express». Το σκεφτήκαμε σαν τρένο σε σιδηροδρομικές γραμμές, που διασχίζουν, τις χώρες της Μεσογείου. Έτσι ξεκινήσαμε τα live σε Ισπανία και Ελλάδα.

Τι απήχηση είχε το όλο εγχείρημα στον κόσμο;

Στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Το project είχε σαν ενσαρκωτές δυο ανθρώπους από τις δυο άκρες της Μεσογείου και θέμα τους μυθικούς χώρους που εξαφανίζονται, στους οποίους συναντιόνταν άνθρωποι του της διανόησης, καλλιτέχνες για πνευματική επικοινωνία και ανταλλαγή ιδεών και δίνουν τη θέση τους σε σύγχρονους χώρους, μαζικής κατανάλωσης χωρίς προσωπικότητα. Αξίωση μας δεν ήταν να γεμίσουμε χαοτικά μεγάλους χώρους, οπότε, όπου παίξαμε ο κόσμος μας αγκάλιασε.

Οπότε πως φτάνουμε στην παραγωγή κι έκδοση του "Le Flaneur";

Τότε και με τη βοήθεια και του myspace γνωριστήκαμε και ήρθαμε και σε επαφή και με ένα γαλλικό group. Είχαμε αρχίσει να μαζεύουμε υλικό, είχαμε γράψει 15τραγούδια εκ των οποίων κρατήσαμε τα 11 Ισπανόφωνα και Γαλλόφωνα και το 2011 κυκλοφορήσαμε το Cd.

Ωστόσο το να ταξιδεύεις στο εξωτερικό για χάρη της δουλειάς σου και του πως θα την επικοινωνήσεις, είναι κάτι πολύ διαφορετικό, από το να πεις ότι θα εγκατασταθείς σε άλλη χώρα για να ζήσεις. Πως έφτασες σε αυτή την απόφαση;

Επειδή ως μικρό παιδί και λόγω οικογενειακών καταστάσεων, ήμουν αναγκασμένος να μη ζω σε συγκεκριμένο χώρο, που να τον ορίζω σαν χώρο μου, αντιθέτως να μετακινούμαι αρκετά, έφτασα, όταν μπόρεσα να έχω ο ίδιος την επιλογή, να μείνω στο ίδιο σπίτι τα τελευταία 17 χρόνια. Αυτό είχα ανάγκη να βιώσω ότι ορίζω τον χώρο μου. Τώρα θέλω να ζήσω την ελευθερία του να φύγω. Και είναι ελευθερία επειδή δεν αναγκάζομαι να το κάνω, αλλά επειδή επιλέγω να το κάνω.

Δε νιώθεις ανασφάλεια ή φόβο να μη σου βγουν τα πράγματα, όπως τα υπολογίζεις;

Μια φίλη Ισπανίδα ποιήτρια, η Ajo (που σημαίνει σκόρδο), έχει πει το εξής, που το ασπάζομαι απόλυτα: Υπάρχει δυσαναλογία μεταξύ φόβου και κινδύνου. Δεν υπάρχει τόσος κίνδυνος, που να αντιστοιχεί σε τόσο πολύ δικό μας φόβο.

Εξάλλου, όταν καταφέρεις να ξεκολλήσεις από την προστασία της οικογένειας, παύεις να ζεις με τον φόβο πως κάτι κακό θα συμβεί ή θα απογοητεύσεις κάποιους ανθρώπους. Κάνω αυτό που μου λέει η καρδιά μου να κάνω.

Τι θα μπορούσε να θεωρηθεί αποτυχία, που σε έκανε να επιστρέψεις πίσω;

Δεν υπάρχει αποτυχία, δε με αφορά. Η αποτυχία είναι ένα σκαλοπάτι, που σε κάνει να δεις τα πράγματα, όπως θέλεις και όχι όπως σου επιβάλλεται. Για κάθε άνθρωπο οι έννοιες αποτυχία και επιτυχία, είναι κάτι διαφορετικό. Για 'μένα η επιτυχία είναι προσωπική επιτυχία και όχι βάσει των όσων προστάζει η κοινωνία και προβάλει ως επιτυχημένη εικόνα. Προσωπική επιτυχία είναι ότι φεύγω ή ότι γυρίζω όλο τον κόσμο να τραγουδάω.

Πέρα από την «περιπλάνηση» σου σε τόπους και χώρες, σε βρίσκουμε «περιπλανώμενο» και σε διάφορες τέχνες, παίζεις θέατρο, γράφεις μουσική για θέατρο, τραγουδάς, χορεύεις... Σε ποια απ' όλες τις τέχνες ανήκεις περισσότερο;

Δεν είναι ότι είμαι περιπλανώμενος στις τέχνες, είναι ότι όλες οι τέχνες τείνουν να γίνουν μουσική, ή θα ήθελαν να είναι μουσική (χαμογελάμε). Με ενδιαφέρει η μουσικότητα σε όλες τις τέχνες. Σχετικά με το χορό... έχω δυο αριστερά πόδια, αλλά τώρα που μαθαίνω swing, αρχίζω να χορεύω καλά.

Μεταξύ της σύνθεσης, της παραγωγής και της ερμηνείας, τι σε συνεπαίρνει περισσότερο;

Κάθε κομμάτι έχει το γούστο του. Αλλά οι live εμφανίσεις είναι ότι πιο δυνατό, για 'μένα. Είναι η πράξη, που μνημονεύεται, επειδή κάθε φορά είναι μοναδική, δεν επαναλαμβάνεται κι αυτό είναι που την κάνει να αποκτά διαστάσεις μαγικές.

Έχεις μια ιδιαίτερη επικοινωνία με τον κόσμο, χορεύεις μαζί του, κοιτάς τα πρόσωπα και όχι ένα γενικό πλήθος, τον κάνεις κοινωνό του show και όχι απλά θεατή. Πρόκειται για επικοινωνιακό χάρισμα;

Με ενδιαφέρει η στιγμή, που ανοίγεις μια πόρτα επικοινωνίας με τον κόσμο και αυτή είναι η πιο συναρπαστική στιγμή. Δεν είναι πάντα εύκολο, υπάρχει και δύσκολο κοινό, αλλά αυτό είναι το συστατικό, που κάνει ακόμα πιο προκλητικό το εγχείρημα σου στη σκηνή.

Εκτός αυτού πολλές φορές παίζουμε σε bar ή άλλους χώρους που δεν ενδείκνυνται εντελώς για παράσταση, άλλος θα μιλήσει, άλλος θα μπει, άλλος θα βγει, δεν υπάρχει κατάλληλος φωτισμός για να σε ξεχωρίσει και να αποσπάσει την προσοχή, επομένως κάποιες φορές χρειάζεται να επιστρατεύσεις ένα καλόκαρδο θράσσος, να βάλεις τον κόσμο σε διαδικασία συμμετοχής για να μην αποσπάται η προσοχή του από εξωγενείς παράγοντες.

Και σαν φυσιογνωμία αλλά και σαν ύφος μουσικής, βγάζεις κάτι ρετρό, από άλλη εποχή, είναι επιτηδευμένο;

Βίωσα αυτή την εποχή μέσα από ταινίες, εικόνες, ιστορίες... Οπότε θα ήθελα να μετουσιώσω τις δικές μου ιστορίες υπό αυτό το πρίσμα. Ψάχνω στην εποχή μας το «ευγενές στοιχείο», το να επικοινωνήσουμε, να «ξοδέψουμε λέξεις». Αυτό είναι προνόμιο, κυρίως των μεσογειακών λαών. Οι Βόρειοι μιλούν μόνο με γεγονότα για την αίσθηση του πραγματικού και όχι του αληθινού και αυτό είναι κάτι πεζό, που στερείται ουσίας.

Ενώ η εποχή, στην οποία ζούμε, χαρακτηρίζεται από δυσκολίες, το κλίμα των τραγουδιών σου είναι feel good. Μπορούμε να πούμε ότι πηγαίνουν κόντρα στην εποχή;

Δε με ενδιαφέρει η εποχή σε ότι έχει να κάνει με το τραγούδι. Δε με ενδιαφέρει να κάνω επιθεωρησιακό τραγούδι. Η εποχή και η κρίση είναι κάτι παροδικό αλλάζει και αν γίνεις στομφώδης με τα τραγούδια σου η ίδια η εποχή θα σε βγάλει ανεπίκαιρο. Αντίθετα η προσωπική μυθολογία, εντέχνως δοσμένη ώστε να μπορεί να αγγίζει κι άλλους ανθρώπους είναι κάτι, που δεν θα ξεχαστεί.

Ακόμα και σε τραγούδια του Σαββόπουλου, που έχουν πολιτικό χαρακτήρα, ο στίχος είναι τόσο ποιητικός, που ξεπερνάει, είναι πολύ μπροστά από την εποχή, στην οποία γράφτηκαν.

Τι είναι αυτό που θα σε φέρνει πίσω στην Ελλάδα;

Οι φίλοι, οι συναυλίες και φυσικά η ομορφιά του τόπου. Θα έρχομαι σίγουρα πολύ συχνά για διακοπές στην Ελλάδα. Απλώς η Βαρκελώνη είναι ένα καλό ορμητήριο για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.

Ποια είναι τα άμεσα μελλοντικά σου σχέδια;

Πρόκειται να κυκλοφορήσουμε digital ένα ελληνικό τραγούδι, που μου το έκαναν δώρο η Μάρω Μαρκέλου και ο Πάνος Σουρούνης. Στις 29 Απριλίου ξεκινά με συναυλία στη Βαρκελώνη, η περιοδεία μου στην Ισπανία και το καλοκαίρι θα ξαναπαίξω στην Ελλάδα. Κατά τα άλλα δεν κάνω πιο μακρινά σχέδια, θέλω να αφήνω τη ζωή να με εκπλήσσει.

Φωτογραφίες συνέντευξης: Θοδωρής Μάρκου

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε:

Οfficial Site: http://www.giorgis.es/

Υρώ Ανδρέου

Το δημοσίευμα: http://www.allaboutmusic.gr/articles/sunenteuxeis/me_aposkeues_gemates_empeiries_kai_elpides_gia_aprobleptes_ekplexeis