Ρεάλ - Μπαρτσελόνα: Μύθοι και πραγματικότητες

www.haravgi.com.cy/site-article-40089-gr.php

Ρεάλ - Μπαρτσελόνα: Μύθοι και πραγματικότητες

Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα. Δύο ποδοσφαιρικά μεγαθήρια με φανατικούς οπαδούς σ’ όλο τον κόσμο. Τη φανέλα τους έχουν φορέσει οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές στον πλανήτη. Τα στάδιά τους επισκέπτονται καθημερινά χιλιάδες τουρίστες. Εκατομμύρια οπαδοί επιλέγουν μία από τις δύο και παίρνουν θέση στην «αιώνια» κόντρα τους.
Οι διαφορές των δύο ομάδων δεν είναι μονάχα ποδοσφαιρικές. Είναι εξαιρετικά σύνθετο και δύσκολο το παζλ. Είναι όντως η Ρεάλ μία ομάδα με φασιστικό παρελθόν; Ηταν η ομάδα του δικτάτορα Φράνκο; Ηταν η Μπαρτσελόνα ένας από τους κύριους εχθρούς του καθεστώτος του Φρανσίσκο Φράνκο;
Οι απόψεις των οπαδών
Αν μιλήσει κανείς με οπαδό της Ρεάλ Μαδρίτης θα ακούσει πράγματα που θα του ακουστούν πολύ λογικά και που θα καταρρίπτουν πολλές από αυτές που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως... αλήθειες. Από την άλλη ξέραμε για πολλά χρόνια πως η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν το αγαπημένο «παιδί» της φασιστικής δικτατορίας του Φράνκο. Και επειδή συνήθως η αλήθεια βρίσκεται στη μέση δύο ακραίων απόψεων, θα προσπαθήσουμε στο κείμενο αυτό να φτάσουμε στην πιο -κοντά στη λογική- αλήθεια. Χωρίς προκαθορισμένη άποψη και χωρίς παρωπίδες. Το κείμενο απευθύνεται σ’ αυτούς που έχουν τη διάθεση να αναθεωρήσουν απόψεις που για χρόνια πίστευαν και υποστήριζαν με πάθος. Αυτό ισχύει και για τον υπογράφοντα...
Τι δείχνουν οι αριθμοί...
Η εύνοια μιας ποδοσφαιρικής ομάδας από το εκάστοτε κατεστημένο εκφράζεται μονάχα μ’ έναν τρόπο. Με την κατάκτηση τίτλων. Αν λοιπόν το καθεστώς του Φράνκο ευνοούσε τη Ρεάλ Μαδρίτης τότε αυτή θα πρέπει –λογικά- να έχει ξεχωριστή θέση στην κατάκτηση τίτλων ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια της ανόδου του δικτάτορα. Ψάξαμε και βρήκαμε όλα τα πρωταθλήματα Ισπανίας από το 1928 μέχρι και σήμερα. Εστιάσαμε φυσικά στα χρόνια της διχτατορίας του Φράνκο (1939-1975)
Οπως θα έχετε παρατηρήσει στο σχετικό πίνακα η Ρεάλ Μαδρίτης δεν έχει ούτε έναν τίτλο στα πρώτα 15 χρόνια της δικτατορίας Φράνκο!
Στα πρώτα κρίσιμα χρόνια για τη σταθεροποίηση μιας δικτατορίας η ομάδα που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε «ευνοημένη», η Ρεάλ Μαδρίτης, δεν έχει κατακτήσει ούτε ένα πρωτάθλημα. Αντίθετα, η αντίπαλός της Μπαρτσελόνα που μέχρι σήμερα ξέραμε ότι διώχθηκε από το φασιστικό καθεστώς είναι η πιο πετυχημένη ομάδα της πρώτης 15ετίας Φράνκο έχοντας 5 τίτλους πρωταθλήματος!
Οι δικτατορίες, έτσι μας έχει διδάξει η ιστορία, διώκουν τους εχθρούς τους αμέσως μετά την επικράτησή τους. Στην περίπτωση αυτή βλέπουμε ξεκάθαρα πως το καθεστώς δεν έσπρωξε τη Ρεάλ, τουλάχιστον στα πρώτα 15 χρόνια.
Σταθερότητα δείχνουν και οι δύο
Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα δείχνουν σταθερή πορεία στο χρόνο και στις επιτυχίες. Σταθερότητα που εμφανίζεται και στις δύο μεγάλες περιόδους που εξετάζουμε. Στην περίοδο Φράνκο (1939-1975) και στην περίοδο της Δημοκρατίας πριν και μετά την Δικτατορία (1928-1936 και 1976-2010).
Η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε συνολικά 14 πρωταθλήματα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο. Στα υπόλοιπα χρόνια έχει κατακτήσει 17 «δημοκρατικά» πρωταθλήματα.
Η αντίπαλός της, η Μπαρτσελόνα πανηγύρισε 8 πρωταθλήματα με τον Φράνκο να βρίσκεται στην εξουσία. Στη δημοκρατική περίοδο έχει 11.
Η κόντρα ξεκίνησε πριν τον Φράνκο
Η κόντρα της Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης δεν ξεκίνησε –όπως πολλοί νομίζουν- λόγω της δικτατορίας του Φράνκο. Η κόντρα ξεκινά πολύ νωρίτερα με κύρια αιτία το τοπικιστικό πνεύμα. Καστιλιάνοι εναντίον Καταλανών... Καταλανοί εναντίον Καστιλιάνων. Η κόντρα αυτή αναμφίβολα αναθερμάνθηκε επί δικτατορίας και της ταύτισης που έτυχε η Ρεάλ με το καθεστώς Φράνκο. Η κόντρα όμως αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη και σήμερα που δεν υπάρχει ο Φράνκο. Η κόντρα αναθερμάνθηκε και όταν ο Λουίς Φίγκο, ο Πορτογάλος αστέρας, μεταγράφηκε από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ.
Η μετεγγραφή του Ντι Στέφανο και οι δύο απόψεις
Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο αγωνίστηκε με τα χρώματα της Ρεάλ Μαδρίτης και ήταν αναμφίβολα το κεντρικό πρόσωπο της μεγάλης ομάδας της Ρεάλ της δεκαετίας του ’50 με τους ευρωπαϊκούς και ισπανικούς τίτλους. Σύμφωνα μ’ αυτά που λέγονται, η Μπαρτσελόνα είχε «κλείσει» τον παίκτη. Το καθεστώς του Φράνκο επενέβη και έδωσε τον παίκτη στη Ρεάλ. Αυτό ξέραμε, χωρίς φυσικά ποτέ να ρωτήσουμε, να διαβάσουμε και να ψάξουμε τι λέγεται από τις δύο πλευρές.
Η άποψη των φίλων της Μπαρτσελόνα
«Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι λέγεται Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Το 1953 ο Αργεντινός, ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής τα έχει βρει σε όλα με την Μπαρτσελόνα και βρίσκεται μια ανάσα από το να φορέσει τη φανέλα της. Ωστόσο η ισπανική ομοσπονδία έχει άλλη άποψη. Εφευρίσκεται ένας νόμος, ο οποίος επιβάλει στην Μπαρτσελόνα να δανείζει τον παίκτη συνεχώς στη Ρεάλ, έτσι ώστε να αγωνίζεται μία χρονιά στον έναν σύλλογο και μία στον άλλο. Η Μπαρτσελόνα δεν το δέχεται, καθώς θεωρεί πως κάτι τέτοιο είναι γελοίο. Ο Φράνκο παρεμβαίνει και με προεδρικό διάταγμα ο Ντι Στέφανο καταλήγει στη Ρεάλ. Σαν παίκτης της Ρεάλ θα κατακτήσει πέντε συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών συνδέοντας το όνομά του με αυτήν τη χρυσή περίοδο της ομάδας».
Η απάντηση των οπαδών της Ρεάλ
«Ο παίκτης δεν τα είχε βρει σε όλα με την Μπαρτσελόνα - αλλά τα είχε βρει με την τέως ομάδα του (Ρίβερ πλέιτ), ενώ έπαιζε στη Μιλιονάρος. Δεν εφευρίσκεται ένας νόμος που να δανείζει τον παίκτη συνεχώς με την ομάδα - αλλά η Ρεάλ είχε συμφωνήσει με τον παίκτη και τη Μιλιονάρος (η Μπαρτσελόνα με τη Ρίβερ) και το δικαστήριο αποφάσισε συνιδιοκτησία του παίκτη (τη μία χρονιά στην μία ομάδα και την άλλη στην άλλη). Ο Φράνκο δεν εξέδωσε κανένα προεδρικό διάταγμα που έστελνε τον παίκτη στη Ρεάλ. Αντίθετα η Μπαρτσελόνα πούλησε κανονικά το 50% του παίκτη που της ανήκε στη Ρεάλ και πήρε μάλιστα και ένα ποσό υπερβολικό για την εποχή».
* Τα συμπεράσματα δικά σας...
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση
Εχοντας υπόψη τα πιο πάνω οφείλουμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα. Θα πρέπει να απαντήσουμε σε κάποια βασικά ερωτήματα.
- Ηταν η Ρεάλ η αγαπημένη ομάδα του καθεστώτος Φράνκο;
Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, ο πρόεδρος της Ρεάλ, Ραφαέλ Σάντσεθ Γκέρα, εξέχων δημοκρατικός, φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τους φασίστες, όπως και άλλα μέλη της διοίκησης της ομάδας. Ο κομμουνιστής Αντόνιο Ορτέγα, που διετέλεσε για λίγο πρόεδρος της Ρεάλ, συνελήφθη από τους φρανκιστές και η τύχη του αγνοείται ακόμη και σήμερα. Η Ρεάλ όπως έχουμε αναφέρει πιο πάνω δεν είδε τίτλο πρωταθλήματος στα πρώτα 15 χρόνια της δικτατορίας. Οι ευρωπαϊκές επιτυχίες της Ρεάλ τη δεκαετία του ’50 αναμφίβολα αγκαλιάστηκαν από το καθεστώς που μέσω αυτών των επιτυχιών αναζητούσε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Ας σκεφτούμε τι συμβαίνει στη σημερινή εποχή όταν αθλητές μας έχουν μεγάλες επιτυχίες. Είναι λογικό και αναμενόμενο η Πολιτεία και η πολιτική ηγεσία να τους αγκαλιάζει. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην περίπτωση που συζητούμε. (Οπως άλλωστε συνέβη με την επιτυχία του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ το 1971 όταν η Χούντα είχε την εξουσία στην Ελλάδα.)
Η απάντηση λοιπόν στην πιο πάνω ερώτηση είναι... «και ναι και όχι». Η Ρεάλ και οι επιτυχίες της χρησιμοποιήθηκαν από το καθεστώς του Φράνκο. Η Ρεάλ ως ομάδα δεν ήταν εκ προοιμίου η αγαπημένη του καθεστώτος. Στη σημερινή εποχή στις τάξεις των οπαδών της ομάδας θα βρει κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι (πολιτικά μιλώντας). Θα βρει συνδέσμους φιλάθλων με ακροδεξιές αναφορές, αλλά και οπαδούς που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό.
- Ποια ήταν η σχέση της Μπαρτσελόνα με το καθεστώς Φράνκο;
Η Μπαρτσελόνα προέρχεται από την περιοχή που έπεσε τελευταία στα χέρια των φασιστών κατά τη διάρκεια του ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Η λαϊκή βάση της ομάδας της Καταλωνίας αναμφίβολα συγκέντρωσε μεγάλο αριθμών δημοκρατικών. Και σίγουρα στην ομάδα δόθηκε ένας χαρακτήρας... αντιστασιακός. Η Μπαρτσελόνα όμως, ήταν η πιο πετυχημένη ομάδα της πρώτης 15ετίας του καθεστώτος του Φράνκο. Η Μπαρτσελόνα είναι επίσης η πιο πετυχημένη ομάδα του Κυπέλλου Ισπανίας. Που σήμερα λέγεται Copa del Rey - Kύπελλο του Βασιλιά και επί δικτατορίας Φράνκο λεγόταν «Copa del Generalísimo» (Κύπελλο του Στρατηγού) προς τιμήν του Δικτάτορα. Θα έλεγε κανείς πως μία ομάδα που πραγματικά αντιστέκεται σ’ ένα τέτοιο καθεστώς, δεν λαμβάνει μέρος σ’ έναν θεσμό που φέρει το όνομα του δικτάτορα.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο, η Μπαρτσελόνα έκτισε όχι ένα, αλλά τρία γήπεδα ένα εκ των οποίων το φημισμένο «Καμπ Νόου». Η Μπαρτσελόνα τίμησε δύο φορές τον δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο με το μετάλλιο του συλλόγου ενώ στις τάξεις της είχε δεδηλωμένους οπαδούς του φασισμού. Δύο διάσημοι παίκτες της Μπαρτσελόνα, ο Ζοζέ Σιμιτιέρ και ο Ρικάρντο Ζαμόρα, ήταν πιστοί οπαδοί του Φράνκο. Πριν μερικά χρόνια μεγάλο ήταν το σκάνδαλο στη διοικητική πυραμίδα της Μπαρτσελόνα όταν έγινε γνωστό πως ο Αλεχάντρο Ετσεβερία, πρώην μέλος της διοίκησης της Μπαρτσελόνα ήταν ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος Φράνκο!
Ποια λοιπόν ήταν η σχέση της Μπαρτσελόνα με το δικτατορικό καθεστώς; Σίγουρα όχι αυτή που θα ήθελαν οι ρομαντικοί οπαδοί της ομάδας. Και σίγουρα όχι αυτή που εμείς οι... τρίτοι πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Η αλήθεια και σ’ αυτή την περίπτωση είναι κάπου στη μέση. Είναι βέβαιο πως οι οπαδοί της ομάδας έβλεπαν κάθε αγώνα ως πράξη αντίστασης προς το καθεστώς. Υποκινούμενοι -όπως άλλωστε αναφέρει επί λέξει η επίσημη ιστοσελίδα της Μπαρτσελόνα- από τον λεγόμενο «καταλανικό εθνικισμό».
Τα μετάλλια στον Φράνκο
Η Μπαρτσελόνα όπως έχουν προαναφέρει και όπως θα δείτε στις φωτογραφίες, έχει τιμήσει δύο φορές τον δικτάτορα Φράνκο. Και αυτό γιατί βοήθησε την ομάδα να κτίσει τρία γήπεδα. Μόλις πρόσφατα στην ομάδα της Καταλωνίας τέθηκε θέμα ακύρωσης των μεταλλίων. Οι εμπνευστές της ιδέας θεωρούσαν πως τα μετάλλια δόθηκαν λόγω εξαναγκασμού και καθεστωτικής πίεσης. Η απάντηση ήρθε από τον ίδιο τον Λαπόρτα. «Τα μετάλλια δεν ακυρώνονται γιατί δεν η Μπαρτσελόνα δεν εξαναγκάστηκε να τα δώσει».
Εν κατακλείδι...
Ρεάλ και Μπαρτσελόνα από τα πρώτα χρόνια ύπαρξης ισπανικού πρωταθλήματος «έκτισαν» την εχθρότητά τους αγωνιστικά, αλλά και τοπικιστικά. Οι Καστιλιάνοι εναντίον των Καταλανών. Η κόντρα αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα και αναζωπυρώνεται με ασήμαντες, αλλά και σημαντικές αφορμές. Η περίοδος του Εμφυλίου Πολέμου και τα όσα συνέβησαν στη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο έδωσαν την καλύτερη αφορμή στους οπαδούς των δύο ομάδων να κτίσουν στο μυαλό τους την ιδανική εικόνα για την ομάδα που στηρίζουν. Από τη μία η επαναστατική και κατατρεγμένη Μπαρτσελόνα που όμως κατακτούσε το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας και από την άλλη η Ρεάλ που θέλει την Ισπανία ενιαία και μάχεται κατά των Καταλανών που θέλουν να αποσχιστούν.
Δεν έχω αμφιβολία ότι δεν θα αλλάξει και πολλά στις αντιλήψεις των οπαδών των δύο ομάδων το κείμενο αυτό. Αλλά είπαμε. Το κείμενο αυτό απευθύνεται σ’αυτούς που έχουν τη διάθεση να αναθεωρήσουν απόψεις που για χρόνια πίστευαν και υποστήριζαν με πάθος. Σ’ αυτούς που αγαπούν την αλήθεια όποια κι αν είναι αυτή...


Πρωταθλήματα Ισπανίας επί δικτατορίας Φράνκο
(1939/1940) Atletico Madrid
(1940/1941) Atletico Madrid
(1941/1942) Valencia
(1942/1943) Athletic Bilbao
(1943/1944) Valencia
(1944/1945) FC Barcelona
(1945/1946) Sevilla
(1946/1947) Valencia
(1947/1948) FC Barcelona
(1948/1949) FC Barcelona
(1949/1950) Atletico Madrid
(1950/1951) Atletico Madrid
(1951/1952) FC Barcelona
(1952/1953) FC Barcelona
(1953/1954) Real Madrid (πρώτος τίτλος για τη Ρεάλ "επί Φράνκο")
(1954/1955) Real Madrid
(1955/1956) Athletic Bilbao
(1956/1957) Real Madrid
(1957/1958) Real Madrid
(1958/1959) FC Barcelona
(1959/1960) FC Barcelona
(1960/1961) Real Madrid
(1961/1962) Real Madrid
(1962/1963) Real Madrid
(1963/1964) Real Madrid
(1964/1965) Real Madrid
(1965/1966) Atletico Madrid
(1966/1967) Real Madrid
(1967/1968) Real Madrid
(1968/1969) Real Madrid
(1969/1970) Atletico Madrid
(1970/1971) Valencia
(1971/1972) Real Madrid
(1972/1973) Atletico Madrid
(1973/1974) FC Barcelona
(1974/1975) Real Madrid

ΚΡΗΤΙΚΟΣ 7 έγραψε: Ρεάλ - Μπαρτσελόνα: Μύθοι και πραγματικότητες

Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα. Δύο ποδοσφαιρικά μεγαθήρια με φανατικούς οπαδούς σ’ όλο τον κόσμο. Τη φανέλα τους έχουν φορέσει οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές στον πλανήτη. Τα στάδιά τους επισκέπτονται καθημερινά χιλιάδες τουρίστες. Εκατομμύρια οπαδοί επιλέγουν μία από τις δύο και παίρνουν θέση στην «αιώνια» κόντρα τους.
Οι διαφορές των δύο ομάδων δεν είναι μονάχα ποδοσφαιρικές. Είναι εξαιρετικά σύνθετο και δύσκολο το παζλ. Είναι όντως η Ρεάλ μία ομάδα με φασιστικό παρελθόν; Ηταν η ομάδα του δικτάτορα Φράνκο; Ηταν η Μπαρτσελόνα ένας από τους κύριους εχθρούς του καθεστώτος του Φρανσίσκο Φράνκο;
Οι απόψεις των οπαδών
Αν μιλήσει κανείς με οπαδό της Ρεάλ Μαδρίτης θα ακούσει πράγματα που θα του ακουστούν πολύ λογικά και που θα καταρρίπτουν πολλές από αυτές που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως... αλήθειες. Από την άλλη ξέραμε για πολλά χρόνια πως η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν το αγαπημένο «παιδί» της φασιστικής δικτατορίας του Φράνκο. Και επειδή συνήθως η αλήθεια βρίσκεται στη μέση δύο ακραίων απόψεων, θα προσπαθήσουμε στο κείμενο αυτό να φτάσουμε στην πιο -κοντά στη λογική- αλήθεια. Χωρίς προκαθορισμένη άποψη και χωρίς παρωπίδες. Το κείμενο απευθύνεται σ’ αυτούς που έχουν τη διάθεση να αναθεωρήσουν απόψεις που για χρόνια πίστευαν και υποστήριζαν με πάθος. Αυτό ισχύει και για τον υπογράφοντα...
Τι δείχνουν οι αριθμοί...
Η εύνοια μιας ποδοσφαιρικής ομάδας από το εκάστοτε κατεστημένο εκφράζεται μονάχα μ’ έναν τρόπο. Με την κατάκτηση τίτλων. Αν λοιπόν το καθεστώς του Φράνκο ευνοούσε τη Ρεάλ Μαδρίτης τότε αυτή θα πρέπει –λογικά- να έχει ξεχωριστή θέση στην κατάκτηση τίτλων ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια της ανόδου του δικτάτορα. Ψάξαμε και βρήκαμε όλα τα πρωταθλήματα Ισπανίας από το 1928 μέχρι και σήμερα. Εστιάσαμε φυσικά στα χρόνια της διχτατορίας του Φράνκο (1939-1975)
Οπως θα έχετε παρατηρήσει στο σχετικό πίνακα η Ρεάλ Μαδρίτης δεν έχει ούτε έναν τίτλο στα πρώτα 15 χρόνια της δικτατορίας Φράνκο!
Στα πρώτα κρίσιμα χρόνια για τη σταθεροποίηση μιας δικτατορίας η ομάδα που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε «ευνοημένη», η Ρεάλ Μαδρίτης, δεν έχει κατακτήσει ούτε ένα πρωτάθλημα. Αντίθετα, η αντίπαλός της Μπαρτσελόνα που μέχρι σήμερα ξέραμε ότι διώχθηκε από το φασιστικό καθεστώς είναι η πιο πετυχημένη ομάδα της πρώτης 15ετίας Φράνκο έχοντας 5 τίτλους πρωταθλήματος!
Οι δικτατορίες, έτσι μας έχει διδάξει η ιστορία, διώκουν τους εχθρούς τους αμέσως μετά την επικράτησή τους. Στην περίπτωση αυτή βλέπουμε ξεκάθαρα πως το καθεστώς δεν έσπρωξε τη Ρεάλ, τουλάχιστον στα πρώτα 15 χρόνια.
Σταθερότητα δείχνουν και οι δύο
Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα δείχνουν σταθερή πορεία στο χρόνο και στις επιτυχίες. Σταθερότητα που εμφανίζεται και στις δύο μεγάλες περιόδους που εξετάζουμε. Στην περίοδο Φράνκο (1939-1975) και στην περίοδο της Δημοκρατίας πριν και μετά την Δικτατορία (1928-1936 και 1976-2010).
Η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε συνολικά 14 πρωταθλήματα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο. Στα υπόλοιπα χρόνια έχει κατακτήσει 17 «δημοκρατικά» πρωταθλήματα.
Η αντίπαλός της, η Μπαρτσελόνα πανηγύρισε 8 πρωταθλήματα με τον Φράνκο να βρίσκεται στην εξουσία. Στη δημοκρατική περίοδο έχει 11.
Η κόντρα ξεκίνησε πριν τον Φράνκο
Η κόντρα της Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης δεν ξεκίνησε –όπως πολλοί νομίζουν- λόγω της δικτατορίας του Φράνκο. Η κόντρα ξεκινά πολύ νωρίτερα με κύρια αιτία το τοπικιστικό πνεύμα. Καστιλιάνοι εναντίον Καταλανών... Καταλανοί εναντίον Καστιλιάνων. Η κόντρα αυτή αναμφίβολα αναθερμάνθηκε επί δικτατορίας και της ταύτισης που έτυχε η Ρεάλ με το καθεστώς Φράνκο. Η κόντρα όμως αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη και σήμερα που δεν υπάρχει ο Φράνκο. Η κόντρα αναθερμάνθηκε και όταν ο Λουίς Φίγκο, ο Πορτογάλος αστέρας, μεταγράφηκε από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ.
Η μετεγγραφή του Ντι Στέφανο και οι δύο απόψεις
Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο αγωνίστηκε με τα χρώματα της Ρεάλ Μαδρίτης και ήταν αναμφίβολα το κεντρικό πρόσωπο της μεγάλης ομάδας της Ρεάλ της δεκαετίας του ’50 με τους ευρωπαϊκούς και ισπανικούς τίτλους. Σύμφωνα μ’ αυτά που λέγονται, η Μπαρτσελόνα είχε «κλείσει» τον παίκτη. Το καθεστώς του Φράνκο επενέβη και έδωσε τον παίκτη στη Ρεάλ. Αυτό ξέραμε, χωρίς φυσικά ποτέ να ρωτήσουμε, να διαβάσουμε και να ψάξουμε τι λέγεται από τις δύο πλευρές.
Η άποψη των φίλων της Μπαρτσελόνα
«Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι λέγεται Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Το 1953 ο Αργεντινός, ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής τα έχει βρει σε όλα με την Μπαρτσελόνα και βρίσκεται μια ανάσα από το να φορέσει τη φανέλα της. Ωστόσο η ισπανική ομοσπονδία έχει άλλη άποψη. Εφευρίσκεται ένας νόμος, ο οποίος επιβάλει στην Μπαρτσελόνα να δανείζει τον παίκτη συνεχώς στη Ρεάλ, έτσι ώστε να αγωνίζεται μία χρονιά στον έναν σύλλογο και μία στον άλλο. Η Μπαρτσελόνα δεν το δέχεται, καθώς θεωρεί πως κάτι τέτοιο είναι γελοίο. Ο Φράνκο παρεμβαίνει και με προεδρικό διάταγμα ο Ντι Στέφανο καταλήγει στη Ρεάλ. Σαν παίκτης της Ρεάλ θα κατακτήσει πέντε συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών συνδέοντας το όνομά του με αυτήν τη χρυσή περίοδο της ομάδας».
Η απάντηση των οπαδών της Ρεάλ
«Ο παίκτης δεν τα είχε βρει σε όλα με την Μπαρτσελόνα - αλλά τα είχε βρει με την τέως ομάδα του (Ρίβερ πλέιτ), ενώ έπαιζε στη Μιλιονάρος. Δεν εφευρίσκεται ένας νόμος που να δανείζει τον παίκτη συνεχώς με την ομάδα - αλλά η Ρεάλ είχε συμφωνήσει με τον παίκτη και τη Μιλιονάρος (η Μπαρτσελόνα με τη Ρίβερ) και το δικαστήριο αποφάσισε συνιδιοκτησία του παίκτη (τη μία χρονιά στην μία ομάδα και την άλλη στην άλλη). Ο Φράνκο δεν εξέδωσε κανένα προεδρικό διάταγμα που έστελνε τον παίκτη στη Ρεάλ. Αντίθετα η Μπαρτσελόνα πούλησε κανονικά το 50% του παίκτη που της ανήκε στη Ρεάλ και πήρε μάλιστα και ένα ποσό υπερβολικό για την εποχή».
* Τα συμπεράσματα δικά σας...
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση
Εχοντας υπόψη τα πιο πάνω οφείλουμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα. Θα πρέπει να απαντήσουμε σε κάποια βασικά ερωτήματα.
- Ηταν η Ρεάλ η αγαπημένη ομάδα του καθεστώτος Φράνκο;
Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, ο πρόεδρος της Ρεάλ, Ραφαέλ Σάντσεθ Γκέρα, εξέχων δημοκρατικός, φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τους φασίστες, όπως και άλλα μέλη της διοίκησης της ομάδας. Ο κομμουνιστής Αντόνιο Ορτέγα, που διετέλεσε για λίγο πρόεδρος της Ρεάλ, συνελήφθη από τους φρανκιστές και η τύχη του αγνοείται ακόμη και σήμερα. Η Ρεάλ όπως έχουμε αναφέρει πιο πάνω δεν είδε τίτλο πρωταθλήματος στα πρώτα 15 χρόνια της δικτατορίας. Οι ευρωπαϊκές επιτυχίες της Ρεάλ τη δεκαετία του ’50 αναμφίβολα αγκαλιάστηκαν από το καθεστώς που μέσω αυτών των επιτυχιών αναζητούσε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Ας σκεφτούμε τι συμβαίνει στη σημερινή εποχή όταν αθλητές μας έχουν μεγάλες επιτυχίες. Είναι λογικό και αναμενόμενο η Πολιτεία και η πολιτική ηγεσία να τους αγκαλιάζει. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην περίπτωση που συζητούμε. (Οπως άλλωστε συνέβη με την επιτυχία του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ το 1971 όταν η Χούντα είχε την εξουσία στην Ελλάδα.)
Η απάντηση λοιπόν στην πιο πάνω ερώτηση είναι... «και ναι και όχι». Η Ρεάλ και οι επιτυχίες της χρησιμοποιήθηκαν από το καθεστώς του Φράνκο. Η Ρεάλ ως ομάδα δεν ήταν εκ προοιμίου η αγαπημένη του καθεστώτος. Στη σημερινή εποχή στις τάξεις των οπαδών της ομάδας θα βρει κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι (πολιτικά μιλώντας). Θα βρει συνδέσμους φιλάθλων με ακροδεξιές αναφορές, αλλά και οπαδούς που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό.
- Ποια ήταν η σχέση της Μπαρτσελόνα με το καθεστώς Φράνκο;
Η Μπαρτσελόνα προέρχεται από την περιοχή που έπεσε τελευταία στα χέρια των φασιστών κατά τη διάρκεια του ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Η λαϊκή βάση της ομάδας της Καταλωνίας αναμφίβολα συγκέντρωσε μεγάλο αριθμών δημοκρατικών. Και σίγουρα στην ομάδα δόθηκε ένας χαρακτήρας... αντιστασιακός. Η Μπαρτσελόνα όμως, ήταν η πιο πετυχημένη ομάδα της πρώτης 15ετίας του καθεστώτος του Φράνκο. Η Μπαρτσελόνα είναι επίσης η πιο πετυχημένη ομάδα του Κυπέλλου Ισπανίας. Που σήμερα λέγεται Copa del Rey - Kύπελλο του Βασιλιά και επί δικτατορίας Φράνκο λεγόταν «Copa del Generalísimo» (Κύπελλο του Στρατηγού) προς τιμήν του Δικτάτορα. Θα έλεγε κανείς πως μία ομάδα που πραγματικά αντιστέκεται σ’ ένα τέτοιο καθεστώς, δεν λαμβάνει μέρος σ’ έναν θεσμό που φέρει το όνομα του δικτάτορα.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο, η Μπαρτσελόνα έκτισε όχι ένα, αλλά τρία γήπεδα ένα εκ των οποίων το φημισμένο «Καμπ Νόου». Η Μπαρτσελόνα τίμησε δύο φορές τον δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο με το μετάλλιο του συλλόγου ενώ στις τάξεις της είχε δεδηλωμένους οπαδούς του φασισμού. Δύο διάσημοι παίκτες της Μπαρτσελόνα, ο Ζοζέ Σιμιτιέρ και ο Ρικάρντο Ζαμόρα, ήταν πιστοί οπαδοί του Φράνκο. Πριν μερικά χρόνια μεγάλο ήταν το σκάνδαλο στη διοικητική πυραμίδα της Μπαρτσελόνα όταν έγινε γνωστό πως ο Αλεχάντρο Ετσεβερία, πρώην μέλος της διοίκησης της Μπαρτσελόνα ήταν ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος Φράνκο!
Ποια λοιπόν ήταν η σχέση της Μπαρτσελόνα με το δικτατορικό καθεστώς; Σίγουρα όχι αυτή που θα ήθελαν οι ρομαντικοί οπαδοί της ομάδας. Και σίγουρα όχι αυτή που εμείς οι... τρίτοι πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Η αλήθεια και σ’ αυτή την περίπτωση είναι κάπου στη μέση. Είναι βέβαιο πως οι οπαδοί της ομάδας έβλεπαν κάθε αγώνα ως πράξη αντίστασης προς το καθεστώς. Υποκινούμενοι -όπως άλλωστε αναφέρει επί λέξει η επίσημη ιστοσελίδα της Μπαρτσελόνα- από τον λεγόμενο «καταλανικό εθνικισμό».
Τα μετάλλια στον Φράνκο
Η Μπαρτσελόνα όπως έχουν προαναφέρει και όπως θα δείτε στις φωτογραφίες, έχει τιμήσει δύο φορές τον δικτάτορα Φράνκο. Και αυτό γιατί βοήθησε την ομάδα να κτίσει τρία γήπεδα. Μόλις πρόσφατα στην ομάδα της Καταλωνίας τέθηκε θέμα ακύρωσης των μεταλλίων. Οι εμπνευστές της ιδέας θεωρούσαν πως τα μετάλλια δόθηκαν λόγω εξαναγκασμού και καθεστωτικής πίεσης. Η απάντηση ήρθε από τον ίδιο τον Λαπόρτα. «Τα μετάλλια δεν ακυρώνονται γιατί δεν η Μπαρτσελόνα δεν εξαναγκάστηκε να τα δώσει».
Εν κατακλείδι...
Ρεάλ και Μπαρτσελόνα από τα πρώτα χρόνια ύπαρξης ισπανικού πρωταθλήματος «έκτισαν» την εχθρότητά τους αγωνιστικά, αλλά και τοπικιστικά. Οι Καστιλιάνοι εναντίον των Καταλανών. Η κόντρα αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα και αναζωπυρώνεται με ασήμαντες, αλλά και σημαντικές αφορμές. Η περίοδος του Εμφυλίου Πολέμου και τα όσα συνέβησαν στη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο έδωσαν την καλύτερη αφορμή στους οπαδούς των δύο ομάδων να κτίσουν στο μυαλό τους την ιδανική εικόνα για την ομάδα που στηρίζουν. Από τη μία η επαναστατική και κατατρεγμένη Μπαρτσελόνα που όμως κατακτούσε το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας και από την άλλη η Ρεάλ που θέλει την Ισπανία ενιαία και μάχεται κατά των Καταλανών που θέλουν να αποσχιστούν.
Δεν έχω αμφιβολία ότι δεν θα αλλάξει και πολλά στις αντιλήψεις των οπαδών των δύο ομάδων το κείμενο αυτό. Αλλά είπαμε. Το κείμενο αυτό απευθύνεται σ’αυτούς που έχουν τη διάθεση να αναθεωρήσουν απόψεις που για χρόνια πίστευαν και υποστήριζαν με πάθος. Σ’ αυτούς που αγαπούν την αλήθεια όποια κι αν είναι αυτή...


Πρωταθλήματα Ισπανίας επί δικτατορίας Φράνκο
(1939/1940) Atletico Madrid
(1940/1941) Atletico Madrid
(1941/1942) Valencia
(1942/1943) Athletic Bilbao
(1943/1944) Valencia
(1944/1945) FC Barcelona
(1945/1946) Sevilla
(1946/1947) Valencia
(1947/1948) FC Barcelona
(1948/1949) FC Barcelona
(1949/1950) Atletico Madrid
(1950/1951) Atletico Madrid
(1951/1952) FC Barcelona
(1952/1953) FC Barcelona
(1953/1954) Real Madrid (πρώτος τίτλος για τη Ρεάλ "επί Φράνκο")
(1954/1955) Real Madrid
(1955/1956) Athletic Bilbao
(1956/1957) Real Madrid
(1957/1958) Real Madrid
(1958/1959) FC Barcelona
(1959/1960) FC Barcelona
(1960/1961) Real Madrid
(1961/1962) Real Madrid
(1962/1963) Real Madrid
(1963/1964) Real Madrid
(1964/1965) Real Madrid
(1965/1966) Atletico Madrid
(1966/1967) Real Madrid
(1967/1968) Real Madrid
(1968/1969) Real Madrid
(1969/1970) Atletico Madrid
(1970/1971) Valencia
(1971/1972) Real Madrid
(1972/1973) Atletico Madrid
(1973/1974) FC Barcelona
(1974/1975) Real Madrid

Σ'ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες αυτές ,επέτρεψε μου όμως να συμπληρώσω ότι στη δεκαετία του 50 ο δικτάκτορας Φράνκο είχε μετατρέψει με τη βία το γήπεδο της Μπαρτσελόνα το περίφημο "Λας Κορτς" σε αποθήκη αρμάτων μάχης!!!Κάτι που φυσικά εξόργισε το λαό της Καταλωνίας και δημιουργήθηκε μετά η ανάγκη για το Κάμπ Νου.Αυτά δεν τα λέω εγώ αλλα ο Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν ο οποίος ήταν οπαδός της Μπάρτσα και της Αριστεράς και παρ'όλα αυτά στο βιβλίο του για το ποδόσφαιρο δεν δίστασε να κράξει τους εργολάβους προέδρους της Μπάρτσα (βλέπε Νούνιεθ).