Αριάδνη με την ομάδα Αταλάγια-TNT στους Δελφούς

Αυτό το θέμα ασχολείται με το άρθρο: Αριάδνη με την ομάδα Αταλάγια-TNT στους Δελφούς

Έπεσα σε κάτι σχόλια για την παράσταση και, αν και καθυστερημένα, τα παραθέτω..
δυστυχώς την έχασα αν και ήθελα πολύ να την παρακολουθήσω

[url=http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=277228&dt=07/07/2009)
]Το αρχαίο δράμα θέλει τον Ισπανό του
[/url]Καταχειροκροτήθηκε η παράσταση της «Αριάδνης» από την ισπανική ομάδα Αtalaya στο θέατρο «Φρύνιχος» των Δελφών
ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Η ισπανική ομάδα Αtalaya παρέδωσε εξαιρετικό μάθημα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στο κοινό του θεάτρου «Φρύνιχος», το οποίο είχε την τύχη να παρακολουθήσει προχθές την παράσταση «Αριάδνη» στο πλαίσιο της 14ης Διεθνούς Συνάντησης Αρχαίου Δράματος που πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες στους Δελφούς.

Το σκηνικό ξάφνιασε με την απλότητά του και ο θίασος έμοιαζε να έχει δραπετεύσει από μινωικές τοιχογραφίες, προκειμένου να αφηγηθεί σε παγκόσμια πρώτη τον οικουμενικό μύθο μιας γυναίκας η οποία ακολούθησε τον άνδρα που αγαπούσε για να συνειδητοποιήσει τελικά ότι η μοίρα κάθε ανθρώπου είναι η μοναξιά.

Βασισμένο σε κείμενα των Οβιδίου, Κάτουλου, Μοντεβέρντι, Μαρίνα Σβετάιεβα και κυρίως του Νίτσε, ο οποίος είχε εμβαθύνει στην ενασχόλησή του με την ηρωίδα στα έργα του «Ο θρήνος της Αριάδνης» και «Ζαρατούστρα», ο σκηνοθέτης Ρικάρντο Ινιέστα μάς μετέφερε στη μινωική Κρήτη και από εκεί στη Νάξο, με πολύ απλά υλικά. Ο ίδιος απαρνήθηκε τους υπέρτιτλους προκειμένου να μη χαθεί η εικαστική μαγεία της δουλειάς του και το κοινό, έχοντας μείνει ικανοποιημένο από το αποτέλεσμα, τού το συγχώρησε. Ενας τετράγωνος λευκός μουσαμάς ήταν ο καμβάς επάνω στον οποίο εκτυλίχθηκε η τραγωδία. Ούτε παλάτια ούτε βαρύγδουπες κατασκευές. Ο βασιλιάς Μίνως θύμιζε ηθοποιό του θεάτρου Καμπούκι που πάσχιζε να ξεφύγει από τα σχοινιά-λάστιχα που τον μετέτρεπαν σε τρομακτική πλην όμως αποδυναμωμένη μαριονέτα. Στον αντίποδα αυτής της φιγούρας ο Θησέας, ως πανίσχυρος σαμουράι, είχε έρθει για να φύγει νικητής.

Βλέποντας τον έρωτα στα μάτια του η Αριάδνη άρχισε να ξετυλίγει τον μυστικό μίτο από το καπέλο-φέσι που φορούσε. Ωσπου τού τον χάρισε ολόκληρο, στροβιλιζόμενη με αποφασιστικότητα δερβίση. Για την αναπαράσταση του Λαβύρινθου δεν χρειάστηκε τίποτε περισσότερο από έναν επιβλητικό φωτισμό: ο μουσαμάς υπερυψώθηκε και «απλώθηκε» σε κοντάρια που σχημάτιζαν τους δαιδαλώδεις διαδρόμους. Και όταν ο Μινώταυρος σκοτώθηκε από το χέρι του Θησέα, η Αριάδνη ακολούθησε τον ήρωά της στη Νάξο για να καταλάβει, ξενιτεμένη πλέον, ότι η πιο φρενήρης ευτυχία είναι και η πιο απατηλή.

Εξαιρετική η σκηνή με τον Διόνυσο που έπαιζε με τον έρωτα και την αφοσίωσή της, επαναλαμβάνοντας ηδονικά και αυτάρεσκα το όνομά της: «Αriadna». Η Αριάδνη, προδομένη από τον Θησέα, διάλεξε τελικά τον θάνατο από τον Διόνυσο- αφού για εκείνη ήταν πιο σημαντικό το να ζεις παρά το να επιβιώνεις.

Μ ετά την «Ηλέκτρα» και τη «Μήδεια», τις δύο διεθνείς παραγωγές των Αtalaya, που παρουσιάστηκαν σε είκοσι χώρες, η «Αριάδνη» ήρθε να ολοκληρώσει την τριλογία τους. Το βασικό στοιχείο στην Ηλέκτρα ήταν η φωτιά, στη Μήδεια η γη, ενώ η Αριάδνη πλημμύρισε τη σκηνή με το υγρό στοιχείο, σβήνοντας κάθε ίχνος διονυσιακής μανίας. Η παράσταση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Θερβάντες και χειροκροτήθηκε θερμά ακόμη και από εκείνους που παραδοσιακά πιστεύουν ότι δεν νοείται τραγωδία χωρίς έλληνες πρωταγωνιστές, χορό-μπουλούκι και σκηνικό-πολυκατοικία.