Η μετακίνηση ενός υπερμεγέθους μνημείου του Χριστόφορου Κολόμβου, εκατό μέτρα μακρύτερα από την προηγούμενη θέση του, είναι η ερμηνεία που έδωσε η ισπανική κυβέρνηση στη συμβουλή του Τζον Μέιναρντ Κέινς.

Κατά τη γνωστή ρήση του Αμερικανού οικονομολόγου, είναι καλύτερα να πληρώνεις τους εργάτες να σκάβουν τρύπες στο χώμα και ύστερα να τις ξαναγεμίζουν, παρά να παραμένουν άνεργοι, προκαλώντας στην οικονομία τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που συνεπάγεται η έλλειψη εισοδήματος.

Έτσι, λοιπόν, η ισπανική κυβέρνηση πληρώνει τους εργάτες για να μεταφέρουν την τσιμεντένια βάση του μνημείου, μαζί με το τρίμετρο άγαλμα του μεγάλου εξερευνητή, σε κόμβο στο κέντρο της Πλάθα Κολόν της Μαδρίτης. .. εκεί ακριβώς δηλαδή όπου βρισκόταν επί 100 χρόνια, μέχρι το 1973.

Η μετακόμιση του αγάλματος του Κολόμβου θα κρατήσει απασχολημένους 65 εργάτες μέχρι το τέλος της χρονιάς και αντανακλά την προσπάθεια της Ισπανίας να κερδίσει λίγο χρόνο για την εξεύρεση μακροπρόθεσμης λύσης στο πρόβλημα της ανεργίας, που καλπάζει γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αναμένεται να αγγίξει το 20,5%, μέχρι το 2010.

«Τι θα κάνουν όμως όταν τελειώσει η μετακίνηση του αγάλματος;» αναρωτιέται ένας από τους εργάτες, υπό τον όρο ανωνυμίας, καθώς δεν τους επιτρέπεται να μιλούν στα μέσα ενημέρωσης.

Το Σχέδιο Ε (Ισπανικό Σχέδιο για την Οικονομική Τόνωση και Απασχόληση) αποτελεί μέρος της ισπανικής εκδοχής του «Νιου Ντιλ», μερικά σημεία του οποίου είχαν σχεδιαστεί από τον ίδιο τον Κέινς, για την αντιμετώπιση της «Μεγάλης Ύφεσης».

Το κόστος του ανέρχεται στο 5% του ισπανικού ΑΕΠ και περιλαμβάνει δημοφιλή μέτρα όπως φοροεπιστροφή 400 ευρώ για όλους τους φορολογούμενους και το λεγόμενο «baby check», την εφάπαξ επιταγή 2.500 ευρώ για κάθε νεογέννητο. Το δε πρόγραμμα δημοσίων έργων, ύψους 8 δισεκατομμυρίων ευρώ, αναμένεται να δώσει δουλειά σε περίπου 400.000 άτομα -προσωρινά έστω, και να τονώσει την οικονομία με 30.000 έργα, όπως η μετακίνηση αγαλμάτων στους δρόμους ή η δημιουργία ποδηλατοδρόμων στη Γαλικία.

Το θέμα είναι βεβαίως κατά πόσο αποτελεί τη σωστή αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της ισπανικής οικονομίας, όπου η ανεργία παρέμενε πάνω από το 8%, ακόμη και κατά τη διάρκεια της οικονομικής άνθησης των περασμένων ετών με ρυθμούς ανάπτυξης μεγαλύτερους από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, όταν η Ισπανία έχτισε περισσότερα σπίτια απ' ό,τι η Γερμανία, Ιταλία και η Βρετανία μαζί.

«Εάν το σύστημα δεν μπορεί να ρίξει τα ποσοστά ανεργίας κάτω από το 8% κατά τη διάρκεια μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης, τότε έχει πρόβλημα το σύστημα», δήλωσε σε συνέντευξη τύπου ο πρόεδρος του Ισπανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, Χαβιέρ Γκόμεθ Ναβάρο, εκφράζοντας τις επιφυλάξεις του για την αποτελεσματικότητα του σχεδίου που κόστισε στην Ισπανία 16,5 δισεκατομμύρια ευρώ και συνέβαλε στην κατακόρυφη αύξηση του δημοσίου ελλείμματος.

«Το ζήτημα πρέπει να είναι πώς θα επιτευχθεί η ισορροπία μεταξύ της βραχυπρόθεσμης κεϊνσιανής προσέγγισης και επενδύσεων που θα ωφελήσουν την μακροπρόθεσμη παραγωγικότητα», λέει ο Εσβάρ Πρασάδ, καθηγητής Εμπορικής Πολιτικής. «Επιδίωξη όλων, από την Κίνα μέχρι τις ΗΠΑ, είναι η επίτευξη της ισορροπίας αυτής».

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ