Η συμβολή της τότε Δυτικής Γερμανίας στην πολιτική σταθεροποίηση και ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στην δεκαετία του '70 υπήρξε βαρύνουσα: Η Βόννη έκανε ό,τι μπορούσε για να διευκολύνει την ένταξη της Μαδρίτης και της Λισαβόνας στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα σε αντίθεση με τη Γαλλία που προσμετρούσε στις παράπλευρες συνέπειες της Ιβηρικής Διεύρυνσης, τη γεωργία και την αλιεία.
Σήμερα η εμμονή του Βερολίνου στη σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας δεν πολλαπλασιάζουν απλά και μόνον τα κόστος της κρίσης και της ύφεσης στις δύο αυτές χώρες, αλλά τις σπρώχνουν σε μια, χωρίς προηγούμενο, από τον εκδημοκρατισμό της δεκαετίας του '70 συνολική αποσταθεροποίηση: Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Πορτογαλίας είναι γεγονός, ενώ ο συμβιβασμός για τη στήριξη της Αθήνας στις Βρυξέλλες θα έχει ως άμεση συνέπεια να πάψει η χώρα μας να λειτουργεί ως αλεξικέραυνο που καθυστερεί την κερδοσκοπική πίεση σε βάρος της Ισπανίας.
Οι δύο χώρες καλούνται να προβούν σε μια κοινωνική υποτίμηση για να περισώσουν την ανταγωνιστικότητά τους, ένα στοίχημα με απρόβλεπτο κόστος:
-Η Πορτογαλία κινδυνεύει στην κυριολεξία να γυρίσει τρεις δεκαετίες πίσω και να εγκλωβισθεί όχι σε μια παρατεταμένη αλλά μόνιμη ύφεση.
-Στην Ισπανία είναι ορατός ο κίνδυνος η παρατεταμένη ύφεση να οξύνει τις περιφερειακές ανισότητες και να οδηγήσει σε ανάφλεξη τον εθνικιστικό αναβρασμό στην Καταλονία και στην Χώρα των Βάσκων όχι ως διεκδίκηση περισσότερης αυτονομίας, αλλά ως άρνηση αλληλεγγύης στις φτωχότερες περιοχές της χώρας. Η συμφωνία των δεκαεπτά αυτόνομων περιφερειών για τη συρρίκνωση των ελλειμμάτων -καθώς καταρτίζουν ξεχωριστούς προϋπολογισμούς- στο 3% μέχρι το 2013 που πέτυχε ο Θαπατέρο είναι περισσότερο μια ευχή παρά μια εγγυημένη δέσμευση.
Ο κίνδυνος πριμοδότησης των εσωτερικών περιφερειακών αντιθέσεων δεν είναι μόνον κίνδυνος, αλλά και εφιάλτης για την Ισπανία: Σε ένα σκηνικό δημοσιονομικής κρίσης ο ρατσιστικός αποσχιστικός εθνικισμός που εκφράζει η Λέγκα του Βορρά θα αποκτήσει διευρυμένο ακροατήριο.
Μέχρι την άνοιξη του 1998 όταν αποφασίσθηκε η σύνθεση της πρώτης ομάδας χωρών της Ευρωζώνης η συμμετοχή της Ιταλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας ήταν το κύριο αντικείμενο αντιπαράθεσης και διαπραγμάτευσης ανάμεσα στον Σιράκ και τον Κολ.
Σήμερα η διαχείριση της κρίσης και της ύφεσης με τους όρους που υπαγορεύει το Βερολίνο απειλεί με ακύρωση την πορεία σύγκλισης προς τον ευρωπαϊκό βορρά που πραγματοποίησαν η Μαδρίτη και η Λισαβόνα τις τρεις τελευταίες δεκαετίες στερεώνοντας η πρώτη μια ελεγχόμενη μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία και η δεύτερη μια εξισορρόπηση ύστερα από μια διετία ρήξεων κι ανατροπών (1974-6).
Την ίδια στιγμή απειλεί την Ιταλία με παροξυσμική αντιπαράθεση Βορρά-Νότου, τη χειρότερη που θα έχει αντιμετωπίσει η χώρα από την ενοποίηση των μέσων του 19ου αιώνα: Τότε ο Βορράς στην πραγματικότητα κατέκτησε τον Νότο, σήμερα αρνιόταν πριν ξεσπάσει η κρίση να μοιρασθεί το κόστος της σύγκλισης του και αύριο σε συνθήκες δημοσιονομικής κρίσης, εξυπηρέτηση του χρέους και χρεοκοπίας θα θέλει να τον δει να «αποβάλλεται» από την Ευρωζώνη.
Η κρίση στην Ιβηρική πρώτα και την Ιταλία στη συνέχεια έρχεται και είναι αμφίβολο αν η Μέρκελ θα προλάβει να χαρεί την τακτική της νίκη στη Σύνοδο των Βρυξελλών.
Πηγή: imerisia.gr