Ο εκτενής κατάλογος με μεγάλες και διεθνείς διακρίσεις του καναδοαμερικανού αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι διαρκώς ανανεώνεται. Το μεγάλο ισπανικό βραβείο των Τεχνών του Πρίγκιπα της Αστούριας τού ανήκει. Και η δημιουργική κατάστασή του συνεχίζει να παράγει ενδείξεις μιας ακαταπόνητης ευφυΐας. «Προσεγγίζω κάθε κτίριο ως γλυπτικό αντικείμενο ή ως εμπορευματοκιβώτιο με συγκεκριμένες διαστάσεις στον χώρο. Το κτίσμα είναι ένας χώρος με φως και αέρα, μία απάντηση στην καταλληλότητα του περιεχομένου. Μέσα σε αυτό ο χρήστης φέρνει τις αποσκευές του, τη ζωή του και δρα σε σχέση με αυτό τον χώρο προκειμένου να τακτοποιήσει τις ανάγκες του. Αν ο χρήστης δεν μπορεί να το κάνει τότε έχω αποτύχει» έγραφε το 1980 ο Φρανκ Γκέρι στην έκδοση «Σύγχρονοι Αρχιτέκτονες».
Το έργο πάντως που του έδωσε την πρώτη μεγάλη ώθηση στην καριέρα του ήταν η ανακαίνιση του δικού του σπιτιού στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνιας το 1979. Τότε που η δεύτερη σύζυγός του, Μπέρτα, τον πίεσε να δει τον περίγυρό του, ένα απρόσωπο σπίτι. Ο Γκέρι απογύμνωσε το μπανγκαλόου του 1920, το άφησε μόνο με τον σκελετό του για να το ανασυνθέσει με υλικά από κατεδαφίσεις οικοδομών της γειτονιάς του: ξύλο νοβοπάν, κυματιστές λαμαρίνες, γυαλί, φράχτης από συρμάτινα πλέγματα τύλιξαν το σπίτι. Υστερα από αυτή την προσέγγιση του ακατέργαστου και της ποιότητας τού «φτιάξ' το μόνος σου» ο Γκέρι επινόησε τον όρο «αρχιτεκτονική της φτηνοσανίδας».
Το 1989, χρονιά που προοιωνιζόταν τις μεγάλες αλλαγές στις κοσμοθεωρίες και στις ιδεολογίες, η Επιτροπή Πρίτζκερ επέλεξε τον Φρανκ Γκέρι για το έγκυρο βραβείο γνωστό και ως «Νομπέλ της Αρχιτεκτονικής» με το σκεπτικό ότι η δουλειά του αφορούσε το μέλλον και οδηγούσε σε μια περιπέτεια αισθητικής από την οποία η τέχνη της αρχιτεκτονικής έβγαινε ωφελημένη.
Τον Φεβρουάριο του 1998 ο ενενηντάχρονος Φίλιπ Τζόνσον, νονός της μοντέρνας αρχιτεκτονικής και συνεργάτης του Λούντβιχ Μις Βαν ντερ Ρόε, ταξίδεψε στην Ισπανία για να δει το μόλις ολοκληρωμένο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ του Μπιλμπάο. Ο σεβάσμιος αρχιτέκτονας στάθηκε στο αίθριο της ογκώδους μεταλλικής κατασκευής μαζί με τον δημιουργό της, τον Φρανκ Γκέρι, ενώ οι κάμερες και τα τηλεοπτικά συνεργεία τον συνέλαβαν να χαϊδεύει τις καμπύλες κολόνες που στήριζαν την οροφή, φτιαγμένη από γυαλί και ατσάλι. Και συγκινημένος δήλωσε: «Η αρχιτεκτονική δεν είναι λέξεις. Είναι δάκρυα. Το ίδιο συναίσθημα μου προκαλεί ο καθεδρικός ναός της Σαρτρ». Με αυτά τα λόγια ο ιεραπόστολος των δύο κυρίαρχων ρευμάτων της αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα, της νεωτερικότητας και της μετα-νεωτερικότητας έχρισε τον Γκέρι «τον μεγαλύτερο αρχιτέκτονα που έχουμε ανάμεσά μας» και το οικοδόμημά του ως «το σημαντικότερο κτίσμα του καιρού μας».
Η εποχή των σταρ αρχιτεκτόνων είχε σημάνει. Ο Γκέρι ποτέ δεν αποδέχθηκε αυτόν τον τίτλο, παρά το γεγονός ότι έπαιξε και συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι των μίντια.
Πηγή: www.tanea.gr