Ο Ζοζέ Μουρίνιο μετέτρεψε τη Ρεάλ Μαδρίτης σε Χετάφε και την Μπαρτσελόνα σε Μπέτις και κατέκτησε ένα πρωτάθλημα που αντικατοπτρίζει όλες τις αρετές του, την ώρα που ο Πεπ Γκουαρδιόλα κέρδισε Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου επειδή... δεν είχε σενάριο!
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ
Δεν ήταν το πιο εντυπωσιακό ντέρμπι. Ήταν, όμως, το πιο αντιπροσωπευτικό των 2 προπονητών, από όσα έχουμε δει από το φθινόπωρο του 2010 μέχρι σήμερα. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, Πεπ Γκουαρδιόλα και Ζοζέ Μουρίνιο, με τη σκηνή να χωράει μόνο τον καλύτερο. Και αυτός, όπως κάθε 2η σεζόν του σε μία ομάδα, είναι ο Special One.
Το έκανε με την Πόρτο, καθώς η 2η πλήρης σεζόν του στο "Ντραγκάο" ήταν μαγική. Με την Τσέλσι άρχισε τις επιτυχίες άμεσα, αλλά ξανά στη 2η σεζόν οι "μπλε" ήταν καλύτεροι, ενώ στην Ίντερ, στη 2η σεζόν του κατέκτησε το τρεμπλ. Φέτος, διανύει τη 2η σεζόν στη Μαδρίτη. Τι έχουν πετύχει οι "μερέγκες"; Να αποκαθηλώσουν την κορυφαία ομάδα του κόσμου τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν είναι και μικρός άθλος, είναι όμως αναμενόμενος άθλος, εάν κρίνουμε από το ντέρμπι.
Η νίκη με 2-1 αποτελεί έκπληξη. Ο τρόπος όχι. Οι "μερέγκες" είχαν ξαναγωνιστεί αμυντικά, αλλά πάντα βίαια. Για πρώτη φορά οι παίκτες διαχειρίστηκαν τη δύναμή τους σε αγωνιστικά πλαίσια και βγήκαν κερδισμένοι. Κατά τα άλλα, η συνταγή είναι γνωστή: "πνίξιμο" του Λιονέλ Μέσι έξω από την περιοχή, με 2 και 3 αντιπάλους να τον μαρκάρουν, κανένας ελεύθερος χώρος στον άξονα και θανάσιμες αντεπιθέσεις. Μαζί με την ικανότητα των Καστιγιάνων στις στημένες φάσεις, το γκολ (ελλείψει παίκτη με ύψος έστω στο μέσο όρο ενηλίκου για την Μπαρτσελόνα) ήταν κάτι παραπάνω από πιθανότητα.
Η απλότητα της Ρεάλ ήταν πολύ πιο δουλεμένη από όσο φαινόταν από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν μία απέριττη συλλογή από τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου: απόλυτη αφοσίωση στις οδηγίες του προπονητή, αυτοσυγκράτηση όταν αντιμετωπίζεις μία πανίσχυρη ομάδα και εκμετάλλευση κάθε ευκαιρίας που θα σου προσφέρει ο αντίπαλος. Για μία Ρεάλ που είχε να σκοράρει σε αυτό το γήπεδο στο πρωτάθλημα από το Δεκέμβριο του 2007, η επιστροφή στα βασικά μετά από δεκάδες clasico που ξεχείλιζαν από αλχημείες και φείδονταν αποτελεσμάτων, αποδείχθηκε κίνηση σαχ. Το ματ το έκανε στον εαυτό του ο Πεπ Γκουαρδιόλα...
Από το καλοκαίρι του 2008, όταν κι ανέλαβε τους "μπλαουγκράνα", ο Καταλανός πασχίζει να αποδείξει πως όση προπονητική πείρα του λείπει, τόση προχωρημένη σκέψη στον τομέα της τακτικής διαθέτει. Η εφαρμογή νεωτερισμών σε κάθε απαιτητικό παιχνίδι αποτελεί πανάκεια και μέχρι στιγμής είχε βγει αλώβητος από αυτό το ρίσκο. Είτε διότι οι εμπνεύσεις του αποδείχθηκαν ορθές και του βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο, είτε από καθαρή τύχη, που είναι κι αυτή μέσα στο παιχνίδι.
Με τον Ντάνιελ Άλβες ως δεξί εξτρέμ, για παράδειγμα, η Μπαρτσελόνα είχε δέσει "κόμπο" τη Ρεάλ προ 3 ετών στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου", διαλύοντάς την με 6-2. Με 3 παίκτες στην άμυνα είχε φύγει θριαμβευτής από την πρωτεύουσα της Ισπανίας στο παιχνίδι του 1ου γύρου. Με αμυντικό μέσο σε ρόλο στόπερ έχει πάρει 2 Champions League. Κάπου, όμως, η μπάλα χάθηκε. Ο αποτελεσματικός σχηματισμός 4-1-2-3 του 2009 εξελίχθηκε στο φετινό 3-2-2-3, με τον Μέσι να μην είναι ακριβώς επιθετικός, οι εξτρέμ να μην είναι ακριβώς εξτρέμ, τα μπακ να μην είναι ακριβώς μπακ και το σύστημα να μην είναι ακριβώς σύστημα, αλλά μαθηματική εξίσωση 3ου βαθμού.
Μέσα σε αυτήν την προπονητική σχιζοφρένεια, προστέθηκε κι η ακατάλληλη επιλογή προσώπων. Ο Κρίστιαν Τέγιο, κατά τον Γκουαρδιόλα, έκανε καλό παιχνίδι, τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα. Οποιοσδήποτε επιθετικός που βρισκόταν στον πάγκο, όμως, θα είχε πολύ καλύτερη απόδοση, μιας κι όλοι τους είχαν πάνω από μία συμμετοχή ως βασικός στην καριέρα τους στο πρωτάθλημα. Τόσες είχε ο Τέγιο πριν τη σέντρα του αγώνα, με αυτή την εμπειρία ήταν μπολιασμένος ώστε να συμβάλλει στον νυν υπέρ πάντων αγώνα των Καταλανών για την απόλυτη ανατροπή τίτλου. Συν αυτώ, η ακατανόητη χρήση 3 playmaker στην ίδια ενδεκάδα έπαιξε εξίσου αρνητικό ρόλο. Με τον Σέρχιο Μπουσκέτς και τον Τιάγο Αλκάνταρα να αγωνίζονται εναλλάξ κι ως τρίτα στόπερ, ήταν λογικό να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κυκλοφορία του παιχνιδιού της Μπαρτσελόνα, που αρχίζει πάντα από την άμυνα. Φυσική συνέπεια ήταν ο Τσάβι να εκτοπιστεί δεξιά και να γίνει κομπάρσος στο ίδιο του το παιχνίδι. Η αντικατάστασή του λίγο μετά τη συμπλήρωση μιας ώρας αγώνα ήταν αναμενόμενη κι επιβεβλημένη.
Ο Γκουαρδιόλα πάντα προσπαθούσε να βρει χρυσό ακόμα κι εκεί που δεν υπήρχε ούτε κόκκος. Για πρώτη φορά τιμωρήθηκε για τους υπερβολικούς χειρισμούς του. Ήρθε η ώρα να βιώσει κι αυτός την ήττα και να πάρει χρήσιμα μαθήματα από αυτήν. Στη μοναδική πραγματική αποτυχία της Pep Team μέχρι στιγμής, στο Champions League του 2010, η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε λόγω διαιτητικής εύνοιας της Ίντερ του Μουρίνιο. Τώρα δεν υπάρχει κάποιος εξωγενής παράγοντας που ευθύνεται για την εξέλιξη, οπότε έφθασε η (σπάνια) ώρα της αυτοκριτικής.
Μοναδικό ελαφρυντικό, ο αντίπαλος, η καλύτερη ομάδα του κόσμου τη φετινή σεζόν. Ένα χαρακτηρισμό που η Ρεάλ θα δικαιούτο είτε έπαιρνε το ντέρμπι-τίτλος, είτε όχι. Οι φετινοί "μερέγκες" δεν χρειάζονται κάποιον τίτλο για να δικαιολογήσουν αυτόν τον "θρόνο". Εξάλλου, κανείς δεν θεωρεί τους προ 2 ετών "νερατζούρι" καλύτερη ομάδα από την Μπαρτσελόνα του 2010 που απέκλεισαν. Ο Μουρίνιο κατάφερε να ξεπεράσει τους "μπλαουγκράνα" 2 χρόνια μετά τη στέψη του για εκείνο το κατόρθωμα και όποιο κι αν είναι το μέλλον του κατά τους επόμενους μήνες, θα πρέπει να του πιστωθεί το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας.
Πηγή: contra.gr