Με ανέγγιχτη φυσική ομορφιά, το Λανθαρότε προσελκύει κόσμο με εμπνευσμένες παρεμβάσεις που το έχουν μετατρέψει σε τεράστιο υπαίθριο μουσείο. Από χρόνια παραδομένη στον μαζικό τουρισμό, η Τενερίφη κλείνει σιγά-σιγά τις πληγές της, προστατεύοντας τα ανόθευτα δώρα της φύσης. Δύο νησιά τόσο κοντά, μα τόσο διαφορετικά.
Λανθαρότε: Το μαύρο νησί
«Στα μέρη μας, το νερό είναι τόσο σπάνιο που έχουμε το συνήθειο να πίνουμε μόνο κρασί», λέει αστειευόμενος ο Ραμόν Λορένθο, υπεύθυνος ενός από τα εκατοντάδες οινοποιεία που ευδοκιμούν στην άνυδρη γη του Λανθαρότε. Οι ντόπιοι χρειάστηκε, βέβαια, να επιστρατεύσουν όλη την επινοητικότητά τους και να εκμεταλλευτούν τις ιδιότητες του πικόν -του ντόπιου ηφαιστειογενούς χαλικιού που δεσμεύει την υγρασία της ατμόσφαιρας- για να οδηγήσουν στην ωρίμαση τους πολύτιμους χυμούς του σταφυλιού. Αλλά και πάλι, η όλη διαδικασία προϋποθέτει πολύ μεράκι και κόπο.
Γενικά, ο κόπος και οι σκληρές συνθήκες διαβίωσης ήταν ανέκαθεν συνυφασμένες με την ιστορία του Λανθαρότε. Το γηραιότερο -μαζί με τη Φουερτεβεντούρα- νησί του αρχιπελάγους των Καναρίων, που αναδύθηκε 100 μόλις χιλιόμετρα έξω από τις μαροκινές ακτές πριν από πέντε εκατομμύρια χρόνια, είναι ένας τόπος επίπεδος και ολόμαυρος από την πετρωμένη λάβα, όπου το μόνο σχεδόν που φυτρώνει είναι... καμιά 300αριά ηφαιστειακοί κώνοι. Αυτό το αφιλόξενο σκηνικό, που κάποιες στιγμές θυμίζει την ταινία «Dune», έδιωχνε επί χρόνια τον γηγενή πληθυσμό, ωθώντας τον να διασχίσει τον Ατλαντικό προς αναζήτηση καλύτερης τύχης στη Βενεζουέλα, την Κούβα ή την Ουρουγουάη. Μάλιστα, όταν επί Φράνκο η μετανάστευση είχε απαγορευτεί, πολλοί ήταν εκείνοι που αναγκάστηκαν να φύγουν κολυμπώντας νύχτα από το νησί τους, πριν επιβιβαστούν σε κάποιο πλοίο που τους περίμενε αρόδο μες στο σκοτάδι. Οσοι έμεναν πίσω είχαν να αντιμετωπίσουν τέτοια μπουνιουελική τραχύτητα και ένδεια που ούτε καν τα γαϊδούρια την άντεχαν, με αποτέλεσμα να εισάγονται καμήλες από την Αφρική για να αναλάβουν τις αγροτικές εργασίες.
«Εγώ είμαι γέννημα-θρέμμα της Γκραν Κανάρια», εξομολογείται ο Φρανσίσκο Ορτέγα, ξεναγός με έδρα την πόλη Φαμάρα, «και όταν ανακοίνωσα στη μάνα μου ότι σκοπεύω να εγκατασταθώ στο Λανθαρότε, την έπιασαν τα κλάματα από την απελπισία». Αλλά αυτό, βέβαια, ήταν πριν από αρκετά χρόνια... Τι άλλαξε στο μεσοδιάστημα; Τι είναι εκείνο που έκανε τον πληθυσμό του νησιού να αγγίζει σήμερα τις 150.000 ψυχές, από σκάρτες λίγες χιλιάδες στις αρχές του 20ού αιώνα;
Η αιτία έχει... ονοματεπώνυμο. Και είναι ο σπουδαίος «αφηρημένος» ζωγράφος Σεζάρ Μανρίκε, που σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1992. Γεννημένος το 1919 στην Αρεσίφε (Arrecife), την πρωτεύουσα του Λανθαρότε, ο Μανρίκε -αφού πρώτα διέπρεψε καλλιτεχνικά ζώντας για αρκετά χρόνια στη Νέα Υόρκη- επέστρεψε τα τέλη του '60 στο νησί, αποφασισμένος να συμβάλει στην έξοδο του τόπου του από τη λήθη και την ένδεια. Οχι, όμως, με οποιοδήποτε τίμημα.
Οραματιστής και πεισματάρης, ο Μανρίκε διέβλεψε μεν τις τουριστικές δυνατότητες του τόπου του, μα πάνω απ' όλα την ανάγκη να τις διαφυλάξει πάση θυσία από τις επεκτατικές ορέξεις μεσιτών και κατασκευαστών, οι οποίοι είχαν ήδη πάρει φαλάγγι τη γειτονική Τενερίφη. «Το κορυφαίο πολιτιστικό αγαθό μας είναι η φύση μας, ο χώρος όπου ζούμε», διατράνωνε ο ζωγράφος. Και με την αμέριστη αρωγή του φίλου του Πεπίν Ραμίρες, τότε προέδρου της τοπικής καναριακής κυβέρνησης, ο Μανρίκε πέτυχε σε πρώτη φάση να περάσει νόμους που απαγορεύουν οτιδήποτε... πάνω από δύο ορόφους, καθώς και τις διαφημιστικές πινακίδες σε ολόκληρο το Λανθαρότε.
Εκτός όμως από την απαρέγκλιτη διαφύλαξη της ντόπιας αρχιτεκτονικής παράδοσης, ο σπουδαίος τούτος άνθρωπος -οπλισμένος και με τις γνώσεις του στην αρχιτεκτονική και τη γλυπτική- συνέλαβε και υλοποίησε αυτό που σήμερα συνιστά το αγλάισμα των τουριστικών ατραξιόν του Λανθαρότε: μια ολόκληρη σειρά από ήπιες μα θεοεμπνευσμένες παρεμβάσεις στο φυσικό τοπίο, που έχουν μετατρέψει το νησί σε ένα τεράστιο υπαίθριο μουσείο.
Σε ένα εγκαταλελειμμένο νταμάρι στη Γουατίθα (Guatiza), λόγου χάρη, ο Μανρίκε δημιούργησε τον Κήπο των Κάκτων, έναν παραμυθένιο δαιδαλότοπο με μυριάδες είδη του άνυδρου φυτού. Στη Βίγια δε Τεγκίσε (Villa de Teguise), έστησε πάνω σε πέντε σφαιρικούς ηφαιστειακούς ογκόλιθους το σπίτι του, που σήμερα στεγάζει το Ιδρυμα Σεζάρ Μανρίκε. Εκεί φιλοξενούνται δεκάδες πίνακες του ίδιου αλλά και του Πικάσο, του Μιρό και του Τάπιες. Πάνω στα εντυπωσιακά και άγρια βράχια της Φαμάρα (Famara), αυτό το πανάξιο τέκνο του Λανθαρότε έχτισε το Μιραδόρ δελ Ρίο (Mirador del Rio), ένα παρατηρητήριο με συγκλονιστική θέα προς το γειτονικό νησί Λα Γρασιόζα (La Gracioza). Ενώ από την άλλη πλευρά του νησιού, στην ανατολική ακτή, διαμόρφωσε το ηφαιστειογενές σπήλαιο Χαμέος δελ Αγουα (Jameos del Agua) σε μια πανέμορφη φυσική αίθουσα συναυλιών χωρητικότητας 600 ατόμων. Χμ, το πόσο λείπουν τέτοιοι ανυστερόβουλοι και εμπνευσμένοι οραματιστές από το νεοελληνικό τουριστικό τοπίο νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αναφερθεί καν...
Κι αν η πίστη του Μανρίκε στο όραμά του έχει εν πολλοίς καθορίσει το τουριστικό προϊόν του Λανθαρότε, μια άλλη πίστη, η αμιγώς θρησκευτική, φωλιάζει πίσω από το έτερο μεγάλο θέλγητρο του νησιού: το ετήσιο προσκύνημα-πανηγύρι της Βίρχεν δε λος Ντολόρες (Virgen de los Dolores) στις 15 Σεπτεμβρίου. Σύμφωνα με την παράδοση, επί έξι ολόκληρα χρόνια στις αρχές του 18ου αιώνα το ηφαίστειο Τιμανφάγια (Timanfaya) ξερνούσε λάβα αφανίζοντας ένα-ένα τα χωριά της ομώνυμης κοιλάδας. Και ενώ τα πάντα τριγύρω είχαν καταστραφεί, το πύρινο ποτάμι, σαν από παρέμβαση θεία ή από κάποιο αλλόκοτο γεωλογικό τερτίπι, ήρθε και σταμάτησε λίγα μόλις μέτρα από το εκκλησάκι του χωριού Μάρτσα Μπλάνκα (Marcha Blanca). Και μέσα του, η Παρθένος των Πόνων παρέμεινε αλώβητη και αδιαφιλονίκητη πια προστάτιδα του νησιού - και των ηφαιστείων.
Σήμερα, ο άλλοτε αυστηρά θρησκευτικός χαρακτήρας της γιορτής έχει διευρυνθεί τόσο, ώστε να «έχει καταντήσει μια πελώρια υπαίθρια ντίσκο που ακούγεται ώς την Αφρική», παραπονιέται ο Αντόνιο Ροδρίγκεθ, ένας από τους παλιότερους κατοίκους του χωριού. Ενδεχομένως. Αλλά και πάλι, μικρό το κακό, Αντόνιο, μπρος στις παραχωρήσεις και τις εκπτώσεις που έχουν κάνει άλλοι τουριστικοί προορισμοί...
Τενερίφη: Στη σκιά του ηφαιστείου
«Φεύγω με δάκρυα στα μάτια», είχε αναφωνήσει ο μέγας Γερμανός φυσιοδίφης Αλεξάντερ φον Χούμπολτ τον Ιούνιο του 1799 αφήνοντας πίσω του την Τενερίφη για το μεγάλο της ζωής του ταξίδι στη Λατινική Αμερική. Ηταν τέτοια η ομορφιά και η ποικιλομορφία του τοπίου του μεγαλύτερου από τα Κανάρια Νησιά, που ο κατά τα λοιπά συγκρατημένος φον Χούμπολτ είχε απλώς λυγίσει... Και πιθανόν, ακόμη και σήμερα, να υπάρχουν επισκέπτες της Τενερίφης που αναχωρούν από το νησί με δάκρυα στα μάτια· αλλά μάλλον για διαφορετικούς λόγους. Επειδή, ας πούμε, αφήνουν πίσω τους την «αιώνια άνοιξη», το λιοπύρι, τις ξεσαλωμένες πλαζ, τα μπαράκια, την ξέφρενη δυτικότροπη διασκέδαση μέχρι το χάραμα...
Δεν χρειάζονται πολλές-πολλές περιστροφές: η Τενερίφη έχει προοδευτικά από τη δεκαετία του '60 πέσει θύμα της άκρατης οικιστικής ανάπτυξης και του μαζικού τουρισμού. Μεγαθήρια από ξενοδοχειακό μπετόν μαρκάρουν την ακτογραμμή της, πάνω από πέντε εκατομμύρια τουρίστες καταφθάνουν εδώ κάθε χρόνο για να χαρούν τον ήλιο και τη θάλασσα ο ένας πάνω στον άλλον, το 80% του πληθυσμού ζει άμεσα ή έμμεσα από τον τουρισμό... Ευτυχώς, η ίδια η γεωμορφολογία της Τενερίφης φρόντισε ώστε τα πράγματα να μην εκτραχυνθούν εντελώς. Η οροσειρά Ανάγα, που διασχίζει το νησί από Ανατολή προς Δύση, λειτουργεί ως ένα φυσικό ανάχωμα, που χωρίζει με αρκετή σαφήνεια δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.
Έτσι, απέναντι στον άνυδρο, ξηρό και ηλιοκαμένο Νότο με την αραιή βλάστηση και τον τουριστικό ορυμαγδό, ο Βορράς έχει να επιδείξει ένα έδαφος εύφορο που ποτίζεται από άφθονη βροχή και ευνοεί καλλιέργειες όπως της μπανάνας, που υπήρξε και η βασική πηγή πλούτου του νησιού μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. «Αυτό που μου αρέσει εδώ είναι αυτές οι νησίδες φύσης μέσα στον ωκεανό του τσιμέντου», λέει ψιλοειρωνικά ο Σεζάρ Λεόν, ιδιοκτήτης εστιατορίου στο χωριό Λα Λαγούνα (La Laguna). Και αυτό που εννοεί είναι οι δεκάδες θύλακοι φυσικής ομορφιάς που η ανθρώπινη απληστία έχει αφήσει, περιέργως πως, ανέγγιχτους: δάση πεύκης των Καναρίων, απρόσιτες παραλίες με μαύρο ηφαιστειογενές βότσαλο, εκτάσεις με παρθένα χαμηλή βλάστηση και άλλες με χαρακτηριστικά ερήμου.
Ευτυχώς, η ίδια η ισπανική πολιτεία -που, ως γνωστόν, παίρνει πολύ στα σοβαρά το τουριστικό προϊόν της για να το αφήσει στην παραδόπιστη τύχη του- έχει τα τελευταία χρόνια βάλει φραγμό στις επεκτατικές τάσεις του μπετόν, αναγορεύοντας τα μισά σχεδόν από τα 2.056 τ.χλμ. της Τενερίφης σε προστατευόμενη περιοχή. Κίνηση που, βεβαίως, έχει διαφημιστεί αρκούντως, ώστε να προσελκύσει και τον «άλλο» τουρίστα, αυτόν που αποστρέφεται τις ομοιόμορφες τεχνο-ευκολίες των μεγάλων ξενοδοχείων και ψάχνει να γνωρίσει από κοντά όσα η φύση σοφά όρισε για κάθε τόπο.
Και το υπέροχο είναι πως και σε αυτό το επίπεδο, των ανόθευτων δώρων της φύσης, η Τενερίφη βρίσκεται απλώς στην κορυφή. Συγκεκριμένα, στα 3.718 μέτρα. Διότι η κορυφή Πίκο δελ Τέιδε (Pico del Teide), του ομώνυμου ανενεργού ηφαιστείου της Τενερίφης, είναι η ψηλότερη ισπανική κορυφή - κι ας βρίσκεται μίλια μακριά από την ιβηρική χερσόνησο. Με τον επιβλητικό όγκο του να καθορίζει ολόκληρο το νησί και έναν κρατήρα με διάμετρο 16 χιλιόμετρα (από τους μεγαλύτερους του πλανήτη), το Τέιδε δέχεται σήμερα πάνω από 3,6 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως, επίδοση που το φέρνει στην κορυφή της λίστας με τα πιο πολυσύχναστα εθνικά πάρκα της Ισπανίας.
Και πραγματικά, το να αποθαυμάζει κανείς τους ανεμοδαρμένους όγκους της πετρωμένης λάβας, με τις σκοτεινές ακινητο-ποιημένες θάλασσες από θειάφι και βασάλτη να χάνονται στα σωθικά του κρατήρα και το βλέμμα να αγγίζει μέσα από τα σύννεφα τις ακτές της Αφρικής, αποτελεί ένα θέαμα πέρα από περιγραφές. Ισως το μόνο που θα μπορούσε να προσθέσει κανείς είναι πως στην προ διετίας αξιολόγηση της UNESCO για τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς, το ηφαίστειο Τέιδε και ο «βαλσαμωμένος» μικρόκοσμός του χαρακτηρίστηκαν «παγκόσμιας σημασίας, επειδή αποτελούν μάρτυρες παμπάλαιων γεωλογικών διαδικασιών». Και, ως γνωστόν, οι... πλανήτες που αγνοούν την ιστορία τους υποθηκεύουν και το μέλλον τους.
Όσο κι αν το τουριστικό μέλλον της Τενερίφης είναι λίγο-πολύ εγγυημένο -με τις ανθηρές κοινότητες Εγγλέζων, Γερμανών και Σκανδιναβών, που έχουν μετοικήσει εδώ για τον αιώνιο ήλιο, να λειτουργούν ως άψογος κράχτης-, η ισπανική κυβέρνηση δεν μένει με σταυρωμένα χέρια. Και όπως επιστράτευσε τον εναλλακτικό τουρισμό, που λέγαμε παραπάνω, για να νερώσει κάπως τις πληγές του μαζικού, έτσι ακριβώς ενορχήστρωσε και έξυπνες κινήσεις στην πολιτιστική σκακιέρα.
Το τεράστιο μουσείο IODACC (Ινστιτούτο Οσκαρ Ντομίνγκεθ για τη Σύγχρονη Τέχνη και τον Πολιτισμό) αποτελεί μια αρχιτεκτονική και εικαστική ατραξιόν, που φέρει την υπογραφή των διάσημων Ελβετών αρχιτεκτόνων Χέρτσοκ και Ντεμερόν και είναι αφιερωμένο στον αυτόχθονα σουρεαλιστή ζωγράφο Οσκαρ Ντομίνγκεθ. Εγκαινιάστηκε το 2007 στην πρωτεύουσα Σάντα Κρουθ (Santa Cruz).
Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 2003, ένα άλλο εμβληματικό κτίριο μπήκε στη ζωή της Τενερίφης και τείνει ελαφρώς να εκτοπίσει το ηφαίστειο Τέιδε από τη θέση του σήματος κατατεθέντος του νησιού. Ο λόγος για ένα ακόμη αέρινο, ολόλευκο, καμπυλόγραμμο και θεαματικό δημιούργημα του Σαντιάγο Καλατράβα, την Οπερα της Τενερίφης, που στέκει, σαν τεράστιο ράμφος θαλασσαετού, δίπλα στο κύμα στη συνοικία Λος Γιάνος της Σάντα Κρουθ. Τώρα, το πόσοι από τους επισκέπτες που κατακλύζουν το νησί θα ενδιαφερθούν ουσιαστικά για τις εκδηλώσεις που φιλοξενεί, είναι προφανώς αλλουνού παπά ευαγγέλιο...
Εξάλλου, για την Τενερίφη είναι δύσκολο να αποτινάξει τη φήμη που απέκτησε μισόν αιώνα τώρα. Και το «Με μαγιό απαρεγκλίτως, ακόμα και το χειμώνα, μόλις τέσσερις ώρες από την Ευρώπη», που επισημαίνει γελώντας η Κατρίν Μισέλ, μια Γαλλίδα ξεναγός μόνιμα εγκατεστημένη στο Πουέρτο ντε λα Κρουθ (Puerto de la Cruz), εξακολουθεί να είναι το αδιαφιλονίκητο πασαπόρτι της Τενερίφης.
ΛΑΝΘΑΡΟΤΕ
ΜΕΤΑΒΑΣΗ
Θα πετάξετε με Iberia (T/210-35.37.600, www.iberia.com) για Μαδρίτη, εν συνεχεία για Τενερίφη και από εκεί προς Λανθαρότε.
ΔΙΑΜΟΝΗ
Gran Melià Salinas
Avenida Islas Canarias, Teguise, Τ/+34.928.590040, www.gran-melia-salinas.com
Πολυτελές, μοντέρνο, πανέμορφο, με εσωτερικούς κήπους σχεδιασμένους από τον Σεζάρ Μανρίκε, μια εξωτερική πισίνα-ποίημα και αρκετές μικρές εσωτερικές, προσφέρει διαμονή απαιτήσεων.
Hesperia
Urbanización Cortijo Viejo, Puerto Calero, T/+34.828.080800, www.hesperia.com
Ξεκομμένο από την υπόλοιπη κίνηση του νησιού, προσφέρει δωμάτια και σουίτες, τέσσερις πισίνες, ισάριθμα εστιατόρια, μπαρ και ένα υπερεξοπλισμένο spa.
Finca de las Salinas
Calle La Cuesta 17, Yaiza, Τ/+34.928.830325B Μια πανέμορφη χασιέντα αποικιακού ρυθμού, μέσα στους φοίνικες. Οικογενειακή ατμόσφαιρα, μικρά μεγέθη, αλλά όλα τα κομφόρ (μέχρι και spa).
ΦΑΓΗΤΟ
• Meson La Jordana
Calle Los Geranios, Costa Teguise, Τ/+34.928.590328
Κλασικό εστιατόριο με διεθνή και ισπανική κουζίνα, υψηλή πελατεία (ακόμα και... βασιλική) και επίσημο σέρβις. Τιμές λογικές.
• Isla Bonita
Avenida del Mar, Costa Teguise, Τ/+34.928.591526
Καθαρές γεύσεις, εξαιρετική ποικιλία και ποιότητα θαλασσινών και ψαριών.
ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ
El Grifo (Lugar de El Grifo, Apartado de Correos 6, San Bartolome, Τ/+34.928.524036, www.elgrifo.com) Το μεγαλύτερο οινοποιείο του νησιού και το παλαιότερο των Καναρίων -λειτουργεί από το 1775-, εκτός από κλασικές degustation, προσφέρει και ένα μικρό μουσείο με όλες τις ανάδελφες τεχνικές και τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι ντόπιοι καλλιεργώντας τα αμπέλια τους στην άνυδρη γη του Λανθαρότε.
Μια Κυριακή πρωί, αξίζει να επισκεφτείτε την υπαίθρια αγορά της Τεγκίσε. Εντονο τοπικό χρώμα, καλούτσικες τιμές και όμορφα φολκλορικά -και όχι μόνο- είδη.
Η -κυριολεκτικά- Πράσινη Λιμνοθάλασσα στην παραλία του χωριού Ελ Γκόλφο (El Golfo) αποτελεί ένα σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο και ένα τοπίο απλώς μοναδικό. Εκτός από αυτά, η τοποθεσία κάνει κι ένα... πέρασμα στην τελευταία ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, «Los Abrazos Rotos».
ΤΕΝΕΡΙΦΗ
ΜΕΤΑΒΑΣΗ
Η Iberia πετάει τρεις φορές την εβδομάδα προς Μαδρίτη και από εκεί, με αλλαγή αεροσκάφους, προς Τενερίφη.
ΔΙΑΜΟΝΗ
Rural Orotava
Calle Carrera 17, La Orotava, Τ/+34.922.322793, www.hotelruralorotava.com
Ενα εξαίσιο αρχοντικό του 16ου αιώνα με οκτώ μόλις δωμάτια και πολύ ανταγωνιστικές τιμές. Βρίσκεται στην καρδιά του ιστορικού/καλλιτεχνικού κέντρου της ηπειρωτικής πόλης Οροτάβα.
Taburiente
Calle Dr. José Naveiras 24A, Santa Cruz, Τ/+34.922.276000, www.hoteltaburiente.com
Στα βόρεια της πρωτεύουσας, με θέα στο πάρκο Γραθία Σαναμπρία, το καλαίσθητο και πρόσφατα ανακαινισμένο ξενοδοχείο διαθέτει δωμάτια και σουίτες με όλες τις ανέσεις.
Escuela Santa Cruz
Avenida San Sebastian 152, Santa Cruz, Τ/+34.822.010500
Πολύ κοντά στην Οπερα της Τενερίφης, προσφέρει 65 δωμάτια και ένα συνδυασμό σύγχρονων αγαθών και τοπικής παράδοσης.
ΦΑΓΗΤΟ
• Los Roques
Calle La Marina 16, Los Abrigos
Δημιουργική fusion κουζίνα, με έντονη την παρουσία των φρέσκων υλικών. Κομψό περιβάλλον πάνω στο λιμάνι.
• Το εστιατόριο στην αυλή του ξενοδοχείου Rural Orotava
Calle Carrera 17, La Orotava
Προσφέρει μια μοντέρνα εκδοχή της ντόπιας κουζίνας, με μπόλικο ψάρι και πολύ καλή λίστα κρασιών.
ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ
Στο Βορρά, ανακαλύψτε τα ονομαστά κρασιά των Καναρίων με degustation στο οινοποιείο Bodegas Monje (Camino Cruz Leandro 36, El Sauzal, Τ/+34.922.585027, www.bodegasmonje.com).
Τυλιγμένα στο χέρι, με καπνά Κούβας, Λα Πάλμα και Σουμάτρας, τα πούρα του Μιγκέλ Ανχελ Χιμένεθ Μουνιόθ (Avenida de Venezuela 5, Garachiko, Τ/+34.654.283733) έχουν κερδίσει τη φήμη τους εδώ και πάνω από 20 χρόνια.
Το Σπίτι με τα Μπαλκόνια, μια παλιά τυπικά κανάρια κατοικία που έχει μετατραπεί σε μουσείο (Calle San Francisco 3, La Orotava, Τ/+34.922.321068). Είσοδος ελεύθερη.
Πανδαισία νερού, λάβας και βλάστησης το θαλασσινό πάρκο που σχεδίασε ο Σεζάρ Μανρίκε, προσφέρει δροσιά μέσα στο κέντρο της πόλης και υπέροχη θέα στην Όπερα (Avenida Constitucion 5, Santa Cruz, Τ/+34.922.202995).
Το καμπαρέ Barbacoa Tacoronte (Calle Garo, Edificio Portofino 7, Puerto de la Cruz, Τ/+34.922.382910, www.fiestacanariacarnaval.com) διοργανώνει «καρναβαλικές» βραδιές με φολκλορικά συγκροτήματα και τοπικά εδέσματα.
* Σημείωση: Οι τιμές διαμονής, ναύλων κτλ. που αναφέρονται στον εκάστοτε προορισμό, είναι αυτές που ίσχυαν κατά την χρονική περίοδο συγγραφής και δημοσίευσης του άρθρου και ενδέχεται να έχουν αλλάξει.