Η πρόσκληση που δέχθηκα την Πέμπτη το μεσημέρι από το Νίκο Καραμάνο (πρώην πρόεδρου του Συνδέσμου) ήταν ξαφνική αλλά αρκετά δελεαστική. «Θες να πας Σαββατοκύριακο στη Βαρκελώνη για τον αγώνα με την Ατλέτικο Μαδρίτης;».

Η αμέσως επόμενη κίνηση μου ήταν να επικοινωνήσω με τη σύζυγο να τη ρωτήσω αν υπήρχε δυνατότητα να κρατήσει κάποιος το μωρό. Μόλις δέχθηκε την θετική απάντηση της, ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου για το κλείσιμο των αεροπορικών εισιτηρίων με την Vueling, ανεύρεση ξενοδοχείου στο κέντρο της πόλης και ανεύρεση εισιτηρίων για τον αγώνα. Χάρη στις άμεσες ενέργειες του Νίκου έως τις 17.30 της Πέμπτης όλα είχαν ρυθμιστεί. Παρασκευή απόγευμα έγιναν τα τελευταία απαραίτητα ψώνια πριν το ταξίδι και Σάββατο τις πρώτες πρωινές ώρες κάναμε την εμφάνιση μας στο σχεδόν άδειο εκείνη την ώρα «Ελευθέριος Βενιζέλος» γεμάτοι ενθουσιασμό σαν να πηγαίναμε πρώτη φορά ταξίδι.

Εκεί συναντήσαμε τους συνταξιδιώτες μας Αποστόλη και Τάσο ενώ από ότι μάθαμε στην Ισπανία ήταν ήδη νέα μέλη της Penya. Μετά από σύντομη περιήγηση στα duty free βρεθήκαμε στη πύλη αναχώρησης. Η πτήση ήταν «άγρια ώρα» και έξω απλώνονταν παντού το σκοτάδι. Το αεροπλάνο άρχισε να τροχοδρομεί και οι πρώτες καταλανικές λέξεις του πιλότου άρχισαν να ακούγονται από τα μεγάφωνα. Η πτήση για τη Βαρκελώνη ήταν περιπετειώδης καθώς το αεροπλάνο πέρασε μέσα από όλες τις καταιγίδες που έπλητταν εκείνη την ώρα τη νότια και κεντρική Ιταλία και τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ιταλίας και Ισπανίας. Ήταν σαν να βρισκόσουν μέσα σε ιπτάμενο σέικερ. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε στη Βαρκελώνη όλοι ηρέμησαν. Μετά την παραλαβή των αποσκευών και με τη βοήθεια του Αποστόλη βρήκαμε το λεωφορείο που θα μας μετέφερε από το αεροδρόμιο στη Πλαζα Καταλούνια. Αφού κατά τη διαδρομή κατόπιν υπόδειξης του Αποστόλη είδα μια διαφημιστική αφίσα με πρωταγωνιστή τον Ίκερ Κασίγιας (τερματοφύλακα της Ρεάλ Μαδρίτης) και συγχύσθηκα, αποβιβαστήκαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης και αρχίσαμε να ψάχνουμε το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει για εμένα και τη σύζυγο. Ο Αποστόλης και ο Τάσος θα έμεναν σε άλλο ξενοδοχείο. Η πόλη την ώρα εκείνη, περίπου στις 7 το πρωί, ακόμα κοιμάται. Απειροελάχιστοι είναι εκείνοι που κυκλοφορούν.

Το ξενοδοχείο μας ήταν στη Rambla de Catalunya και αρχίσαμε να περπατάμε προς τα εκεί. Την ησυχία της περιοχής διατάρασσε μόνο ο θόρυβος από τα ροδάκια της βαλίτσας μας που χτυπούσαν στο πεζοδρόμιο. Τελικά το βρήκαμε, ρυθμίσαμε τα του δωματίου, αφήσαμε τη βαλίτσα τόσο τη δική μας όσο και των συνταξιδιωτών μας και ρωτήσαμε τη ρεσεψιονίστ αν η πρόβλεψη του καιρού ήταν για βροχή. Μας απάντησε καταφατικά και πήραμε τα μπουφάν και τις ομπρέλες μας. Τελικά αποδείχθηκε μέγα λάθος καθώς όταν ο ήλιος πήρε τη θέση του στον ουρανό της Βαρκελώνης, η ημέρα ήταν ιδανική για βόλτες και τα απειροελάχιστα σύννεφα δεν έκαναν ποτέ απειλητική την παρουσία τους. Το πρόγραμμα στη συνέχεια περιελάμβανε πρωινό σε μαγαζί απέναντι από το «ξενοδοχείο - σφηκοφωλιά» σχεδόν δίπλα από το υποκατάστημα του El Corte Inglés στην Πλάζα Καταλούνια. Μετά περπάτημα στον πανέμορφο πεζόδρομο La Rambla με κατάληξη την παραλία. Επίσκεψη στο εμπορικό κέντρο του Maremagnum με τους εντυπωσιακούς καθρέπτες πάνω από την κεντρική είσοδο. Ωστόσο εκείνη την ώρα τα μαγαζιά ακόμα δεν είχαν ανοίξει και έτσι περιοριστήκαμε απλά σε μια σύντομη βόλτα.

Ακολούθως κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό του Μετρό στη La Rambla για να πάρουμε το συρμό για το Καμπ Νοου (το γήπεδο της Μπαρσελόνα). Μόλις περάσαμε το δρόμο ο «βιαστικός να περάσει το φανάρι» Αποστόλης είχε μια απρόσμενη συνάντηση. Ένας Καταλανός τον σταμάτησε και του ζήτησε τσιγάρο. Και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ένας διάλογος όπου ο άγνωστος αυτός άντρας τον απεκάλεσε απόγονο των Σπαρτιατών! Είδατε τι κάνει η ταινία; Ο Αποστόλης απομακρύνθηκε ωστόσο ο άντρας αυτός συνέχιζε να λέει στους διερχόμενους δείχνοντας τον Αποστόλη ότι έχει σχέση με τους Σπαρτιάτες! Τελικά φτάσαμε στο σταθμό του Μετρό, αγοράσαμε εισιτήρια για 10 διαδρομές και πήραμε το δρόμο για το σταθμό Collblanc. Το Μετρό –για όσους δεν έχουν πάει– είναι λειτουργικό και εξυπηρετεί σχεδόν όλη τη πόλη. Όποιος όμως έχει κλειστοφοβία καλύτερα να επιλέξει τα ταξί ή τα λεωφορεία γιατί οι διάδρομοι που συνδέουν τη μια γραμμή με την άλλη στους σταθμούς σου θυμίζουν κρυψώνες από την εποχή του Εμφυλίου. Φτάσαμε στο Collblanc και αρχίσαμε να περπατάμε προς το Camp Nou. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση για να παραλάβει ο Αποστόλης τα εισιτήρια του και μετά ανεβήκαμε ελάχιστα μέτρα πιο πάνω και μπήκαμε στον χώρο της αθλητικής εγκατάστασης.

Πρώτη στάση τα γκισέ των εισιτηρίων για το τουρ του γηπέδου και την είσοδο στο Μουσείο. Εκστασιασμένος κοίταζα προς κάθε κατεύθυνση. Το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα. Βρισκόμουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο του Καμπ Νοου. Στη συνέχεια κάναμε μια λεπτομερή περιήγηση στο Μουσείο και αμέσως μετά σειρά είχε η μπουτίκ για τις απαραίτητες αγορές. Πλέον μετά από την εξαντλητική βόλτα και μια στάση σε ένα πολύ καλό εστιατόριο της περιοχής (το οποίο είναι στέκι των μελών της Penya) καταλήξαμε στο ξενοδοχείο. Εκεί μας περίμενε μια άλλη έκπληξη. Η πόρτα της αποθήκης στην οποία είχαμε τοποθετήσει τις βαλίτσες είχε φρακάρει. Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες μας η πόρτα δεν άνοιγε. Τελικά μετά την παρέμβαση τεχνικού που χρησιμοποίησε βαριοπούλα η πόρτα άνοιξε και τελικά πήραμε τις βαλίτσες. Το απόγευμα μετά από έναν απαραίτητο ύπνο καθώς είχαμε να κοιμηθούμε 1 ½ μέρα κάναμε μια βόλτα με τη σύζυγο προς τη Ράμπλα. Κάναμε μια βόλτα σε μια υπαίθρια έκθεση βιβλίου κοντά στο σπίτι του Γκαουντί στο σταθμό του Μετρό Passeig de Gracia και καταλήξαμε στο El Corte Inglés. Μετά δώσαμε ραντεβού με τον Αποστόλη και τον Τάσο στη Ράμπλα και καταλήξαμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο για μια πίτσα συντροφιά με σαγκρία!
Η επόμενη ημέρα μας βρήκε με τη σύζυγο από νωρίς το πρωί στους δρόμους της Βαρκελώνης. Θέλαμε να δούμε όσο γίνεται περισσότερα στις ελάχιστες ώρες που είχαμε στη διάθεση μας πριν το παιχνίδι Μπαρσελόνα-Ατλέτικο Μαδρίτης. Πήγαμε Μαρεμάγκνουμ, στο Ενυδρείο, στη Σαγράδα Φαμίλια, στο Μουσείο Πικάσο, στα γραφεία της Sport (δυστυχώς ήταν κλειστά και έτσι δεν αγόρασα το εξαιρετικό αφιέρωμα στο Καμπ Νόου), στο κτίριο της Generalitat και μετά από μια σύντομη στάση σε ένα αραβικό εστιατόριο συναντηθήκαμε με Αποστόλη και Τάσο σε μια μπυραρία-στέκι για τα μέλη της Penya στη Ράμπλα για να πάμε στο Καμπ Nόου.

Μπορεί να φτάσαμε σχεδόν 2 ώρες πριν τον αγώνα όμως σταδιακά έφτανε ολοένα και περισσότερος κόσμος. Άντρες, γυναίκες παιδιά, ηλικιωμένοι, άτομα με ειδικές ανάγκες. Όλοι εκεί ντυμένοι με τα χρώματα της Μπάρσα. Και ανάμεσα τους απειροελάχιστοι με κασκόλ της Ατλέτικο Μαδρίτης, χωρίς κανείς να τους δίνει σημασία. Σαν να ήταν αόρατοι! Άλλος κόσμος, άλλη νοοτροπία. Υπόδειγμα συμπεριφοράς. Εκεί εμένα και τη σύζυγο μάς περίμενε άλλη έκπληξη. Ζητήσαμε 4 μπουκάλια νερό γιατί οι θέσεις μας ήταν στο βόρειο πέταλο στη τελευταία σειρά λίγο πιο δεξιά από το φωτεινό πίνακα και είχαμε να ανέβουμε πολλές σκάλες. Μας έδωσαν τα μπουκάλια αλλά και 2 μεγάλα πλαστικά ποτήρια ζητώντας μας να βάλουμε εκεί το νερό γιατί απαγορεύονταν να πάρουμε μαζί μας τα μπουκάλια. Επίσης στις καντίνες έξω από το γήπεδο –ξέχασα να αναφέρω– ότι απαγορεύονταν η πώληση μπύρας. Φτάσαμε στις θέσεις μας τελικά και με τη συνδρομή ορισμένων Καταλανών βοηθήσαμε και αρκετούς τουρίστες να βρουν και εκείνοι πού έπρεπε να καθίσουν. Το κλίμα… Ονειρεμένο. Τέτοια ατμόσφαιρα δεν είχα ξαναζήσει. Ήταν ένας όνειρο για εμένα. Επίσης την «πάτησα» όταν πήγα στο ημίχρονο να αγοράσω δυο κόκα κόλες καθώς η ουρά ήταν μεγάλη, ενώ ο Τάσος που είχε πάει να πιάσει σειρά πριν το τέλος του ημιχρόνου ξεμπέρδεψε νωρίς. Εγώ έχασα περίπου 8 λεπτά απο το 2ο ημίχρονο περιμένοντας να πάρω δυο πλαστικά ποτήρια με το αναψυτικό καθώς δεν επιτρέπεται να σου δινουν τα κουτάκια είτε έχουν αναψυκτικό είτε μπύρα.

Στο τέλος του αγώνα συναντηθήκαμε και πάλι με τους Αποστόλη και Τάσο, γυρίσαμε στη Πλάζα Καταλούνια και μετά από λίγη ώρα πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο στο οποίο από τις 21.30 είχαν κλείσει όλα τα μαγαζιά και ήταν ανοικτά μόνο τα εστιατόρια. Να το ξέρετε όσοι δεν έχετε πάει και σκοπεύετε να κάνετε αγορές στο αεροδρόμιο. Το ταξίδι της επιστροφής ήταν άψογο και φυσικά φύγαμε με την υπόσχεση σύντομα να επιστρέψουμε. Γιατί κανείς δεν πάει στη Βαρκελώνη μόνο μια φορά...