Amalia Bautista nació en Madrid en 1962. Se dedica a la poesía y al periodismo. Es licenciada en Ciencias de la Información por la Universidad Complutense y trabaja como redactora en el gabinete de prensa del Consejo Superior de Investigaciones Científicas. Ha publicado Cárcel de amor (Renacimiento, Sevilla, 1988), La mujer de Lot y otros poemas (Llama de amor viva, Málaga, 1995), Cuéntamelo otra vez (La Veleta, Granada, 1999), La casa de la niebla, Antología (1985-2001) (Universitat de les Illes Balears, 2002), Hilos de seda (Renacimiento, Sevilla, 2003), Estoy ausente (Pre-Textos, Valencia, 2004), Pecados, en colaboración con Alberto Porlán (El Gaviero, Almería, 2005) y Tres deseos. Poesía reunida (Renacimiento, Sevilla, 2006).
ΠΕΣ ΤΟ ΜΟΥ ΞΑΝΑ
Πες το μου ξανά, είναι τόσο όμορφο
που δεν κουράζομαι να το ακούω.
Επανάλαβέ μου ότι το ζευγάρι
του παραμυθιού ήταν ευτυχισμένο ως το θάνατο,
ότι εκείνη του ήταν πιστή, ότι εκείνος ούτε
που σκέφτηκε να την απατήσει. Και μην ξεχάσεις
πως, παρά το χρόνο και τα προβλήματα,
εξακολουθούσαν να φιλιούνται κάθε νύχτα.
Πες το μου χίλιες φορές, σε παρακαλώ:
είναι η πιο όμορφη ιστορία που γνωρίζω.
CUÉNTAMELO OTRA VEZ
Cuéntamelo otra vez, es tan hermoso
que no me canso nunca de escucharlo.
Repíteme otra vez que la pareja
del cuento fue feliz hasta la muerte,
que ella no le fue infiel, que a él ni siquiera
se le ocurrió engañarla. Y no te olvides
de que, a pesar del tiempo y los problemas,
se seguían besando cada noche.
Cuéntamelo mil veces, por favor:
es la historia más bella que conozco.
ΤΕΛΙΚΑ
Τελικά, είναι πολύ λίγες οι λέξεις
που στ’ αλήθεια μας πονούν, πολύ λίγες
αυτές που δίνουν χαρά στην ψυχή μας.
Και είναι ακόμη πολύ λίγα τα άτομα
που συγκινούν την καρδιά μας, και ακόμα
λιγότερα αυτά που τη συγκινούν για πολύ καιρό.
Τελικά, είναι ελάχιστα τα πράγματα
που στ’ αλήθεια έχουν σημασία στη ζωή:
να μπορούμε κάποιον ν’ αγαπήσουμε, να μας αγαπούν
και να μην πεθάνουμε μετά από τα παιδιά μας.
AL CABO
Al cabo, son muy pocas las palabras
que de verdad nos duelen, y muy pocas
las que consiguen alegrar el alma.
Y son también muy pocas las personas
que mueven nuestro corazón, y menos
aún las que lo mueven mucho tiempo.
Al cabo, son poquísimas las cosas
que de verdad importan en la vida:
poder querer a alguien, que nos quieran
y no morir después que nuestros hijos.
ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ
Θα κάνουμε γενική καθαριότητα
και θα πετάξουμε όλα τα πράγματα
που δε μας χρησιμεύουν σε τίποτα, αυτά
που δε χρησιμοποιούμε πια, και εκείνα
που δεν κάνουν τίποτε άλλο απ' το να μαζεύουν σκόνη,
εκείνα που αποφεύγουμε να βρούμε γιατί
μας φέρνουν τις πιο πικρές αναμνήσεις,
εκείνα που μας κάνουν κακό, πιάνουν χώρο
ή ποτέ δε θέλαμε να έχουμε κοντά μας.
Θα κάνουμε γενική καθαριότητα
ή, ακόμα καλύτερα, μια μετακόμιση
που να μας επιτρέπει να εγκαταλείψουμε τα πράγματα
χωρίς καν να τ’ αγγίξουμε, χωρίς να λερωθούμε,
αφήνοντάς τα εκεί που ήταν πάντα·
θα φύγουμε εμείς, ζωή μου,
για ν’ αρχίσουμε να συσσωρεύουμε απ’ την αρχή.
Ή θα βάλουμε σ’ όλα φωτιά
και θα μείνουμε ήσυχοι, με την εικόνα
του κόσμου στ’ αποκαΐδια μπροστά στα μάτια μας
και την καρδιά ακατοίκητη.
VAMOS A HACER LIMPIEZA GENERAL
Vamos a hacer limpieza general
y vamos a tirar todas las cosas
que no nos sirven para nada, esas
cosas que ya no utilizamos, esas
otras que no hacen más que coger polvo,
las que evitamos encontrarnos porque
nos traen los recuerdos más amargos,
las que nos hacen daño, ocupan sitio
o no quisimos nunca tener cerca.
Vamos a hacer limpieza general
o, mejor todavía, una mudanza
que nos permita abandonar las cosas
sin tocarlas siquiera, sin mancharnos,
dejándolas donde han estado siempre;
vamos a irnos nosotros, vida mía,
para empezar a acumular de nuevo.
O vamos a prenderle fuego a todo
y a quedarnos en paz, con esa imagen
de las brasas del mundo ante los ojos
y con el corazón deshabitado.
Κατασκευάζω κόσμους σχετικά διαυγείς,
σχετικά τέλειους, σχετικά
γεωμετρικούς. Κατασκευάζω πάντα κόσμους
άξιους για τους χειρότερους εφιάλτες.
Construyo mundos más o menos claros,
más o menos perfectos, más o menos
geométricos. Construyo siempre mundos
dignos de las peores pesadillas.
ΖΗΤΑ ΤΡΕΙΣ ΕΥΧΕΣ
Να δω την αυγή μαζί σου,
να δω μαζί σου τη νύχτα
και πάλι να δω την αυγή
στο φως των ματιών σου.
PIDE TRES DESEOS
Ver el alba contigo,
ver contigo la noche
y ver de nuevo el alba
en la luz de tus ojos.
Η ΓΕΦΥΡΑ
Αν μου πουν ότι είσαι στην άλλη πλευρά
μιας γέφυρας, όσο παράξενο κι αν φαίνεται
να είσαι στην άλλη πλευρά και να με περιμένεις,
εγώ θα διασχίσω αυτή τη γέφυρα.
Πες μου ποια είναι η γέφυρα που χωρίζει
τη ζωή σου απ’ τη δική μου,
σε ποια μαύρη ώρα, σε ποια βροχερή πόλη,
σε ποιον άφωτο κόσμο είναι αυτή η γέφυρα,
κι εγώ θα τη διασχίσω.
EL PUENTE
Si me dicen que estás al otro lado
de un puente, por extraño que parezca
que estés al otro lado y que me esperes,
yo cruzaré ese puente.
Dime cuál es el puente que separa
tu vida de la mía,
en qué hora negra, en qué ciudad lluviosa,
en qué mundo sin luz está ese puente,
y yo lo cruzaré.
Συντάκτρια-μεταφράστρια: Βίκυ Ρούσκα