Ο Juan Gelman παρέδωσε, μυστικά στον Joaquín Sabina, κατά τη διάρκεια της τελευταίας του περιοδείας τον περασμένο φθινόπωρο στο Μεξικό ένα ποίημα. Το κύκνειο άσμα του; Ίσως.
Είναι μια ανέκδοτη συγκινητική μαρτυρία από την οποία δεν λείπει το βαθυστόχαστο ευγενικό χιούμορ του ποιητή που μόλις έφυγε απ τη ζωή. Αφιέρωσε λοιπόν στον Sabina, το παρακάτω χειρόγραφο.
Κάθε μέρα
πλησιάζω όλο και περισσότερο στον σκελετό μου.
Ξεπροβάλλει δικαιολογημένα.
Τον ανάγκασα με το καλό και με το άσχημο
χωρίς να τον ρωτήσω,
αυτός, πάντα ρωτώντας με, χωρίς να ξεχωρίζει
αν ήταν για καλό ή για κακό,
χωρίς να παραπονιέται, χωρίς
να απομακρύνεται έστω και για λίγο από κοντά μου.
Τώρα που σχεδόν σαρώνει τον αέρα γύρω μου,
τι θα σκεφτεί η σπασμένη κλείδα,
υπέροχο κόσμημα, γόνατα που έσυρα πάνω σε
πέτρες
ανάμεσα σε κίβδηλα συγνώμη και άλλα τέτοια.
Σκελετέ λεηλατημένε, σύντομα
δε θα σου κόβει τη θέα καμιά αδυναμία.
Θα αντέξεις το γυμνό σύμπαν.
Juan Gelman
La Condesa DF(Μexico)
28 Οκτωβρίου 2013
Verdad es
Cada día
me acerco más a mi esqueleto.
Se está asomando con razón.
Lo metí en buenas y en feas sin preguntarle nada,
él siempre preguntándome, sin ver
cómo era la dicha o la desdicha,
sin quejarse, sin
distancias efímeras de mí.
Ahora que otea casi
el aire alrededor,
qué pensará la clavícula rota,
joya espléndida, rodillas
que arrastré sobre piedras
entre perdones falsos, etcétera.
Esqueleto saqueado, pronto
no estorbará tu vista ninguna veleidad.
Aguantarás el universo desnudo.
Juan Gelman
La Condesa DF
28 de octubre de 2013
Μετάφραση από τη σελίδα: http://ciudadsabina.com/verdad-es-el-ultimo-poema-de-gelman/