Ο νέος Ισπανός συγγραφέας που γοητεύει τους Έλληνες, επιμένοντας να πηγαίνει «κόντρα στην πρόοδο».
«Η Ελλάδα δε χρωστάει τίποτα στην Ευρώπη. Εμείς είμαστε εκείνοι που της χρωστάμε τη φιλοσοφία, την τραγωδία και την επιστήμη, κι αυτά δεν ξεπληρώνονται με τίποτα.»
Ζαν Λυκ Γκοντάρ
Ο Ισπανός συγγραφέας γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1976 και σπούδασε σκηνοθεσία και θεατρική γραφή στο Ινστιτούτο Θεάτρου της γενέτειρας του. Έργα του έχουν παιχτεί στην Ισπανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και της Ν. Αμερικής. Ασχολείται επίσης και με τη θεατρική μετάφραση και την κριτική κινηματογράφου ενώ παράλληλα αρθρογραφεί σε περιοδικά τέχνης και λογοτεχνίας.
Το Κόντρα στην πρόοδο που παίχτηκε φέτος στο «Συνεργείο» σκηνοθετημένο από τέσσερις Έλληνες σκηνοθέτες, τους Γιολάντα Μαρκοπούλου, Λίλλυ Μελεμέ, Δημήτρη Μπίτο και Άρη Τρουπάκη, γράφτηκε το 2008 στην καταλανική γλώσσα. Έχει μεταφραστεί στην ισπανική, τη γαλλική, τη γερμανική, την αγγλική και βέβαια την ελληνική. Έχει ανέβει με μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία, τη Γερμανία (Βερολίνο και Μόναχο), τη Χιλή και τη Γαλλία ενώ οι αμέσως προσεχείς πρεμιέρες του είναι στην Ελβετία και την Ελλάδα. Επελέγη επίσης ανάμεσα σε 646 έργα της σύγχρονης δραματουργίας για να παρουσιαστεί στο μεγαλύτερο θεατρικό Φεστιβάλ της Γερμανίας, το Theatertreffen. Μιλάμε με τον συγγραφέα ο οποίος επισκέφτηκε την χώρα μας για να παραστεί στην πρεμιέρα της παράστασης.
─ Από την πλευρά της «όψης», η ελληνική είναι η πιο τολμηρή παράσταση του έργου που έχω δει. Οφείλω να ομολογήσω πως στάθηκα πάντα πολύ τυχερός με τους θιάσους που ανέβασαν τα έργα μου. Γενικά μπορώ να πω ότι αποτελούνται από άτομα με ενθουσιασμό, με φρέσκια σκέψη και πολύ ταλέντο. Ο ελληνικός θίασος δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
─ Ποιες νομίζετε πως είναι οι συγγένειες ανάμεσα στους Έλληνες και στους Ισπανούς θεατρόφιλους;
─ Πολύ λίγες διαφορές υπάρχουν ανάμεσα σε έναν έλληνα και έναν ισπανό θεατή, αλλά και όσες υπάρχουν διαρκώς μειώνονται. Όσον αφορά τους θεατές του Κόντρα στην πρόοδο, οι αντιδράσεις τους μοιάζουν πολύ, είναι ένα μείγμα από γέλιο και ανατριχίλα που δεν επιτρέπει στον θεατή να μείνει αδιάφορος. Πιστεύω πως τόσο το ελληνικό, όσο και το ισπανικό κοινό, ζούμε την κοινωνική κρίση (και, σύμφωνα με όσα λένε, και την οικονομική) από μια παρόμοια οπτική γωνία, χωρίς τελικά να πιστεύουμε αυτό που συμβαίνει. Το έργο απευθύνεται κυρίως σε ανθρώπους, που διακρίνονται γι’ αυτόν τους, τον σκεπτικισμό.
─ Γιατί ανάμεσα σε μια δίκαιη διευθέτηση των κοινωνικών θεμάτων και σε μια άδικη επικρατεί πάντα εν τέλει η άδικη;
─ Θα χρειαζόταν να αναλύσουμε ξεχωριστά κάθε συγκεκριμένη περίπτωση για να βγάλουμε ένα σίγουρο συμπέρασμα. Η αλήθεια είναι πάντως πως τα κοινωνικά θέματα συνήθως ξεχνιούνται. Ο κοινωνικός τομέας είναι κάτι δευτερεύον, δεν έχει την ίδια προτεραιότητα με τον τομέα της παραγωγικότητας. Καμιά εξουσία στον κόσμο δε θέλει καλύτερους πολίτες, αυτό που θέλει πάντα είναι χρήσιμους πολίτες.
─ Τι νομίζετε πως θα συμβεί αν η πρόοδος σταματήσει σε κάθε επίπεδο και ποια πρόοδος σας είναι αρεστή;
─ Πιστεύω πως είναι εφικτή μια πρόοδος με ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά δεν θέλουν να είμαστε άνθρωποι, θέλουν να είμαστε κάτι άλλο: ένα παράξενο μίγμα... Κάτι ανάμεσα σε υποταγμένα πρόβατα και μηχανές που τους αποδίδουν τα αναμενόμενα αγαθά.
─ Γιατί αυτό που ονομάζουμε πρόοδο εγώ το βλέπω σαν παλινδρόμηση;
─ Είναι μια λογική σκέψη. Έχουν διαστρέψει τη λέξη «πρόοδος», την έχουν απομακρύνει από τη θετική αρχική σημασία της και την έχουν μετατρέψει σε αξία της αγοράς. Πιστεύω πως τα κόμματα της αριστεράς θα έπρεπε να πάψουν να ονομάζονται «προοδευτικά», γιατί ο χαρακτηρισμός αυτός ακούγεται απόλυτα αντιφατικός.
─ Τι απ’ όλα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας σας κάνει αισιόδοξο;
─ Δεν μπορούμε να πάψουμε να είμαστε αισιόδοξοι, χωρίς παράλληλα να σταματήσουμε να ασκούμε κριτική. Η γενιά μας πρέπει να δημιουργήσει τα πάντα από την αρχή.
─ Τι είναι αυτό που θα σας έκανε να οργιστείτε σε κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο;
─ Πολλά. Θα σας πω μόνο ένα, που θα το καταλάβουν πολύ καλά οι αναγνώστες σας. Το είπε πρόσφατα ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ: «Η Ελλάδα δε χρωστάει τίποτα στην Ευρώπη. Εμείς είμαστε εκείνοι που της χρωστάμε τη φιλοσοφία, την τραγωδία και την επιστήμη, κι αυτά δεν ξεπληρώνονται με τίποτα.»
─ Ποιο είναι το επόμενο «Κόντρα» που θα γράψετε;
─ Το νέο μου «Κόντρα» ασχολείται με την απαξίωση και την αλλοτρίωση των συναισθημάτων μας στη σημερινή εποχή. Η μετάφρασή του στα ελληνικά βρίσκεται στο τελικό στάδιο, το μεταφράζει η ομάδα μετάφρασης καταλανικού θεάτρου “Els de Paros”, με συντονίστρια τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Τώρα, γράφω ένα άλλο κείμενο με θέμα την προοδευτική απομάκρυνση της εξουσίας, από τον πολίτη.
Συντάκτρια: Μαρία Κυριάκη
Πηγή: www.artatnet.gr