Την Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010, ο συγγραφέας Fernando Iwasaki μίλησε στον επίκουρο καθηγητή μεταφρασεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνο Παλαιολόγο για τη σύγχρονη λογοτεχνία, το έργο του και το τελευταίο του βιβλίο "España, aparta de mí esos premios". Η συνάντηση αυτή πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία εν Αθήναις) σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Θερβάντες και την Πρεσβεία του Περού.

Ένα πολύπλευρο ταλέντο

Ο Fernando Iwasaki γεννήθηκε στη Λίμα το 1961 αλλά ζει μόνιμα στη Σεβίλλη. Είναι καθηγητής ιστορίας, αρθρογράφος στην εφημερίδα “ABC” και διευθυντής του Ιδρύματος “Fundación Cristina Heeren de Arte Flamenco”. Έχει γράψει μυθιστορήματα (“Neguijón” (Alfaguara , 2005), “Libro de mal amor” (RBA, 2001)), δοκίμια για τα οποία έχει βραβευτεί καθώς και πολλές συλλογές διηγημάτων όπως το τελευταίο του βιβλίο “España, aparta de mí esos premios” (Páginas de Espuma, 2009).

Από τα έργα του, η συλλογή «μικρο-διηγημάτων» “Ajuar funerario” (Páginas de Espuma, 2004) ήταν το βιβλίο που σημείωσε τις υψηλότερες πωλήσεις και τον έκανε ευρύτερα γνωστό. Όπως δήλωσε ο ίδιος, γράφοντας αυτές τις ιστορίες των 5-10 γραμμών, θέλησε να φέρει το διήγημα πιο κοντά στο αναγνωστικό κοινό. Τα «μικρο-διηγήματα», άλλωστε, δεν είναι κάτι καινούργιο αφού έχουν τις ρίζες τους στους σύντομους μύθους και τις παροιμίες των αρχαίων ελλήνων συγγραφέων. Επίσης, όπως παρατήρησε με χιούμορ, συναντώνται σε πολλές περιπτώσεις της καθημερινής ζωής όπως είναι οι μικρές αγγελίες, οι αναγγελίες κηδειών ή ακόμη και τα ωροσκόπια.

Ο συγγραφέας ξεχώρισε επίσης το έργο του “Libro de mal amor” το οποίο χαρακτήρισε αυτοβιογραφικό συστήνοντάς το στους αναγνώστες ως οδηγό λαθών-προς-αποφυγή για την ερωτική τους ζωή.

Η όψη της επιτυχίας στη σύγχρονη λογοτεχνία

Ο συγγραφέας με χιούμορ παραδέχτηκε πως ίσως το έργο του είχε μεγαλύτερη απήχηση αν έγραφε για γοητευτικά βαμπίρ, τα οποία, προφανώς ανανεωμένα, «μετροσέξουαλ» και με «πολιτικώς ορθή» νοοτροπία (αφού δε δαγκώνουν πια ανθρώπους), γνωρίζουν στην εποχή μας μεγάλη επιτυχία.

Κατά τη γνώμη του, ο συγγραφέας που επιζητά την ποιότητα και όχι την εύκολη επιτυχία θα βρει τελικά την αναγνώριση – αρκεί να είναι πρόθυμος να εργαστεί σκληρά.

Επίσης, παρατήρησε ότι το χιούμορ, διάχυτο σε όλο το έργο του, είναι ένα στοιχείο που δεν τυχαίνει αναγνώρισης από τους κριτικούς της λογοτεχνίας. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι αρχαίοι έλληνες τραγικοί συγγραφείς είναι πιο γνωστοί από τον Αριστοφάνη. Όμως για τον Fernando Iwasaki το χιούμορ είναι πολύ σημαντικό γιατί μας δίνει τη δύναμη να προσεγγίσουμε σοβαρά θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο.

«Ισπανία, απομάκρυνε από εμένα τα βραβεία τούτα»

Όπως δηλώνει ο τίτλος του τελευταίου του βιβλίου, στο έργο αυτό ο Fernando Iwasaki σατιρίζει όσους «κυνηγούν» τα λογοτεχνικά βραβεία. Την πρώτη έμπνευση για τη συγγραφή του την οφείλει στο διήγημα “Sensini” του Roberto Bolaño του οποίου οι ήρωες, συγγραφείς από τη Λατινική Αμερική, συναγωνίζονται για τα χρηματικά έπαθλα βραβείων θεωρώντας τα πιο σημαντικά από τη λογοτεχνική αναγνώριση. Τα επτά αυτοτελή διηγήματα του βιβλίου είναι στην ουσία επτά παραλλαγές της ίδιας ιστορίας, προσαρμοσμένης κάθε φορά στις ιδιαίτερες συνθήκες που απαιτούνται για να κερδηθεί το πολυπόθητο λογοτεχνικό βραβείο.

Στα διηγήματα αυτά πρωταγωνιστούν Ιάπωνες οι οποίοι έχουν βρεθεί για κάποιο λόγο στην Ισπανία. Για παράδειγμα, στην πρώτη ιστορία ανακαλύπτεται ένας Ιάπωνας που έχει έρθει στη χώρα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και έχει μείνει κρυμμένος σε μια σπηλιά επί δεκαετίες μη γνωρίζοντας ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ενός “reality show” που γίνονται στη σπηλιά, εμφανίζεται ξαφνικά κι αρχίζει να σκοτώνει με το σπαθί του τους συμμετέχοντες. Λόγω της ιδιάζουσας περίπτωσής του, δεν αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας αλλά «δοξάζεται» από τα ΜΜΕ και γίνεται ήρωας. Ο συγγραφέας παραδέχτηκε ότι με την ιστορία αυτή ήθελε να διακωμωδήσει την κοινωνία του θεάματος και το θλιβερό φαινόμενο των “reality shows” που φιλοδοξούν να αντικαταστήσουν την ίδια τη ζωή.

Η επιλογή από τον Fernando Iwasaki των ηρώων ιαπωνικής καταγωγής έγινε προκειμένου να ενισχυθεί η αίσθηση του παράδοξου που χαρακτηρίζει όλο το έργο αλλά και η συγκίνηση που εμπνέει ένας άνθρωπος που ταξίδεψε από την Άπω Ανατολή μέχρι την Ισπανία για να ζήσει εκεί μόνιμα. Ως εγγονός Ιάπωνα και ο ίδιος, που ζει μόνιμα στη Σεβίλλη, έχει αγαπήσει τόσο τον πολιτισμό αυτής της χώρας ώστε να ζει σήμερα διδάσκοντας την ιστορία του φλαμένκο και, όπως εξομολογήθηκε, δε νιώθει ότι έχει χάσει την πατρίδα του αλλά, μάλλον, ότι έχει κερδίσει πολλές. Ο ίδιος θεωρεί ότι «πατρίδα» δεν είναι μόνο η «γη των πατέρων», όπως ορίζεται ετυμολογικά, αλλά και η γη των υιών – η γη στην οποία επιλέγουν να κατοικήσουν τα παιδιά. Μάλιστα, για να ορίσει καλύτερα την έννοια που έχει για εκείνον η λέξη «πατρίδα» ανέφερε την περίπτωση του Περικλή που θεωρούσε την Αθήνα διαφορετικό κράτος από τη Σπάρτη λόγω της μεγάλης διαφοράς που είχαν στη νοοτροπία τους: η Αθήνα ήταν πολυπολιτισμική και ανοιχτή σε όλες τις ιδέες ενώ η Σπάρτη ήταν μια κλειστή στον εαυτό της κοινωνία. Μέσα σε αυτό το πνεύμα λοιπόν, ο συγγραφέας κατέληξε ότι σημασία δεν έχει αν θεωρούμε τους εαυτούς μας Έλληνες ή Πέρσες αλλά Αθηναίους ή Σπαρτιάτες.

«Η Ισπανίδα όταν φιλά…»

Ως επισφράγισμα της ζεστής και ειλικρινούς συνέντευξής του, ο Fernando Iwasaki δώρησε στους παρευρισκόμενους ένα διήγημά του μεταφρασμένο στα ελληνικά από φοιτητές του ΕΚΕΜΕΛ υπό την εποπτεία του διδάσκοντος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Τίτλος του: «Η Ισπανίδα όταν φιλά» (από την παροιμία σύμφωνα με την οποία «η Ισπανίδα όταν φιλά, φιλά αληθινά»).

Τον ευχαριστούμε και τολμάμε να πούμε ότι και ο Γιαπωνέζος φιλούσε υπέροχα!

Δείτε παρακάτω φωτογραφίες και βίντεο από τη συνάντηση.