Με αφορμή το πρόσφατο ταξίδι του Ηλία Μαμαλάκη στην Ισπανία και συγκεκριμένα σε Μαδρίτη, Βαρκελώνη και Τολέδο για την εκπομπή "Μπουκιά και συχώριο", του ζητήσαμε να παραχωρήσει μια συνέντευξη στο ispania.gr. Τον ευχαριστούμε πολύ ελπίζοντας σε νέες γαστρονομικές εξόρμησεις του και σε άλλες περιοχές της Ισπανίας!

Ispania.gr: Είναι γνωστό ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία μεταξύ ισπανικής και ελληνικής κουζίνας. Ποιες νομίζετε όμως ότι είναι οι ουσιαστικές διαφορές;
Ηλίας Μαμαλάκης: Τα κοινά στοιχεία της γαστρονομίας των δύο χωρών είναι κυρίως τα προϊόντα. Έχοντας περίπου το ίδιο κλίμα αναπτύσσεται ανάλογα η χλωρίδα και η πανίδα. Με κορυφαίο το ελαιόλαδο (που χαρακτηρίζει τις δύο κουζίνες). Ο τρόπος παρασκευής διαφέρει. Στην Ισπανική κουζίνα χρησιμοποιούνται πιο πολλά υλικά στο ίδιο πιάτο απ’ ότι στην ελληνική.

I.: Στη βάση της υγιεινής διατροφής, ποια είναι η γνώμη σας για την ισπανική κουζίνα σε σχέση με την κρητική διατροφή; Γνωρίζουν οι Ισπανοί την ελληνική και ιδιαίτερα την κρητική διατροφή;
Η.Μ.: Δεν γνωρίζω αν έχουν ταυτίσει την Κρητική διατροφή με αυτό που λέτε Μεσογειακή που είναι και το σωστό. Όλοι οι λαοί που μαγειρεύουν με λάδι πιστεύουν λίγο ή πολύ ότι υπηρετούν τη μεσογειακή διατροφή. Όμως δεν είναι έτσι.

I.: Πρώτες ύλες: που πιστεύετε ότι μπορείτε να βρείτε καλύτερες (Ελλάδα ή Ισπανία);
Η.Μ.: Δεν νομίζω ότι πρέπει να μπούμε σ’ αυτή τη διαδικασία να ψηφίσω το καλύτερο. Εδώ στην Ελλάδα το ελαιόλαδο πχ διαφέρει από τόπο σε τόπο. Τώρα αν πούμε ποια χώρα έχει το καλύτερο λάδι εγώ δεν θα απαντήσω ποια χώρα. Θα απαντήσω ποια περιοχή και αυτή είναι η Μεσσηνιακή Μάνη.

I.: Πιστεύετε ότι θα ήταν χρήσιμο-εφικτό οι μεσογειακές χώρες να συνασπιστούν και να προωθήσουν μαζί σε τρίτες χώρες την μεσογειακή διατροφή με αιχμή του δόρατος το ελαιόλαδο; Γνωρίζετε αν υπάρχουν ήδη τέτοιες προσπάθειες;
Η.Μ.: Θα έπρεπε! Όμως κρατώ πολλές επιφυλάξεις λόγω ανταγωνιστικότητας. Προσπάθειες γίνονται όπως «Οι δρόμοι του λαδιού» που ξεκινούν από την Ελλάδα περνούν Ιταλία και καταλήγουν στην Ισπανία.

I.: Με ποιους τρόπους πιστεύετε ότι κατάφεραν οι Ισπανοί να ανέβουν τόσο πολύ σε λίγα σχετικά χρόνια στα θέματα γαστρονομίας; ήταν θέμα "ονομάτων", εκπαίδευσης, κουλτούρας, συλλογικής προσπάθειας, όλα μαζί;
Η.Μ.: Για χρόνια η Ισπανία ταυτιζόταν στην παγκόσμια γαστρονομική σκηνή με tapas όπως εμείς με το σουβλάκι. Τα κατάφεραν όμως. Εφαλτήριο εμπνευσμένοι, μορφωμένοι, δημιουργικοί σεφ. Σήμερα ο καλύτερος σεφ σ’ όλο τον κόσμο θεωρείται ο Ferran Adrià. Δημιούργησε σχολή, στα Πυρηναία στη Βάσκα έγινε ο πυρήνας της γαστρονομικής έκρηξης. Δεκάδες ονόματα ξεπέρασαν τα στενά όρια της Ισπανίας και έγιναν παγκοσμίως γνωστοί. Ελπίζω να έλθει και η σειρά μας.

I.: Τι θα μπορούσαμε να διδαχθούμε από αυτούς; Πιστεύετε ότι έχει τα φόντα η Ελλάδα να κάνει κάτι παρόμοιο;
Η.Μ.: Έχει τα φόντα η Ελλάδα. Διαθέτει εξαιρετικό προϊόν, της λείπει η εκπαίδευση. Εκπαιδευμένοι, δημιουργικοί, μορφωμένοι σεφ που θα πάρουν το ελληνικό προϊόν και θα το αναδείξουν!

I.: Και τώρα μια "δύσκολη" ερώτηση: χαμόν ή απάκι;
Η.Μ.: Το χαμόν ένα απάκι ήταν. Όμως τι προσπάθεια έχει γίνει (μουσεία, προβολή κ.λπ.). Μακάρι να παραδειγματιστούμε!

Σύνταξη - επιμέλεια: Μιχάλης Μηλιαράκης