Στο έργο του Ουρουγουανού Σέρτζιο Μπλάνκο η μυθική Κασσάνδρα γίνεται άντρας που νιώθει γυναίκα, φοράει γυαλιστερές κόκκινες μπότες και μίνι.

Η Kassandra είναι μια σύγχρονη μετανάστρια που παλεύει για την επιβίωση σε διαρκή αναζήτηση ταυτότητας, εξόριστη στο σώμα της και ξένη σε κάθε πατρίδα, μια γυναίκα της νύχτας που απευθύνεται με σπασμένα αγγλικά στους θαμώνες ενός μπαρ, σε μας τους θεατές.

Πόλεμος, εξουσία, κερδισμένοι και χαμένοι, σεξ και σαρκασμός. Ευριπίδης και Μπαγκς Μπάνυ, Άμπα, Μάντζεστερ Γιουνάϊτεντ και Σκάρλετ Ο' Χάρα.

Μέσα από τις ιστορίες του δικού της παρελθόντος μας αφηγείται τις ιστορίες του δικού μας παρόντος, τους αβάσταχτους πολέμους μας, τις βαρβαρότητές μας που καταλήγουν ατιμώρητα ειδήσεις στα ΜΜΕ.

Ξετυλίγοντας την οδύσσειά της, η Kassandra μιλάει για τη δική μας αναζήτηση νοήματος και ελπίδας. Όλα αυτά με καταλυτικό χιούμορ, και μηδενισμένη την απόσταση μεταξύ ηθοποιού και θεατή – μια stand-up tragedy!

H ηθοποιός Δέσποινα Σαραφείδου, για την οποία έγραψε ο Σέρτζιο Μπλάνκο το έργο μας μίλησε λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα.

«Ο Μπλάνκο, είχε έρθει εδώ, στην Αθήνα για το αναλόγιο ενός άλλου έργου του, του Σλότερ. Γνωριστήκαμε λοιπόν τότε και στη διάρκεια αυτής της παραμονής του στην Αθήνα, έγραψε την Κασσάνδρα. Άντλησε την έμπνευσή του από την πόλη και τους περιπάτους του γύρω από την Ομόνοια».

Τι πρόσωπο είναι η Κασσάνδρα;

Είναι μια σύγχρονη μετανάστρια τρανς. Σε αυτό το πρόσωπο ο συγγραφέας σαν να συμπυκνώνει τον μύθο της Κασσάνδρας με τα σύγχρονα δεδομένα, την σύγχρονη σκληρή πραγματικότητα.

Η Κασσάνδρα όπως την ξέρουμε από τις Τρωάδες, τον Όμηρο τους Λατίνους, καταντάει σκλάβα. Έχει το χάρισμα της προφητείας, αλλά κανείς δεν την πιστεύει.

Και η Κασσάνδρα του Μπλάνκο διατηρεί το χάρισμα της προφητείας. Ας πούμε εδώ η Κασσάνδρα είναι και μια αλληγορία της πόλης, της χώρας, της τέχνης, η οποία μπορεί να οδηγείται και σε ένα τέλος.

Πώς εκφράζεται αυτή η προφητεία της;

Οτιδήποτε λέει, το παρουσιάζει μέσα από ένα πρίσμα αισιοδοξίας και όχι μεμψιμοιρίας ή παράπονου. Το μότο της Κασσάνδρας είναι tomorrow is another day. Αν το πάρουμε ψυχαναλυτικά αυτό μπορεί να σημαίνει και απάρνηση της πραγματικότητας, είτε η γενναιότητα του χαμένου που δεν έχει να πιαστεί από τίποτα παρά από την ίδια του την πίστη.

Τι βλέπει η Κασσάνδρα στην παρηκμασμένη πόλη;

Προκρίνει το χιούμορ για να αντιμετωπίζει τη ζωή την οποία αναγνωρίζει ως σκληρή και αντίξοη. Η Κασσάνδρα αφηγείται ξανά τους τρωικούς μύθους μέσα από ένα παραμορφωτικό φακό. Μιλάει για τον πόλεμο, τις απώλειες τις προσωπικές της, αλλά τις σχέσεις με τους άντρες. Παρελαύνουν ο Έκτορας, ο Αγαμέμνονας, ο Αχιλλέας. Έχουν μια χροιά ερωτική, σεξουαλική αυτές οι σχέσεις. Ακροβατεί καθώς μιλάει ανάμεσα στο τραγικό και κωμικό. Αυτή η Κασσάνδρα δεν είναι ένα συνεπές πρόσωπο με συνοχή. Είναι σαν να λέμε καθρεφτίσματα από πράγματα. Με αυτή την έννοια περισσότερο είναι γυναίκα. Αυτό που θέλει να είναι και όχι αυτό που είναι. Υπάρχει η διαπραγμάτευση της ταυτότητας της σεξουαλικής, ακόμα και της εθνικής.

Κάθε βράδυ μεταμορφώνεστε, εσείς μια γυναίκα, σε τρανς. Θέλετε να μου πείτε μερικές σκέψεις για το πως προσεγγίσατε αυτή την ηρωίδα;

Όταν το δουλεύαμε εστιάσαμε πιο πολύ στο τι είναι ως υπόσταση η γυναίκα και όχι ένας τραβεστί. Εγώ ως περφόρμερ δεν παριστάνω ότι είμαι κάτι άλλο. Η Κασσάνδρα είμαι εγώ. Μεταμορφώνομαι μπροστά στους θεατές και είμαι δίπλα τους, δεν υπάρχει απόσταση δεν υπάρχει η σχέση από σκηνής.

Μέσα στην Κασσάνδρα πραγματεύομαι και εγώ τη δική μου ταυτότητα και ως φύλο και ως πολίτης. Η γυναικεία ταυτότητα ήταν μια χρυσή οδός για να πλησιάσω έναν τραβεστί. Τονίζοντας τα γυναικεία στοιχεία έβγαινε περισσότερο η προσωπικότητά του.

Θα θέλατε να μου περιγράψετε την κατάσταση μιας τέτοιας γυναίκας σήμερα;

Η κατάσταση μιας γυναίκας σήμερα είναι πολύ σκληρή. Κρύβει την ευάλωτη, εύθραυστη φύση της, καθρεφτίζει αυτό που συμβαίνει τριγύρω, αλλά υφίσταται και πιο πολύ τις συνέπειες. Για μένα η γυναίκα είναι η χώρα. Η χώρα που νοσεί, που πάσχει σήμερα. Αλλά είναι και η ελπίδα, ότι μέσα από αυτό κάτι θα βγει. Η Κασσάνδρα ψάχνει να βρει πελάτες, φίλους, συνενόχους να μην είναι μόνη σε αυτό τον κόσμο, να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας. Να αποκτήσει ένα νόημα ζωής μέσα από αυτή την επικοινωνία. Ως ηθικό πρόσωπο έχει πολύ μεγάλη μοναξιά και το αίσθημα του ξένου.

Η Kassandra πρωτοανέβηκε στην Αθήνα, στο μπαρ Άνθρωπος το 2011, και έκτοτε έχει παρουσιαστεί σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Η.Π.Α., Αλβανία, Ελβετία, Κόσοβο, Τσεχία, fYROM, Βουλγαρία, Ισπανία), αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές και βραβεία , όπως: Bραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου (Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Apollon 2011, Φίερ), Βραβείο Καλύτερης Διαδραστικής Περφόρμανς (Διεθνές Φεστιβάλ Μονοδράματος MonoAkt - Κόσοβο, 2012) & Βραβείο Ερμηνείας Actor of Europe 2012 (Διεθνές Φεστιβάλ Actor of Europe - Ρέσεν).

Η ιστορία του έργου:

Το έργο Kassandra ξεκίνησε να γράφεται στην Αθήνα την άνοιξη του 2008 και ολοκληρώθηκε στην Πάρο το φθινόπωρο του ίδιου έτους, κατά τη διαμονή του συγγραφέα στο «Σπίτι της Λογοτεχνίας».

Με αφετηρία το μυθικό πρόσωπο της Κασσάνδρας, ο γαλλο-ουρουγουανός θεατρικός συγγραφέας γράφει σε μια γλώσσα που δεν είναι η δική του έναν μονόλογο όπου η πασίγνωστη ηρωΐδα από την Τροία αφηγείται, με τα στοιχειώδη αγγλικά μιας σύγχρονης μετανάστριας που πουλάει λαθραία προϊόντα, την ιστορία της, απομυθοποιώντας τον ίδιο της τον μύθο. Μέσα από τις ιστορίες του δικού της παρελθόντος, η Kassandra μάς αφηγείται τις ιστορίες του δικού μας παρόντος.

Μέσω του μονόλογου Kassandra ο Sergio Blanco γράφει και ξαναγράφει την ιστορία της τρωαδίτισσας ηρωΐδας και των μύθων που την περιβάλλουν, προκειμένου να φτάσει σε ό,τι ο ίδιος περιγράφει ως «μια πραγματική ‘‘ξε-γραφή’’ του μύθου».

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, μιλώντας γι’ αυτή την ιδέα της ‘‘αποδομημένης γραφής’’, ο S.B. λέει: «Σιγά-σιγά, η διαδικασία της γραφής μετατράπηκε σε μια πραγματική διαδικασία ‘‘ξε-γραφής’’: η Kassandra δεν είναι ένα ‘‘γραμμένο’’ θεατρικό κείμενο , είναι ένα ‘‘ξε-γραμμένο’’ κείμενο».

Μια παραγωγή της Εταιρείας Θεάτρου 1+1=1
Ομάδα παραγωγής: Θάνος Κάππας, Αλέξης Καρατζάς, Ελένη Καρρά, Χριστίνα Κούλη, Δήμητρα Νικολοπούλου, Ελένη Πανίτσκα, Τζένη Παρασκευοπούλου, Αννέτα Πυλαρινού, Αντώνης Ροκάκης, Τούλα Σταυρακούδη, Μαρία-Ξένια Στυλιανού.

Σκηνοθεσία: Δέσποινα Σαραφείδου - Ευαγγελία Ανδριτσάνου
Ερμηνεία: Δέσποινα Σαραφείδου
Επιμέλεια κοστουμιών: Λουκία Μινέτου
Μουσική επιμέλεια: Βασίλης Τσόνογλου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Γερακίτης
Πρόγραμμα - Αφίσα - Κάρτα: Dennis Spearman

Διάρκεια: 60 λεπτά

Πηγές: www.lifo.gr, www.culturenow.gr