Σαν να κοίταζα κατάματα τον ήλιο της Ανδαλουσίας καταμεσήμερο. Kάπως έτσι ένιωσα όταν επισκέφθηκα το «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα». Στη σκηνή πέντε κορίτσια, καλειδοσκόπιο ταλέντων. Ανάμεσά τους η Λουκία στο ρόλο της μικρότερης ηρωίδας, της Αμέλια, που σπάει τα ξόρκια της μητριαρχικής εξουσίας και βρίσκει τη διέξοδο προς τη σωτηρία. Xάρισμα εκθαμβωτικό. Oλοφάνερη ανάγκη για πέταγμα. Μόλις υποχώρησε το πρώτο θάμπωμα, έμεινε μια αίσθηση που έφερε στο νου μου το ανατρεπτικό λογοτεχνικό ρεύμα Ορμή και Θύελλα. Διότι η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι δυναμίτης και μέλι μαζί.

Θέρμη και ανάσα δροσερή συνάμα. Τα μάτια της σπίθιζαν άγρια, έξυπνα, υπαινιχτικά. Διάφανες στάλες νερού κυλούσαν στα γυμνά της πόδια. Περπατησιά αποφασιστική, σώμα γερό, θηλυκό και σβέλτο. Φυλακισμένη σαν ταραγμένο αιλουροειδές στην εσωτερική πέτρινη αυλή ενός χωριάτικου ισπανικού σπιτιού. Στη σκηνή νιώθει δυνατή και αδύναμη μαζί. Όμως δαμάζει τις αδυναμίες της και υπερισχύει η αυτοπεποίθηση. Μεστή, γήινη, αυθεντική, ευθύβολη, γεμάτη υπόγειο πάθος. Τη θυμάμαι όταν, σχεδόν παιδί, ερμήνευε τη μολιερική Ζορζέτ στο "Σχολείο Γυναικών". Ως βραβευμένη Ιρίνα στην "Μπλε Μελαγχολία", ως Βιολέτα - τρελή γυναίκα με ανάποδη ομιλία στο "Bella Venezia". Υπήρξε η "Λαίδη Μάκβεθ" στο πλευρό του Γιώργου Κιμούλη. Με τεχνική γερή και ικανά εφόδια, όπως σύγχρονο χορό, κιθάρα και κλασικό τραγούδι, το βέβαιο είναι πως δεν περνάει απαρατήρητη. Ρούλα Πατεράκη, Κατερίνα Ευαγγελάτου, Λευτέρης Βογιατζής, Γιάννης Χουβαρδάς, Γιώργος Μιχαηλίδης, Έρικ Στούμπε είναι μερικοί μόνον από τους σημαντικούς θεατρανθρώπους που την επέλεξαν και την εμπιστεύτηκαν. Δεν μπορώ να ξέρω τι είναι για κάποιους μια έξοδος για θέατρο. Πάντως για μένα είναι ένα δώρο στην ψυχή, μια προσευχή, ένα όνειρο, μια περιπέτεια. Εκείνο το βράδυ σεργιάνισα σε μιαν ωραία στράτα. Αγαπώ τη συγκίνηση που σου δίνει η τέχνη και σε κάνει να μετράς τους χτύπους της καρδιάς σου. Η εμφάνιση της Λουκίας ήταν σαν την ευχή που εισακούστηκε. Γιατί πάντα ελπίζεις και πάντα εύχεσαι να βρεθούν μπροστά σου πλάσματα με χάρη και ταλέντο. Κι εκείνη τη βραδιά, στην οδό Κεφαλληνίας, ένα τέτοιο συναρπαστικό πλάσμα εγκλώβισε την όρασή μου.

Παρακολουθήστε τη συζήτησή μας.

Το cat is art ευχαριστεί τον Νικόλα Τελλίδη για τη φωτογράφιση.

Πού γεννήθηκες, Λουκία; Υπάρχουν παιδικές αναμνήσεις που δεν ξεθωριάζουν;

* Γεννήθηκα στην Αθήνα. Η μητέρα μου είναι απ' την Αθήνα, ο πατέρας μου από την Πάτρα. Καμιά ανάμνηση δεν ξεθωριάζει, εκτός αν την αφήσουμε εμείς. Οι αγκαλιές του πατέρα μου ήταν και είναι η καλύτερη συντροφιά μου.

Πότε ένιωσες ότι θα ασχοληθείς με την τέχνη της υποκριτικής;

* Στο σχολείο με ενδιέφεραν περισσότερο οι άνθρωποι, η δύναμη και η αδυναμία τους, παρά οι δέσμες και τα φροντιστήρια.

Ποιοι σε ενθάρρυναν σʼ αυτό;

* Με ενθάρρυνε η πίστη σε αυτό που θέλω. Με ενέπνευσε ο πατέρας μου, ο τρόπος που έβλεπε τη ζωή με ρίσκο και ελευθερία.

Υπήρξαν δάσκαλοι που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή σου και ποιοι ήταν αυτοί;

* Ο σκηνοθέτης στις παραστάσεις του σχολείου Γιάννης Ζημιανίτης, ο δάσκαλός μου στο Θέατρο Τέχνης Δημήτρης Οικονόμου και ο Λευτέρης Βογιατζής.

Ποιος ήταν ο πρώτος ρόλος που υποδύθηκες; Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που πάτησες στη σκηνή;

* Ο πρώτος μου ρόλος στην Επίδαυρο ήταν ως μαθήτρια στον "Πλούτο" του Αριστοφάνη με το Θέατρο Τέχνης. ΄Ενιωσα δυνατή και αδύναμη μαζί. Πάντα αυτό νιώθω. Δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Ίσως το ποσοστό της αδυναμίας, καθώς μεγαλώνω, να μεγαλώνει και αυτό.

Θέλεις να μου μιλήσεις για την Αδέλα; Το ρόλο που παίζεις στην παράσταση «Το σπίτι της Μπερνάρντα ΄Αλμπα»;

* Η Αδέλα είναι η μικρότερη κόρη σ' αυτό το σπίτι. Σ' αυτό το σπίτι - τάφο. Εκείνη θέλει να ζήσει, άρα οι τάφοι δεν της ταιριάζουν. Θα διεκδικήσει την ελευθερία της και με το δικό της τρόπο θα καταφέρει να φύγει.

Πού έγκειται η διαχρονικότητα του Λόρκα;

* Η ποίηση δεν έχει ημερομηνία λήξης και ο Λόρκα είναι ποιητής.

Θα μπορούσε να υπάρχει στην εποχή μας, κάπου στον κόσμο, μια κοινωνία με αυτό το πανάρχαιο σύστημα καστών, αυτούς τους κώδικες τιμής και αυτές τις παθιασμένες γυναίκες που περιγράφει ο Λόρκα;

* Σε κάποια χωριά ενδεχομένως να υπάρχει. Το θέμα του έργου όμως δεν είναι αυτό, είναι η διεκδίκηση των ονείρων μας, είναι η ελευθερία, που δεν έχουν ούτε τόπο ούτε χρόνο.

Το κοινό πώς αντιδρά; Συγκινείται με τη δραματικότητα του έργου και την ένταση των αισθημάτων των ηρωίδων; Νιώθεις τη συμμετοχή του κατά τη διάρκεια της παράστασης;

* Είναι φορές που νιώθω τη συμμετοχή του κοινού στην πλοκή της ιστορίας και άλλες φορές το ακριβώς αντίθετο. Κι αυτό συμμετοχή είναι. Το κοινό είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Το πώς θα εξελιχθεί κάθε φορά η παράσταση κανείς δεν το ξέρει, και έτσι πρέπει.

Πιστεύεις ότι υπάρχει ψυχρό κοινό;

* Υπάρχουν θερμοί άνθρωποι, ψυχροί, θερμοί που γίνονται ψυχροί και το αντίθετο. Τίποτα ζωντανό δεν μένει παγιωμένο σε μια θερμοκρασία.

Αντλείς από προσωπικά σου βιώματα για να ερμηνεύσεις ένα χαρακτήρα;

* Αντλώ υλικό από αυτό που είμαι, από αυτό που θα ήθελα να είμαι. Αντλώ υλικό από οτιδήποτε μπορεί να μου ανοίξει τη φαντασία.

Ως ηθοποιός διατηρείς την εσωτερική σου ελευθερία ή ταυτίζεσαι με το ρόλο;

* Εγώ πιστεύω στη στιγμή, στην προετοιμασία της, που απαιτεί τεχνική, δηλαδή δουλειά.και έμπνευση. Εκπαιδεύω το νευρικό μου σύστημα και προσπαθώ να μην το εξαντλώ, έτσι ώστε να μπορώ να είμαι ενεργή και τον επόμενο χρόνο.

Ο ηθοποιός μιας θεατρικής παράστασης υπάρχει μόνο στη μνήμη αυτών που την παρακολούθησαν, εν αντιθέσει με τον κινηματογραφικό ρόλο. Εσύ έχεις παίξει στον κινηματογράφο και έχεις τιμηθεί με βραβείο ερμηνείας για το "Valse Sentimentale" της Κωνσταντίνας Βούλγαρη. Υπάρχει κάποιος λόγος που να σε κάνει να προτιμάς ένα από τα δύο είδη;

* Αγαπώ τον ρεαλισμό του κινηματογράφου, εξίσου αγαπώ και το ρίσκο της στιγμής που συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Όλα μνήμη γίνονται, ακόμα κι αν υπάρχει ντοκουμέντο μιας πράξης, απ’ τη στιγμή που τελειώνει ανήκει στο παρελθόν.

Έχεις τιμηθεί επίσης και με θεατρικό βραβείο και έχεις λάβει ευνοϊκές κριτικές. Πώς αντιμετωπίζεις αυτά που λέγονται ή γράφονται για σένα;

* Το αντιμετωπίζω με χιούμορ, με χαρά, με θυμό... αλλά σ’ έναν επιφανειακό βαθμό… Η πιο ωραία στιγμή όταν βραβεύτηκα ήταν όταν είδα τα μάτια αγαπημένων μου βουρκωμένα.

Θέλεις να μου δώσεις έναν ορισμό για τις έννοιες χρήμα, πάθος, χαρά, βία, ξενοφοβία, ρατσισμός;

* Χρήμα - απαραίτητο εργαλείο.

* Πάθος - η πηγή του κακού και του καλού.

* Χαρά - να δέχεσαι τον εαυτό σου.

* Βία - όταν υπάρχει λόγος να εκτονώνεται.

* Ξενοφοβία - οτιδήποτε με το συνθετικό φόβος καλό είναι να θεραπεύεται.

* Ρατσισμός - τέτοιες έννοιες σε μια εποχή που βουλιάζει είναι περιττές, γραφικές.

Φλέρταρες με κάποια άλλη τέχνη ή επιστήμη;

* Όχι... Φλερτάρω με αγόρια!..

Πώς ονειρεύεσαι το μέλλον σου;

* Το μέλλον μου; Ονειρεύομαι ένα καλύτερο παρόν.

Η καθημερινότητά μας έχει ποιότητα;

* Την ποιότητα εμείς την καθορίζουμε, είναι τεμπελιά και ανευθυνότητα να βγάζουμε τον εαυτό μας από αυτό που συμβαίνει, έχουμε μερίδιο ευθύνης.

Παρατήρησες κάποιο περιστατικό στο δρόμο τελευταία που να σε έβαλε σε σκέψεις; Θέλεις να το περιγράψεις;

* Ναι, ένα ζευγάρι μόλις είχε βγει από την παράσταση που παίζω και στην είσοδο συζητούσανε αν θα φάνε κινέζικο ή μπριζολάκια. Δεν τους απασχολούσε ούτε αυτό που είδαν ούτε η θλιβερή εικόνα της οδού Κεφαλληνίας που έβλεπαν, παρά μόνο με τι θα γεμίσουν το στομάχι τους. Ένιωσα αποτυχημένη.

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; ΄Εχεις κατοικίδιο;

* Αγαπώ πολύ τα ζώα. Προτιμώ να τα βλέπω να τρέχουν ελεύθερα και όχι φυλακισμένα σε διαμερίσματα για να καλύψουν τη μοναχικότητα των αφεντικών τους.

Πηγή: catisart.gr