Με τις «Ραγισμένες αγκαλιές» («Los abrazos rotos», Ισπανία, 2009) ο Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν αποπειράται μόνο μια γλυκιά «αναμόχλευση» ολόκληρου του ως σήμερα έργου του (ούτως ή άλλως επανέρχεται σχεδόν πάντοτε στις παλιές ταινίες του) αλλά κάτι πολύ πιο φιλόδοξο. Το τελευταίο αυτό φιλμ του είναι μια σχεδόν ατελείωτη επιστολή αγάπης προς τον ίδιο τον κινηματογράφο, τον κινηματογράφο που ο Αλμοδόβαρ έχει αγαπήσει και που τον έχει στοιχειώσει.
Τοποθετημένες σε μια χρονική περίοδο περίπου δεκαέξι χρόνων (1992-2008), οι «Ραγισμένες αγκαλιές» είναι μια τραγική ερωτική ιστορία με στοιχεία θρίλερ αλλά και κωμωδίας. Τρία είναι τα κεντρικά πρόσωπα: μια φιλόδοξη γυναίκα που θέλει να γίνει ηθοποιός ( Πενέλοπε Κρους ), ένας συγγραφέας-σκηνοθέτης ( Λουί Ομάρ ) που ζει απομονωμένος και με ψευδώνυμο μετά την τύφλωσή του και ο επιχειρηματίας εραστής της πρώτης ( Χοσέ Λουίς Γκομέζ ) που δεν θέλει να τη χάσει.
Το παρελθόν και το παρόν συμμετέχουν σε έναν αγώνα πινγκ πονγκ δίχως τέλος, και, όπως πάντα, το γέλιο και το δάκρυ συμπυκνώνονται στο «αλμοδοβαρικό σύμπαν» με τα υπέροχα σκηνικά, τα παστέλ χρώματα, τη μελέτη στοιχείων της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τους εξαίσιους δεύτερους ρόλους. Ολα αυτά οδηγούν σε ένα σύνολο μυστηριώδες και γοητευτικό, που κάνει στάσεις σε ταινίες του ίδιου του Αλμοδόβαρ, όπως οι «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», σε κλασικά ευρωπαϊκά μελοδράματα, όπως το «Ταξίδι στην Ιταλία» του Ρομπέρτο Ροσελίνι, σε αμερικανικά μελοδράματα του Ντάγκλας Σερκ (αγαπημένου σκηνοθέτη του Ισπανού) και σε φιλμ νουάρ (π.χ. η σκηνή της πτώσης από τη σκάλα παραπέμπει στο «Φιλί του θανάτου» ή στο «Ας την κρίνει ο Θεός»).
Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα όλο αυτό το ατελείωτο παιχνίδι πάνω στο ίδιο το σινεμά και στις δυνατότητές του. Ωστόσο οι «Ραγισμένες αγκαλιές» δεν μπόρεσαν να μου πουν κάτι καινούργιο. Ενιωσα ότι αυτή τη φορά το τρομερό παιδί του ισπανικού κινηματογράφου ίσως το παράκανε λιγάκι. Η ταινία δεν μπορεί να ξεφύγει από τη λογική της υπερφορτωμένης σαπουνόπερας με τη μεγάλη υπογραφή. Πιθανόν να χρειαζόταν κάποιες ανάσες παραπάνω...
Πηγή : Το Βήμα