Το μυστικό της κινηματογραφικής ματιάς του είναι σε μια μπάρα σοκολάτας, σε καρτούλες με φωτογραφίες καλλιτεχνών του Hollywood που συνόδευαν τον απογευματινό καφέ στην Ισπανία της δικτατορίας του Φράνκο. Ο Pedro Almodóvar αναπολεί τα παιδικά του χρόνια, αναφέρεται τους σπόρους που γέννησαν το σινεμά του, τα πάθη του και τον τρόπο εργασίας του, καθώς πλησιάζει η αυλαία για την προβολή της νέας του ταινίας, "Julieta" (πρώτη προβολή στην Ισπανία 8 Απριλίου, στην Ελλάδα αναμένεται από Σεπτέμβρη).
Η αίθουσα (sala de columnas) του Κύκλος Καλών Τεχνών (Círculo de Bellas Artes) της Μαδρίτης ήταν κατάμεστη και ο Αλμοδόβαρ ξεκίνησε την συνέντευξη πιάνοντας το νήμα με ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια, για την ανακάλυψη της κλίσης που έχει δώσει ώθηση στη ζωή του. "Είχα πάντα ξεκάθαρο στο μυαλό μου ότι ήθελα να αφιερωθώ στο σινεμά. Δεν ήμουν ακόμα 10 χρονών όταν η οικογένεια μου ζούσε στη La Mancha και τρώγαμε ψωμί και σοκολάτα. Οι μπάρες σοκολάτας περιείχαν κάρτες με καλλιτέχνες του Χόλιγουντ. Ήταν η πρώτη μου λιπαρή επαφή με ένα σύμπαν που προφανώς απείχε πολύ απ’ αυτό της La Mancha. Ήθελα να δραπετεύσω απ’ τα μονοπάτια της γενέτειρας μου και να συνεργαστώ μ’ αυτά τα αστέρια. Ξεκίνησα να βλέπω περισσότερες ταινίες στα θερινά σινεμά του Madrigalejo (επαρχία του Cáceres) όπου μετακομίσαμε και θυμάμαι τις προβολές σε έναν μεγάλο λευκό τοίχο, που στις πλευρές του ουρούσαμε αγόρια και κορίτσια ενώ βλέπαμε τις ταινίες. Αυτές οι μυρωδιές σοκολάτας και κάτουρου στην γιγαντιαία οθόνη, που δεν μπορούσα να σταματήσω να παρατηρώ, με έκαναν να ονειρευτώ πως κάποια στιγμή θα μπω και εγώ σ’ αυτό το σύμπαν”.
Δεν ήταν η μοναδική στιγμή που ο εις διπλούν βραβευμένος με Όσκαρ μίλησε για τις ρίζες του. "Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης σε δημοσιογράφο της αλλοδαπής, η μάνα μου είπε, ντροπιάζοντας με που έπρεπε να κάνω τη μετάφραση στα αγγλικά, πως ήταν λεχώνα τριών ημερών και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ουρήσω πιτσιλώντας έως και τις κουρτίνες. Έτσι ξεκίνησαν όλα".
Αναφερόμενος στις επιρροές του, θυμήθηκε ότι οι κάρτες (απ’ τις σοκολάτες) του δημιούργησαν μια λανθασμένη εικόνα για τον κινηματογράφο. "Νόμιζα ότι οι ηθοποιοί έκαναν τα πάντα. Έως ότου ανακάλυψα πως πως υπήρχε ένας αφηγητής πίσω απ’ την κάμερα, ο Fellini, ο Orson Welles, o Antonioni και αποφάσισα πως αυτό ήθελα να κάνω. Έφτασα στη Μαδρίτη με το που τελείωσα το λύκειο. Έτσι είδα στην Ταινιοθήκη ταινίες σε πιο ταξινομημένη μορφή. Δουλεύοντας στη Telefónica μπόρεσα να αγοράσω μια Super 8 κάμερα και ξεκίνησα να φτιάχνω τις ταινιούλες μου. Ταξίδεψα στο Λονδίνο, με επηρέασε το άντεργράουντ σινεμά της Αμερικής των τελευταίων χρόνων του 60, το βρετανικό, στη συνέχεια το Free Cinema, το Νέο Κύμα. Στο εικονοστάσι μου είναι οι Hitchcock, τον βλέπω ως τον πατέρα του σινεμά, Buñuel, Berlanga. Στη συνέχεια ο απέραντος χορός των: Lang, Melville, Bergman, Chabrol… είμαι ακόμα ένας μεγάλος λάτρης του σινεμά και δεν θέλω να παραλείψω τον Νέο Ισπανικό Κινηματογράφο του ‘60, όπου ζούσαμε υπό την απαγόρευση του δικτάτορα. Ταινίες όπως οι “La tía Tula", "La caza", "El verdugo", "Elextraño viaje" και "Εl mundo sigue"."
Ο Αλμοδόβαρ συλλογίστηκε με περισσότερη μελαγχολία την μείωση της σπουδαιότητας του κινηματογράφου των παιδικών του χρόνων σε σχέση με την παρούσα κατάσταση. "Τότε ο κινηματογράφος ήταν ένας παράλληλος κόσμος, σχεδόν παραδεισένιος… Η Ισπανία έπρεπε να δραπετεύσει όσο πιο εύκολα γίνονταν και ένας κατεξοχήν τρόπος ήταν το σινεμά. Για μένα το να κινηματογραφώ δεν ήταν ένα όνειρο, αλλά και κάτι φυσικό / σωματικό. Η επιρροή του κινηματογράφου στην κοινωνία ήταν πιο έντονη τότε. Είναι αρκετοί οι λόγοι: η Ισπανία, εμείς, το ότι έχουμε αλλάξει. Σήμερα βασιλεύει το Ίντερνετ και οι Νέες Τεχνολογίες. Ο τρόπος που βλέπαμε στο σινεμά ανέδυε μια υπνωτιστική δύναμη, μια κατάδυση σε παράλληλους κόσμους που υπερνικούσε το ταλέντο στις ταινίες. Τώρα οι οθόνες έχουν μικρύνει. Αυτό υποτιμά το προϊόν του κινηματογράφου”.
Στην ερώτηση σχετικά με το από που αντλεί τις ιστορίες του απάντησε πως "Η μέθοδος είναι να είσαι σε επαγρύπνηση. Οι σελίδες των εφημερίδων έχουν πολύ καλό υλικό. Η επικαιρότητα σου παρέχει την πρώτη γραμμή, την δεύτερη τη γράφεις εσύ… δεν επιλέγω εγώ τα θέματα, αυτά επιλέγουν εμένα. Δουλεύω αρκετές ιστορία ταυτόχρονα και όταν κάποια υπερβεί τις 100 σελίδες αρχίζω να την μετατρέπω σε σενάριο” Δεν θεωρεί ότι έχει συγκεκριμένη θεματική ενότητα, αλλά ότι το κυρίαρχο μήνυμα των ταινιών του είναι "η ελευθερία και ηθική αυτονομία."
Κλείνοντας, λίγα λόγια θέλησε να πει για την "Julieta", πέραν του ότι βασίζεται στον πόνο που προκαλεί μια απουσία, είπε πως: "Δεν είναι μια τυπική τραγωδία, απλά εξαφανίζεται η κόρη της πρωταγωνίστριας, χωρίς αυτό να γίνει αντιληπτό, λες και δεν υπήρξε ποτέ αυτός ο εξ αίματος δεσμός. Είναι μυστηριώδες και επίπονο. Αφηγούμαι για το πως συνυπάρχεις μ’ αυτή την απουσία".
Ο αρχικός τίτλος για την ταινία ήταν Silencio (Σιωπή), αλλά στην πορεία ο τίτλος άλλαξε λόγω του της ομότιτλης ταινίας που θα παρουσιάσει αυτή τη χρονιά ο Martin Scorsese. H Julieta αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας, που υποδύονται σε δυο διαφορετικές χρονολογικές στιγμές οι Adriana Ugarte & Emma Suárez. Ο Αλμοδόβαρ επιστρέφει στο δράμα που επικεντρώνεται σε γυναίκες και το καστ συμπληρώνουν μεταξύ άλλων οι Inma Cuesta, Rossy de Palma, Michelle Jenner, Nathalie Poza, Pilar Castro, Darío Grandinetti και Susi Sánchez.
Πηγές: elpais.com / estrelladigital.es