Φώτης Κατσικάρης, Κώστας Βασιλειάδης, Δημήτρης Μαυροειδής: το «Κ» συνάντησε τον προπονητή και δύο παίκτες της δημοφιλούς Bizkaia Bilbao, μιας από τις καλύτερες ομάδες του ισπανικού πρωταθλήματος.

Mία πορτοκαλί δερμάτινη μπάλα και μια ασημένια «χορεύουν» δίπλα-δίπλα υπό το βλέμμα του coach Φώτη Κατσικάρη. Η μία, του μπάσκετ, στριφογυρίζει πάνω στο δάχτυλο του Κώστα Βασιλειάδη, πριν την κάνει πάσα στον Δημήτρη Μαυροειδή. Η άλλη είναι τμήμα ενός από τα γλυπτά που κοσμούν τον εξωτερικό περίβολο του εντυπωσιακού Μουσείου Γκουγκενχάιμ στο Μπιλμπάο.

Ο Φώτης Κατσικάρης παρατηρεί τους παίκτες του, πριν καθίσουν όλοι μαζί, χαλαρά, για μια συζήτηση πάνω στη «χορδή του τόξου» που ενώνει την Ισπανία και την Ελλάδα. Το «χαλαρά» βέβαια είναι σχετικό, αφού το πρόγραμμα του coach είναι αυστηρό, με στόχο την απογείωση της Bizkaia Bilbao. Η ομάδα που γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 2000 κατάφερε εδώ και έξι χρόνια να παίζει με αξιώσεις στο ισπανικό πρωτάθλημα τns ACB. Στη σύντομη ιστορία τnς, μάλιστα, προκρίθηκε τρεις φορές στο Κύπελλο (Copa del Rey) και μία στο ευρωπαϊκό Final Four του Eurocup! Αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στην τέταρτη θέση του ισπανικού πρωταθλήματος –του καλύτερου τnς Ευρώπης.

Σε μια πόλη που αναπτύσσεται ραγδαία τα τελευταία 15 χρόνια χάρη στο μουσείο της, οι τρεις Έλληνες νιώθουν σαν στο σπίτι τους. Από τη μια, επειδή οι Βάσκοι, «τόσο ιδιαίτεροι αλλά και τόσο ίδιοι με εμάς», τους αγκάλιασαν και, από την άλλη, λόγω των ιδανικών συνθηκών κάτω από τις οποίες δουλεύουν τόσο όσον αφορά τη διοίκηση όσο και τις υποδομές της ομάδας –έτη φωτός μακριά από τις αντίστοιχες των ελληνικών γηπέδων.

Ναι, η Ελλάδα είναι πάντα εκεί –οι φίλοι, η οικογένεια, αυτή η αίσθηση της απουσίας, αλλά, όπως συμφωνούν και οι τρεις, τη χαίρονται όσο τίποτα το καλοκαίρι... μαζί με τον καφέ και το ξενύχτι.

Τώρα η δουλειά είναι το πρώτο μέλημα, λένε, λίγο πριν φύγουν για την προπόνηση στο καινούργιο γήπεδο της Bizkaia Bilbao, όπου τους περιμένει ο τέταρτος Έλληνας της ομάδας, ο γυμναστής Γιάννης Μεριχωβίτης.

Σε δύο μέρες έχουν αγώνα και οι κερκίδες θα κατακλυστούν από 8.000 άτομα. Στενοχωριούνται που στα ελληνικά γήπεδα μια οικογένεια δεν μπορεί να απολαύσει αγώνα εξαιτίας επεισοδίων. «Εδώ βλέπουν το άθλημα σαν διασκέδαση, εμείς το βλέπουμε σαν πόλεμο», υπογραμμίζει ο Δημήτρης, ενώ ο Κώστας μιλάει για την «τεράστια διαφορά της οργάνωσης, της ποιότητας, του πρωταθλήματος –από πού ν' αρχίσεις...».

Ανησυχούν για την άσχημη οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και νιώθουν τυχεροί που βρίσκονται στο Μπιλμπάο. Η χώρα των Βάσκων αντιστέκεται μέχρι στιγμής στην κρίση που πλήττει την υπόλοιπη Ισπανία και έχει διατηρήσει την αυτονομία της, την κεντρική της διοίκηση και την οικονομική της δύναμη. Όμως, όπως επισημαίνει ο Φώτης Κατσικάρης, «τόλμησαν να πάρουν έγκαιρα αποφάσεις, να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων, να βγάλουν τη βιομηχανία έξω από το κέντρο της πόλης, να φτιάξουν το πολιτισπκό κομμάτι, το Γκουγκενχάιμ. Αν είχε γίνει αυτό στην Ελλάδα, σήμερα θα ήμασταν διαφορετικά. Αλλά ενώ έχουμε έξυπνους ανθρώπους, οικονομολόγους, επιστήμονες, που βλέπουν τι έρχεται, δεν παίρνουμε ρίσκα λόγω πολιτικού κόστους και αναποφασιστικότητας...».

Το απόγευμα θα περπατήσουμε στην παλιά πόλη, θα μου δείξουν το Σαν Μαμές, το γήπεδο της Αθλέτικο Μπιλμπάο, της ομάδας ποδοσφαίρου που «είναι θρησκεία εδώ»... Το βράδυ θα δοκιμάσουμε τη βασκική κουζίνα σε ένα από τα αγαπημένα τους εστιατόρια, όπου πάντα βρίσκεται γι' αυτούς ένα τραπέζι. Ανάμεσα στους τρεις Έλληνες υπάρχει εκτίμηση και σεβασμός, αλλά και η διαχωριστική γραμμή που ορίζει τη σχέση προπονητή και παικτών. Ο Φώτης Κατσικάρης παραδέχεται ότι μερικές φoρές είναι λίγο πιο αυστηρός. «Μπορεί vα μας φωνάζει περισσότερο επειδή είμαστε Έλληνες, αλλά μιλάμε ίδια γλώσσα και είναι πολύ σημαντικό», λέει γελώντας ο Κώστας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ
0 «ΡΟΥΚΙ»

Πρωτόβγαλτος στο εξωτερικό, έπειτα από σημαντική πορεία στο Περιστέρι, στον Πανιώνιο και στο Μαρούσι, ο 26χρονος σέντερ με το νούμερο 11 στάθηκε τυχερός, αφού στον «καινούργιο δρόμο» βρέθηκε δίπλα σε δύο Ελληνες. Τριτοετής φοιτητής της Ιατρικής παράλληλα, σκοπεύει να συνεχίσει τις σπουδές του και να πάρει την ειδικότητα του ορθοπεδικού. Προς το παρόν, όμως, όταν δεν είναι στο παρκέ, κάνει εντατικά μαθήματα ισπανικών.

Είσαι «ρούκι». Πώς νιώθεις;
Στην αρχή είχα δυσκολίες, ιδιαίτερα στην προετοιμασία μού έλειψε λίγο η Ελλάδα. Αλλά ευτυχώς με βοήθησε ο Κώστας, ήρθε η κοπέλα μου, οι γονείς μου, φίλοι, ένιωθα όλο και καλύτερα. Τώρα έχω μπει
στους ρυθμούς, περνάω πολύ καλά κι ελπίζω να μείνω, μας θέλουν...

Είναι εμπειρία ζωής για σένα;

Εννοείται. Κάθε Έλληνας αθλητής θέλει να παίξει εδώ. Μας δόθηκε η ευκαιρία και πρέπει να την εκμεταλλευτούμε. Υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για να δουλέψεις σκληρά και να βελτιωθείς. Ο κόσμος μάς στηρίζει, ο πρόεδρος, όλοι. Γενικά οι άνθρωποι εδώ στα βόρεια είναι πολύ σκληροί, αλλά πολύ ντόμπροι, δεν θα πουν ψέματα, δεν θα μιλήσουν πίσω από την πλάτη σου.

Ο τρόπος ζωής είναι διαφορετικός απ' ό,τι στην Ελλάδα;

Από την Αθήνα, που είναι το σπίτι μου, τεράστια. Εδώ έχουν πρόγραμμα, είναι πιο συνειδητοποιημένοι όσον αφορά τη δουλειά τους, δεν θα ξενυχτήσουν, θα βγουν μόνο Παρασκευή ή Σάββατο. Μόνο εμείς
στην Ελλάδα έχουμε κάθε μέρα πάρτι.

ΦΩΤΗΣ ΚΑΤΣΙΚΑΡΗΣ
Ο ΚΟΟΥΤΣ

Υπέγραψε πριν από λίγες εβδομάδες τριετές συμβόλαιο –πράγμα σπάνιο στο χώρο του μπάσκετ. Η αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης προπονητή και διοίκησης δημιουργεί κλίμα θετικό: «Είμαι πολύ ικανοποιημένος. Αναγνωρίζεται μια φιλοσοφία δουλειάς από ένα κλαμπ που σου δίνει την ευθύνη να "τρέξεις" την ομάδα για τα επόμενα τρία χρόνια κάνοντας πλάνο, να πετύχεις στόχους στην Ισπανία αλλά και στην Ευρώπη.

Είναι μια ομάδα πολύ ιδιαίτερη, με οικογενειακό κλίμα, όλη η Ισπανία ξέρει πως έχει εκπληκτικά "αποδυτήρια" –όπως λέμε τη σχέση μεταξύ παικτών, προπονητών και κλαμπ. Τώρα είμαστε στη διαδικασία να κάνουμε ένα-δύο βήματα παραπάνω, διατηρώντας την ταυτότητά μας. Είναι μια αποστολή δύσκολη και μια πρόκληση τεράστια».

Η πορεία του Φώτη Κατσικάρη ως το Μπιλμπάο δεν ήταν απλή. Με μόλις δύο χρόνια εμπειρίας πρώτου προπονητή στην αγαπημένη του ΑΕΚ, δεν δίστασε να πάει το 2005 στη Δυναμό της Αγίας Πετρούπολης. Μαζί του, η γυναίκα του και τα δύο μικρά παιδιά τους: «Ήταν ένα τεράστιο σχολείο για όλη την οικογένειά μου. Πολύ δύσκολες συνθήκες, έλλειψη επικοινωνίας, διαφορετική νοοτροπία, άλλη φιλοσοφία παιχνιδιού. Όταν είσαι ξένος, πρέπει να προσπαθείς να μπεις όσο πιο γρήγορα γίνεται στην ιδιοσυγκρασία του κάθε λαού. Εκείνους τους δέκα μήνες δεν θα τους ξεχάσω. Άφησαν βέβαια μόνο θετικά στοιχεία, που με βοηθούν μέχρι σήμερα στη διαχείριση καταστάσεων».

Επόμενος σταθμός του η μεσογειακή Βαλένθια. Σε έξι μήνες μιλούσε ισπανικά... «Όλοι οι προπονητές που έχουν βλέψεις και οράματα θα ήθελαν κάποια μέρα να κοουτσάρουν στην ACB. Άρπαξα λοιπόν την ευκαιρία». Στην πόλη του Καλατράβα, δημοσιογράφος ισπανικής εφημερίδας τού έδωσε ραντεβού σε ένα μουσείο. Ο Φώτης Κατσικάρης βρέθηκε ξαφνικά να φωτογραφίζεται δίπλα στους πίνακες του Ελ Γκρέκο! «Ήταν καταπληκτική εμπειρία και συγχρόνως τρομερή έκπληξη –μάλιστα είχαν επιμείνει να πάρω και την οικογένεια. Μόλις μπήκαμε, είδαμε τα εκθέματα που είχαν μεταφερθεί από το Τολέδο. Ήθελαν να "συγκρίνουν" τη διαδρομή των δυο μας –αυτή ήταν η ιδέα της συνέντευξης!

Η ιστορία του Ελ Γκρέκο αποτελεί παράδειγμα για το πώς εμείς οι Έλληνες εκτιμάμε πιο πολύ όσους πετυχαίνουν στο εξωτερικό». Η Ελλάδα τον πονάει; «Ένα πράγμα που μας χαρακτηρίζει ως λαό είναι η περηφάνια. Λυπάμαι που το λέω, αλλά σιγά-σιγά τη χάνουμε. Και βέβαια με πονάει. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι σπίτι του να δουλεύει, με τους φίλους, την οικογένεια του –ιδιαίτερα εμείς που είμαστε λαός δεμένος με τους δικούς μας ανθρώπους».

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
ΤΟ ΔΙΜΕΤΡΟ ΤΡΙΑΡΙ

Από τη Unicaja της Μάλαγα στη Χacobeo Blu:sens του Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα και τώρα στο Μπιλμπάο, με ενδιάμεσες στάσεις στην ιταλική Premiata Montegranaro, στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟΚ. Το δίμετρο τριάρι της Bizkaia Bilbao με το νούμερο 34 και το πλατύ χαμόγελο, έχει ήδη αγαπηθεί στο ισπανικό πρωτάθλημα, όπως παλιότερα στον ΠΑΟΚ. Ο 27χρονος θεσσαλονικιός πρωτοβγήκε στα 21 του από τα σύνορα της πατρίδας, και δεν ήταν εύκολο.

Τι αποκόμισες από τόσα ταξίδια;

Εμπειρίες ζωής. Το να ζεις στο εξωτερικό, μακριά από την οικογένεια σου, είναι πολύ δύσκολο. Όμως, μαθαίνεις να λειτουργείς μόνος, ζεις διαφορετικά... Κάθε πόλη, κάθε χρόνος, κάθε ομάδα είναι διαφορετικά. Υπήρχαν άσχημες στιγμές, τραυματισμοί. Υπήρχαν όμως και καλές, όπως στη Μάλαγα με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Γνώρισα ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς. Οι Βάσκοι είναι σχεδόν ίδιοι, έχουν ίδια κουλτούρα με τη δική μας.

Έχεις νιώσει μοναξιά;

Ναι, ειδικά τα πρώτα χρόνια... Υπήρχαν βράδια που γύριζα σπίτι και ήθελα έναν άνθρωπο να συζητήσω ύστερα οπό άσχημους αγώνες, αλλά δεν υπήρχε κανείς, ήταν αργά και δεν μπορούσα να πάρω ούτε τηλέφωνο... Τώρα είμαι πολύ καλύτερα. Τα ξεπερνάω όλα πολύ πιο εύκολα, τα σκέφτομαι και βρίσκω πως οι λύσεις είναι απλές: να ηρεμήσεις, να ξεκουραστείς, να δεις ότι πρέπει να δουλέψεις παραπάνω, να παίζεις καλά και να βοηθάς την ομάδα σου να κερδίζει. Είναι κι ο Δημήτρης εδώ, έχω παρέα. Είναι και o coach...

Πηγή: Καθημερινή, Ένθετο, 26-27 Μαρτίου 2011, τ. 408, σ.σ. 36-39.
Ρεπορτάζ: Έφη Παπαζαχαρίου
Φωτογραφίες: Yorgos Karailias / Apeiron

Σημείωση: Το πλήρες άρθρο (κείμενο, φωτογραφίες, κ.λπ.) είναι διαθέσιμο στους παρακάτω συνδέσμους.

www.ispania.gr/media/docs/Elliniko triponto_1.jpg

www.ispania.gr/media/docs/Elliniko triponto_2.jpg

www.ispania.gr/media/docs/Elliniko triponto_3.jpg

www.ispania.gr/media/docs/Elliniko triponto_4.jpg

Ευχαριστούμε τον Κωνσταντίνο Σφύκα που μας παραχώρησε το συγκεκριμένο τεύχος του περιοδικού.