Μαδρίτη 1897. Μια ομάδα νέων ανθρώπων αποφασίζει να ιδρύσει μια ομάδα ποδοσφαίρου, την πρώτη στην ιστορία της πόλης, με το όνομα FootBall Sky.
Τέσσερα χρόνια αργότερα κάποια από τα μέλη της ομάδας αποχώρησαν δυσαρεστημένοι και αποφάσισαν να ιδρύσουν δικό τους σωματείο με το όνομα Madrid Foot-Ball Club.
Το σωματείο, που ιδρύθηκε και επισήμως και αναγνωρίστηκε από την ομοσπονδία ποδοσφαίρου της πόλης στις 6 Μαρτίου του 1902, είχε σαν χρώματα το λευκό αντιγράφοντας την Αγγλική ομάδα Corinthians του Λονδίνου.
1902-1909
Σε αυτή την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα η Madrid μπήκε πολύ δυνατά. Στο τοπικό πρωτάθλημα κυριάρχησε κερδίζοντας τους περισσότερους τίτλους, ενώ στο νεοσύστατο κύπελλο Ισπανίας θριάμβευσε.
Στον μόνο θεσμό εθνικής εμβέλειας που υπήρχε τότε η ομάδα έφτασε στον τελικό το 1903 (τον πρώτο της ιστορίας της) χάνοντας όμως το τρόπαιο από την Ατλέτικ Μπιλμπάο με 3-2. Μέχρι το τέλος όμως εκείνης της δεκαετίας κέρδισε τέσσερα συνεχόμενα τρόπαια το 1905, το 1906, το 1907 και το 1908 κάνοντας ένα ρεκόρ που καμιά ομάδα στην Ισπανία δεν επανέλαβε μέχρι σήμερα. Οι παίκτες που ξεχώρισαν εκείνα τα χρόνια ήταν ο Prast, ο Parajes, ο Revuelto και ο Antonio Alonso. Το γήπεδο που αγωνιζόταν εκείνα τα χρόνια η ομάδα ήταν το Campo de la Avenida de la Plaza de Toros.
Επισήμως προπονητής δεν υπήρξε εκείνα τα πρώτα χρόνια ενώ πρόεδροι διατέλεσαν¨ο Julian Palacios (ο πρώτος στην ιστορία της ομάδας) (1902), ο Juan Padros (1902-1904), ο Carlos Padros (1904-1908) ενώ το 1908 ανέλαβε την προεδρία ο Adolfo Melendez.
1910-1919
Την επόμενη δεκαετία και ειδικά μέχρι το 1915 η Madrid γνώρισε μεγάλη κάμψη. Στο τοπικό πρωτάθλημα της πόλης αρκετές ήταν οι φορές που τερμάτισε δεύτερη ακόμα και τρίτη με αποτέλεσμα να αποκλειστεί από την τελική φάση του κυπέλλου Ισπανίας.
Από το 1915 και μετά βελτιώθηκαν αισθητά τα πράγματα καθώς η ομάδα κέρδιζε όχι μόνο το τοπικό πρωτάθλημα αλλά έφτασε και στον τελικό του κυπέλλου τρείς συνεχόμενες φορές. Το 1916, το 1917 και το 1918. Μόνο μία φορά όμως από αυτές πανηγύρισε την κατάκτηση του τροπαίου, το 1917 όταν και κέρδισε στη Βαρκελώνη τους Βάσκους της Αρένας Γκουέτσο Μπιλμπάο με 2-1.
Το 1911 κάνει την εμφάνισή του στην ομάδα ένας ποδοσφαιριστής με το όνομα Santiago Bernabeu. Σαν ποδοσφαιριστής εκείνη την δεκαετία ήταν ότι καλύτερο είχε να επιδείξει ο σύλλογος καθώς φόρτωσε με πολλά γκολ τα αντίπαλα δίχτυα. Το όνομά του όμως έγινε θρύλος και ταξίδεψε από γενιά σε γενιά μέχρι τις μέρες μας εξαιτίας της θητείας του ως πρόεδρος της ομάδος πολλά χρόνια αργότερα. Μια θητεία που συνδέθηκε με τα καλύτερα χρόνια της ιστορίας του Μαδριλένικου συλλόγου.
Άλλοι παίκτες που ξεχώρισαν εκείνη τη δεκαετία ήταν οι «παλιοί» Prast, Revuelto και Antonio Alonso καθώς και τα τρία αδέλφια (σπάνιο γεγονός) Guzman και οι Petit, Sansinesea, Aranguren και Posada.
Προπονητής σε όλη τη δεκαετία και πρώτος στην ιστορία της ομάδας ήταν ο Βρετανός Άρθουρ Τζόνσον. Κάθισε στον πάγκο για πρώτη φορά το 1909 και έφυγε από την ομάδα το 1920! Ο Adolfo Melendez παρέμεινε πρόεδρος μέχρι το 1916 οπότε και παρέδωσε την προεδρία στον Pedro Paragues μέχρι και το 1926.
Στις 31 Οκτωβρίου του 1912 εγκαινιάστηκε το νέο γήπεδο της ομάδος, το O’Donnel, γήπεδο στο οποίο η Madrid CF παρέμεινε για 11 χρόνια.
1920-1929
Στις 29 Ιουνίου του 1920 ο βασιλιάς Alfonso XIII απένειμε στον σύλλογο την ονομασία Real. Έτσι πια η Real Madrid με αυτό το όνομα πορεύτηκε στον χρόνο και έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο τις επόμενες δεκαετίες που ακολούθησαν.
Από πλευράς τίτλων αυτή είναι η χειρότερη δεκαετία για την Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν θα κερδίσει κανένα κύπελλο Ισπανίας, αν και θα φτάσει δύο φορές στον τελικό το 1924 και το 1929 χάνοντας όμως το τρόπαιο, ενώ στο νεοσύστατο ισπανικό πρωτάθλημα που ξεκίνησε στο τέλος της δεκαετίας (1928-29) θα τερματίσει στην δεύτερη θέση πίσω από την πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα. Η μόνη της παρηγοριά ήταν το τοπικό πρωτάθλημα της Μαδρίτης το οποίο κατακτούσε με σχετική ευκολία.
Οι ποδοσφαιριστές που ξεχώρισαν εκείνη την δεκαετία ήταν ο Santiago Bernabeu, o Monjardin, o Valderrama, o Felix Perez, o Uribe, o Gual και ο Gaspar Rubio.
Τον Βρετανό προπονητή Άρθουρ Τζόνσον διαδέχθηκε το 1920 ο Juan Carcer που κάθισε στον πάγκο της Ρεάλ μέχρι το 1926 οπότε και τον αντικατέστησε ο Liorente. Γρήγορα όμως εκείνος απολύθηκε για να τον αντικαταστήσει ο Jose Beraondo που έμεινε στην ομάδα μέχρι το 1929.
Ο Luis de Urquijo διαδέχθηκε στην προεδρία του συλλόγου τον Adolfo Melendez μέχρι το 1929.
Το γήπεδο του O’Donnel με το πέρασμα του χρόνου αποδείχτηκε μικρό για τις ανάγκες του συλλόγου με αποτέλεσμα η ομάδα να μετακομίσει στο μεγαλύτερο Campo de la ciudad Lineal χωρητικότητας 8.000 θέσεων. Τα εγκαίνια του γηπέδου έγιναν στις 29 Απριλίου του 1923 σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Real Union de Irun.
Πολύ σύντομα όμως οι παράγοντες της Ρεάλ αποφάσισαν πως ο σύλλογος θα πρέπει να έχει ένα δικό του γήπεδο και να πάψει επιτέλους να πληρώνει ακριβά ενοίκια. Εντοπίστηκε ο χώρος, στα βόρεια της πόλης στην περιοχή του Chamartin και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα χτίστηκε το γήπεδο χωρητικότητας 15.000 θέσεων από τις οποίες 4.000 θέσεις ήταν για καθήμενους. Τα εγκαίνια του γηπέδου Chamartin έγιναν στις 17 Μαΐου του 1924.
1930-1939
Με την έναρξη της νέας δεκαετίας η Ρεάλ πραγματοποίησε ορισμένες εντυπωσιακές μεταγραφές στην προσπάθειά της να κοντράρει την Ατλέτικ Μπιλμπάο που ήταν η κορυφαία ομάδα εκείνης της εποχής. Σίγουρα η πιο επιβλητική από αυτές ήταν του θρυλικού γκολκίπερ Ricardo Zamora για τον οποίο η διοίκηση πλήρωσε 150.000 πεσέτες στην Εσπανιόλ της Βαρκελώνης ποσό μυθικό για το 1930.
Άλλοι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές που μεταγράφηκαν το 1930 και το 1931 στην ομάδα ήταν ο Ciriaco Erasti, ο Jacinto Quincoces, ο Luis Regueiro, ο Hilario και ο Manuel Olivares La Pena.
Με την βοήθεια όλων αυτών των σπουδαίων ποδοσφαιριστών η ομάδα επανήλθε στις επιτυχίες, κερδίζοντας δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα το 1932 (το πρώτο στην ιστορία του συλλόγου) και το 1933. Παράλληλα κέρδισε και το κύπελλο δύο φορές το 1934 και το 1936 κερδίζοντας στους τελικούς τις Βαλένθια και Μπαρτσελόνα αντίστοιχα.
Στα 1934, 1935 και 1936 ο σύλλογος τερμάτισε στην δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα, ενώ το 1930 και το 1933 έχασε στον τελικό το κύπελλο Ισπανίας.
Το 1931 με την εγκατάσταση της δεύτερης ισπανικής δημοκρατίας αφαιρέθηκε η λέξη Real από τον σύλλογο για να μετονομαστεί ξανά σε Madrid CF. Με την λήξη του εμφυλίου πολέμου το 1939 το προσωνύμιο Real επέστρεψε και πάλι.
Προπονητές διατέλεσαν ο Jose Beraondo (1930), ο Lippo Hertzka (1931-32), ο Robert Firth (1933-34) και ο Francisco Bru ο οποίος έκατσε στον πάγκο από το 1934 έως το 1941.
Στην προεδρία του συλλόγου τον Luis de Urquijo διαδέχθηκε το 1929 ο Luis Usera Bugaliam μέχρι το 1935 για να τον διαδεχθούν με την σειρά τους πρώτα ο Rafael Sanchez Guerra μέχρι το 1939 και στην συνέχεια ο παλιός πρόεδρος Adolfo Melendez μέχρι το 1940.
1940-1953
Πρόκειται για την τελευταία ως τις μέρες μας μίζερη περίοδο της ομάδας. Εκτός από τα δύο κύπελλα Ισπανίας του 1946 και 1947 καθώς και το Eva Peron (Σούπερ Κάπ) επίσης του 1947, η Ρεάλ δεν κατέκτησε κανένα άλλο τρόπαιο.
Στο πρωτάθλημα με ελάχιστες εξαιρέσεις καταλάμβανε τις μεσαίες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα, μάλιστα το 1948 μόλις που γλίτωσε τον υποβιβασμό! Στο κύπελλο είχε άλλες δύο συμμετοχές σε τελικό το 1940 και το 1943 αλλά ηττήθηκε από τις Εσπανιόλ και Ατλέτικ Μπιλμπάο αντίστοιχα.
Επτά προπονητές πέρασαν από τον πάγκο εκείνη την περίοδο με πιο πετυχημένους τους Jacinto Quinconces και Baltazar Albeniz που κατέκτησαν τα τρόπαια που προαναφέραμε.
Μπορεί αγωνιστικά εκείνα τα χρόνια η Ρεάλ να ήταν μια ανυπόλυπτη ομάδα με μικρές δυνατότητες, όμως έξω-αγωνιστικώς μπήκαν τα θεμέλια για την μετέπειτα μεγαλειώδη πορεία του συλλόγου.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1943 ο Antonio Santos Peralba παρέδωσε την προεδρία του συλλόγου στον παλιό ποδοσφαιριστή της ομάδος τον Santiago Bernabeu. Ιστορικά είναι η μία από τις δύο πιο αποφασιστικές στιγμές για την αλλαγή του ρου της ιστορίας της Ρεάλ. Πρώτος στόχος του νέου προέδρου το χτίσιμο ενός μεγάλου γηπέδου στη θέση του υπάρχοντος Chamartin. Στις 27 Οκτωβρίου του 1944 ξεκίνησαν τα έργα και στις 14 Δεκεμβρίου του 1947 το γήπεδο ήταν έτοιμο να υποδεχτεί τον πρώτο ποδοσφαιρικό αγώνα. Ήταν φιλικός, ειδικά για τα εγκαίνια του νέου Chamartin με αντιμέτωπες την Ρεάλ Μαδρίτης και την Πορτογαλική Μπελενένσες (3-1). Η χωρητικότητα του γηπέδου ανερχόταν στις 75.145 θέσεις και εκεί μέσα τις επόμενες δεκαετίες η Ρεάλ δοξάστηκε.
Ο επόμενος μεγάλος στόχος του Santiago Bernabeu ήταν η ενδυνάμωση του έμψυχου υλικού της ομάδος. Πολλοί μέτριοι ποδοσφαιριστές αυτής της κακής περιόδου έφυγαν και με βάση τους τρείς καλύτερους παίκτες που είχε ο σύλλογος τον Miguel Munoz, τον Pahino και τον Luis Molowny άρχισε το κτίσιμο της μετέπειτα υπερομάδας.
Στις 6 Μαρτίου του 1952 η Ρεάλ για να γιορτάσει τα 50 χρόνια της κάλεσε για ένα φιλικό παιχνίδι την Μιλιονάριος από την Κολομβία. Στην Μιλιονάριος αγωνιζόταν ο άγνωστος τότε στους Ευρωπαίους Alfredo Di Stefano. Στο παιχνίδι εκείνο ο Αργεντίνος ποδοσφαιριστής έκανε πράγματα και θαύματα και οδήγησε την ομάδα του στη νίκη με 4-2. Ο Santiago Bernabeu θαμπώθηκε από το ταλέντο του Αργεντίνου και κίνησε αμέσως τις διαδικασίες για να τον αποκτήσει. Η ομάδα της Μιλιονάριος συμφώνησε να τον παραχωρήσει στους Μαδριλένους όμως δεν είχε τα νόμιμα δικαιώματα του ποδοσφαιριστή καθώς τον κατείχε παράνομα! Η νόμιμη ομάδα του ποδοσφαιριστή η Αργεντίνικη Ρίβερ Πλέιτ είχε ήδη συμφωνήσει με την Μπαρτσελόνα (που είχε ανακαλύψει πρώτη το ταλέντο του Di Stefano) και η υπόθεση έγινε μύλος.
Η Ρεάλ δεν γνώριζε ότι οι Κολομβιανοί είχαν παράνομα στις τάξεις τους τον ποδοσφαιριστή, ενώ οι Καταλανοί υποστήριζαν πως ο παίκτης ήταν δικός τους καθώς τον αγόρασαν από την νόμιμη ομάδα του. Ο Bernabeu με τις διασυνδέσεις του στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ισπανίας πίεζε την κατάσταση υπέρ της Ρεάλ, με αποτέλεσμα τελικά να παρθεί μια αστεία απόφαση.Ο ποδοσφαιριστής θα αγωνιζόταν εναλλάξ μία χρονιά στη μία ομάδα και μία στην άλλη! Η Μπαρτσελόνα ενοχλημένη και νοιώθοντας εαυτόν αδικημένη αποσύρθηκε από την διεκδίκηση του ποδοσφαιριστή χαρίζοντάς τον στη Ρεάλ. (23 Οκτωβρίου 1953)
Αυτή ήταν η δεύτερη και σημαντικότερη στιγμή του Μαδριλένικου συλλόγου στην προσπάθειά του να αλλάξει το πεπρωμένο του, και παράλληλα το μεγαλύτερο λάθος στην ιστορία της Μπαρτσελόνα που αρκέστηκε μόνο στον Λάζλο Κουμπάλα. Κι’αυτό γιατί τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν η Ρεάλ Μαδρίτης με ηγέτη τον Di Stefano θα κατακτούσε τα πάντα και από κομπάρσος του ισπανικού ποδοσφαίρου θα γινόταν βασίλισσα του κόσμου. Μαζί με τον Alfredo Di Stefano το 1953 αποκτήθηκε και ο Francisco Paco Gento από την Racing Santader με αποτέλεσμα η Ρεάλ Μαδρίτης να ξεκινήσει πανίσχυρη την αντεπίθεσή της.
1954-1969
Πρόκειται για την καλύτερη δεκαεξαετία ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου στην ιστορία του αθλήματος! Κάθε χρόνο ανακηρυσσόταν πρωταθλήτρια, είτε Ισπανίας, είτε Ευρώπης, είτε κόσμου με αποτέλεσμα μέσα σε 16 χρόνια να κατακτήσει…19 πρωταθλήματα! Μόνη παραφωνία το κύπελλο Ισπανίας, που το κατέκτησε μόνο μια φορά το 1962, ενώ ήταν άλλες 4 φορές φιναλίστ στον τελικό. Όλα ξεκίνησαν με την κατάκτηση του πρωταθλήματος Ισπανίας το 1954. Η Ρεάλ είχε να κερδίσει το πρωτάθλημα από το 1933 και η χαρά ήταν μεγάλη. Προπονητής ήταν ο Enrique Fernandez και πρώτο βιολί της ομάδας ο Alfredo Di Stefano που αναδείχτηκε και πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.
Και την επόμενη χρονιά (1955) κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα έχοντας αυτή τη φορά ως προπονητή τον Jose Villalonga που παρέμεινε στον πάγκο μέχρι το 1957. Το διοικητικό συμβούλιο αποφάσισε να δώσει στο γήπεδο του Chamartin το όνομα του προέδρου της ομάδος σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσφορά του στον σύλλογο. Έκτοτε (1955) το γήπεδο λέγεται Santiago Bernabeu.
Ο ίδιος τα επόμενα χρόνια δεν σταμάτησε να ενισχύει την ομάδα με ότι καλύτερο υπήρχε στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Ενισχυμένη με παίκτες όπως ο Zarraga, o Joseito, o Rial, o Lesmes, o Marquitos και πάντα με τον Di Stefano ηγέτη η Ρεάλ το 1956 κατέκτησε το νεοσύστατο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης κερδίζοντας στον τελικό του Παρισιού την γαλλική Rems με 4-3.
Το 1957 κέρδισε και πάλι το πρωτάθλημα Ευρώπης κερδίζοντας στον τελικό την ιταλική Φιορεντίνα με 2-0 (στο Μπερναμπέου) αλλά και το πρωτάθλημα Ισπανίας!
Ο Santiago Bernabeu παρόλο που η Ρεάλ κάθε χρόνο έπαιρνε τίτλους ήταν ανήσυχος και ήθελε ότι καλύτερο υπήρχε στην ποδοσφαιρική αγορά να το φέρνει στη Μαδρίτη. Με αυτό το σκεπτικό έφερε το 1957 τον Γάλλο σούπερ στάρ Raymond Kopa και τον Ουρουγουανό αμυντικό ογκολιθο Jose Santamaria καθώς και τον Αργεντίνο προπονητή Luis Carniglia. Το αποτέλεσμα ήταν το 1958 η Ρεάλ να κατακτήσει ξανά το κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης νικώντας την Μίλαν με 3-2 στην παράταση στον τελικό των Βρυξελλών αλλά και το πρωτάθλημα στην Ισπανία αφήνοντας για ακόμη μία φορά την Μπαρτσελόνα και την Ατλέτικ Μπιλμπάο στα κρύα του λουτρού!
Το καλοκαίρι του 1958 ο Bernabeu φέρνει στη Μαδρίτη τον θρυλικό Ούγγρο Ferenc Puscas που μαζί με τους Alfredo Di Stefano και Raymond Kopa θα φτιάξουν την καλύτερη επιθετική τριπλέτα που φάνηκε ποτέ στα γήπεδα.
Το 1959 η Ρεάλ θα κερδίσει μόνο…το κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης με νίκη 2-0 απέναντι πάλι στην γαλλική Rems στον τελικό που έγινε στη Στουτγκάρδη με τον Di Stefano να είναι ο πρωταγωνιστής του αγώνα. Η φήμη της βασίλισσας είχε διαδοθεί σε όλον τον ποδοσφαιρικό κόσμο και όλοι ήθελαν να δούν την λευκή αρμάδα να αγωνίζεται.
Στις 18 Μαΐου του 1960 η Ρεάλ έδωσε την καλύτερή της παράσταση και πρόσφερε στον κόσμο απλόχερα ένα ποδοσφαιρικό θέαμα που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί.
Στον πέμπτο συνεχόμενο της ευρωπαϊκό τελικό στη Γλασκόβη παρουσίας 135.000 θεατών, σκόρπισε την άτυχη Δυτικογερμανική Άιντραχτ Φρανκφούρτης με 7-3 χορεύοντας πάνω στο χορτάρι στην κυριολεξία. Κατέκτησε έτσι το πέμπτο συνεχόμενο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης γεγονός που δεν έχει επαναληφθεί έκτοτε από καμία ομάδα στη Γηραιά Ήπειρο!
Προπονητής εκείνη τη χρονιά ήταν ο μέχρι το 1958 ποδοσφαιριστής της ομάδας Miguel Munoz, που έκατσε στον πάγκο μέχρι το 1974 κερδίζοντας αμέτρητα τρόπαια και διακρίσεις μένοντας έτσι στην ιστορία σαν ο πιο πετυχημένος προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης.
Την ίδια χρονιά κατέκτησε και το κύπελλο ιντερκοντινένταλ νικώντας την πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής Πενιαρόλ του Μοντεβιδέο με 5-1 στη ρεβάνς της Μαδρίτης. (0-0 το πρώτο παιχνίδι) και με αυτόν τον τρόπο ανακηρύχθηκε και πρωταθλήτρια κόσμου.
Από το 1961 έως και το 1965 η Ρεάλ Μαδρίτης θα κερδίσει και τα πέντε πρωταθλήματα Ισπανίας μαζί με το κύπελλο του 1962. Θα δημιουργήσει λοιπόν ακόμα ένα ρεκόρ (5 συνεχόμενα πρωταθλήματα) που θα ισοφαρίσει η ίδια πολλά χρόνια αργότερα.
Στην Ευρώπη δεν θα έχει την ίδια επιτυχία αν και θα φτάσει στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών δύο φορές το 1962 και το 1964 γνωρίζοντας ισάριθμες ήττες από Μπενφίκα και Ίντερ αντίστοιχα. Μάλιστα την σεζόν 1960-61 η Μπαρτσελόνα θα γίνει η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που θα αποκλείσει την Ρεάλ από ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Ο Miguel Munoz βλέπει πως η ομάδα χρειάζεται ανανέωση. Ο Raymond Kopa έχει αποχωρήσει από το 1959 και οι Di Stefano και Puscas είναι σε αρκετά προχωρημένη ποδοσφαιρική ηλικία με αποτέλεσμα ο πρώτος το 1965 να παραχωρηθεί στην Εσπανιόλ αφού πρώτα τιμηθεί δεόντως για την προσφορά του, ενώ ο δεύτερος σε ηλικία 38 ετών το 1966 θα τερματίσει την ένδοξη καριέρα του.
Πράγματι μια νέα φουρνιά παικτών προωθείται στην βασική ενδεκάδα με κυριότερους τους Amancio, Velazquez, Piri, Zoco, Sanchis, Araquistain, Grosso και Serena ενώ ο μόνος από την παλιά φρουρά που συνεχίζει είναι ο Paco Gento. (Χαϊδευτικά τους φώναζαν η ομάδα ‘’ye-ye’’λόγο της τότε μουσικής μόδας).
Τα αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να φανούν καθώς η Ρεάλ το 1966 θα κερδίσει το έκτο της ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κερδίζοντας την Παρτιζάν Βελιγραδίου με 2-1 στις Βρυξέλλες.
Όμως και στην Ισπανία θα κερδίσουν το πρωτάθλημα τρείς συνεχόμενες φορές το 1967, 1968 και 1969 και θα κλείσουν με απόλυτη επιτυχία έναν ανεπανάληπτο κύκλο κατακτήσεων της τάξεως των 20 επίσημων τίτλων(!), που όμοιο του δεν έχει γνωρίσει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο σε επίπεδο συλλόγων ποτέ ξανά μέχρι σήμερα. Έξι κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης, ένα κύπελλο ιντερκοντινένταλ, δώδεκα πρωταθλήματα και ένα κύπελλο Ισπανίας!!
1970-1979
Και στην δεκαετία του 1970 η Ρεάλ ήταν το μεγάλο αφεντικό εντός ισπανικών συνόρων. Κέρδισε βέβαια λιγότερα πρωταθλήματα από την προηγούμενη χρυσή της περίοδο, αλλά ήταν και πάλι τα περισσότερα.
Συγκεκριμένα κέρδισε 5 πρωταθλήματα (1972-1975-1976-1978-1979) και 3 κύπελλα (1970-1974-1975)
Στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις όμως οι Μαδριλένοι γνώρισαν μεγάλη καθίζηση. Η άνοδος των βορειοευρωπαίων (Άγγλων-ΔυτικοΓερμανών-Ολλανδών) έφερε στο περιθώριο το ποδόσφαιρο παλιάς κοπής του ευρωπαϊκού νότου-μοιραία και του ισπανικού.
Η μεγαλύτερη διάκριση της Ρεάλ σε αυτά τα χρόνια ήταν η συμμετοχή της το 1971 στον τελικό του κυπέλλου κυπελλούχων Ευρώπης που διεξήχθη σε διπλά παιχνίδια στον Πειραιά στο Στάδιο Καραϊσκάκη με αντίπαλο την αγγλική Τσέλσι, από την οποία ηττήθηκε στο δεύτερο ματς με 2-1. (1-1 ο πρώτος αγώνας)
Στο κύπελλο που την έκανε διάσημη σε όλο τον κόσμο (κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης), οι καλύτερες στιγμές της ήταν οι συμμετοχές της σε 2 ημιτελικούς το 1973 και το 1976. Και στις δύο περιπτώσεις γνώρισε τον αποκλεισμό από τον Άγιαξ (1973) και την Μπάγερν Μονάχου (1976).
Ο Santiago Bernabeu προσπαθώντας να προσθέσει την βορειοευρωπαική φιλοσοφία στην ομάδα έφερε στη Ρεάλ τους Δυτικογερμανούς άσους Νέτσερ (1973) και Μπράιτνερ (1974) σαν απάντηση στις δυο μεταγραφές της Μπαρτσελόνα, των Ολλανδών Γιόχαν Κρόιφ και Νέεσκενς.
Εκτός από αυτούς τους δύο ποδοσφαιριστές αυτοί που ξεχώρισαν εκείνη την δεκαετία ήταν ο τερματοφύλακας Miguel Angel, ο Santillana, ο Camacho, ο Grande, o Juanito, ο Vicende del Bosque, οι παλιοί Amancio, Pirri, Velazquez, ο Δυτικογερμανός Ούλι Στίλικε, ο Δανός Γένσεν ο Αργεντίνος Martinez και ο Παραγουανός Fleitas.
Η σημαία της ομάδας ο Paco Gento αποχώρησε από την ενεργό δράση το 1971 μετά τον χαμένο τελικό με την Τσέλσι, συμπληρώνοντας έτσι καριέρα 18 ετών στην ομάδα (1953-1971) και όντας ο συνδετικός κρίκος της χρυσής εποχής με τις επόμενες δύο γενιές παικτών.
Επίσης αποχώρησε από την ομάδα το 1974 ο προπονητής των τίτλων ο Miguel Munoz.
Έκατσε στον πάγκο για 15 σερί σεζόν από την 1959-60 μέχρι την 1973-74 κερδίζοντας τα πάντα, όπως επίσης την φήμη του μακροβιότερου και πιο πετυχημένου προπονητή στην ιστορία της ομάδος.
Τον διαδέχτηκαν επάξια ο Σέρβος Μίλαν Μίλιανιτς από το 1974 μέχρι το 1976 και ο Luis Molowny (1976-1979) κερδίζοντας από δύο πρωταθλήματα ο καθένας.
Η θλιβερή είδηση έφτασε στις 2 Ιουνίου του 1978 όταν ο Santiago Bernabeu άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 83 ετών.
Ο άνθρωπος που έκανε την Ρεάλ βασίλισσα της Ευρώπης κτίζοντας της ένα γήπεδο παλάτι, κατακτώντας 6 κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης, 1 κύπελλο ιντερκοντινένταλ, 16 πρωταθλήματα και 3 κύπελλα Ισπανίας και με μεταγραφές παικτών όπως ο Alfredo di Stefano, ο Puscas, o Raymond Copa και δεκάδες άλλων δεν υπήρχε πια.
Πρόλαβε και είδε την ομάδα του να στέφεται πρωταθλήτρια για το 1978, το τελευταίο τρόπαιο της ζωής του. . Έκτοτε και κάθε Αύγουστο διεξάγεται ένα φιλικό τουρνουά που φέρει το όνομά του σαν ένδειξη αιώνιας ευγνωμοσύνης του συλλόγου προς τον ευεργέτη του.
Αντικαταστάτης του ο Luis De Carlos.
1980-1989
Για μια ακόμη δεκαετία αυτή του 80, η Ρεάλ Μαδρίτης θα είναι η πρωταγωνίστρια εντός των ισπανικών συνόρων. Θα στεφθεί 5 φορές πρωταθλήτρια Ισπανίας (1980-1986-1987-1988-1989), 3 φορές κυπελλούχος (1980-1982-1989), ενώ ακόμα θα κερδίσει ένα Λίγκ Κάπ το 1985 και θα πάρει και το Σούπερ Κάπ το 1988 και το 1989.
Την διαφορά σε σχέση με την δεκαετία του 70 θα την κάνει η πορεία του συλλόγου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις όπου η Ρεάλ πέτυχε πολύ περισσότερα πράγματα.
Το 1980 αποκλείστηκε στα ημιτελικά του κυπέλλου πρωταθλητριών από το Αμβούργο χάνοντας την ευκαιρία να παίξει στον τελικό που θα διεξαγόταν στο Santiago Bernabeu.
Το 1981 θα παίξει στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης στο Πάρκ ντε Πρένς του Παρισιού ενάντια στην μεγάλη δύναμη της εποχής την αγγλική Λίβερπουλ.
Ο τελικός θα κριθεί στις λεπτομέρειες (1-0 η Λίβερπουλ) και η Ρεάλ θα χάσει την ευκαιρία να πάρει το έβδομο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης και πρώτο μετά από το μακρινό 1966.
Επίσης το 1983 θα χάσει έναν ακόμη ευρωπαϊκό τελικό αυτή τη φορά το κύπελλο κυπελλούχων από την σκωτσέζικη Αμπερντήν με 2-1 στην παράταση στο γήπεδο του Γκέντεμποργκ στη Σουηδία.
Εκείνη η χρονιά (1983) επιφύλαξε την απόλυτη πίκρα για τον σύλλογο. Έχασε το πρωτάθλημα από την Ατλέτικ Μπιλμπάο για έναν πόντο την τελευταία αγωνιστική, έχασε τον τελικό του κυπέλλου Ισπανίας από την Μπαρτσελόνα με 2-1, έχασε τον τελικό του Λίγκ Κάπ Ισπανίας πάλι από την Μπαρτσελόνα με 2-1 και τον τελικό του κυπέλλου κυπελλούχων Ευρώπης από την Αμπερντήν που προαναφέραμε!
Το κακό συνεχίστηκε και την επόμενη σεζόν (1983-84) όπου η Ρεάλ έχασε το πρωτάθλημα και πάλι από την Ατλέτικ Μπιλμπάο, αυτή τη φορά στη διαφορά τερμάτων και ενώ πρίν τερμάτισαν ισόβαθμες!
Στο φυτώριο όμως της ομάδας γινόταν μια σπάνια παραγωγή ταλέντων-η καλύτερη έως τώρα στην ιστορία του συλλόγου.
Ο Emilio Buntragueno, o Michel, o Martin Vazquez, o Pardeza και ο Manuel Sanchis θα καθιερωθούν σταδιακά στην ενδεκάδα της ομάδας σε αυτά τα δύο δύσκολα χρόνια. Θα μείνουν στην ιστορία της ομάδος σαν η ‘’Quinta del Buitre’’ η πεντάδα του Γύπα (γύπα φώναζαν τον Emilio Buntragueno).
Μαζί με τους παλιότερους Juanito, Santillana, Camacho, Stilike και Jorge Valdano θα κατακτήσουν το κύπελλο UEFA του 1985 κερδίζοντας στον τελικό την Ουγγρική Βιντεότον με νίκη 3-0 εκτός έδρας και γλυκιά εντός έδρας ήττα με 0-1 φέρνοντας έναν ευρωπαϊκό τίτλο στο Bernabeu μετά από 19 χρόνια.
Την ίδια χρονιά την προεδρία της ομάδας αναλαμβάνει ο Ramon Mendoza, αντικαθιστώντας τον Luis De Carlos.
Θα φέρει στην ομάδα ποδοσφαιριστές όπως ο Rafael Gordillo, o Hugo Sanchez και o Maceda.
Μαζί με τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές θα δέσουν απόλυτα μεταξύ τους και θα σαρώσουν όλα τα πρωταθλήματα εντός Ισπανίας μέχρι και το τέλος της δεκαετίας. (1986-1987-1988-1989)
Στην Ευρώπη θα πάρουν ξανά το κύπελλο UEFA το 1986 κερδίζοντας στον τελικό την Δυτικογερμανική Κολονία με 5-1 στη Μαδρίτη και χάνοντας με 2-0 στη Γερμανία.
Το μεγάλο στοίχημα γι’ αυτήν την υπερομάδα που γοήτευε όλη την Ευρώπη ξανά με το παιχνίδι της, ήταν η κατάκτηση του έβδομου κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης ενός κυπέλλου που είχε να έρθει στη Μαδρίτη από το 1966.
Δεν θα τα καταφέρει όμως καθώς για τρείς συνεχόμενες χρονιές (1987-1988-1989) θα αποκλειστεί στα ημιτελικά και έτσι η δεύτερη πιο ταλαντούχα μέχρι τότε γενιά παικτών της Ρεάλ Μαδρίτης δεν θα στεφθεί ποτέ πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Παρόλο που κατά γενική ομολογία το άξιζε έστω και για μία φορά το κύπελλο του πρωταθλητή Ευρώπης η Ρεάλ, θα αρκούνταν μόνο στα δύο συνεχόμενα κύπελλα UEFA του 1985 και 1986.
Ένα χαρακτηριστικό της δύναμης της έδρας της Ρεάλ Μαδρίτης στην δεκαετία του’80 ήταν οι απίστευτες ανατροπές-προκρίσεις μετά από πολύ βαριά ήττα στο πρώτο παιχνίδι. Ας τις δούμε αξίζει τον κόπο.
1) 1980 Σέλτικ – Ρεάλ 2-0 και Ρεάλ – Σέλτικ 3-0
2) 1984 Ριέκα – Ρεάλ 3-1 και Ρεάλ – Ριέκα 3-0
3) 1984 Άντερλεχτ – Ρεάλ 3-0 και Ρεάλ – Άντερλεχτ 6-1
4) 1985 Ίντερ – Ρεάλ 2-0 και Ρεάλ – Ίντερ 3-0
5) 1985 Γκλάντμπαχ – Ρεάλ 5-1 και Ρεάλ – Γκλάντμπαχ 4-0
6) 1986 Ίντερ – Ρεάλ 3-1 και Ρεάλ – Ίντερ 5-1 στην παράταση
7) 1986 Ερυθρός Αστέρας – Ρεάλ 4-2 και Ρεάλ – Ερυθρός Αστέρας 2-0
Το Santiago Bernabeu ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλης της Ευρώπης και πολλοί ήταν αυτοί που το βάφτισαν «στοιχειωμένο»
Οι κυριότεροι προπονητές σε αυτήν την δεκαετία ήταν ο Γιουγκοσλάβος Βογιαντίν Μπόσκοφ (1980-1982), ο Luis Molowny (1985-1986) και ο Ολλανδός Λίο Μπενάκερ (1986-1989).
1990-1999
Με κεκτημένη ταχύτητα από την προηγούμενη δεκαετία η Ρεάλ κατέκτησε και το πρωτάθλημα του 1990, ισοφαρίζοντας το δικό της ρεκόρ των πέντε συνεχόμενων πρωταθλημάτων (1961-1965)-(1986-90)
Η επίθεση έβγαζε φωτιές σημειώνοντας συνολικά 107 γκολ, ενώ ο Hugo Sanchez έβαλε τα 38 βγαίνοντας πρώτος σκόρερ! Προπονητής της ομάδας ήταν ο Ουαλός Μπέντζαμιν Τόσακ.
Την ίδια χρονιά η ομάδα έφτασε και στον τελικό του κυπέλλου όμως ηττήθηκε 2-0 από την Μπαρτσελόνα.
Τον Δεκέμβρη του 1990 η Ρεάλ συνέτριψε με 4-1 την Μπαρτσελόνα και κατέκτησε και το Σούπερ Κάπ Ισπανίας. Αυτό το τρόπαιο έμελλε όμως να είναι το τελευταίο αυτής της σπουδαίας φουρνιάς παικτών που από το 1985 και μετά εντυπωσίασε με το θεαματικό ποδόσφαιρο που έπαιξε.
Τα επόμενα τέσσερα χρόνια η Ρεάλ Μαδρίτης θα δει την Μπαρτσελόνα να κατακτά ισάριθμα πρωταθλήματα.
Αξέχαστος θα μείνει στους Μαδριλένους ο τρόπος που χάθηκαν τα πρωταθλήματα του 1992 και του 1993. Ο σύλλογος και στις δύο περιπτώσεις την τελευταία αγωνιστική προπορευόταν με ένα βαθμό των Καταλανών και συμπτωματικά έπαιζε εκτός έδρας με την Τενερίφε και τις δύο χρονιές και χρειαζόταν απλά την νίκη για να κατακτήσει τον τίτλο. Και τις δύο χρονιές όμως οι νησιώτες κέρδισαν την Ρεάλ και την άφησαν με την μπουκιά στο στόμα δίνοντας το πρωτάθλημα στην Μπαρτσελόνα!!
Η χρονιά του 1992 επιφύλαξε κι άλλα δυσάρεστα για τους πρωτευουσιάνους καθώς έχασαν και τον τελικό του κυπέλλου που διεξήχθη στο γήπεδο τους το Santiago Bernabeu, από την συμπολίτισσά τους Ατλέτικο Μαδρίτης με 2-0.
Επίσης στο κύπελλο UEFA εκείνης της χρονιάς η Ρεάλ αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την Τορίνο ομάδα σίγουρα μικρότερης δυναμικότητας σκορπίζοντας την απογοήτευση στους φίλους της.
Η πραγματική θλίψη όμως ήρθε το στις 2 Απριλίου του 1992 το απόγευμα, όταν μαθεύτηκε πως ο Juanito ο παίχτης ίνδαλμα της δεκαετίας 1977-1987 σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Από τότε και σε πολλά παιχνίδια της βασίλισσας στο Santiago Bernabeu ακούγεται συχνότατα το σύνθημα «illa-illa-illa-Juanito Maravilla» και αυτό γιατί ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής αγωνιζόταν με πάθος και αγαπούσε την ομάδα.
Το μόνο θετικό για το έτος 1992 ήταν η έναρξη των έργων κατασκευής και τρίτου διαζώματος κερκίδων στο Santiago Bernabeu, έργα που τελείωσαν το 1994 μετατρέποντας το σε πραγματικό γήπεδο στολίδι μεγαλώνοντας την χωρητικότητα σε 110. 000 θέσεις.
Τα μόνα τρόπαια που κατέκτησε η Ρεάλ την τετραετία 1991-1994 ήταν το κύπελλο Ισπανίας του 1993 όταν και κέρδισε την Ρεάλ Σαραγόσα στον τελικό με 2-0, και το Σούπερ Κάπ Ισπανίας (3-1 και 1-1 την Μπαρτσελόνα) με προπονητή τον Benito Floro.
Οι καλοί παίκτες δεν έλειψαν εκείνα τα χρόνια όπως ο Ρουμάνος Χάτζι, ο Κροάτης Προσινέτσκι, ο Χιλιάνος Zamorano, ο Luis Enrique, o Hierro, ο Alfonso, o Alcorta, o Villaroya, o Milla και οι παλιοί Michel, Buntragueno, Sanchis, Buyo, Chendo και ο Hugo Sanchez.
Το καλοκαίρι του 1994 κι ενώ το αστέρι του 17 χρονου Raul Gonzalez Blanco αρχίζει να λάμπει, ο πρόεδρος Ramon Mendoza προσλαμβάνει για προπονητή τον παλιό ποδοσφαιριστή Jorge Valdano.
Εκείνος επιλέγει να φέρει στην Μαδρίτη τον Δανό Λάουντρουπ από την Μπαρτσελόνα, τον Redondo από την Τενερίφε και τον Jose Emilio Amavisca.
Η Ρεάλ θα κατακτήσει το πρωτάθλημα του 1995 σκορπίζοντας χαρά στους φιλάθλους της, όμως τα χρέη από την κακοδιαχείριση της προεδρίας Ramon Mendoza είναι πολλά.
Την προεδρία το καλοκαίρι του 1995 θα αναλάβει ο Lorenzo Sanz ο οποίος θα προσπαθήσει να βάλει σε τάξη τα πράγματα. Η πρώτη του σεζόν όμως η 1995-96 θα είναι καταστρεπτική για τον σύλλογο καθώς θα τερματίσει στην έκτη θέση στο πρωτάθλημα και θα μείνει εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων για μόλις δεύτερη φορά στην ιστορία του!
Το καλοκαίρι του 1996 ο Lorenzo Sanz έβαλε πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη στην προσπάθειά του να ξαναφέρει την Ρεάλ στην κορυφή.
Αγόρασε τους Ρομπέρτο Κάρλος, Πέτζα Μιγιάτοβιτς, Νταβόρ Σούκερ, Κλάρενς Ζέεντορφ, Ίλγνερ, Πανούτσι και Ζέ Ρομπέρτο ενώ επέλεξε για προπονητή τον καλύτερο της εποχής εκείνης τον Ιταλό Φάμπιο Καπέλο.
Η εικόνα της ομάδος άλλαξε άρδην, το παιχνίδι της έγινε άκρως ελκυστικό και έπειτα από σκληρή μάχη με την Μπαρτσελόνα κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας του 1997.
Το καλοκαίρι του 1997 ο Φάμπιο Καπέλο θα αφήσει την Ρεάλ και θα επιστρέψει στη Μίλαν. Αντικαταστάτης του στον πάγκο ο Γερμανός Γιούπ Χάινκες.
Τον Αύγουστο του 1997 η Ρεάλ θα συντρίψει με 4-1 την Μπαρτσελόνα και θα πάρει το Σούπερ Κάπ Ισπανίας, όμως η συνέχεια εντός Ισπανίας για το 1998 θα είναι απογοητευτική καθώς θα τερματίσει τέταρτη.
Στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης όμως η εικόνα της ήταν αντιστρόφως αντίθετη και με μόλις μία ήττα έφτασε στον τελικό που θα διεξαγόταν στο Άμστερνταμ στις 20 Μάη του 1998.
Εκεί η Ρεάλ, που συμμετείχε σε τελικό μετά από το 1981, αντιμετώπισε την καλύτερη ομάδα της τριετίας τότε στην Ευρώπη Γιουβέντους. Οι Μαδριλένοι παίζοντας έξυπνα απειλήθηκαν λίγο από τους Ιταλούς και σε μια επίθεσή τους στο δεύτερο ημίχρονο σκόραραν με τον Πέτζα Μιγιάτοβιτς.
Αυτό ήταν το γκολ που χάρισε στην Ρεάλ Μαδρίτης το έβδομο κύπελλο πρωταθλητριών, την τόσο πολυπόθητη «septima» που από το 1966 και για 32 ολόκληρα χρόνια είχε να έρθει στη Μαδρίτη.
Τρείς γενιές οπαδών της Ρεάλ μεγάλωναν και άκουγαν για μια ομάδα που κάποτε είχε κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στην Ευρώπη, αλλά οι ίδιοι το μόνο που είχαν δει ζωντανά με τα μάτια τους από διεθνείς επιτυχίες μέχρι τότε ήταν μόνο τα δύο κύπελλα UEFA του 1985 και 1986.
Έξαλλα λοιπόν τα πανηγύρια από εκατομμύρια οπαδούς της ομάδας.
Τον Αύγουστο του 1998 η Ρεάλ θα χάσει στον τελικό του Μονακό το Σούπερ Καπ Ευρώπης από την αγγλική Τσέλσι με 1-0, αλλά τον Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς θα στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου καθώς στον τελικό του Τόκιο θα κερδίσει την πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής Βάσκο Ντα Γκάμα με 2-1.
Στον πάγκο καθόταν ο Ολλανδός Γκούς Χίντινγκ ο αντικαταστάτης του Γιούπ Χάινκενς ο οποίος απολύθηκε επειδή τερμάτισε την ομάδα τέταρτη στο πρωτάθλημα κι ας την ανέδειξε πρωταθλήτρια Ευρώπης!
Η χαρά για την επιστροφή της βασίλισσας στον θρόνο της ήταν τόσο μεγάλη που ελάχιστοι στενοχωρήθηκαν που την επόμενη χρονιά (1999) η Ρεάλ δεν κατέκτησε κανένα τίτλο.
Ο τελικός απολογισμός για την δεκαετία του 90 ήταν 3 πρωταθλήματα Ισπανίας (1990-1995-1997), 1 κύπελλο Ισπανίας (1993), 3 Σούπερ Καπ Ισπανίας (1990-1993-1997), 1 κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης (1998), και 1 κύπελλο ιντερκοντινένταλ (1998).
Συγκομιδή ασφαλώς φτωχότερη από προηγούμενες δεκαετίες, αλλά με το κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης να αντισταθμίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την μετριότατη ευρωπαϊκή πορεία εκείνων των χρόνων της Ρεάλ, που εκτός του τροπαίου του 1998 το μόνο που είχε να επιδείξει ήταν ο ημιτελικός του UEFA του 1992.
2000-2010
Μπαίνοντας λοιπόν στον νέο αιώνα αλλά και στην νέα χιλιετία η Ρεάλ θέλησε να ξεκινήσει μια νέα εποχή με κατακτήσεις τροπαίων.
Με μεταγραφές όπως αυτή του Γάλλου Ανελκά, του Άγγλου Μακ Μάναμαν, του Ivan Helguera, του Michel Salgado, του Julio Cesar, του Geremi, την προώθηση στην ομάδα παικτών όπως ο Iker Casillas και ο Balic, και με τους παλιούς Raul, Roberto Carlos, Fernando Hierro, Sanchis, Guti, Carembe, Sabio, Redondo και Morientes έκανε μεγάλα όνειρα.
Όμως η πορεία στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο την σεζόν 1999-2000 ήταν απογοητευτική, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί ο Ουαλός προπονητής Μπέντζαμιν Τόσακ στα μέσα της σεζόν από τον Vicente Del Bosque.
Γρήγορα οι παίκτες βρήκαν τον εαυτό τους, ο νέος προπονητής κέρδισε την εμπιστοσύνη τους, και παρά το γεγονός ότι τερμάτισαν στην πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα, και αποκλείστηκαν από τον τελικό του νεοσύστατου παγκοσμίου κυπέλλου συλλόγων, έκαναν το θαύμα τους στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης.
Παρά το γεγονός ότι δεν είχαν την καλύτερη ομάδα, τις κρίσιμες στιγμές οι παίκτες της Ρεάλ κέρδισαν τα παιχνίδια που έπρεπε και βρέθηκαν στον τελικό του «Σέντ Ντενί» του Παρισιού.
Χαρακτηριστικό της πορείας εκείνης της χρονιάς είναι πως έπαιξε τέσσερα παιχνίδια με την Μπάγερν Μονάχου, ηττήθηκε στα τρία από αυτά με 4-2 και 4-1(φάση ομίλων), και 2-1 (δεύτερος ημιτελικός) αλλά χάρις στην νίκη της με 2-0 στον πρώτο ημιτελικό πέρασε αυτή στον τελικό της 24ης Μαΐου του 2000 με αντίπαλο την ομοεθνή της Βαλένθια.
Ο τελικός αυτός έμεινε στην ιστορία σαν ο πρώτος τελικός του κυπέλλου πρωταθλητριών με αντιπάλους από την ίδια χώρα.
Η Ρεάλ επικράτησε εύκολα με 3-0 με γκολ των Morientes, Mac Manaman και Raul και κατέκτησε το όγδοο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης της ιστορίας της.
Η απόλυτη δικαίωση για τον προπονητή Vicente Del Bosque και τους παίκτες του, που πέρασαν από χίλια μύρια κύματα και άκουσαν πολλά σε όλη τη διάρκεια της σεζόν.
Δικαίωση και για τον πρόεδρο Lorenzo Sanz αφού ο σύλλογος κατέκτησε το δεύτερο κύπελλο πρωταθλητριών επί θητείας του και μπορούσε να δώσει την σκυτάλη στον Florentino Perez σαν απόλυτα επιτυχημένος.
Ο νέος πρόεδρος ταράζει τα νερά εγκαινιάζοντας την εποχή «Galacticos» και φέρνει στην Ρεάλ τον Luis Figo από την Μπαρτσελόνα ανάβοντας φωτιές και αφορμές για νέες έχθρες με τους Καταλανούς.
Επίσης φέρνει τον Γάλλο Μακελελέ που θα αποδειχτεί παίκτης κλειδί, όπως και τον Αργεντίνο Solari, ενώ ανακαινίζει διαρκώς το Santiago Bernabeu προσθέτοντας παντού καθίσματα αλλά και χτίζοντας μια μικρή εξέδρα-προέκταση της ήδη υπάρχουσας πιο χαμηλής από τις υπόλοιπες, κάνοντας την και αυτή ίδια με τις άλλες σε ύψος.
Τον Αύγουστο του 2000 στο Μονακό και στον καθιερωμένο τελικό του Σούπερ Κάπ Ευρώπης η Ρεάλ θα χάσει αναπάντεχα το κύπελλο με 2-1 από τους Τούρκους της Γαλατά Σαράι.
Τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους θα χάσει και τον τελικό του ιντερκοντινένταλ από την Μπόκα Τζούνιορς με 2-1 και την ευκαιρία να αναδειχτεί παγκόσμια πρωταθλήτρια για τρίτη φορά.
Παρόλα αυτά το 2000 θα φύγει με ακόμη μία διάκριση για τον σύλλογο. Αναγνωρίστηκε από την FIFA σαν ο κορυφαίος ποδοσφαιρικός σύλλογος του 20ου αιώνα!
Επίσης ο Florentino Perez έχρiσε επίτιμο πρόεδρο της ομάδας τον Alfredo Di Stefano σε ένδειξη απόλυτης ευγνωμοσύνης του συλλόγου προς το πρόσωπό του.
Το 2001 η Ρεάλ έπαιζε πολύ θεαματικό ποδόσφαιρο και όλοι είχαν στραμμένα τα μάτια τους απάνω της καθώς την θεωρούσαν το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος αλλά και του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης.
Το ισπανικό πρωτάθλημα όντως το κατέκτησε πολύ άνετα, όμως στην Ευρώπη αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την Μπάγερν Μονάχου που πήρε την εκδίκησή της για την προηγούμενη χρονιά.
Το καλοκαίρι του 2001 ο νέος «Galactico» είναι ο Γάλλος Ζινεντίν Ζιντάν που παίρνει αυτός την σκυτάλη της πιο ακριβής μεταγραφής ποδοσφαιριστή παγκοσμίως από τον Luis Figo.
Η Ρεάλ ξεκινά με σκοπό να πάρει και τα τέσσερα κύπελλα που θα πρέπει να διεκδικήσει.
Τον Αύγουστο του 2001 κατακτά το ισπανικό Σούπερ Καπ κερδίζοντας με 3-0 την Σαραγόσα.
Τον Φλεβάρη του 2002 προκρίνεται στον τελικό του κυπέλλου Ισπανίας που θα διεξαχθεί στο γήπεδό της το Santiago Bernabeu, τιμής ένεκεν για τα εκατό της χρόνια που τα κλείνει στις 6 Μαρτίου του 2002 την ημέρα δηλαδή του τελικού!
Αντίπαλος η σπουδαία τότε Ντεπορτίβο Λα Κορούνια που θα κερδίσει την Ρεάλ με 2-1 και θα της χαλάσει το πάρτι. . .
Στη μάχη του πρωταθλήματος των τελευταίων αγωνιστικών η Ρεάλ θα χάσει έδαφος και θα τερματίσει τελικά στην τρίτη θέση χάνοντας και αυτό το τρόπαιο.
Στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης όμως συνεχίζει να επελαύνει και αποκλείοντας ομάδες όπως η Μπάγερν Μονάχου και η Μπαρτσελόνα φτάνει στον τελικό που θα διεξαχθεί στο Χάμπτεν Πάρκ της Γλασκώβης με αντίπαλο την Γερμανική Λεβερκούζεν
Εκεί που η Ρεάλ το 1960 είχε πάρει το πέμπτο της κύπελλο Ευρώπης παίζοντας το καλύτερο παιχνίδι της όπως είδαμε νωρίτερα με αντίπαλο πάλι από την Γερμανία!
Ο τελικός της 15ης Μαίου του 2002 θα είναι μέτριος. Η Ρεάλ θα προηγηθεί νωρίς με τον Raul αλλά οι Γερμανοί γρήγορα θα ισοφαρίσουν. Πριν βγει το ημίχρονο όμως ο Ζινεντίν Ζιντάν θα σημειώσει με ένα εναέριο βολέ το ωραιότερο γκολ που έχει μπει ποτέ σε τελικό ευρωπαϊκού κυπέλλου και θα δώσει το προβάδισμα στη Ρεάλ με 2-1.
Οι αποκρούσεις του Ίκερ Κασίγιας, που αντικατέστησε τον Θέσαρ στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, κράτησαν το 2-1 και έδωσαν στη Ρεάλ το ένατο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης της ιστορίας της!
Τι καλύτερος τρόπος να κλείνει μια ποδοσφαιρική σεζόν στην οποία κλείνεις μάλιστα τα εκατό σου χρόνια! Δικαιολογημένα τα πανηγύρια των απανταχού οπαδών της βασίλισσας της Ευρώπης αλλά και των ποδοσφαιριστών της που έσωσαν την χρονιά με αυτό το τρόπαιο.
Τον Αύγουστο του 2002 η Ρεάλ θα κερδίσει την Φέγενορτ με 3-1 στον τελικό του Σούπερ Κάπ Ευρώπης και επιτέλους θα κατακτήσει αυτό το τρόπαιο που έλειπε από την τροπαιοθήκη της.
Μάλιστα λίγες ώρες αργότερα ολοκληρώθηκε και η μεταγραφή του Βραζιλιάνου Ρονάλντο από την Ίντερ στην ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης.
Τον Δεκέμβρη του 2002 οι Μαδριλένοι θα στεφθούν για τρίτη φορά πρωταθλητές κόσμου, καθώς θα κερδίσουν στον τελικό του κυπέλλου ιντερκοντινένταλ την Ολύμπια Ασουνθιόν από την Παραγουάη με 2-0.
Έτσι θα τελειώσει το έτος συμπλήρωσης των εκατό χρόνων της βασίλισσας, βρίσκοντάς την στην κορυφή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Την νέα σεζόν (2002-2003) οι στόχοι της ομάδας ήταν και πάλι οι κατάκτηση όλων των τίτλων.
Εντός Ισπανίας θα καταφέρει να κερδίσει το πρωτάθλημα, όχι όμως και το κύπελλο.
Στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης θα φτάσει μέχρι τα ημιτελικά όπου θα αποκλειστεί από την Γιουβέντους.
Αυτό θα θεωρηθεί αποτυχία από τον πρόεδρο Florentino Perez και θα αντικαταστήσει τον προπονητή Vicente Del Bosque με τον Πορτογάλλο Carlos Queiroz.
Παράλληλα θα φέρει στην ομάδα έναν ακόμη παίκτη-στάρ τον Άγγλο Ντέιβιντ Μπέκαμ αλλά θα διώξει τον υπερπολύτιμο αμυντικό μέσο Κλόντ Μακελελέ που θα πάει στην Τσέλσι.
Απομακρύνθηκε κάπως άκομψα και ο Φερνάντο Ιέρο, ο στυλοβάτης της άμυνας με 15 σχεδόν χρόνια παρουσίας στον σύλλογο.
Αυτές οι κινήσεις του καλοκαιριού του 2003 θα αποσυντονίσουν την ομάδα με αποτέλεσμα το 2004 να αποκλειστεί στα προημιτελικά του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης από την Μονακό, να τερματίσει στην τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα και να χάσει και στον τελικό του κυπέλλου από την Σαραγόσα με 3-2.
Επίσης το 2005 και το 2006 τερμάτισε στη δεύτερη θέση πίσω από την Μπαρτσελόνα, ενώ στην Ευρώπη αποκλειόταν πολύ νωρίς απογοητεύοντας τους φίλους της. (στον γύρο των 16)
Σε αυτό το χρονικό διάστημα πέντε προπονητές απολύθηκαν. Επίσης την διετία 2005-2006 αποχώρησαν ο Λουίς Φίγκο που πήγε στην Ίντερ, ο Ρονάλντο και ο μέγιστος Ζινεντίν Ζιντάν που σταμάτησε το ποδόσφαιρο μετά από ένα παιχνίδι της Ρεάλ με την Βιγιαρεάλ, έχοντας όμως αφήσει μνήμες από φοβερές στιγμές σπάνιας ποδοσφαιρικής ομορφιάς στους Μαδριλένους και όχι μόνο φιλάθλους.
Η Ρεάλ περνούσε βαθιά κρίση που ξεκινούσε από ψηλά… τρείς πρόεδροι διαδέχτηκαν μέσα στο 2006 τον Florentino Perez που αποχώρησε από την ομάδα.
Πρώτα ο Fernando Martin Alvarez, έπειτα ο Luis Gomez Montejano και τελικά ο Ramon Calderon που θα παραμείνει πρόεδρος μέχρι το 2009.
Οι μεταγραφές δεν έλειψαν εκείνο το χρονικό διάστημα. Ήρθαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές όπως οι Ιταλοί Φάμπιο Καναβάρο και Κασάνο, οι Ολλανδοί Ρούντ Φάν Νίστελρόι, Σνάιντερ και Ρόμπεν, οι Βραζιλιάνοι Ρομπίνιο, Πέπε, Μαρσέλο και Μπαπτίστα, οι Αργεντίνοι Ιγκουαίν, Χάιντσε και Γκάγκο, οι Ισπανοί Ράμος και Ρέγιες και ο Ντιαρά από το Μάλι.
Οι παλιές και σταθερές αξίες όπως ο Ραούλ, ο Σαλγκάδο, ο Κασίλιας, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Γκούτι, ο Μπέκαμ και ο Ελγκέρα παρέμεναν στην ομάδα.
Η Ρεάλ θα επιστρέψει στις επιτυχίες κερδίζοντας δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα το 2007 και το 2008. Το 2007 έχοντας προπονητή τον παλιό της γνώριμο Φάμπιο Καπέλο θα κλέψει το πρωτάθλημα την προτελευταία αγωνιστική από την Μπαρτσελόνα που αυτοκτόνησε χάνοντας από την Εσπανιόλ εντός έδρας.
Εκείνη την χρονιά θα αποχωρήσουν δύο ακόμη «Galacticos» ο Ρομπέρτο Κάρλος και ο Μπέκαμ ενώ ο προπονητής Φάμπιο Καπέλο θα απολυθεί με την αιτιολογία πως η ομάδα δεν απέδιδε θεαματικό ποδόσφαιρο και αποκλείστηκε νωρίς από το κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης.
Το 2008 με προπονητή τον Γερμανό Μπέρντ Σούστερ θα πάρει το σούπερ καπ Ισπανίας και θα κάνει περίπατο στο ισπανικό πρωτάθλημα, αλλά στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης θα αποκλειστεί και πάλι στον γύρο των 16 ομάδων δηλαδή πρόωρα.
Την επόμενη σεζόν (2008-09) η Ρεάλ θα τερματίσει δεύτερη στο πρωτάθλημα, στο κύπελλο Ισπανίας θα φανεί σχετικά αδιάφορη και θα αποκλειστεί, ενώ στο κύπελλο πρωταθλητριών θα αποκλειστεί για άλλη μια φορά στον γύρο των 16 ομάδων.
Αποτέλεσμα αυτής της πορείας ήταν να απολυθούν και οι δύο προπονητές της σεζόν. Πρώτα ο Μπέρντ Σούστερ που ξεκίνησε τη χρονιά και έπειτα ο Χουάντε Ράμος που τον διαδέχτηκε.
Αντικαταστάτης τους για την σεζόν 2009-2010 ο Χιλιανός Μανουέλ Πελεγκρίνι.
Το 2009 ο πρόεδρος Ramon Calderon αποχωρεί από την ομάδα εν μέσω φημών για συμμετοχή του σε οικονομικό σκάνδαλο παραδίδοντας την προεδρία του συλλόγου στον Vicente Bolunda προσωρινά μέχρι να γίνουν εκλογές. Στις εκλογές μόνος υποψήφιος ήταν ο παλιός πρόεδρος Florentino Perez ο οποίος όπως ήταν φυσικό αναδείχτηκε ξανά πρόεδρος.
Αμέσως φέρνει τον Πορτογάλο Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Βραζιλιάνο Κακά στην ομάδα, κάνοντας πάταγο σε όλον τον κόσμο με τα ποσά που έδωσε.
Επίσης θα αγοράσει τον Γάλλο φόρ Μπενζεμά, τον Ισπανό μέσο Τσάβι Αλόνσο, τον Άλβαρο Αρμπελόα και τον Ραούλ Αλμπιόλ.
Ο τελικός του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης του 2010 θα διεξαγόταν στο Santiago Bernabeu και ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Ρεάλ να πάρει το δέκατο της τρόπαιο μπροστά στο κοινό της.
Όμως η Ρεάλ θα αποκλειστεί από την Λιόν και πάλι στους 16 συμπληρώνοντας μια επταετία χωρίς ούτε έναν ευρωπαϊκό ημιτελικό, γεγονός που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στην ιστορία της.
Στο κύπελλο Ισπανίας θα αποκλειστεί και πάλι νωρίς από την Αλκορκόν, ομάδα τρίτης κατηγορίας!
Σε αυτόν τον θεσμό συμπλήρωσε δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια χωρίς να κατακτήσει το τρόπαιο (1993) κάτι που πάλι δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία του συλλόγου.
Στο πρωτάθλημα θα κάνει ρεκόρ συγκομιδής πόντων για τον σύλλογο κάνοντας φοβερή πορεία, όμως η Μπαρτσελόνα που έχει την καλύτερη ομάδα της ιστορίας της θα κάνει την καλύτερη πορεία ομάδας στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος, και με τρείς πόντους διαφορά θα πάρει το πρωτάθλημα αφήνοντας την Ρεάλ δεύτερη.
Ο Florentino Perez αποφασίζει πως για την καινούργια σεζόν, αυτή του 2010-2011 προπονητής θα είναι ο Πορτογάλος Ζοσέ Μουρίνιο με οποιοδήποτε χρηματικό κόστος.
Τα καταφέρνει και μαζί του φέρνει στην ομάδα τους Γερμανούς Κεντίρα και Οζίλ, τον Αργεντίνο Ντι Μαρία και τον Πορτογάλο αμυντικό Καρβάλιο.
Συγκινητικές στιγμές εξελίσσονται όταν ο Ραούλ Γκοντζάλεθ με δάκρυα στα μάτια ανακοινώνει την αποχώρησή του από τον σύλλογο για την γερμανική Σάλκε μετά από δεκαέξι χρόνια μεγαλειώδους προσφοράς.
Φόρεσε την φανέλα της ομάδας σε 741 παιχνίδια και πέτυχε 323 γκολ!!
Μαζί του φεύγει και ο Γκούτι που μεταγράφεται στην τουρκική Μπεσίκτας μετά από δεκαπέντε χρόνια στην ομάδα.
Ο σύλλογος ξεκίνησε με αισιοδοξία την σεζόν 2010-2011, ελπίζοντας όχι μόνο σε κατακτήσεις καινούργιων τροπαίων αλλά και στο ότι νέοι μύθοι και θρυλικές μορφές θα έρθουν να φωλιάσουν στο γήπεδο-μνημείο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου το Santiago Bernabeu.
Η Ταυτότητα της ομάδας
Ονομασία = Real Madrid Club de Futbol
Ίδρυση = 6 Μαρτίου 1902
Στάδιο = Santiago Bernabeu (80.354 θέσεων)
Πρόεδρος = Florentino Perez
Προπονητής = Jose Mourinho
Παλμαρέ – Επίσημοι τίτλοι (Συμπληρωμένο μέχρι και την σεζόν 2009-2010)
Διεθνείς τίτλοι
3 κύπελλα ιντερκοντινένταλ (1960, 1998, 2002)
9 κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης (1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002)
2 κύπελλα UEFA (1985, 1986)
1 σούπερ κύπελλο Ευρώπης (2002)
Εγχώριοι τίτλοι
31 πρωταθλήματα Ισπανίας (1932, 1933, 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965,
1967, 1968, 1969, 1972, 1975, 1976, 1978, 1979, 1980, 1986, 1987,
1988, 1989, 1990, 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008)
17 κύπελλα Ισπανίας (1905, 1906, 1907, 1908, 1917, 1934, 1936, 1946, 1947, 1962, 1970,
1974, 1975, 1980, 1982, 1989, 1993)
8 σούπερ καπ Ισπανίας (1988, 1989, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003, 2008)
1 Λιγκ καπ Ισπανίας (1985)
1 κύπελλο Eva Duarte (1947)
Ρεκόρ
1) Είναι η κάτοχος των περισσοτέρων κυπέλλων πρωταθλητριών Ευρώπης (Τσάμπιονς Λίγκ) (9 κύπελλα)
2) Έχει κατακτήσει τα περισσότερα πρωταθλήματα Ισπανίας (31 πρωταθλήματα)
3) Είναι η ομάδα με τα περισσότερα συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης (5 κύπελλα)
4) Είναι η ομάδα με τους περισσότερους τελικούς στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης (12 τελικοί)
5) Έχει κατακτήσει τα περισσότερα συνεχόμενα πρωταθλήματα Ισπανίας (5 πρωταθλήματα, 1961-
1965 και 1986-1990)
6) Έχει κατακτήσει τα περισσότερα συνεχόμενα κύπελλα Ισπανίας (4 κύπελλα, 1905-1908)
7) Δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ στην δεύτερη κατηγορία του ισπανικού πρωταθλήματος μαζί με τις Ατλέτικ
Μπιλμπάο και Μπαρτσελόνα.
8) Είναι η ομάδα με τα περισσότερα γκολ σε μια σεζόν στο πρωτάθλημα Ισπανίας (107 γκολ το 1989-90)
9) Είναι η μεγαλύτερη ομάδα του 20ου αιώνα σύμφωνα με την FIFA (Δεκέμβρης 2000)
Η Ρεάλ Μαδρίτης στα ευρωπαικά κύπελλα (μέχρι και την σεζόν 2009-2010)
Έχει 53 συμμετοχές στα κύπελλα Ευρώπης από το 1955 έως τον Μάρτιο του 2010 και έχει δώσει 421
παιχνίδια
Στο κύπελλο πρωταθλητριών έχει 40 συμμετοχές και έχει αγωνιστεί σε 323 παιχνίδια
Στο κύπελλο κυπελλούχων έχει 4 συμμετοχές και έχει δώσει 31 αγώνες
Στο κύπελλο UEFA έχει 9 συμμετοχές και έχει δώσει 64 παιχνίδια.
Στο σούπερ κάπ έχει αγωνιστεί σε 3 παιχνίδια
Η μεγαλύτερη σε έκταση νίκη ήταν στο ματς Ρεάλ Μαδρίτης – Οντένσε 1913 Δανίας 9-0
Η μεγαλύτερη σε έκταση ήττα ήταν στα ματς Καιζεσλάουτερν – Ρεάλ 5-0 το 1982
και Μίλαν – Ρεάλ 5- 0 το 1989.
Η Ρεάλ Μαδρίτης στο ισπανικό πρωτάθλημα
Έχει αγωνιστεί και τα 80 χρόνια στην πρώτη κατηγορία τερματίζοντας πρώτη 31 φορές.
Χειρότερη θέση στο πρωτάθλημα 11η το 1948.
Μεγαλύτερη σε έκταση νίκη στον αγώνα Ρεάλ – Έλτσε 11-2 την σεζόν 1959-60
Μεγαλύτερη σε έκταση ήττα στον αγώνα Εσπανιόλ – Ρεάλ 8-1 την σεζόν 1929-30
Περισσότεροι νικηφόροι αγώνες σε μια σεζόν = 31 παιχνίδια την σεζόν 2009-2010
Περισσότεροι σερί νικηφόροι αγώνες σε μια σεζόν =15 παιχνίδια την σεζόν 1960-61
Η Ρεάλ Μαδρίτης στο κύπελλο Ισπανίας
Έχει αγωνιστεί συνολικά σε 36 τελικούς κυπέλλου κερδίζοντας τους 17 και χάνοντας τους 19
Σταμάτησε στα ημιτελικά 22 φορές.
Μεγαλύτερη σε έκταση νίκη στον αγώνα Ρεάλ – Μπαρτσελόνα 11-1 το 1942-43.
Μεγαλύτερη σε έκταση ήττα στον αγώνα Βαλένθια – Ρεάλ 6-0 το 1998-99.
Οι ποδοσφαιριστές με τα περισσότερα παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις
1) Raul Gonzalez 741
2) Manuel Sanchis 711
3) Carlos Santillana 643
4) Francisco Gento 605
5) Fernando Hierro 598
6) JoseCamacho 577
7) Pirri 561
8) Michel 560
9) Guti 541
10) Roberto Carlos 527
Οι ποδοσφαιριστές με τα περισσότερα γκολ σε όλες τις διοργανώσεις
1) Raul Gonzalez 323 (1994 – 2010)
2) Alfredo di Stefano 307 (1953 – 1965)
3) Carlos Santillana 290 (1971- 1988)
4) Ferenc Puscas 240 (1958 – 1966)
5) Hugo Sanchez 209 (1985 – 1992)
6) Francisco Gento 183 (1952 – 1970)
7) Pirri 171 (1964 -1979)
8) Emilio Budragueno 170 (1983 -1995)
9) Amancio Amaro 155 (1962 – 1976)
10) Michel Gonzalez 130 (1981 – 1996)
Οι ποδοσφαιριστές με τους περισσότερους τίτλους
1) Francisco Gento και Manuel Sanchis με 21 τίτλους
2) Miguel Porlan Chendo με 18 τίτλους
3) Alfredo di Stefano με 17 τίτλους
4) Fernando Hierro και Raul Gonzalez με 16 τίτλους.
Ιστορικά γκολ της Ρεάλ Μαδρίτης
1) Πρώτο γκολ γενικώς=Άρθουρ Τζόνσον στις 13 Μαίου 1902 (Ρεάλ – Μπαρτσελόνα 1-3)
2) Γκολ νούμερο 1 πρωτάθλημα = Jaime Lazcano στις 10 Φεβρουαρίου 1929 (Ρεάλ – Europa 5-0)
3) Γκολ νούμερο 1000 = Pahino στις 5 Νοέμβρη 1950 (Ατλέτικ Μπιλμπάο – Ρεάλ 2-5)
4) Γκολ νούμερο 2000 = Francisco Gento στις 9 Νοέμβρη 1963 (Ρεάλ – Ποντεβέδρα 3-1)
5) Γκολ νούμερο 3000 = Juanito στις 20 Ιανουαρίου 1982 (Σαλαμάνκα – Ρεάλ 1-3)
6) Γκολ νούμερο 4000 = Ivan Zamorano στις 22 Δεκεμβρίου 1994 (Βαγιαδολίδ – Ρεάλ 0-5)
7) Γκολ νούμερο 5000 = Guti στις 14 Σεπτεμβρίου 2008 (Ρεάλ – Νουμάνθια 4-3)
