O Ραμόν Γκόμεθ ντε λα Σέρνα γεννήθηκε το 1888 στη Μαδρίτη και πέθανε το 1963 στο Μπουένος Άιρες. Συνέγραψε πάνω από 100 βιβλία: μυθιστορήματα, δοκίμια, βιογραφίες και θεατρικά. Όμως τον θυμόμαστε πρώτα απ’ όλα ως εφευρέτη του λογοτεχνικού είδους της γκρεγκερίας: μιας ευφάνταστης μείξης χιούμορ και μεταφοράς με την οποία ασχολήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, και όχι μόνο εκείνος. Δε θεωρούσε ότι αυτές οι σύντομες φράσεις αποτελούν αποφθέγματα, ωστόσο –κατά γενική ομολογία– ανήκουν στο χώρο της φιλοσοφίας.

Στα ελληνικά κυκλοφορεί ένα βιβλίο με γκρεγκερίες του ντε λα Σέρνα [Greguerías (επιλογή και μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης), Σμίλη, Αθήνα, 1995]. Εδώ έχω μια επιλογή από αγαπημένες μου γκρεγκερίες σε δική μου μετάφραση.

Το δοξάρι του βιολιού ράβει σαν βελόνα με κλωστή νότες και ψυχές, ψυχές και νότες.

Η κότα είναι η μόνη μαγείρισσα που ξέρει να φτιάξει με λίγο καλαμπόκι χωρίς αυγό, ένα αυγό χωρίς καλαμπόκι.

Τα χαϊκού είναι ποιητικά τηλεγραφήματα.

Οι φωτογραφικές μηχανές θα 'θελαν να 'ταν ακορντεόν, και τα ακορντεόν, φωτογραφικές μηχανές.

Οι λίμνες είναι οι νερολακκούβες που απέμειναν από τον Κατακλυσμό.

Τα παγκάκια είναι τα πενταγράμματα των αρχικών του Έρωτα.

Όταν ο μάγειρας κάνει πολύ αφρό στο χτύπημα, το μεγαλώνει ο σκούφος.

Η όπερα είναι η αλήθεια του ψέματος, και το σινεμά είναι το ψέμα της αλήθειας.

Υπάρχει μια στιγμή όπου ο αστρονόμος κάτω από το μεγάλο τηλεσκόπιο μετατρέπεται σε μικρόβιο του μικροσκοπίου της σελήνης, που πλησιάζει να τον παρατηρήσει.

Οι γλάροι γεννήθηκαν απ' τα μαντήλια που λένε αντίο στα λιμάνια.

Οι ζυγαριές δείχνουν δώδεκα ακριβώς.

Το πιο όμορφο πράγμα στο γυαλί είναι όταν σπάει σε μορφή ιστού αράχνης.

Δεν πρέπει να καταφεύγουμε στην αυτοκτονία, γιατί αξίζει να ζούμε κι ας μην είναι παρά για να βλέπουμε να φτερουγίζουν οι μύγες.

Οι αναμνήσεις μαζεύουν όπως τα πουκάμισα.

Ο εγκέφαλος είναι ένα πακέτο με κουβαριασμένες ιδέες που κουβαλάμε στο κεφάλι.

Οι γυναίκες είναι δυο φορές Ιούδες όταν είναι προδότριες μεταξύ τους, γιατί δίνουν ένα φιλί σε κάθε μάγουλο στο θύμα.

Η μέρα που το ουράνιο τόξο θα ντυθεί πένθιμα θα είναι η μέρα της Κρίσης.

Το τηλέφωνο είναι το ξυπνητήρι των ξύπνιων.

Τα σύννεφα του απογεύματος καταφεύγουν στη δύση για να σφουγγίσουν το αίμα της και να πέσουν σαν χρησιμοποιημένα μπαμπάκια στον κουβά του άλλου ημισφαιρίου.

Ο πιανίστας ζεσταίνει τα πόδια του στα πετάλια.

Στο πιάνο με ουρά η μουσική υψώνει τη μαύρη και νυχτερινή φτερούγα της ως έκπτωτος άγγελος θέλοντας ν' ανέβει ξανά στον ουρανό.

Στο Γαλαξία συνωστίζεται η λαμπερή σκόνη που σήκωσαν στο δρόμο τους οι αστρικές άμαξες των μεγάλων μύθων.

Τα δάκρυα που χύνονται στους αποχαιρετισμούς πλοίων είναι πιο αλμυρά από τ' άλλα.

Η αιωνιότητα ζηλεύει τη θνησιμότητα.

Ο αναγνώστης –όπως κι η γυναίκα– αγαπά περισσότερο αυτόν που την εξαπάτησε περισσότερο.

-Τα ψάρια κλαίνε;
-Τα ψάρια δε χρειάζεται να κλάψουν, γιατί η θάλασσα είναι μονάχα αλμυρό δάκρυ.

Η έρημος χτενίζεται με χτένι από άνεμο, η παραλία με χτένι από νερό.

Τα χελιδόνια βάζουν εισαγωγικά στον ουρανό.

Το τζάκι ήταν το εξομολογητήριο της καρδιάς των γυναικών, όμως τώρα, με τα καλοριφέρ, δεν εξομολογούνται ποτέ.

Συντάκτρια-μεταφράστρια: Βίκυ Ρούσκα