Canciones Griegas

kostasv έγραψε:

Καλησπέρα Στέλιο! Καλώς σας βρήκα!
Μου λείψανε οι μεταμεσονύχτιες μουσικές μας συζητήσεις!
Μήπως είσαι φάν των...Ζίγκ Ζάγκ και δεν σου αρέσουν οι Πύξ Λάξ?
Ενδιαφέρον το προηγούμενο κομμάτι αλλά το προτιμώ με την μορφή του ζειμπέκικου με τον Μητροπάνο.
Γι΄αυτό μιάς και ''πιάσαμε'' Μητροπάνο θυμήσου και αυτό το πανέμορφο τραγούδι του.
Πάει και με την ώρα ...και λίγο ουισκάκι...

Να σου πω!
Με το "Απολύομαι" έχω κάνει απίστευτες τρέλες στις τελευταίες μέρες του στρατού... που τους θυμήθηκες όμως τους Ζιγκ - Ζαγκ!!!
έχω να τους ακούσω από το στρατό... (δεν ήταν μάλιστα επιλογή μου)

Καλά το 'φερες το θέμα για την ώρα... αλλά όχι ουισκάκι... Τσικουδιά, Τσίπουρο, Ούζο (αρκεί να μην τα μπερδέψουμε και βγούμε εκτός θέματος)

Το κατά τη γνώμη μου καλύτερο Ρεμπέτικο (αν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει κάποιο από την κατηγορία βέβαια):

Πριν το χάραμα - Οδυσσέας Μοσχονάς



Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης
Μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου
Πρώτη εκτέλεση: Οδυσσέας Μοσχονάς

Πριν το χάραμα μονάχος εξεκίνησα
και στο πρώτο μας το στέκι την αυγούλα γύρισα

Κάποια άλλη μ' είχε μπλέξει με καμώματα
σ' αγαπώ κι ήρθα κοντά σου πριν τα ξημερώματα

Πριν ακόμα σβήσουν τ' άστρα εξεπόρτισα
αχ να ξανάβρω τα δυο σου χείλη που ποτέ δε χόρτασα

Μα είμαστε ήδη στα ''εκτός θέματος''!
Καλή ιδέα τα ρεμπέτικα! Και καλύτερη το ...τσίπουρο!
Απο την πολύ ξεχωριστή φωνή του Μπάμπη Τσέρτου ακούμε το ''Πίνω και μεθώ''.
Τα ρεμπέτικα είναι θαυμάσια τραγούδια,που για πολλές δεκαετίες ήταν στο περιθώριο λόγο της προκατάληψης που υπήρχε για τους δημιουργούς του.
Οι οποίοι δημιουργοί η αλήθεια είναι ότι υστερούσαν σε φωνητικές δυνατότητες.
Μεταγενέστεροι τραγουδιστές έβαλαν το ρεμπέτικο στην θέση που του αξίζει στην ελληνική δισκογραφία.

kostasv έγραψε:

Μα είμαστε ήδη στα ''εκτός θέματος''!
Καλή ιδέα τα ρεμπέτικα! Και καλύτερη το ...τσίπουρο!
Απο την πολύ ξεχωριστή φωνή του Μπάμπη Τσέρτου ακούμε το ''Πίνω και μεθώ''.
Τα ρεμπέτικα είναι θαυμάσια τραγούδια,που για πολλές δεκαετίες ήταν στο περιθώριο λόγο της προκατάληψης που υπήρχε για τους δημιουργούς του.
Οι οποίοι δημιουργοί η αλήθεια είναι ότι υστερούσαν σε φωνητικές δυνατότητες.
Μεταγενέστεροι τραγουδιστές έβαλαν το ρεμπέτικο στην θέση που του αξίζει στην ελληνική δισκογραφία.

Δεν είμαστε ακόμα εκτός θέματος!
Θα είμαστε εκτός θέματος το πρωί, για όποιον προσπαθήσει να ακούσει αυτά τα τραγούδια με καφέ.

χμμμ.. δεν νομίζω ότι υστερούσαν όλοι στο θέμα της φωνής, σίγουρα όμως το μεγάλο τους πλεονέκτημα ήταν η ερμηνεία, το κατά τη γνώμη μου σημαντικότερο θέμα στο τραγούδι.

Δεν μπορώ να πω επίσης ότι μεταγενέστεροι τραγουδιστές το σεβάστηκαν τόσο όσο του άξιζε, περισσότερο εμπορικά το είδαν (αφού πουλάει ας κάνουμε κι ένα δίσκο με ρεμπέτικα), δεν νομίζω για παράδειγμα ότι το ρεμπέτικο χρειάζονταν έναν Νταλάρα για να αναδειχτεί... (τυχαίο το παράδειγμα, δεν έχω κάτι με τον Γιώργο ... κι ούτε θέλω να αποκτήσω ) ... το είδος είχε ήδη βρει τον δρόμο του στην Ελληνική μουσική σκηνή.

Να ακούσουμε όμως κι ένα Κρητικό Ρεμπέτικο.
Ο ομόσταυλος (στην καταγωγή και στο όνομα) Στέλιος Φουσταλιέρης ήταν ο άρχοντας του είδους:


Φουσταλιέρης Στέλιος - Όσο βαρούν τα σίδερα



Όσο βαρούν τα σίδερα αμάν αμάν
βαρούν τα μαύρα ρούχα
γιατί τα φόρεσα κι εγώ κόσμε ψεύτη
για μια αγάπη που ‘χα

Αμάν είχα και υστερήθηκα το μωρό μου
θυμούμαι και στενάζω
άνοιξε γης μέσα να μπω κόσμε ψεύτη
κόσμο να μην κοιτάζω

Θα διαφωνήσω μαζί σου στο θέμα της καθιέρωσης του ρεμπέτικου,αν και η ώρα είναι δύσκολη...
Για πολλά χρόνια το είδος παραμελήθηκε,υποβαθμίστηκε και με την ''μετάλαξη'' του σε ''λαικό τραγούδι'' ξεχάστηκε.
Τουλάχιστον απο ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού.
Τραγουδιστές όπως ο Νταλάρας και η Γλυκερία αλλά και πολλοί άλλοι το επανέφεραν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Φυσικά και κέρδισαν και εμπορικά με την κίνηση αυτή,(ο δίσκος του Νταλάρα ''50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι'' καθιέρωσε τον θεσμό του πλατινένιου δίσκου) αλλά και το είδος κέρδισε κύρος.(Αρχισαν να ανοίγουν και πάλι τα πρώτα ρεμπετάδικα στην Αθήνα).
Οι νέοι (οι πατεράδες μας) ασχολήθηκαν ή ξαναθυμήθηκαν τα ακούσματα της εποχής του πατέρα τους.

kostasv έγραψε:

Θα διαφωνήσω μαζί σου στο θέμα της καθιέρωσης του ρεμπέτικου,αν και η ώρα είναι δύσκολη...
Για πολλά χρόνια το είδος παραμελήθηκε,υποβαθμίστηκε και με την ''μετάλαξη'' του σε ''λαικό τραγούδι'' ξεχάστηκε.
Τουλάχιστον απο ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού.
Τραγουδιστές όπως ο Νταλάρας και η Γλυκερία αλλά και πολλοί άλλοι το επανέφεραν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Φυσικά και κέρδισαν και εμπορικά με την κίνηση αυτή,(ο δίσκος του Νταλάρα ''50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι'' καθιέρωσε τον θεσμό του πλατινένιου δίσκου) αλλά και το είδος κέρδισε κύρος.(Αρχισαν να ανοίγουν και πάλι τα πρώτα ρεμπετάδικα στην Αθήνα).
Οι νέοι (οι πατεράδες μας) ασχολήθηκαν ή ξαναθυμήθηκαν τα ακούσματα της εποχής του πατέρα τους.

Σέβομαι τις απόψεις σου φίλε μου Κώστα, μου αρέσει όμως που διαφωνούμε (σε κάποια σημεία) και τα λέμε με όμορφο τρόπο.

Αυτός που κατα τη γνώμη μου σεβάστηκε περισσότερο το είδος από τους μεταγενέστερους ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις.
Τότε που ασχολήθηκε ο Μάνος με το Ρεμπέτικο (τέλος της δεκαετίας του '40 και αρχές του '50) ήταν πράγματι είδος του περιθωρίου και ήθελε τόλμη για να το κάνεις.
Στην δεκαετία του '80 που το "ανακάλυψαν" οι δισκογραφικές, δεν το έκαναν τόσο από αγάπη για το είδος, όσο για την ...κονόμα.

Για να μην παρεξηγηθώ... δεν λέω ότι δίσκοι όπως αυτός που ανέφερες έκαναν κακό στο είδος, αλλά δεν νομίζω ότι αυτά τα τραγούδια χρειάζονταν νέες ερμηνείες για να αποκτήσουν κύρος, περισσότερο ωφελημένος από πλευράς κύρους βγήκε ο Νταλάρας που σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να τον θεωρήσω ισάξιο με τους ρεμπέτες (είναι απλά ένας καλός ερμηνευτής).

Με ενοχλεί επίσης η "μετάλλαξη" που προσπαθούν να κάνουν στο είδος τα τελευταία χρόνια τα "αυτο-αποκαλούμενα" ρεμπετάδικα.
Όταν βλέπω μεγάλες πίστες με ορχήστρες που παίζουν ρεμπέτικα, το γυρίζουν στο λαϊκό και πετάνε κι έναν Φοίβο, βγαίνω από τα ρούχα μου...

Επειδή η ώρα περνάει όμως και σε λίγο θα πρέπει να είμαι στο γραφείο μου, θα σε αφήσω με ένα τραγούδι του Μάρκου:

Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος & Έλλη Πετρίδου - Χαράματα η ώρα τρεις ( Θα 'ρθω να σε ξυπνήσω )


Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης
Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης
Πρώτη εκτέλεση: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος & Έλλη Πετρίδου


Χαράματα η ώρα τρεις
θα ΄ρθω να σε ξυπνήσω
κρυφά από τη μάνα σου να σε χαρώ
να βγείς να σου μιλήσω

Δε θα μας δει άλλος κανείς
μόνο το φεγγαράκι
έβγα στο παραθύρι σου να σε χαρώ
και δως μου ένα φιλάκι

Την μυστική αγάπη μας
κρυφά να την κρατήσεις
χίλια που να σου τάξουνε να σε χαρώ
να μην την μαρτυρήσεις

Συμφωνώ μαζί σου Στέλιο για τα ρεμπετάδικα.Με το πέρασμα του χρόνου εξελίχθηκαν σε ''μπουζουκάδικα'' ή ότι άλλο θές.
Διαφωνώ όμως τουλάχιστον για τον Γιώργο.
Και σεβάστηκε το είδος και το κατέχει πολύ καλά (όντας γιός ρεμπέτη).
Είναι ο άξιος συνεχιστής για μένα αυτού του είδους του ελληνικού τραγουδιού που πολλοί βιάστηκαν να το βαφτίσουν '' μουσειακό''.
Την καληνύχτα μου με ένα ακόμη τραγουδάκι.Καλό βράδυ!