Ομάδα χορού Israel Galván

Αυτό το θέμα ασχολείται με το άρθρο: Ομάδα χορού Israel Galván

Κριτική από Ελευθεροτυπία :
Επιτέλους, φλαμένκο με νόημα

Ηταν πολύ άδικη η προχθεσινή συνύπαρξη στις δύο σκηνές τής «Πειραιώς 260» της ομάδας της μεγάλης Αμερικανίδας χορογράφου Τρίσα Μπράουν -σημείο αναφοράς τα τελευταία 40 χρόνια στον σύγχρονο χορό- με τον άγνωστο σε μας Ισπανό Ισραέλ Γκαλβάν. Εξ ου και ο ένας χώρος τίγκαρε, ενώ ο άλλος είχε πολλά άδεια καθίσματα, στα όρια, όμως, της ευπρέπειας.

Στην αρχή, μου φάνηκε εντελώς φυσιολογικό που το κοινό προτίμησε την Μπράουν. Πόσω μάλλον που ο Γκαλβάν δεν ήρθε στο φεστιβάλ ως κάτι από σύγχρονο χορό, αλλά με τον τίτλο «αποκάλυψη του φλαμένκο». Μια απώθηση για τον ισπανικό αυτόν χορό την έχω - ή μήπως την έχουμε όλοι μας; Το τι έχουν δει τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια από φλαμένκο, δεν λέγεται. Ανθρωποι είμαστε, γκώσαμε.

Ελα, όμως, που ο Γκαλβάν μάς έκανε να καταπιούμε τη γλώσσα μας. «Εγώ είμαι το φλαμένκο», έλεγε την Παρασκευή σε συνέντευξή του στην «Ε». Ε, λοιπόν, αποδείχτηκε ότι η οίηση και το θράσος του είναι από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που πάνε μπροστά την τέχνη. Πήρε το φλαμένκο και το στραμπούληξε, το ξετίναξε, το σχολίασε, το έβαλε στο μικροσκόπιο, το αρνήθηκε, το λάτρεψε. Ετσι, μάλιστα. Επίσης, ενώ θέμα των χορογραφιών του ήταν οι ταυρομαχίες -άλλη αηδιαστική συνήθεια των συμπατριωτών του- πάλι μας έκοψε τον βήχα. Δεν μας άφησε περιθώρια για φιλοζωικές αντιρρήσεις. Ισως γιατί στο φιλμ, που συνόδευε το πλούσιο θέαμά του (είχε επί σκηνής μουσικούς και τραγουδιστές), κανένας ματωμένος ταύρος ή θριαμβευτής τορέρο δεν έκανε την εμφάνισή του. Μόνο χιλιάδες Ισπανοί, λαϊκοί άνθρωποι κάθε ηλικίας που, καθισμένοι στις κερκίδες, χειροκροτούσαν, κουνούσαν μαντίλια, φώναζαν όλε-όλε. Είχαν, όμως, πότε-πότε και μια έκφραση πόνου, φόβου και αποστροφής. Εκτός κι αν μου φάνηκε.