Η Λίλα Ντάουνς φέρνει «Το μάτι του φιδιού»

Ήμουν σίγουρη...
Αναμένω...με αγωνία και ανυπομονησία

Όποιος δεν παει θα χασει μια καταπληκτική συναυλία!

ερχεται σε λιγο βιντεακι!για τους απιστους!

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!Απολαυστε το και μετά έρχεται και η αληθεια που ίσως πειράξει μερικούς και ανοίξει τα μάτια σε κάποιούς άλλους!

Η συναυλία ήταν εκπληκτική ο χώρος του Principal πλεόν έχει μετατραπεί σε μπουζουκλερή !Η εκμετάλλευση μέχρι και το τελευταίο ευρώ.

Είχα πάει πιο μπροστά στο Principal στην συναυλία του Melingo και είχα ρωτήσει τους κλασικούς υπεύθυνους-ανεύθυνους , αν θα έχουν πάλι τραπέζια στην συναυλία της Lila Downs, και μου απάντησαν πως όχι δεν θα υπάρχουν τραπέζια απλά μόνο σταντς και αυτά στο πίσω μέρος του μαγαζιού .

Και φτάνει η μέρα της συναυλία με το μπαίνω στον συναυλιακό χώρο ταμπλας μου ήρθε όλο το ``μαγαζί`` τραπεζάκια ούτε ένα τετραγωνικό για τους όρθιους λες και ήταν κυριλέ μαγαζί της εθνικής οδού με πορτιέρη ο θεός να τον κάνει πορτιερή και με ύφος λες και άμα δεν γεμίσει τι μαγαζί δεν θα βγεί η φίρμα να τραγουδήσει.
Αλλά έτσι είναι όταν μπλέκτεις τις βούρτσες με τις π…ες (σορρυ , αλλά ακριβώς έτσι ήταν η χθεσινή κατάσταση) οι fun να προσπαθούν να βρούν μια γωνιά μπας και μπορέσουν να δούν την συναυλία, μεταξύ κολώνας και σερβιτόρου, και οι άσχετοι και άσχετες συμπεθέρες και λαϊκάντζες στα πρώτα τραπέζια , που είμαι σίγουρος πώς ανα υπήρχαν λουλουδούδες θα έκαναν λογαριασμό.
Τα γκαρσόνια από την άλλη να τρέχουν ανάμεσα στους θεατές για να αδειάσουν τα τασάκια και έσυ να επιδίδεσαι σε κινήσεις δεξιά αριστερά , όχι για να χορέψεις αλλά προσπαθόντας να δεις την συναυλία (φαινέται και στο βιντεάκι τα κεφάλια των σερβιτόρων)

Συγγνώμη κύριοι αλλά έχετε ξεφτιλίσει κάθε έννοια της συναυλίας !
Συναυλία σημαίνει ελευθερία του καλλιτέχνη να εκφραστεί μέσα από το έργο του με παράλληλα προσπάθεια να το μεταφέρει στο κοινό . Και το κοινό από την πλευρά του να μπορεί χωρίς κανένα εμπόδιο να επιδοκιμάζει ή να αποδοκιμάζει ανάλογα το έργο του κάθε καλλιτέχνη.
Με λίγα λόγια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ και όχι ελευθερία στην τσέπη του κάθε καταστηματάρχη.

Για να φανταστείτε τα όρια της απόλυτης εκμετάλλευσης στο συγκεκριμένο ``κατάστημα `` , όταν πήγαινες να πάρεις το αυτοκίνητό σου από το πάρκινγκ είχε ταρίφα για όλους 3 ευρώ, με την δικαιολογία που σου έλεγαν ότι εμείς οι παρκαδόροι από αυτά τα λεφτά πληρωνόμαστε. Η απόλυτη απογοήτευση .
Δηλαδή αν δεν είχα λεφτά για τον πληρώσω κατά πάσα πιθανότητα θα γυρνούσα στην πόλη με το αυτοκίνητο της Lila Downs , συνεπιβάτης !!!!!

Ευτυχώς η Lila Downs τουλάχιστον μας αποζημίωσε και με το παραπάνω !
Χωρίς να ζητήσει extra χρήματα από το κοινό της!

Lila Downs - Ojo De Culebra

Tu cuerpo va cargando cadenas,
cadenas de todos los tiempos,
ciruelo ojo de culebra, tu frente
que en el rostro porta tus penas

Alíviame de la mala palabra
la sombra de tu pensamiento, tu
labio, pon tu mano en mi tiempo
liberando con tu beso mi condena...

Se me cae, se me cae como a la culebra
yo lo tiro, yo lo tiro todo este rencor
Se me cae, se me cae esas falsedades
Así yo me limpio también del dolor

Dame tu boca tu palabra retumba,
viento de noviembre que arrastra tu piel
Dame tu mano que en tu brazo me muevo,
siémbrame en el suelo donde esta tu merced

Óyelo mi madre
Óyelo mi hermana
Óyelo este hijo de mis entrañas

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι αυτά που θα πω δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι αντικειμενικά.

Πως μπορεί κάποιος ερωτευμένος να γράψει αντικειμενική κριτική για την αγαπημένη του!

Πριν πάω στην συναυλία ήμουν σίγουρος ότι το αποτέλεσμα θα ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό.
Ήταν η πρώτη μου φορά με την Lila και είχα το άγχος ότι κάτι ίσως πάει στραβά.

Από τα πρώτα βήματα της όμως πάνω στην σκηνή κατάλαβα ότι σιγά - σιγά μπλεκόμουνα στα δίχτυα της γοητείας της.

Δεν ήταν η υπέροχη μουσική από την εκπληκτική μπάντα που την συνοδεύε.
Δεν ήταν η απαράμιλλη φωνή της, που αν και αρκετά κουρασμένη είχε απίστευτη έκταση.
Δεν ήταν ο ρυθμός, η κίνηση και η εκφραστικότητα της πάνω στην σκηνή, όπου όλο το σώμα της συμμετείχε στην ερμηνεία των τραγουδιών.
Δεν ήταν η ειλικρινείς ευγένεια που την διακρίνει, μιλώντας με αγάπη για τους συνεργάτες της και φροντίζοντας να μάθει και να εκφράσει στα ελληνικά τις ευχαριστίες τηις στους παρευρισκόμενους.
Δεν ήταν τα υπέροχα τραγούδια της και η καλλιτεχνική ευστροφία της, που δεν έμενε στην περπατημένη και εύκολη οδό της ηχογράφησης που είχε κάνει στο στούντιο, αλλά συνεχώς αυτοσχεδίαζε κάνοντας το κάθε τραγούδι μια νέα ηχητική εμπειρία για τους παρευρισκόμενους.
Δεν ήταν το γεγονός ότι περνούσε βαθιά κοινωνικά μηνύματα μέσα από τον στίχο για θέματα όπως η δικαιοσύνη, η διαφθορά στην πολιτική και το δράμα των μεταναστών.

Ήταν ότι έφερνε μαζί της τον αέρα μιας άλλης ηπείρου, ένα άλλον τρόπο σκέψης και έκφρασης.
Μια ελληνίδα τραγουδίστρια δεν θα μπορέσει ποτέ να το πετύχει αυτό γιατί πολύ απλά δεν ρέει στις φλέβες της μεξικάνικο αίμα, γιατί απλά δεν είναι η Lila Downs.

Το μόνο αρνητικό στην όλη βραδιά ήταν ότι μου άφησε την εντύπωση ότι σταμάτησε πάνω στο καλύτερο, αλλά και αυτό μόνο σαν υπόσχεση μπορώ να το δω.
Υπόσχεση ότι δεν τελειώσαμε εδώ… θα τα πούμε ξανά σύντομα.

Ο Θεός να την έχει πάντα καλά,
να μου κόβει Mp3s και να τις δίνει μέρες.