Το Εθνικό Μπαλέτο της Ισπανίας ξανά στην Αθήνα!

Αυτό το θέμα ασχολείται με το άρθρο: Το Εθνικό Μπαλέτο της Ισπανίας ξανά στην Αθήνα!

Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΠΑΛΕΤΟΥ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΑ «ΝΕΑ»:
«Άσχετοι έκαναν το φλαμένκο φολκλόρ»

«Η προσφορά του Εθνικού Μπαλέτου Ισπανίας στην τέχνη του χορού βρίσκεται στον ρόλο τού να προστατεύσει το ρεπερτόριο του ισπανικού χορού καθώς και το ύφος των πιο σημαντικών και αντιπροσωπευτικών Ισπανών καλλιτεχνών- ρόλος που έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς πριν από 30 χρόνια, που δεν υπήρχε αυτό το σχήμα, ο ισπανικός χορός παρουσιαζόταν αποσπασματικά από μεμονωμένες ομάδες», επισημαίνει στα «ΝΕΑ» ο Χοσέ Αντόνιο, ο καλλιτεχνικός διευθυντής ενός συγκροτήματος που έρχεται στην Ελλάδα για τρίτη φορά και με ένα ιδιαίτερο ρεπερτόριο, που σηματοδοτεί τα 30 χρόνια της ίδρυσής του.
Το Εθνικό Μπαλέτο της Ισπανίας παρουσιάζει ένα τρίπτυχο έργο, με τίτλο «SevillaΜadrid- Sevilla». Ο Χοσέ Αντόνιο ανέθεσε σε τρεις χορογράφους με διαφορετικές προσεγγίσεις να δημιουργήσουν από ένα έργο, από τη σύνθεση των οποίων προκύπτει το μέλλον του φλαμένκο, ενώ περικλείεται και το παρελθόν του.
«Δυστυχώς, υπάρχουν στον χώρο πολλά άτομα χωρίς επαρκή γνώση του φλαμένκο και την κατάλληλη τεχνική. Ωστόσο, τα άτομα αυτά επιμένουν να χρησιμοποιούν το φλαμένκο ως μέσο για να κερδίζουν τον επιούσιο. Είναι αναπόφευκτο να έχει ξεπέσει το φλαμένκο σε θέαμα “φολκλόρ”. Όμως το κοινό μπορεί να εκτιμήσει και να ξεχωρίσει την αληθινή αξία και το συναίσθημα στα διάφορα σόου. Όταν ανακαλύψουν την πραγματική ποιότητα, τότε αντιλαμβάνονται πόσο οι προηγούμενες εμπειρίες δεν ήταν ικανοποιητικές», λέει ο Χοσέ Αντόνιο εκφράζοντας την άποψή του για τη «μόδα του φλαμένκο» την οποία προβάλλουν πολλά χορευτικά σχήματα από την Ισπανία. «Ακριβώς επειδή οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής είναι χαοτικοί και φρενήρεις, θα έπρεπε να κοιτάξουμε τον ισπανικό χορό ή το φλαμένκο σαν ένα διάλειμμα που έχει κάτι να προσφέρει. Ως μία προγονική τέχνη, αντιπροσωπευτική της κουλτούρας των Ισπανών, το φλαμένκο δεν μεταδίδει απλώς ενέργεια και πάθος, αλλά και μια θαυμάσια αίσθηση ομορφιάς. Αυτές οι αισθήσεις είναι βασικές για την καθημερινότητά μας. Όμως ο ρυθμός της ζωής μας συχνά μας κρατά μακριά τους».
Η παράσταση του Εθνικού Μπαλέτου Ισπανίας αρχίζει με το «Caprichos», μία μη αφηγηματική χορογραφία του Φερνάρντο Ρομέρο. Ακολουθεί το «Dualia» των Άνχελ Ρόχας και Κάρλος Ροδρίγκεζ- μία συνομιλία με την παράδοση με έμπνευση τα χρώματα των πινάκων του Σορόλα. «Αναζητούμε τη συνενοχή των ζευγαριών που χορεύουν, την ευαισθησία των βλεμμάτων, των χαδιών, των φιλιών», λένε οι δημιουργοί. Το τρίτο μέρος «Cambalanhe» είναι, όπως εξηγεί ο χορογράφος Αντόνιο Κανάλες, «μία αλληλεπίδραση στυλ, πολιτισμών και προγονικών συναισθημάτων».

Πηγή "ΝΕΑ"

Πάντως το '97 αν θυμάμαι καλά που είχα πάει ήταν πολύ καλό...μακάρι να μπορούσα να πάω και φέτος...

Κριτική από Ελευθεροτυπία:

Αψυχο φλαμένκο, τυποποιημένος Ρωμαίος

* Εθνικό Μπαλέτο της Ισπανίας και Ρωσικό Κλασικό Μπαλέτο της Μόσχας στο θέατρο Παλλάς

Της ΜΙΡΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ- ΨΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι σαν η Αθηνά Παλλάς να άνοιξε διάπλατα τα χέρια της σε Ανατολή και Δύση να αγκαλιάσει την τέχνη, με τα δύο αυτά συγκροτήματα. Το Εθνικό Μπαλέτο της Ισπανίας (9-11 Μαΐου για τέσσερις παραστάσεις) και το Ρωσικό Κλασικό Μπαλέτο Μόσχας (17-18), που έφεραν αντίστοιχα οι καλλιτεχνικές επιχειρήσεις SPECTACLES και ELVA.

Με καλλιτεχνικό διευθυντή τον διάσημο χορευτή Χοσέ Αντόνιο, που θαυμάσαμε τόσες φορές στο παρελθόν, το Εθνικό Μπαλέτο Ισπανίας, στην εορταστική του περιοδεία για τα 30 χρόνια ίδρυσής του, αναζητά καινούργιες μορφές εκφραστικής κίνησης, να εμπλουτίσει το παραδοσιακό φλαμένκο χωρίς να αλλοιώσει την ιστορικότητα και τον χαρακτήρα του. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η σύνθεση του προγράμματος ανατέθηκε σε τρεις διαφορετικού ύφους χορογράφους και οι εκτελεστές κοιτούν με τη σειρά τους -σαν σ' ένα καθρέφτη το κοινό- για να κρίνουν τα αποτελέσματα της δικής τους έκφρασης.

Με τίτλο «Prichos» το πρώτο μέρος, σε χορογραφία Φερνάντο Ρομέρο, με κλασικές ανακυκλώσεις χεριών και τεχνικά λικνίσματα των σωμάτων σε διακυμάνσεις τραγουδιού και μουσικής των 7 μουσικών επί σκηνής, αποκαλύπτοντας ένα ωραίο νέο στιλ, ενώ το επόμενο μέρος «Dualia», σ' ένα είδος «συνομιλίας» ανάμεσα στα ζεύγη, χορογραφημένο από τους Ανχελ Ρόχας, Κάρλος Ροντρίγκεθ, περιλάμβανε πολλά «tableaux νivant» σε συνδυασμό με τις πολύ έντεχνες χορευτικές κινήσεις. Για να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα -μετά από μια μεγάλη καθυστέρηση -με το Canibalache (ανταλλαγή), χορογραφία Αντόνιο Κανάλες, σε παραδοσιακό τραγούδι και χορό. Αν και άριστα εκπαιδευμένοι οι χορευτές, το θέαμα «προδόθηκε» από τη χαλαρή σκηνοθεσία που άφηνε χάσματα και μαρτυρούσε διστακτικότητα, πρωτίστως στις εισόδους των χορευτών στη σκηνή, αφαιρώντας πυκνότητα και ψυχικό αυθορμητισμό. Αν αφαιρέσεις την ψυχή από το φλαμένκο, μένει ένα κενό, όση έντεχνη προσπάθεια κι αν καταβάλεις.
.....

www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=96838632