Petros Malamidis - "Reflexiones en un sacro jardín marino"
Edición bilingüe griego-español
Traducción de Vasiliki Rouska y Emmanuel Vinader
(Editorial Sial Pigmalión - Madrid, 2015)

Στα μέσα Ιουνίου 2015 πραγματοποιήθηκε στη Μαδρίτη παρουσίαση του ποιητικού έργου Reflexiones en un sacro jardín marino - Στοχασμοί σ' ιερό θαλασσόκηπο του Πέτρου Μαλαμίδη.

Το ισπανόφωνο κοινό ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο στην Έκθεση Βιβλίου της Μαδρίτης, στο περίπτερο 242 του εκδοτικού οίκου Sial-Pigmalión, όπου ο ίδιος ο ποιητής υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου. Επίσης στo πλαίσιo της Έκθεσης Βιβλίου, η εν λόγω δίγλωσση έκδοση στα ελληνικά και στα ισπανικά έλαβε το βραβείο “Escriduende” στην κατηγορία Καλύτερου μεταφρασμένου έργου, στο κτίριο Casa de Fieras του El Retiro. Τη μετάφραση επιμελήθηκαν η Βασιλική Ρούσκα και ο Emmanuel Vinader.

Αυτή ήταν η τρίτη χρονιά που απονεμήθηκαν τα Βραβεία “Escriduende”, τα οποία πήραν το όνομά τους από το γνωστό θρύλο του duende (δίσημη λέξη, σημαίνει ξωτικό και ταλέντο) του πάρκου El Retiro, που τον καιρό του Φιλίππου E΄ λέγανε ότι έκανε τα λουλούδια του πάρκου να ανθίζουν με τρόπο μαγικό. Μάλιστα, κάθε φθινόπωρο το πάρκο γέμιζε από φύλλα και χρώματα. Τώρα πλέον, κάθε άνοιξη γεμίζει και πάλι από φύλλα, αλλά αυτή τη φορά λόγω της Έκθεσης Βιβλίου της Μαδρίτης.

Η παρουσίαση του βιβλίου πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 15 Ιουνίου στις 7 το απόγευμα στο ιστορικό καφέ Libertad 8, στο κέντρο της Μαδρίτης. Η Ελληνική Πρεσβεία στη Μαδρίτη, συνεπής στον σκοπό της διάδοσης της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού, υποστήριξε την εκδήλωση ηθικά, αλλά και με την παρουσία της υπεύθυνης του Τμήματος εκπαιδευτικών και μορφωτικών θεμάτων, κας Βάσιας Μουρίκα, και της υπεύθυνης του Γραφείου Τύπου, κας Μαρίας Σιαδήμα.

Καταρχάς, ο πρόεδρος του εκδοτικού Sial-Pigmalión, Basilio Rodríguez Cañada, προλόγισε και συντόνισε την εκδήλωση (βλ.

). Ο ποιητής Πέτρος Μαλαμίδης έλαβε τη σκυτάλη (ο λόγος του παρατίθεται παρακάτω στα ελληνικά), και στη συνέχεια μίλησαν για την εργασία τους οι μεταφραστές του βιβλίου, Βασιλική Ρούσκα και Emmanuel Vinader. Κατόπιν, ο τελευταίος απήγγειλε ποιήματα στα ισπανικά μαζί με τη συντονίστρια της έκδοσης, Σοφία Ροηλίδου, η οποία εξέφρασε τις ευχαριστίες της και απήγγειλε ποιήματα στα ελληνικά. Τέλος, ο ελληνιστής καθηγητής Bernardo Souvirón μίλησε για το έργο και έδωσε μια μικρή διάλεξη για την αξία του ανθρωπισμού, το πνεύμα του οποίου συναντούμε διάχυτο σε όλο το βιβλίο.

Το συγκεκριμένο έργο εντάσσεται στη σειρά δίγλωσσων εκδόσεων ποίησης του εκδοτικού ομίλου, και ως τέτοια συμβάλλει στη διάδοση της ελληνικής λογοτεχνίας στον ισπανόφωνο κόσμο.

Ο λόγος της συντονίστριας της έκδοσης

Ο λόγος του ελληνιστή Bernardo Souvirón

Κλείσιμο της εκδήλωσης από τον εκδότη Basilio Rodríguez Cañada

Στη συνέχεια παρατίθεται ο λόγος του συγγραφέα στα ελληνικά:

Καταρχάς να σας ευχαριστήσω, όλους ανεξαιρέτως, που αυτήν τη στιγμή τη μοιραζόμαστε όλοι μαζί για κάτι που έχω γράψει. Το παρόν κείμενο δε θα στοχεύσει σε καμία ανάλυση περιεχομένου του βιβλίου, αλλά χονδρικά και μόνο θα προσπαθήσει να κάνει κατανοητό έναν πολύπλοκο μηχανισμό που με οδήγησε, όπως πιστεύω και πολλούς άλλους ποιητές, στη συγγραφή ενός έργου.*

Αναρωτιέμαι αν πράγματι υπάρχουν εμπόδια, και παρόλ' αυτά θ' αρχίσω απ' αυτά. Όσο κι αν κλωτσούσε μέσα η λέξη να ακουστεί, της έφραζαν το στόμα, θρυμματιζόταν αυτή, έβρισκε, μάζευε τις άκρες της δεξά-ζερβά, έπλαθε πάλι σώμα, μια γροθιά, κι όλο δριμύτερη χιμούσε προς τα έξω. Εμπόδιο, από παιδί καθώς έπλαθα στίχους, πότε γήινους κι αστείους, πότε ακατάληπτους και για μένα τον ίδιο, υπήρξαν οι αγαπημένοι μου γονείς. Η γλυκιά αγωνία της μάνας και του πατέρα που μέσα απ' τη φτώχεια τους ονειρεύονταν ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί τους, μην τους βγει ευαίσθητος, αλαφροΐσκιωτος, ζαβός κι ακόμα χειρότερα, Ποιητής. Άλλο εμπόδιο, η υποχρεωτική εκπαίδευση, ένας εγκληματικός για τη συνείδηση μηχανισμός που ακόμα δεν ξεχωρίζω αν πρώτα δημιουργεί το καλούπι για το εξάρτημα ή το αντίστροφο. Ακολούθησαν, ως συνήθως, έρωτες ατελείωτοι, και μια προσπάθεια κατάκτησής τους με ό,τι σαθρά μέσα οφείλει για τα σημερινά δεδομένα της κοινωνίας να έχει ο κατακτητής. Διάφορα πολιτικά πιστεύω για την αλλαγή μιας ολόκληρης κοινωνίας, δίχως να γνωρίζω ο αξιολύπητος ποιος ο δικός μου ρόλος και ποια αρχικά η εσωτερική μου πορεία για ν' αρχίσω κάπως να υπάρχω σε αυτόν τον κόσμο. Η λίστα με τα εμπόδια είναι ατέλευτη και θα συνεχίσει να υπάρχει. Κάπως έτσι την αντιλαμβάνομαι. Σαν μάσκες που άθελα μαθαίνεις να φοράς από γεννησιμιού κι όλο και ασυναίσθητα απομακρύνεσαι απ' το πραγματικό σου πρόσωπο και, αν και όταν, η στιγμή το φέρει, ή την φέρεις εσύ, μαζεύεις ό,τι εναπομείνασες δυνάμεις, αρχίζεις και καταστρέφεις τυφλά, μη γνωρίζοντας τι. Η δημιουργία, εκ των πραγμάτων πια, κάπου θα σε προσμένει.

Από τη μία λοιπόν, όλα τα εμπόδια, κι από την άλλη, μια κραυγή. Σαν δυο εχθροί αρχέγονοι, κι εγώ να παρατηρώ, από θέση άμυνας, την επικείμενη επίθεσή τους. Πότε μ' ανεξήγητη χαρά κι άλλοτε με τρόμο. Μια δραματική πάλη έτοιμη ν' αρχίσει καταμεσίς μιας προσπάθειας να μην χάσω την επαφή με τον έξω κόσμο, να τρώω, να κοιμάμαι, να βγάζω μεροκάματο, αλλά όλα τα απ' έξω με ναρκισσιστική χαρά να τα θωρώ λίγα. Θαρρείς κι αυτά τα έξω, τα λίγα, δεν ήταν η τροφή μου για τα πολλά, τα μέσα, που έπονταν! Κι εκεί που ήμουν απροετοίμαστος, όπως πάντα, αυτά που λάμβαναν θέση μάχης, βγάλανε ξίφη, επιτέθηκαν, μάτωναν την ψυχή, έσταζε αυτή το αίμα και γινόταν αυτό στίχος. Πάλεψαν οι δυο δυνάμεις, σμίξανε, γίνηκαν ένα, κάτι μέσα μου αργοπέθαινε, κι εγώ μαζί του, ολοζώντανος, συνεπαρμένος, θάνατος και ζωή γίνονταν ένα σε μια πορεία, μονάχα μία, σε μια πορεία μάχιμη, όπου όσα θέριζε άλλα τόσα έσπερνε και στο τέλος το άνθος της ένα, και το όνομα αυτού Αγάπη. Εμπόδια παλιά, αρχέγονοι εχθροί και σύμμαχοι γίνηκαν ένα κι άλλο δεν ξεχώριζα.

Μετά από τέτοια σύγκρουση “θεών και δαιμόνων”, παλεύανε και σμίγανε οι στοχασμοί μου, θαρρείς ερωτοτροπούσανε οργασμικά, και δίχως να το αντιλαμβάνομαι κυοφορούσα πλέον μέσα μου τον Θαλασσόκηπο. Μια ποίηση που τη ζούσα και που πάντα ήθελα να διαβάσω, γραφόταν με πόνο, με χαρά. Σαν να 'μουν ασάλευτος και να 'χα μπορστά μου έναν καθρέφτη και να 'βλεπα το χρόνο να περνά ορμητικά στο πρόσωπο κι εγώ να παρατηρώ, έπειτα να ζυγίζω, τι μένει, τι δε μένει, τι με θρέφει και τι όχι, να σπάνε μία-μία οι μάσκες, οι σκοτεινές, πότε κάτι να λάμπει μπροστά μου και πότε να σκοτεινιάζει, έως ότου βρήκα τις ρίζες και αγκιστρώθηκα και πάλι από εκεί που άρχισα: Στην απόλυτη μοναξιά.

Μα όσο μόνος θαρρούσα πως είμαι, άλλο τόσο μόνοι κι αβοήθητοι κι όλοι γύρω μου. Σιωπήσανε τ' αστείρευτα πάθη, οι απώλειες, ο φόβος του θανάτου, κι άρχιζε ο αγκάθινός τους σπόρος να φυτρώνει, αιμάτινος, γεμάτος ζωή. Αγκιστρώθηκα λοιπόν, και πάλι, από εκεί που άρχισα. Μα τώρα ήμουν διαφορετικός. Κι ήξερα πια με σιγουριά ότι σ' αυτό το Μέγα βάθος δε σταματά κανείς παρά μονάχα τώρα αρχίζει. Και τότε με βελόνα τη σκέψη και πανί την καρδιά, ή το αντίστροφο, άρχισε το χέρι να ράβει τους στοχασμούς. Κι αυτό το χέρι ένωνε τις μοναξιές, και στο βάθος της λύπης αντίκρυζα τη χαρά της συλλογικότητας. Κι ύστερα η απορία: Σε ποια τέχνη να δοθώ; Η καρδιά δεν νογούσε. Αφέθηκα και γεννήθηκε, από φυσικού, ο Θαλασσόκηπος. Οι ερωτήσεις μου περί τέχνης, δεν άργησαν να απαντηθούν.

Τέχνη δεν είναι να σκάβεις τους προσωπικούς σου στίχους και με ναρκισσιστική ματαιοδοξία να βρίσκεις χρώματα τις λέξεις και να κολυμπάς μ' αυτές στο ρεύμα της εποχής παρασύροντας κι άλλους που πλατσουρίζουν σε ρηχά νερά απλώς για να σε θαυμάσουν. Τέχνη δεν είναι το κύμα το εφήμερο που ούτε δροσίζει ούτε πνίγει και προκαλεί θαυμασμό στην είδηση της ημέρας.

Τέχνη δεν είναι η σχιζοφρένεια με τα περίτεχνα παραληρήματά της. Κανένας εντυπωσιασμός που εφήμερα θα γαργαλήσει το εγώ μας κι έπειτα θα αποσυρθούμε σε μια καθημερινότητα ως το επόμενο βιβλίο, για να ξανανέβουμε στα μάτια των άλλων. Δεν έχει ανεβοκατεβάσματα η τέχνη, κι ούτε αλλωνώνμάτια. Όλοι είμαστε ένα.

Τέχνη είναι ο άξονας. Το Μέγα βάθος, που είτε το γνωρίζουμε είτε ακόμα όχι, όλοι το μοιραζόμαστε. Είναι η ασάλευτη πηγή που δίχως αυτή, τίποτα. Είναι το μάτι του κυκλώνα, μόνο το μάτι. Το στροβίλισμα, το διαφορετικό, είναι προσωπική μας υπόθεση. Μα τα προσωπικά μονάχα, ακόμα και τα δικά μου, και για μένα τον ίδιο είναι βαρετά. Το πίσω απ' τα φαινόμενα είναι το μοίρασμα.

Τέχνη είναι η τέχνη της συνείδησης. Της συνείδησης της απώλειας, του δικού μας θανάτου, του πόνου, της χαράς, του έρωτα, της ζωής. Και πάνω απ' όλα ότι όλοι είμαστε εδώ, τώρα. Κι ότι αυτό το μεγαλείο, το οφείλουμε κάπου. Τέλος, τέχνη είναι το μέσο που μας οδηγεί σ' αυτό το κάπου. Κι είναι χρέος μας, εκεί να οδηγηθούμε και να του δοθούμε.

Μέσα απ' τον Θαλασσόκηπο, απ' αυτόν τον κόκκο άμμου, που κατέθεσα ταπεινά στην έρημο του Θεού, ας βρει ο καθείς την όασή του, όποια κι αν είναι, και ξαποσταίνοντας ας στοχαστεί με την καρδιά, σιωπηλά, το νόημα της όποιας του πορείας, και προορισμός αυτής, η Αγάπη.

* Το κείμενο μεταφράστηκε από τα ίδια άτομα που μετέφρασαν τον Θαλασσόκηπο: δύο καταπληκτικούς φίλους και επαγγελματίες, τη Βίκυ Ρούσκα και τον Emmanuel Vinader. Επίσης, το βιβλίο αυτό δε θα είχε εκδοθεί χωρίς τον πατέρα του εκδοτικού οίκου Sial Pigmalión, Basilio Rodríguez Cañada, ο οποίος από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας με έκανε νιώσω σαν γιος της εκδοτικής του οικογένειας. Η δουλειά της συντονίστριας, Σοφίας Ροηλίδου, πάντα θα αποτελεί παράδειγμα υπομονής και επιμονής για την επίτευξη οποιουδήποτε στόχου στη ζωή και, φυσικά, ο υπέροχος πρόλογος του καθηγητή Bernardo Souvirón μού μοιάζει σαν εισαγωγή ή συνέχεια του ίδιου του βιβλίου.

Μπορείτε να παραγείλετε το βιβλίο από βιβλιοπωλεία ή απευθείας μέσω του εκδοτικού οίκου, χωρίς να επιβαρυνθείτε με έξοδα αποστολής (ισχύει για χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης):

Pigmalión Edypro
c/ Bravo Murillo 123, 3 izda, 28020, Madrid (España)
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
τηλέφωνα: +34 91 535 41 13 / +34 686 500 013

Petros Malamidis - "Reflexiones en un sacro jardín marino"
Edición bilingüe griego-español
Traducción de Vasiliki Rouska y Emmanuel Vinader
(Editorial Sial Pigmalión - Madrid, 2015)

A mediados de junio de 2015, tuvo lugar en Madrid la presentación del poemario Reflexiones en un sacro jardín marino de Petros Malamidis.

El público hispanohablante tomó por primera vez contacto con la obra en la Feria del Libro de Madrid, en la caseta 242 de la editorial Sial-Pigmalión, donde el poeta firmó ejemplares del libro. Igualmente en el marco de la Feria del Libro, esta edición bilingüe en griego y español recibió el premio "Escriduende" en la categoría de Mejor obra traducida. La traducción corrió a cargo de Vasiliki Rouska y Emmanuel Vinader.

Este fue el tercer año en que se otorgaron los Premios "Escriduende", que tomaron su nombre de la conocida leyenda del duende del parque de El Retiro, de quien se decía que, en tiempos de Felipe V, hacía que las flores del parque floreciesen como por arte de magia. De hecho, cada otoño el parque se llenaba de hojas y colores. Ahora, cada primavera se llena nuevamente de hojas, pero esta vez gracias a la Feria del Libro de Madrid.

La presentación del libro se celebró el lunes 15 de junio, a las 7 de la tarde, en el histórico Café Libertad 8, en pleno centro de Madrid. La Embajada de Grecia en la capital española, en consonancia con el propósito de difundir la lengua y la cultura griega, apoyó el evento no solo moralmente, sino también con la presencia de la responsable del Departamento de asuntos educativos y culturales, la señora Vasia Mourika, y de la responsable de la Oficina de Prensa, la señora María Siadima.

En primer lugar, el presidente del Grupo Editorial Sial-Pigmalión, Basilio Rodríguez Cañada, presentó y coordinó el evento (ver

). Seguidamente, el poeta Petros Malamidis tomó la palabra (su discurso puede leerse más abajo) y, a continuación, hablaron sobre su trabajo los traductores del libro, Vasiliki Rouska y Emmanuel Vinader. Después, este último recitó poemas en español junto a la coordinadora de la edición, Sofía Roilidou, que expresó su agradecimiento y recitó poemas en griego. Por último, el profesor y helenista Bernardo Souvirón habló sobre el poemario y dio una breve conferencia sobre el valor del humanismo, cuyo espíritu encontramos extendido por todo el libro.

La obra de Petros Malamidis forma parte de una serie de publicaciones de poesía bilingüe del grupo editorial, y como tal contribuye a la difusión de la literatura griega en el mundo de habla hispana.

La intervención de la coordinadora de la edición

La intervención del helenista Bernardo Souvirón

Clausura del acto por el editor Basilio Rodríguez Cañada

A continuación sigue el texto que leyó el autor en la presentación de su libro:

En primer lugar me gustaría agradeceros a todos, sin excepción, por compartir este momento con ocasión de algo que he escrito. Con el presente texto no pretendo analizar el contenido del libro, sino a grandes rasgos hacer comprensible un mecanismo complejo que me condujo, al igual que a muchos otros autores, a escribir una obra.*

Me pregunto si de verdad existen obstáculos, y sin embargo empezaré por ellos. Por mucho que intentara en mi interior la palabra liberarse, esos obstáculos le sellaban la boca. Entonces, la palabra se partía en pedazos, se recomponía, como cuerpo vigoroso y firme como un puño, cada vez más vehemente se abalanzaba hacia afuera. Un obstáculo, desde mi niñez, cuando empecé a urdir versos, a veces mundanos y graciosos, y otras veces ininteligibles hasta para mí mismo, fueron mis queridos padres. La dulce preocupación de la madre y del padre, que en medio de su pobreza soñaban un futuro mejor para su hijo; que no les saliera sensible, con la cabeza en las nubes, parvo o, aún peor, Poeta. Otro obstáculo más, la educación obligatoria. Un mecanismo criminal para la conciencia que todavía no sé distinguir si en primer lugar crea el molde para el accesorio o al revés. A continuación llegaron amores, como de costubre cuantiosos, y el intento de conquistarlos con cualquier mezquindad de la que un conquistador debe valerse según los actuales estándares que impone la sociedad. Diversas creencias políticas para el cambio de toda una sociedad sin saber, pobre de mí, cuál era mi papel y cuál era el inicio de mi itinerario interior para empezar de alguna manera a existir en este mundo. El catálogo de las dificultades es interminable y seguirá existiendo. Se me antoja de la siguiente manera: como máscaras que sin querer aprendes a llevar desde tu nacimiento y cada vez más te alejas, sin tomar conciencia de tu verdadera persona. Y si la circunstancia lo trae, o si tú mismo la persigues, recoges lo que queda de tus fuerzas y comienzas a destruir a ciegas, sin saber el qué. La creación, de facto, te espera ya en algún lugar.

Por una parte, pues, están los obstáculos, y por otra, un grito. Como dos enemigos ancestrales, y yo un observador, a la defensiva, de su ataque inminente. Unas veces dominado por una alegría inexplicable, y otras por el terror. Como una dramática lucha próxima a comenzar en medio del intento de no perder el contacto con el mundo exterior, comer, dormir, conseguir un jornal; y sin embargo, todo lo externo, con regocijo narcisista, me parecía poco. Dirías que lo externo, esa poca cosa, no llegaba a alimentar lo mucho, lo interior, ¡lo que venía después! Y entonces, como siempre, sin estar preparado, todo aquello dispuesto a batallar, desenfundó espadas, atacó, hizo sangrar el alma, sangre que goteaba y se convertía en verso. Lucharon las dos fuerzas, se fundieron, se convirtieron en una; algo en mi interior moría lentamente, y yo con él, lleno de vida, fascinado, la muerte y la vida, unidas en un mismo trayecto, uno solo y dispuesto a la lucha, en el que cuanto cosechaba otro tanto sembraba, y finalmente su flor terminaba siendo una sola, y su nombre Amor. Viejos obstáculos, enemigos y aliados ancestrales, se convirtieron en uno y no los podía distinguir.

Tras semejante choque “entre dioses y demonios”, luchaban y se aliaban mis reflexiones, como en un cortejo orgásmico, y antes de darme cuenta ya se gestaba dentro de mí el Jardín Marino. Una poesía que estaba experimentando y que siempre había querido leer, se escribía con dolor, con alegría. Como si estuviera inmóvil y tuviera frente a mí un espejo en el que viera el tiempo atravesar con ímpetu mi cara, y yo, como un observador, me detuve luego a sopesar, qué queda y qué no queda, qué me nutre y qué no. Y vi caer una a una las oscuras máscaras. Y unas veces algo brillaba ante mí y otras se oscurecía.

Hasta que descubrí las raíces y de nuevo me encontré allí donde había empezado: En la más absoluta soledad. Pero cuanto más solo creía que estaba, igualmente solos e impotentes estaban todos a mi alrededor. Callaron las inagotables pasiones, las pérdidas, el miedo a la muerte, a la par que su semilla espinosa comenzaba a brotar sangrienta, llena de vida. Me agarré, pues, de nuevo allí donde había empezado. Pero ahora yo era diferente. Sabiendo ahora con certeza que ante esta Magna profundidad nadie se detiene sino que apenas empieza a andar. Y en ese momento, con el pensamiento como aguja y el corazón como vela, o al revés, se dispuso la mano a tejer las reflexiones. Y esa mano aunaba las soledades, y en el fondo de la tristeza miraba la alegría de la colectividad. Y surgió la duda: ¿A qué arte he de entregarme? El corazón no entendía. Me entregué y nació con naturalidad el Jardín Marino. Mis preguntas sobre el arte no tardaron en encontrar respuestas.

Arte no es excavar en tus versos personales y hallar, con vanidad narcisista, el colorido de las palabras y nadar con ellas en la corriente de su tiempo arrastrando a otros, entretenidos en aguas someras, tan sólo para que te admiren. Arte no es la efímera ola que ni refresca ni ahoga y provoca admiración al anuncio del nuevo día.

Arte no es la esquizofrenia con sus geniales delirios. No es una falsa impresión que de manera pasajera tentará nuestro ego para retirarnos luego al día a día hasta el siguiente libro, para ganar nuevamente el aprecio de los demás. No tiene altibajos el arte, ni perspectivas ajenas. Todos somos uno.

Arte es el eje. La Magna profundidad que, conociendo su existencia o no, todos compartimos. Es esa fuente inmóvil sin la cual no hay nada. Es el ojo del huracán, tan sólo el ojo. Saber arremolinarse de forma diferente es un asunto personal. Pero lo personal estrictamente, incluso lo mío, incluso para mí mismo conlleva pesadez. Lo que hay tras las apariencias es el verdadero compartir.

Arte es el arte de la conciencia. De la conciencia de la pérdida, de nuestra propia muerte, del dolor, de la alegría, del amor, de la vida. Y, por encima de todo, que todos estamos aquí y ahora, y que esta grandeza la debemos a algo. Por último, arte es el medio que nos conduce a ese algo. Y es nuestro deber, dejarnos guiar hasta allí y entregarnos a ello.

A través de este Jardín Marino, este granito de arena que humildemente deposité en el desierto de Dios, que encuentre cada uno su propio oasis, cualquiera que sea éste, y descansando reflexione con el corazón, calladamente, el sentido de su trayecto, cuyo destino es el Amor.

* El texto fue traducido por las mismas personas que han traducido el Jardín Marino: dos amigos y profesionales maravillosos, Vicky Rouska y Emmanuel Vinader. Además el libro en cuestión no hubiera sido publicado sin el padre de la editorial Sial Pigmalión, Basilio Rodríguez Cañada, que desde el primer momento que nos conocimos me ha hecho sentirme como un hijo de su familia editorial. La labor de la coordinadora, Sofía Roilidou, siempre será un ejemplo de paciencia y persistencia para lograr algo en la vida y, por supuesto, el magnífico prólogo del Profesor Bernardo Souvirón que me parece como una introducción o continuación del propio libro.

El libro puede adquirise en librerías o contactando directamente con la editorial, que lo remite sin gastos de envío añadidos:

Pigmalión Edypro
c/ Bravo Murillo 123, 3 izda, 28020, Madrid (España)
correo electrónico: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
teléfonos: 91 535 41 13 - 686 500 013