Μάρτιος 2012. Βρισκόμουν στη Μαδρίτη για 3η φορά. Έπρεπε να επισκεφτώ αυτή τη φορά εκείνο το μέρος που όλοι μου είχαν πει πως δεν έπρεπε να χάσω με τίποτα. Ήξερα πως άξιζε, μα δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τόση επιμονή πια με αυτή την πόλη. Αποφασισμένη, λοιπόν, πως αυτή τη φορά θα φτάσω εκεί ό,τι και να γίνει, φεύγουμε παρέα και ξεκινάμε.
Έχοντας φτάσει από το νότο της Ισπανίας και τους 20 περίπου βαθμούς, ο εξοπλισμός μου όλος κι όλος αποτελούνταν από ρούχα ανοιξιάτικα. Μάρτης είπαμε.. πού να φανταστώ;! Η Μαδρίτη, όμως, δεν είχε διάθεση να ξεκολλήσει από τους 2 βαθμούς, οπότε κι εγώ αρπάζω μάλλινες ζακέτες, σκουφιά, κασκόλ και γάντια απ’ την παρέα μου και, ωσάν σωστός ντολμάς, δεν με νοιάζει πλέον τίποτα. Ο προορισμός μας κοντινός, μόλις 45 λεπτά απόσταση, το εισιτήριο φθηνό, όλα τέλεια.
Φτάνοντας έπρεπε να περπατήσουμε για να φτάσουμε στην καρδιά της πόλης, την οποία και βλέπω από μακριά πάνω σε ένα ύψωμα. Καθώς το περπάτημα της παρέας προσπαθεί να βρει το ρυθμό του, μαζί με όλα τα παραλειπόμενα, πλησιάζουμε ολοένα και περισσότερο. Βλέπω ποτάμι (Εl Tajo), βλέπω γέφυρες, βλέπω σκάλες, βλέπω κάστρα, βλέπω μια Ισπανία στην εποχή του μεσαίωνα, οπότε θέλοντας και μη μεταφέρομαι κι εγώ στην εποχή εκείνη. Κι αναρωτιέμαι καθ’ όλη τη διάρκεια.. ποιο μαγικό χέρι ζωγράφισε αυτό το παραμύθι;
Οι φωτογραφικές μηχανές της παρέας μου και όλων των τριγύρω τουριστών είχαν πάρει φωτιά. Τι να πρωτοαπαθανατίσεις, άραγε; Και πώς να αποτυπωθεί τόση ομορφιά σε μια φωτογραφία; Γίνεται; Αμ δεν γίνεται. Σε τακτά χρονικά διαστήματα θυμόμαστε το κρύο και την παγωνιά που μας κάνει να μην νιώθουμε αν έχουμε τις μύτες και τα άκρα μας. Ωστόσο, συνεχίζουμε ακάθεκτες.
Ο καθεδρικός ναός εμφανίζεται μπροστά μας πελώριος και επιβλητικός. Δεν μπαίνεις καν στον κόπο να αναρωτηθείς πώς χτίστηκε. Εκνευρίζομαι που δεν γίνεται να χωρέσει ολόκληρος στη φωτογραφία, τα παρατάω και αποφασίζω επιτόπου πως στο μυαλό μου χωράει χωρίς πρόβλημα μαζί με την υπόλοιπη πόλη. Η θέα απ’ όποιο σημείο κι αν σταθείς να την χαζέψεις σε κάνει να μη θες και να μην μπορείς να σχολιάσεις κάτι. Γιατί δεν θα είναι αρκετό.
Χωνόμαστε σε μικρά πλακόστρωτα μεσαιωνικά δρομάκια κι ακούω πίσω μου τους ιππότες να με ακολουθούν με τα σπαθιά τους. Είμαι σίγουρη πως όλοι τους ακούμε αλλά δεν λέμε κουβέντα. Συνεχίζω αμέριμνη. Μνημεία όπως το υδραγωγείο, η Mezquita, η Συναγωγή κι ένα σωρό Ναοί είναι εκεί και παρακολουθούν τα βήματά μας. Ήταν σχεδόν αδύνατον να μην κάνουμε μια στάση στο πρώην σπίτι και νυν μουσείο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, γνωστού ως El Greco. Σαν σωστές γριέγας κι εμείς έπρεπε να μπούμε, παίρνοντας η καθεμιά το χρόνο που ήθελε, χωρίς καμία βιασύνη.
Μετά τη συνέχεια της βόλτας μας, λίγο πριν βραδιάσει παίρνουμε σιγά σιγά το δρόμο του γυρισμού. Βγαίνουμε απ’ το κάστρο, κοιτάμε για όσο φτάνει το μάτι τα τείχη του, αποχαιρετάμε τον Δον Κιχώτη και τους ιππότες, δίνοντας η καθεμιά το δικό της επόμενο ραντεβού μαζί τους.
Ενδιαφέρουσες πληροφορίες:
To Τολέδο είναι πόλη και πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας , καθώς και της αυτόνομης κοινότητας Καστίλη-Λα Μάντσα. Βρίσκεται 70 χιλιόμετρα έξω από τη Μαδρίτη και υπήρξε πρωτεύουσα της Ισπανικής Αυτοκρατορίας. Φημιζόταν για την παραγωγή των καλύτερων σπαθιών στη Δύση. Επίσης, κατά το Μεσαίωνα υπήρξε μεγάλο μεταφραστικό κέντρο. Το όνομά του προέρχεται από τη Λατινική ονομασία Toletum που σημαίνει πόλη με τείχη. Στα αξιοθέατά του που η Μαυριτανική όψη της πόλης διατηρείται μέχρι σήμερα, ανήκει ο γοτθικός καθεδρικός ναός, στην είσοδο της πόλης που κτίσθηκε τον 6ο αιώνα και παρουσιάζει εντυπωσιακό συνδυασμό αρχιτεκτονικού ρυθμού που χρονολογείται από το 1493, με έργα των Γκόγια και Δομήνικου Θεοτοκόπουλου και το περίφημο οχυρό του Αλκάθαρ, γνωστότερο και ως Αλκαζάρ, τετράγωνο οικοδόμημα με πύργους σε κάθε γωνία. Παλαιότερα το οχυρό αυτό αποτελούσε το ανάκτορο των Βασιλέων της Καστίλλης. Στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936) το Τολέδο υπέστη μεγάλες καταστροφές. Σήμερα αποτελεί έδρα του Καθολικού Πριμάτου της Ισπανίας.
Φωτογραφίες: Τατιάνα Κατσίνα
πηγή: apolasos.wordpress.com